შინაარსზე გადასვლა

ალბერ კამიუ

ბმულების რედაქტირება
მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
ალბერ კამიუ
ფრანგ. Albert Camus[1]
დაბადების თარიღი 7 ნოემბერი, 1913(1913-11-07)[2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [1]
დაბადების ადგილი დრეანი, French Algeria, საფრანგეთი[13] [1]
გარდაცვალების თარიღი 4 იანვარი, 1960(1960-01-04)[14] [2] [3] [4] [15] [5] [6] [16] [17] [18] [7] [8] [19] [9] [10] [11] [12] [20] [1] (46 წლის)
გარდაცვალების ადგილი ვილბლევენი, იონა, საფრანგეთი[21] [1] [22]
დასაფლავებულია Cemetery in Lourmarin
საქმიანობა მწერალი[23] [11] [12] [1] [22] , ფილოსოფოსი[23] [11] [12] [22] , რომანისტი[13] [1] , ჟურნალისტი[23] [11] [22] , ესეისტი, დრამატურგი[11] [12] [1] , სცენარისტი, ფრანგული წინააღმდეგობის მებრძოლი[13] , პოეტი, ფეხბურთელი და პუბლიცისტი[24]
ენა ფრანგული ენა[13] [1]
მოქალაქეობა საფრანგეთი[25] [1] [22]
ალმა-მატერი ალჟირის უნივერსიტეტი[26]
Magnum opus ამბოხებული ადამიანი[13] , ბედნიერი სიკვდილი, დაცემა, სიზიფეს მითი, უცხო[13] , შავი ჭირი[13] , Albert Camus, María Casares. Correspondence (1944-1959), Caligula[13] და Neither Victims Nor Executioners
ჯილდოები ნობელის პრემია ლიტერატურაში[27] [28] და აჯანყების მედალი[29]
მეუღლე Simone Hié[30] [26] [31] და ფრანსინ ფორი[32] [33] [22]
პარტნიორ(ებ)ი Blanche Balain[34] [35] , María Casares[36] [37] [38] , Mamaine Koestler[39] [40] [41] [42] , María Casares[43] [44] , Catherine Sellers[45] [46] და Mette Ivers[26] [47] [48]
შვილ(ებ)ი Catherine Camus[22] და Jean Camus[22]
გავლენა მოახდინეს
ხელმოწერა

ალბერ კამიუ (ფრანგ. Albert Camus; დ. 7 ნოემბერი, 1913 — გ. 4 იანვარი, 1960) — ფრანგი მწერალი და ფილოსოფოსი, აბსურდის ფილოსოფიის წარმომადგენელი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ლიტერატურის დარგში (1957).

ადრეული წლები

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

დაიბადა მონდოვიში, ალჟირი, ფრანგ ალჟირელთა ოჯახში. დედა წარმოშობით ესპანელი იყო. მამა, ლუსიენი, მარნის ბრძოლაში დაიღუპა 1914 წელს პირველი მსოფლიო ომის დროს. ბავშვობა კამიუმ ალჟირის ღარიბ უბანში, ბელკურში გაატარა. ის დედამ გაზარდა, რომელიც დამლაგებლად მუშაობდა და წერა-კითხვის უცოდინარი იყო

1923 წელს კამიუ ლიცეუმში ირიცხება, შემდეგ კი ალჟირის უნივერსიტეტში. ახალგაზრდობაში იყო ფეხბურთელი, მეკარე და თეატრალური დასის წევრი, თუმცა 1930 წელს ტუბერკულოზით დაავადების გამო უნივერსიტეტის საფეხბურთო გუნდიდან წასვლა და საღამოს განყოფილებაზე გადასვლა მოუწია. 1935 წელს ფილოსოფიის ბაკალავრის ხარისხს იღებს, 1936 წლის მაისში კი იცავს სამაგისტრო თეზისს პლოტინუსსა და ნეოპლატონიზმზე.

1934 წელს კამიუ საფრანგეთის კომუნისტურ პარტიაში შედის, უფრო ესპანეთის პოლიტიკური სიტუაციის გამო, ვიდრე მარქსიზმ-ლენინიზმის დოქტრინის იდეების მხარდაჭერით. 1936 წელს ალჟირის კომუნისტური პარტია ჩამოყალიბდა, რომლის მიზანი ალჟირის საფრანგეთისგან განთავისუფლება იყო. კამიუ უერთდება ალჟირის სახალხო პარტიას (Le Parti du Peuple Algérien), რის გამოც მას კომუნისტ ამხანაგებთან უთანხმოება მოუხდა. შედეგად, ის ტროცკისტად გამოაცხადეს.

