The Final Cut

The Final Cut
სტუდიური ალბომი — პინკ ფლოიდი
გამოცემის თარიღი	21 მარტი, 1983 (1983-03-21)
ჩაიწერა	ივლისი - დეკემბერი, 1982
სტუდია	Mayfair, RAK, Olympic, Abbey Road, Eel Pie, Audio International, Billiard Room, ლონდონი Hook End Recording Studios, ოქსფორდშირი, ინგლისი
ჟანრი	არტ-როკი
ხანგრძლივობა	43:14 46:30 (2004 წლის და შემდგომი გამოცემები)
ლეიბლი	Harvest Columbia
პროდიუსერი	როჯერ უოტერსი ჯეიმზ გათრი მაიკლ კემენი
პინკ ფლოიდი — ქრონოლოგია
A Collection of Great Dance Songs (1981) The Final Cut (1983) Works (1983)
სინგლები ალბომიდან The Final Cut
„Not Now John“ გამოცემის თარიღი: აპრილი, 1983

პროფესიონალური რეიტინგები

მიმოხილვების ქულები
წყარო	რეიტინგი
AllMusic
The Daily Telegraph
Drowned in Sound	4/10
The Encyclopedia of Popular Music
MusicHound Rock
Paste	7.8/10
Pitchfork	9.0/10
Rolling Stone
The Rolling Stone Album Guide
The Village Voice	C+

The Final Cut (ქართ. უკანასკნელი მონტაჟი) — ინგლისური პროგრესული როკ-ჯგუფ პინკ ფლოიდის მეთორმეტე სტუდიური ალბომი, გამოცემული 1983 წლის 21 მარტს, Harvest-ის და Columbia Records-ის მიერ. ეს უკანასკნელი ალბომია, რომელიც როჯერ უოტერსის მონაწილეობით ჩაიწერა.

ალბომის მუსიკალური მასალა ახლოს არის The Wall-ის სიმღერებთან და წარმოადგენს ამ ალბომის სესიების შემდეგ დარჩენილ მასალას, თუმცა უოტერსის დომინირებას აქ ხაზს უსვამს წარწერა გარეკანზე: „The Final Cut: ომის შემდგომი ოცნების რეკვიემი - ავტორი როჯერ უოტერსი, ასრულებს პინკ ფლოიდი“. The Final Cut აგრეთვე არის ჯგუფის ერთადერთი ალბომი თანადამაარსებლის, რიჩარდ რაიტის მონაწილეობის გარეშე — მან პინკ ფლოიდი დატოვა უოტერსის მხრიდან ზეწოლის შედეგად. გარდა ამისა, ჯგუფში სხვა კონფლიქტმაც იჩინა თავი — დევიდ გილმორი თვლიდა, რომ ზოგიერთი სიმღერა ალბომში არ უნდა შეეტანათ, თუმცა უოტერსმა ბრალი დასდო, რომ მას ალბომში რამე მუსიკალური წვლილი არ შეუტანია. ამასთან, ნიკ მეისონის წვლილიც შემოიფარგლა, მეტწილად, ხმოვან ეფექტებზე მუშაობით.

თავდაპირველად იგეგმებოდა, რომ ეს ალბომი იქნებოდა The Wall-ის კინოვერსიის საუნდტრეკი. ფოლკლენდის ომის ფონზე როჯერმა ამ ჩანაწერს კონცეპტუალური ალბომის სახე მიანიჭა და მიუძღვნა მამას, რომელიც დაიღუპა მეორე მსოფლიო ომში. მან ჩაწერა წამყვანი ვოკალები ალბომის 12-დან 11 სიმღერისთვის და მითითებულია როგორც ყველა სიმღერის ავტორი. 1983 წელს აგრეთვე გამოვიდა ალბომის თანხმლები მოკლემეტრაჟიანი ფილმი. არც ერთი სიმღერა ამ ალბომიდან ჯგუფის კონცერტებზე არ შესრულებულა, თუმცა რამდენიმეს უოტერსი სოლო-ტურნეების დროს უკრავდა.

The Final Cut-ს წილად ხვდა არაერთგვაროვანი შეფასებები. უფრო გვიანდელი მიმოხილვები ბევრად კეთილგანწყობილი იყო. მიუხედავად იმისა, რომ ალბომმა ბრიტანეთის ჩარტში დაიკავა პირველი ადგილი, ხოლო აშშ-ში — მეექვსე, ჯგუფის სხვა სტუდიური ალბომების ფონზე (Meddle-ის შემდეგ) მისი გაყიდვების მაჩვენებლები ყველაზე დაბალი იყო.

