დიმი
| სოფელი | |||
|---|---|---|---|
|
დიმი | |||
| ქვეყანა |
 საქართველო | ||
| მხარე | იმერეთის მხარე | ||
| მუნიციპალიტეტი | ბაღდათის მუნიციპალიტეტი | ||
| თემი | დიმი | ||
| კოორდინატები | 42°05′59″ ჩ. გ. 42°49′39″ ა. გ. / 42.09972° ჩ. გ. 42.82750° ა. გ. | ||
| დაარსდა | ბრინჯაოს ხანა | ||
| პირველი ხსენება | 1583 | ||
| ადრეული სახელები | დიმნი | ||
| ცენტრის სიმაღლე | 200 მ | ||
| მოსახლეობა |
 3 251[1] კაცი (2014) | ||
| ეროვნული შემადგენლობა | ქართველები[2] | ||
| რელიგიური შემადგენლობა | მართლმადიდებლები, | ||
| |||
დიმი — სოფელი საქართველოში, იმერეთის მხარის ბაღდათის მუნიციპალიტეტში, თემის ცენტრი (სოფელი: საიმედო).[3] მდებარეობს იმერეთის დაბლობზე, მდინარე ხანისწყლის მარჯვენა მხარეს. ბაღდათი-ზესტაფონის საავტომობილო გზაზე. ზღვის დონიდან 200 მეტრი, ბაღდათიდან 3 კილომეტრი. სოფელში მოქმედებს მთავარანგელოზთა სახელობის ეკლესია და წმინდა ნინოს სახელობის სამლოცველო.
სექციების სია
დემოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
2014 წლის აღწერის მონაცემებით სოფელში ცხოვრობს 3 251 ადამიანი.
| აღწერის წელი | მოსახლეობა | კაცი | ქალი |
|---|---|---|---|
| 2002[2] | 4 268 | 1 988 | 2 280 |
| 2014[1] | 3 251 |
1 562 | 1 689 |
ისტორია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
დიმშია გორა-ნამოსახლარი, სადაც ადამიანს ჯერ კიდევ ბრინჯაოს ხანაში უცხოვრია. სოფლის სახელი უნდა მომდინარეობდეს ლეონტი მროველთან (XI ს.) დამოწმებული ციხე „დიმნიდან“, რომელიც მეფე ფარნავაზს აუგია.
|
„ხანის წყლის აღმოსავლით და ყვირილის მდინარის სამხრით, ფერსათის კლთას, არს დიმი, სადაცა ჰყო პირველმან მეფემ ან ფარნაოზ ციხე მტკიცე, და აწ არს დაბა“
|
დიმი ისტორიულ წყაროებში პირველად მიხსენიება 1583 წელს, შემორჩენილია ფეოდალური ხანის კოშკი. 1820-იან წლებში სოფელში იყო 200 მოსახლე. სოფელი ეკუთვნოდათ თავად ჩხეიძეებს.[5]
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ 1.0 1.1 მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2014). წაკითხვის თარიღი: 26 ივლისი 2016.
- ↑ 2.0 2.1 საქართველოს მოსახლეობის 2002 წლის პირველი ეროვნული საყოველთაო აღწერის ძირითადი შედეგები, ტომი II
- ↑ საქართველოს ადმინისტრაციულ-ტერიტორიული ერთეულები
- ↑ ვახუშტი ბატონიშვილი „აღწერა სამეფოსა საქართველოსა“ გვ. 150 — თბილისი, 1941
- ↑ ჟაკ ფრანსუა გამბა, „მოგზაურობა ამიერკავკასიაში“ გვ. 168 — „განათლება“, თბილისი, 1987
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 3, გვ. 553, თბ., 1978 წელი.
| ||||||||||