1934 წელს კამიუ ცოლად სიმონ ჰის, ცნობილ ნარკომანს, ირთავს, თუმცა მათი ქორწინება მალევე წყდება სიმონის ღალატის გამო. 1935 წელს ის აფუძნებს „მშრომელთა თეატრს“ (Théâtre du Travail, მოგვიანებით გადაერქვა Théâtre de l'Equipe), რომელმაც 1939 წლამდე იარსება. ამავე პერიოდში ის სოციალისტურ გაზეთებში მუშაობს და მათთვის პუბლიკაციებს წერს, ძირითადად გლეხთა მწირ ცხოვრებაზე. საფრანგეთის ჯარში ის ტუბერკულოზის გამო არ ჩარიცხეს.

1940 წელს კამიუ ცოლად ირთავს ფრანსინ ფორს, პიანისტსა და მათემატიკოსს. 1945 წლის 5 სექტემბერს მათ ტყუპები - კათერინ და ჟან კამიუები შეეძინათ. ამავე წელს კამიუ იწყებს მუშაობას ჟურნალში Paris-Soir (საღამოს პარიზი). მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისში კამიუ პაციფისტია, თუმცა ის პარიზში იმყოფებოდა ვერმახტის დროს. 1941 წლის 15 დეკემბერს კამიუ გაბრიელ პერის დახვრეტის მომსწრე გახდა, რამაც დასაბამი მისცა მის გერმანელთა წინააღმდეგ ამხედრებას. მომდევნო წლებში პარი-სუას დანარჩენ თანამშრომლებთან ერთად ბორდოში გადადის. ამავე წელს ის ასრულებს თავის პირველ წიგნებს - „უცხო“ და "სიზიფეს მითი". 1942 წელს ცოტა ხნით ორანში, ალჟირში, ბრუნდება.

ლიტერატურული კარიერა

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ალბერ კამიუ

ომის წლებში კამიუ ფრანგული წინააღმდეგობის მოძრაობას, „კომბატს“ უერთდება, რომელიც იატაკქვეშა გაზეთს უშვებს. ეს ჯგუფი ნაცისტების წინააღმდეგ შეთქმულებებს აწყობდა და კამიუს კოდური სახელი „ბოშარი“ იყო. კამიუ გაზეთის რედაქტორი ხდება 1943 წელს და როცა მოკავშირეები პარიზში შევიდნენ კამიუ ბოლო ბრძოლებს აშუქებდა. 1947 წელს ის კომბატიდან წავიდა, ვინაიდან გაზეთი უბრალო კომერციულ გამოცემად გადაიქცა. სწორედ ამ პერიოდში ხვდება ის ჟან-პოლ სარტრს.

ომის შემდეგ კამიუ სარტრის ანტურაჟის წევრი და პარიზის სენ-ჟერმენის ბულვარზე კაფე დე ფლორის ხშირი სტუმარი ხდება. ამავე პერიოდში ის აშშ-შიც მოგზაურობს ფრანგულ ეგზისტენციალიზმზე ლექციების წასაკითხად. მიუხედავად პოლიტიკური მემარცხენეობისა მის მიერ კომუნისტური დოქტრინის მძაფრი კრიტიკა კომუნისტური პარტიებიდან უარყოფით გამოძახილს იწვევს და სარტრსაც ანაწყენებს.

1949 წელს კამიუს ტუბერკულოზი გაურთულდა და ორი წელი განკერძოებულად სანატორიუმში გაატარა. 1951 წელს ის აქვეყნებს „ამბოხს“, ფილოსოფიურ ანალიზს ამბოხსა და რევოლუციაზე, რომელშიც ხაზგასმით უარყოფს კომუნიზმს. წიგნმა მრავალი მისი კოლეგა და თანამედროვე გაანაწყენა საფრანგეთში და სარტრთან მისი საბოლოო განხეთქილების საბაბი გახდა. მწვავე კრიტიკამ ის დეპრესიაში ჩააგდო და პოლიტიკისგან თავის ასარიდებლად პიესების თარგმნას იწყებს.