ისტორია

თავდაპირველად, The Final Cut უნდა ყოფილიყო ალბომი ფილმის პინკ ფლოიდი: კედელი საუნდტრეკი, მაგრამ შემდგომში იგი გარდაიქმნა დამოუკიდებელ კონცეფტუალურ ანტისაომარ ალბომად. წარწერა ალბომზე The Final Cut: ომის შემდგომი ოცნების რეკვიემი - ავტორი როჯერ უოტერსი, ასრულებს პინკ ფლოიდი. ხაზს უსვამს იმ ფაქტს, რომ უოტერსმა ყველაფერი საკუთარ ხელში აიღო. აგრეთვე, ალბომზე არ უკრავს რიჩარდ რაიტი. დევიდ გილმორის ერთადერთი ვოკალური პარტია ჟღერს სიმღერაში „Not Now John“. მთლიანობაში, ალბომი უფრო მეტად ჟღერს, როგორც უოტერსის სოლო ალბომი, თუმცა ყოველი სიმღერის განწყობა საკმაოდ ბნელია. უოტერსის წინადადებით, იგი მართლაც როჯერის ოფიციალური სოლო ალბომი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ გილმორმა ამაზე უარი თქვა და სთხოვა ალბომის პინკ ფლოიდის სახელით გამოცემა. ამ ფაქტს ნიკ მეისონი ხაზს უსვამს საკუთარ წიგნში Inside Out: A Personal History of Pink Floyd.

დისკში გამოიყენება Holophonic-ის სტერეოეფექტი.

1985 წელს უოტერსმა დატოვა ჯგუფი, ხოლო პინკ ფლოიდის დარჩენილმა წევრებმა ჩაწერეს ახალი ალბომი A Momentary Lapse of Reason.

The Final Cut აგრეთვე არის პინკ ფლოიდის ერთადერთი ალბომი, რომელსაც არ მოჰყოლია საკონცერტო ტურნე. ჯგუფი არაოფიციალურად დაიშალა 1983 წლის იანვარში, ხოლო უოტერსმა დაიწყო საკუთარ ალბომზე The Pros and Cons of Hitch Hiking მუშაობა, გილმორმა კი - ალბომზე About Face.

„Not Now John“ გამოიცა სინგლის სახით, სადაც ამოღებული იყო ფრაზა „fuck all that“ და ჩაწერილი იყო „stuff all that“. სინგლის მეორე მხარეს იყო „The Hero's Return“-ის ორი ნაწილი - ის, რომელიც ალბომში ჟღერს და დამატებითი სტროფი.

ალბომი გრამფირფიტაზე გამოიცა 1983 წლის 21 მარტს. შემდგომში იგი აშშ-ში გამოვიდა, იმავე წლის 2 აპრილს. ინტერესი დისკის მიმართ საკმაოდ დიდი იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრმა კრიტიკოსმა იგი უარყოფითად შეაფასა.

2004 წელს გამოვიდა ალბომის რემასტერი, დამატებითი სიმღერით „When the Tigers Broke Free“, რომელიც მანამდე სინგლის სახით იქნა გამოცემული და ფილმში „პინკ ფლოიდი: კედელი“ ჟღერს.

გარეკანი

ალბომის გარეკანი გამდიდრებულია ანტისაომარი ილუსტრაციებით. თავდაპირველად მსმენელი ხედავს სამხედრო სამხრეულებისა და მედლების ფერად კოლაჟს. ესენია: 1939-45 წლის ვარსკვლავი, აფრიკული კამპანიის ვარსკვლავი, ვარსკვლავი სამშობლოს დაცვისთვის და ცნობილი მფრინავი ჯვარი.

ალბომის გაშლილ მხარეს წარმოდგენილია სიმღერების ტექსტები და ინფორმაცია პერსონალის შესახებ. იგივე გადმოტანილია CD გამოცემებშიც. 1994 და 2011 წლის გამოცემებში ილუსტრაციები უბრალოდ გადანაწილებულია ცალკეულ გვერდებზე, სიმღერების ტექსტებთან ერთად. CD-ების გამოცემებზე ძირითადად გამოტანილია ჯგუფის და ალბომის სახელწოდებები, თუმცა 2011 წლის გამოცემაში ისინი ამოღებულია.

სიმღერების სია

ყველა სიმღერის და ტექსტის ავტორი - როჯერ უოტერსი; ძირითადი ვოკალი - როჯერ უოტერსი, სიმღერაში Not Now John ვოკალებს ასრულებენ დევიდ გილმორი და როჯერ უოტერსი.

