დავით ჩხეიძე (მწერალი)
| დავით ჩხეიძე | |
|---|---|
 | |
| დაბ. თარიღი | 1890 |
| დაბ. ადგილი | დიმი, ქუთაისის გუბერნია, რუსეთის იმპერია |
| გარდ. თარიღი | 1937 |
| ფსევდონიმი | დია ჩიანელი/ Диа Чианели |
| საქმიანობა | მწერალი |
| ენა | ქართული ენა |
| მოქალაქეობა |
რუსეთის იმპერია.svg){kind=small} საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა.svg){kind=small} სსრკ |
| ალმა-მატერი | ხარკოვის უნივერსიტეტი |
დავით მელიტონის ძე ჩხეიძე (ფსევდონიმი დია ჩიანელი) (დ. 1890, დიმი, ბაღდათის რაიონი – 1937) — ქართველი მწერალი.
ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
1915 წელს დაამთავრა ხარკოვის უნივერსიტეტის ისტორიის-ფილოლოგიის ფაკულტეტი, რევოლუციური საქმიანობისათვის გადაასახლეს ბაქოში. 1915-1917 წლებში მასწავლებლად მუშაობდა ბაქოს გიმნაზიაში, 1917-33 წლებში მუშაობდა ქუთაისის ქალთა გიმნაზიაში, 1933-37 კი ქუთაისის პედაგოგიურ ინსტიტუტში. 1933-34 იყო ქუთაისის თეატრის დირექტორი. მისი პირველი წიგნი - ნოველებისა და ლეგენდების კრებული „შემოდგომის ცრემლები“ 1918 წელს გამოქვეყნდა. დავით ჩხეიძის ძირითადი ნაწარმოები, რომანი „გიონ დარნა“ 1929 წელს გამოვიდა. თავის სიცოცხლეშივე გამოსცა პროზაული კრებული „ორბი“ (1933). თავკაცობდა ქუთაისის ლიტერატურულ ცხოვრებას, იყო საქართველოს მწერალთა კავშირის (1926-280), საქართველოს საბჭოთა მწერლების ფედერაციის (1928-32), საქართველოს საბჭოთა მწერლების კავშირის (1932-37) ქუთაისის განყოფილების თავმჯდომარე. დავით ჩხეიძეს ეკუთვნის პიესები: „ურაგანი“, „ბეთქილი“, „ბაილი“, „ნაირმალი“.[1]