კამიუს ყველაზე მნიშვნელოვანი წვლილი ფილოსოფიაში იყო მისი იდეა აბსურდზე - სამყაროს არსში ჩაწვდომის სურვილსა და ამის განხორციელების შეუძლებლობას შორის არსებული განხეთქილების შედეგი, რაც მან „სიზიფეს მითში“ აღწერა და შემდგომში მრავალ სხვა ნამუშევარში განავითარა. ამის გამო მრავალი კრიტიკოსი მას ახასიათებს არა როგორც ეგზისტენციალისტს, არამედ - აბსურდისტს (ორივე განსაზღვრებას თავად კამიუ უარყოფდა).

1950-იან წლებში კამიუ ადამიანთა უფლებების საკითხებიტ ინტერესდება. 1952 წელს ის ტოვებს სამსახურს იუნესკოში, გაეროს მიერ ფრანკოს ესპანეთის წევრად ცნობის გამო. 1953 წელს ის ერთ-ერთი იმ მცირე მემარცხენეთაგანი იყო, რომელმაც მწვავედ გააკრიტიკა აღმოსავლეთ ბერლინში მუშათა გაფიცვის ჩახშობის საბჭოთა მეთოდი. 1956 წელს მან იგივე მეთოდები გააპროტესტა უნგრეთში.

სიცოცხლის განმავლობაში კამიუ პაციფიზმის ერთგული და სიკვდილით დასჯის წინააღმდეგი დარჩა. ამ მხრივ მისი ყველაზე მნიშვნელოვანი წვლილი იყო კიოსტლერთან ერთად დაწერილი ესსე მსოფლიოს მასშტაბით სიკვდილის დასჯის გაუქმების მორალური ვალდებულების თაობაზე.

1954 წელს ალჟირში დამოუკიდებლობისთვის ომის დაწყება კამიუსთვის მორალური დილემა გახდა. ის თავს პიედ-ნუარს მიაკუთვნებდა და იცავდა საფრანგეთის მთავრობას იმ მოსაზრებით, რომ ჩრდილოეთ აფრიკის კოლონიის აჯანყება ახალი არაბული იმპერიალიზმის განუყოფელი ნაწილი იყო, რომელსაც სათავეში ეგვიპტე და ანტი-დასავლური ისტერია ედგა რუსეთის მხარდაჭერით, რათა „ევროპა ალყაში მოექციათ და ამით აშშ-ს იზოლაცია მოეხდინათ“. მიუხედავად იმისა, რომ კამიუ ალჟირის ფართო ავტონომიისა და ფედერაციის მომხრეც იყო, მას მიაჩნდა, რომ პიედ-ნუარებსა და არაბებს ერთად თანაცხოვრება შეეძლოთ. ფართომასშტაბიანი ომის დაწყების შემდეგ ის პოლიტიკურ კულუარებში სიკვდილმისჯილ ალჟირელთა დახმარებისთვის იღვწის.

1955-56 წლებში კამიუ ლ'ექსპრესისთვის მუშაობს. 1957 წელს მას ნობელის პრემიას ანიჭებენ ლიტარატურაში, ოფიციალურად არა მისი რომანისთვის „ვარდნა“ (La Chute), არამედ სიკვდილის დასჯის პრაქტიკის წინააღმდეგ დაწერილი ესსესთვის „Réflexions Sur la Guillotine“ (შეხედულებანი გილიოტინაზე). სტოკჰოლმის უნივერსიტეტში ლექციით გამოსვლისას სტუდენტებთან საუბარში ის ალჟირის საკითხში უმოქმედებას ალჟირში მცხოვრები დედის გამო ხსნის. ეს კიდევ უფრო რადიკალურ გამიჯვნას იწვევს მისდამი ფრანგ მემარცხენე ინტელექტუალებში.

კამიუს მონუმენტი ქ. ვილებლევინში, ავტოვარიის ადგილას.

კამიუ გარდაიცვალა 1960 წლის 4 იანვარს ავტოავარიაში სენთან, ქალაქ ვილებლევინში. კამიუს ადრე უთქვამს, რომ ყველაზე აბსურდული სიკვდილი ავტოკატასტროფაში დაღუპვა იქნებოდა. დაკრძალულია ლურმარენის სასაფლაოზე, ლურმარენში, ვოკლუზი, პროვანს-ალპ-კოტ დ'აზური, საფრანგეთი.