გრამფირფიტა

მხარე 1
#	სახელწოდება	ხანგრძლივობა
1.	„The Post War Dream“	3:02
2.	„Your Possible Pasts“	4:22
3.	„One of the Few“	1:12
4.	„The Hero's Return“	2:56
5.	„The Gunner's Dream“	5:07
6.	„Paranoid Eyes“	3:40

მხარე 2
#	სახელწოდება	ხანგრძლივობა
1.	„Get Your Filthy Hands off My Desert“	1:19
2.	„The Fletcher Memorial Home“	4:11
3.	„Southampton Dock“	2:13
4.	„The Final Cut“	4:46
5.	„Not Now John“	5:01
6.	„Two Suns in the Sunset“	5:14

2004 წლის გამოცემა

#	სახელწოდება	ხანგრძლივობა
1.	„The Post War Dream“	3:00
2.	„Your Possible Past“	4:26
3.	„One of the Few“	1:11
4.	„When the Tigers Broke Free“	3:16
5.	„The Hero's Return“	2:43
6.	„The Gunner's Dream“	5:18
7.	„Paranoid Eyes“	3:41
8.	„Get Your Filthy Hands off My Desert“	1:17
9.	„The Fletcher Memorial Home“	4:12
10.	„Southampton Dock“	2:10
11.	„The Final Cut“	4:45
12.	„Not Now John“	4:56
13.	„Two Suns in the Sunset“	5:23

ფილმი

როჯერ უოტერსის ჩანაფიქრით, გადაიღეს მოკლემეტრაჟიანი ფილმი „The Final Cut EP“, რომელშიც გამოიყენეს ოთხი სიმღერა ალბომიდან, შემდეგი თანმიმდევრობით: The Gunner's Dream, The Final Cut, Not Now John, და The Fletcher Memorial Home. ფილმი გადაიღო უოტერსის ქვისლმა, უილი კრისტიმ.

ფილმში მთავარი როლი შეასრულა ამერიკელმა მსახიობმა ალექს მაკევოიმ, რომელმაც უფრო ადრე ითამაშა მასწავლებლის როლი ფილმში „პინკ ფლოიდი: კედელი“. თუმცა, პარალელურად, კიდევ ერთი მთავარი, პაციენტის როლი შეასრულა თავად უოტერსმა, რომელიც მთელი ფილმის განმავლობაში ზის ფსიქიატრის წინაშე და თავის ისტორიას უყვება.

კონცეფცია

ალბომში რამდენიმე სიუჟეტური ხაზია:

• ერთ-ერთი აღწერს უოტერსის მსოფლმხედველობას. სიმღერების უმეტესობაში პირდაპირი მითითებაა ფოლკლენდის კონფლიქტზე, რომელშიც ჩაბმულები ივყნენ მარგარეტ ტეტჩერი, იენ პეისლი, რონალდ რეიგანი და მენახემ ბეგინი. ფლეტჩერის სახელი სიმღერიდან „The Fletcher Memorial Home“ სინამდვილეში როჯერის მამის, ერიკის მეორე სახელია. უოტერსის მამა მოკლული იქნა ანციოს ხიდზე ჩატარებული სამხედრო ოპერაციისას, მეორე მსოფლიო ომის დროს. ალბომში ასევე განხილულია ბირთვული ომის საშიშროება.
• მეორე სიუჟეტურ ხაზში შეიმჩნევა მეორე მსოფლიო ომის ვეტერანისა და მასწავლებლის პიროვნება. იგი იხსენებს ომს („Your Possible Pasts“, „The Gunner's Dream“), გადააქვს საკუთარი პრობლემები მოსწავლეებზე („One of the Few“, „The Hero's Return“) და დასტირის ცხოვრებას („Paranoid Eyes“). მანამდე, ალბომის The Wall სიმღერაში „The Happiest Days of Our Lives“ ნახსენებია მასწავლებლები, რომლებიც პირად ბოღმას ბავშვებზე ავრცელებდნენ.
• დასასრულს ჩანს დეპრესიული ადამიანი (რომელიც, შესაძლებელია, არის პინკი, კედლის ჩამონგრევის შემდეგ). იგი ცდილობს რეალური სამყაროსგან განცალკევებას ან თვითმკვლელობას, მაგრამ ეს შეუძლებელია. სიმღერაში „The Final Cut“ სწორედ ამაზეა საუბარი. მისი მთავარი გმირი არის პინკის მსგავსი პიროვნება, რომელშიც დარჩა მხოლოდ შიზოფრენიული განცდები.