კამიუს ორი ნაწარმოები მისი სიკვდილი შემდეგ გამოქვეყნდა. პირველი იყო „უცხოს“ ადრეული ვარიანტი სათაურით „ბედნიერი სიკვდილი“ და 1970 წელს დაიბეჭდა. მეორე ნაშრომი იყო მისი დაუმთავრებელი რომანი „პირველი ადამიანი“. ეს იყო მისი ავტობიოგრაფიული ნაშრომი საკუთარ ბავშვობაზე ალჟირში და 1995 წელს გამოქვეყნდა.

მსოფლმხედველობა

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

აბსურდი

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

აბსურდის ფილოსოფიის ამოსავალი წერტილი სამყაროს აბსურდულობის შეცნობაა. კამიუს მსოფლმხედველობის და აბსურდის მისეული გაგება ჩამოყალიბდა „სიზიფეს მითში“. ადამიანი თავისი მონოტონური ცხოვრების რომელიღაც მომენტში ფხიზლდება და უამრავს შეკითხვას უსვამს საკუთარ თავს ცხოვრებაზე, არსებობაზე, მაგრამ პასუხის ნაცვლად აბსურდის კედლებს აწყდება. ეს აბსურდი წარმოიქმნება კონფლიქტისგან, რომელიც ადამიანის მისწრაფებებსა და ობიექტურ რეალობას შორის არსებობს. გამოსავალს ზოგი იმედში ხედავს, ზოგი - რელიგიაში, ზოგიც - თვითმკვლეობაში. კამიუ თვითმკვლელობას უარყოფს, თუმცა აღიარებს, რომ ყველა ჯანსაღ ადამიანს უფიქრია ამაზე. მას მოჰყავს გალილეოს მაგალითი, რომელმაც ფილოსოფიური ჭეშმარიტება მაშინვე უარყო, როგორც კი საქმე მისი სიცოცხლის ხელყოფას შეეხო და დასძენს, რომ სწორადაც მოიქცა. თვითმკვლელობა აღიარებაა იმისა, რომ ინდივიდის ცხოვრება აუტანელი ან გაუგებარი გახდა, ე.ი. ცხოვრება აღარ ღირს. კამიუ თვითმკვლელობას უპირისპირებს საღ აზრს, აბსურდის შეცნობასა და აღიარებას, რასაც ამბოხი მოჰყვება. აბსურდის შეცნობის მაგალითია სიზიფე. მან იცის, რომ ქვა ყოველთვის ისევ დაგორდება, მაგრამ მაინც ააქვს. სიზიფე თავს აღწევს აბსურდულობას იმით, რომ შეცნობილი აქვს იგი. კამიუ აცხადებს, რომ ადამიანი, რომელიც შეიცნობს აბსურდს, უნდა შეეცადოს გარდაქმნას იგი აზრებად და დააფიქსიროს მხატვრულ შემოქმედებაში. სწორედ ხელოვნებაა ხსნის ერთადერთი გზა.

ანარქიზმი

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

კამიუ არასოდეს მალავდა მის დადებით დამოკიდებულებას ანარქიზმის მიმართ. ანარქისტული იდეები თავს იჩენს მის პიესებსა და ნოველებში, მაგალითისთვის la peste, L’Etat de siege, ან Les Justes. კამიუ პირველად ანარქისტებით მოიხიბლა 1938 წელს, როდესაც მუშაობდა ჟურნალისტად გაზეთში „L’Alger Republicaine“. ანარქისტმა ანდრე პრადომანომ ის წარმოადგინა „ანარქისტ სტუდენტთა ყრილობაზე“ 1948 წელს, როგორც მათი მომხრე და ანარქისტულ იდეებს ნაზიარები ადამიანი. კამიუ ასევე მხარს უჭერდა „Groupes de Liaison Internationale“, რომლებიც მხარს უჭერდნენ ფაშიზმის და სტალინიზმის მოწინააღმდეგეთ და უარყვეს ამერიკული კაპიტალიზმი. ეს ჯგუფები შეიქმნა 1947-48 წლებში და განზრახული ჰქონდათ, მატერიალურად დახმარებოდნენ ავტორიტარული რეჟიმის მსხვერპლთ. კამიუ დარჩა ამ გაზეთის მეგობარი და მატერიალური მხარდამჭერი სიცოცხლის ბოლომდე.

კამიუს წიგნმა „ამბოხებული ადამიანი“ (1951) წელს გამიჯნა ის მემარცხენე კომუნისტური იდეოლოგიისგან. მის მიმართ აგრესიით განეწყვნენ კომუნისტური პარტიის როგორც წევრები, ასევე მიმდევრებიც. წიგნის მთავარი თემაა, თუ როგორ მივიღოთ რევოლუცია ტერორისა და ძალადობრივი მეთოდების გარეშე.

ცნობილი ნამუშევრები

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  • სარჩული და პირი, 1937
  • ქორწინება, 1938 (ესსეების კრებული)
  • სიზიფეს მითი, 1942
  • უცხო, 1942
  • კალიგულა, 1944
  • გაუგებრობა, 1944
  • მოსაზრებები გილიოტაზე, 1947
  • შავი ჭირი, 1947 (კრიტიკის პრემია, 1948)
  • ალყა, 1948
  • წერილები გერმანელ მეგობარს, 1948 (ლუი ნევილის ფსევდონიმით გამოქვეყნებული)
  • მართლები, 1950
  • ამბოხებული ადამიანი, 1951
  • ზაფხული, 1954
  • დაცემა, 1956
  • გადასახლება და სამეფო, 1957
  • ეშმაკნი, 1959, (ფიოდორ დოსტოევსკის რომანის თეატრალური ადაპტაცია)
  • დღიურები I, 1962
  • პირველი ადამიანი, 1994 (დაუსრულებელი რომანი, რომელიც მისავე ქალიშვილმა გამოაქვეყნა)

ბიბლიოგრაფია

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ალბერ კამიუს საფლავის ქვა.

რესურსები ინტერნეტში

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ვიკიციტატაში არის გვერდი თემაზე:
ვიკისაწყობში არის გვერდი თემაზე:

სქოლიო

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  1. ↑ 1.00 1.01 1.02 1.03 1.04 1.05 1.06 1.07 1.08 1.09 Bibliothèque nationale de France BnF authorities: პლატფორმა ღია მონაცემები — 2011.
  2. ↑ 2.0 2.1 Cruickshank J. Encyclopædia Britannica
  3. ↑ 3.0 3.1 RKDartists
  4. ↑ 4.0 4.1 SNAC — 2010.
  5. ↑ 5.0 5.1 Itaú Cultural Enciclopédia Itaú Cultural — São Paulo: Itaú Cultural, 2001. — ISBN 978-85-7979-060-7
  6. ↑ 6.0 6.1 Nationalencyklopedin — 1999.
  7. ↑ 7.0 7.1 Gran Enciclopèdia Catalana — Grup Enciclopèdia, 1968.
  8. ↑ 8.0 8.1 Roglo — 1997. — 10000000 ეგზ.
  9. ↑ 9.0 9.1 AlKindi
  10. ↑ 10.0 10.1 Proleksis enciklopedija, Opća i nacionalna enciklopedija — 2009.
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 11.4 11.5 BeWeB
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 12.3 12.4 The Fine Art Archive
  13. ↑ 13.0 13.1 13.2 13.3 13.4 13.5 13.6 13.7 zespół autorów Internetowa encyklopedia PWN
  14. ↑ Камю Альбер // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — Москва: Советская энциклопедия, 1969.
  15. ↑ ბროდვეის ინტერნეტ მონაცემთა ბაზა — 2000.
  16. ↑ filmportal.de — 2005.
  17. ↑ ბროკჰაუზის ენციკლოპედია
  18. ↑ Store norske leksikon — 1978. — ISSN 2464-1480
  19. ↑ Internet Philosophy Ontology project
  20. ↑ Munzinger Personen
  21. ↑ Istituto dell'Enciclopedia Italiana Enciclopedia on line
  22. ↑ 22.0 22.1 22.2 22.3 22.4 22.5 22.6 22.7 Catalog of the German National Library
  23. ↑ 23.0 23.1 23.2 Deutsche Nationalbibliothek Record #118518739 // ინტეგრირებული ნორმატიული ფაილი — 2012—2016.
  24. ↑ Czech National Authority Database
  25. ↑ LIBRIS — National Library of Sweden, 2018.
  26. ↑ 26.0 26.1 26.2 Todd O. Albert Camus. Une vie — Éditions Gallimard, 1996.
  27. ↑ https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/about/amounts/
  28. ↑ https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1957/
  29. ↑ https://www.ordredelaliberation.fr/fr/medailles?fulltext=Camus+albert&items_per_page=10&sort_bef_combine=nom_ASC#resultats-medailles
  30. ↑ Conceptions of Happiness
  31. ↑ Masterpieces of French Literature — Greenwood Publishing Group, 2004. — გვ. 186. — ISBN 978-0-313-31484-1
  32. ↑ Masterpieces of French Literature
  33. ↑ Albert Camus / H. Bloom — Infobase Publishing, 2009. — 153 გვრ. — ISBN 978-1-4381-1515-3
  34. ↑ https://www.chapitre.com/BOOK/balnche-balain/la-recitante-t-2-les-allees-de-paille,1646314.aspx
  35. ↑ http://www.aja-avocats.fr/actualites/internet/atteinte-droit-divulgation-par-publication-ligne-correspondance
  36. ↑ https://books.google.es/books?id=K7svjrECccAC&pg=PA1954&lpg=PA1954&dq=%2219+March+1944%22+%22Casares+first+saw+Camus+initiating+both+a+professional+and+a+personal+association%22&source=bl&ots=-Hc3uMaedT&sig=1dNVE2Rs8xGFs91XgNY0TLH9ZK0&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwioteKL7YTZAhWIWhQKHX5fChAQ6AEIJzAA#v=onepage&q=%2219%20March%201944%22%20%22Casares%20first%20saw%20Camus%20initiating%20both%20a%20professional%20and%20a%20personal%20association%22&f=false
  37. ↑ https://books.google.es/books?id=x3b7CAAAQBAJ&pg=PT212&dq=%22When+Camus+announced+that+his+%E2%80%9Csister%E2%80%9D+was+pregnant,+Maria%22+%22broke+with+him%22&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwjZrbr694TZAhXJXhQKHT03De8Q6AEIJzAA#v=onepage&q=%22When%20Camus%20announced%20that%20his%20%E2%80%9Csister%E2%80%9D%20was%20pregnant%2C%20Maria%22%20%22broke%20with%20him%22&f=false
  38. ↑ https://camus-society.com/2017/11/29/albert-camus-biography-1943-51/
  39. ↑ https://books.google.es/books?id=x3b7CAAAQBAJ&pg=PT235&lpg=PT235&dq=%22Albert+and+Mamaine+threw+themselves+into+a+passionate+love+affair%22&source=bl&ots=PB-_EerrBr&sig=NWjHaI5Ooe4eTKsITzAlb5PREC4&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwjqu-uTo4XZAhVKuhQKHeU2A2UQ6AEIJzAA#v=onepage&q=%22Albert%20and%20Mamaine%20threw%20themselves%20into%20a%20passionate%20love%20affair%22&f=false
  40. ↑ https://books.google.es/books?id=bO7ANkFkH0UC&pg=PA295&lpg=PA295&dq=%22she+and+Camus+also+danced+cheek+to+cheek,+and+exchanged+furtive+kisses+%22&source=bl&ots=btCpoIpluk&sig=yUUbiRA9RsZ5qir7mZYpC4ZJhIc&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwiKz_WHqYXZAhVDXRQKHZBRCw4Q6AEIJzAA#v=onepage&q=%22she%20and%20Camus%20also%20danced%20cheek%20to%20cheek%2C%20and%20exchanged%20furtive%20kisses%20%22&f=false
  41. ↑ https://books.google.es/books?id=XoMzgdL4QF0C&pg=PA330&lpg=PA330&dq=%22On+the+night+of+31+October+1946+Beauvoir+and+Sartre,+Camus,+Francine,+Koestler+and+Mamaine+had+dinner+together%22&source=bl&ots=P8uLgKUlKb&sig=3sFAv4HlbSpqcliYogyGOD5cFWY&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwjeyZCRqIXZAhVE8RQKHW-WA6oQ6AEIJzAA#v=onepage&q=%22On%20the%20night%20of%2031%20October%201946%20Beauvoir%20and%20Sartre%2C%20Camus%2C%20Francine%2C%20Koestler%20and%20Mamaine%20had%20dinner%20together%22&f=false
  42. ↑ https://books.google.es/books?id=x3b7CAAAQBAJ&pg=PT236&lpg=PT236&dq=%22His+passions,+not+his+transitory+affairs%22+%22Mamaine,+British%22&source=bl&ots=PB-_FlqqAu&sig=YADft_En0NlGBtSMdY7B-TLRIHw&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwiJwseqmIrZAhVKbhQKHTLjAPIQ6AEIJzAA#v=onepage&q=%22His%20passions%2C%20not%20his%20transitory%20affairs%22%20%22Mamaine%2C%20British%22&f=false
  43. ↑ https://books.google.es/books?id=nrvLNBjEuXgC&pg=PT444&lpg=PT444&dq=%22On+June+18,+1948,+Camus+ran+into+Maria+Casar%C3%A8s%22+%22From+then+on,+they+were+never+separated%22&source=bl&ots=g4HYkN0r4k&sig=La8pfFLESF4MjwLYU_zYbscwdmI&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwimz7GY8ITZAhXF0RQKHf0uDFMQ6AEIJzAA#v=onepage&q=%22On%20June%2018%2C%201948%2C%20Camus%20ran%20into%20Maria%20Casar%C3%A8s%22%20%22From%20then%20on%2C%20they%20were%20never%20separated%22&f=false
  44. ↑ https://www.irishtimes.com/news/a-lover-of-the-absurd-1.129676
  45. ↑ https://books.google.es/books?id=nrvLNBjEuXgC&pg=PT596&lpg=PT596&dq=%22Catherine+Sellers%22+%22love+affair,+which+had+started+in+September+1956%22&source=bl&ots=g4HYkE1r9n&sig=HPwiB5pyd1cp61kmxJyXULDCLSE&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwjw_6vrpILZAhXIthQKHUliCxIQ6AEIJzAA#v=onepage&q=%22Catherine%20Sellers%22%20%22love%20affair%2C%20which%20had%20started%20in%20September%201956%22&f=false
  46. ↑ Le Monde / J. Fenoglio — Paris: Société éditrice du Monde, 1944. — ISSN 0395-2037; 1284-1250; 2262-4694
  47. ↑ http://next.liberation.fr/livres/2013/09/18/camus-un-peu-moins-etranger_932972
  48. ↑ http://www.telerama.fr/livres/camus,103966.php
  49. ↑ 49.0 49.1 http://www.lavie.fr/actualite/france/albert-camus-le-penseur-athee-qui-parlait-aux-chretiens-07-11-2013-46209_4.php
  50. ↑ 50.0 50.1 http://revuephares.com/wp-content/uploads/2015/04/Phares-XV-08-Olivier-Masse.pdf
  51. ↑ 51.0 51.1 http://www.mutualinspirations.org/archive/2014/franz-kafka/
ხ • გ • რ
ნობელის პრემიის ლაურეატები ლიტერატურაში
1901–1925

სიული პრიუდომი (1901) • თეოდორ მომზენი (1902) • ბიორნსტიერნე ბიორნსონი (1903) • ფრედერიკ მისტრალი / ხოსე ეჩეგარაი (1904) • ჰენრიკ სენკევიჩი (1905) • ჯოზუე კარდუჩი (1906) • რადიარდ კიპლინგი (1907) • რუდოლფ ოიკენი (1908) • სელმა ლაგერლოფი (1909) • პაულ ფონ ჰაიზე (1910) • მორის მეტერლინკი (1911) • გერჰარტ ჰაუპტმანი (1912) • რაბინდრანათ თაგორი (1913) • რომენ როლანი (1915) • ვერნერ ფონ ჰეიდენსტამი (1916) • კარლ გელერუპი / ჰენრიკ პონტოპიდანი (1917) • კარლ შპიტელერი (1919) • კნუტ ჰამსუნი (1920) • ანატოლ ფრანსი (1921) • ხაკინტო ბენავენტე (1922) • უ. ბ. იეიტსი (1923) • ვლადისლავ რეიმონტი (1924) • ჯორჯ ბერნარდ შოუ (1925)

1926–1950

გრაცია დელედა (1926) • ანრი ბერგსონი (1927) • სიგრიდ უნსეტი (1928) • თომას მანი (1929) • სინკლერ ლუისი (1930) • ერიკ აქსელ კარლფელდტი (1931) • ჯონ გოლზუორთი (1932) • ივანე ბუნინი (1933) • ლუიჯი პირანდელო (1934) • იუჯინ ო’ნილი (1936) • როჟე მარტინ დიუ გარი (1937) • პერლ ბაკი (1938) • ფრანს ემილ სილანპაა (1939) • იოჰანეს ვილჰელმ იენსენი (1944) • გაბრიელა მისტრალი (1945) • ჰერმან ჰესე (1946) • ანდრე ჟიდი (1947) • ტომას სტერნზ ელიოტი (1948) • უილიამ ფოლკნერი (1949) • ბერტრან რასელი (1950)

1951–1975

პერ ლაგერკვისტი (1951) • ფრანსუა მორიაკი (1952) • უინსტონ ჩერჩილი (1953) • ერნესტ ჰემინგუეი (1954) • ჰალდორ ლაქსნესი (1955) • ხუან რამონ ხიმენესი (1956) • ალბერ კამიუ (1957) • ბორის პასტერნაკი (1958) • სალვატორე კვაზიმოდო (1959) • სენ-ჟონ პერსი (1960) • ივო ანდრიჩი (1961) • ჯონ სტეინბეკი (1962) • გიორგოს სეფერისი (1963) • ჟან-პოლ სარტრი (უარი თქვა ჯილდოზე) (1964) • მიხეილ შოლოხოვი (1965) • შმუელ აგნონი / ნელი ზაქსი (1966) • მიგელ ანხელ ასტურიასი (1967) • იასუნარი კავაბატა (1968) • სემიუელ ბეკეტი (1969) • ალექსანდრე სოლჟენიცინი (1970) • პაბლო ნერუდა (1971) • ჰაინრიხ ბიოლი (1972) • პატრიკ უაიტი (1973) • ეივინდ იუნსონი / ჰარი მარტინსონი (1974) • ეუჟენიო მონტალე (1975)

1976–2000

სოლ ბელოუ (1976) • ვისენტე ალეიქსანდრე (1977) • ისააკ ბაშევის ზინგერი (1978) • ოდისეას ელიტისი (1979) • ჩესლავ მილოში (1980) • ელიას კანეტი (1981) • გაბრიელ გარსია მარკესი (1982) • უილიამ გოლდინგი (1983) • იაროსლავ სეიფერტი (1984) • კლოდ სიმონი (1985) • უოლე შოინკა (1986) • იოსიფ ბროდსკი (1987) • ნაჯიბ მაჰფუზი (1988) • კამილო ხოსე სელა (1989) • ოქტავიო პასი (1990) • ნადინ გორდიმერი (1991) • დერეკ უოლკოტი (1992) • ტონი მორისონი (1993) • კენძაბურო ოე (1994) • შეიმას ჰინი (1995) • ვისლავა შიმბორსკა (1996) • დარიო ფო (1997) • ჟოზე სარამაგო (1998) • გიუნტერ გრასი (1999) • გაო სინძიანი (2000)

2001–დღემდე

ვიდიადჰარ ნაიპოლი (2001) • იმრე კერტესი (2002) • ჯონ მაქსველ კუტზეე (2003) • ელფრიდე იელინეკი (2004) • ჰაროლდ პინტერი (2005) • ორჰან ფამუქი (2006) • დორის ლესინგი (2007) • ჟან-მარი გუსტავ ლე კლეზიო (2008) • ჰერტა მიულერი (2009) • მარიო ვარგას ლიოსა (2010) • ტომას ტრანსტრიომერი (2011) • მო იენი (2012) • ელის მანრო (2013) • პატრიკ მოდიანო (2014) • სვეტლანა ალექსიევიჩი (2015) • ბობ დილანი (2016) • იშიგურო კაძუო (2017) • ოლგა ტოკარჩუკი (2018) • პეტერ ჰანდკე (2019) • ლუიზა გლიუკი (2020) • აბდულრაზაკ გურნა (2021) • ანი ერნო (2022) • იუნ ფოსე (2023) • ჰან კანი (2024)

ხ • გ • რ
← 1957 წლის ნობელის პრემიის ლაურეატები →
ფიზიოლოგია
და მედიცინა
ფიზიკა
ქიმია
ლიტერატურა
მშვიდობა
ეკონომიკა
  • გაიცემა 1969 წლიდან.
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=ალბერ_კამიუ&oldid=4643894“-დან