ანალიზი და რეაქცია

The Final Cut პინკ ფლოიდის ყველაზე მეტად პოლიტიზირებული ალბომია. იგი იმდროინდელი მსოფლიოს სოციალისტურ კრიტიკას წარმოადგენს. უოტერსი განიცდის, რომ მიმდინარეობს ტოტალური გლობალიზაცია, უაზრო კონფლიქტის გამო ფოლკლენდის ომს აქვს ადგილი, ხოლო დღეს თუ ხვალ დგება ბირთვული ჰოლოკოსტის საშიშროება. დისკის მსვლელობისას ჩნდება ისტორიის მთავარი მთხრობელი, რომელიც გადაურჩა ომში დაღუპვას და საკუთარ ფიქრებთან არის დარჩენილი. ღამით იგი კოშმარებს ხედავს, რადგანაც ახსენდება ომი.

ალბომის ერთ-ერთ სიმღერაში „The Fletcher Memorial Home“ გმირი გამოთქვამს მოსაზრებას, რომ სჯობს ყველა პოლიტიკური ლიდერის ერთ სახლში შეგდება, სადაც მათ შეუძლიათ ერთმანეთთან ყოფნა და საკუთარი შეშლილი იდეების გაცვლა. ვიდეოფილმში „The Final Cut EP“ ნაჩვენებია სულიერად შეშლილი ადამიანების სახლი, რომელშიც ცხოვრობენ ტეტჩერი, ჰიტლერი, ბონაპარტი და სხვა პოლიტიკოსები. 2006-2007 წელს, საკუთარ სოლო-ტურნეზე, უოტერსი ამ სიმღერის შესრულებისას იყენებდა სლაიდებს ოსამა ბინ ლადენის, ჯორჯ ბუშისა და სხვა ცნობილი ადამიანების ფოტოსურათებით.

„The Gunner's Dream“ არის უოტერსის მიერ მსოფლიოს იდეალური ხედვა: ომების გარეშე, სამყაროსი, სადაც ყველა ემორჩილება კანონს და არავინ კლავს ბავშვებს. „Not Now John“ და „Paranoid Eyes“ განიხილავენ მსოფლიოში გაბატონებულ რამდენიმე წყობას. აქ მთავარი გმირი, რომელიც ვერ უმკლავდება საკუთარ თავს, მიმართავს ალკოჰოლს, რათა ტკივილი დაივიწყოს. სასათაურო „The Final Cut“ უოტერსის ერთ-ერთი ყველაზე პირადული სიმღერაა, რომელიც კომპოზიციური წყობით და ორკესტრირებით ჰგავს „Comfortably Numb“-ს. აღსანიშნავია, რომ თავდაპირველად იგი დაიწერა ალბომისთვის The Wall. ალბომის დასასრულს პესიმისტური ნოტია - ბირთვული აფეთქება, ხოლო მთავარი პერსონაჟი ხედავს ორ მზეს - ერთი თავად მზეა, მეორე კი - დიდი, ეგრეთ წოდებული „სოკო“, რომელიც რჩება ასეთი აფეთქების შემდეგ. ამით ბათილდება „The Gunner's Dream“-ში გამოხატული იმედი.

რეაქცია ამ ალბომზე კრიტიკოსების მხრიდან განსხვავებული იყო. ჟურნალში Rolling Stone კურტ ლოდერმა მას ხუთი ვარსკვლავი მიანიჭა, უწოდა რა „არტ-როკის დამაგვირგვინებელი ნამუშევარი“ და აღნიშნა, რომ ბობ დილანის ალბომის Masters of War შემდეგ ჯერ არავინ შესძლო პოლიტიკაზე ასეთი პირდაპირი იერიშის მიტანა. პინკ ფლოიდის მოყვარულების ჟურნალის „The Amazing Pudding“ მკითხველებმა მას ჯგუფის ყველაზე ცუდი ალბომის სტატუსი მიანიჭეს, თუმცა რედაქციამ იგი საუკეთესოდ ჩათვალა.

პერსონალი

პინკ ფლოიდი

• როჯერ უოტერსი – ვოკალი, ბას გიტარა, სინთეზატორი, ხმის ეფექტები, აკუსტიკური გიტარა, გარეკანის დიზაინი
• დევიდ გილმორი – გიტარა, ვოკალი სიმღერაში „Not Now John“, ბას-გიტარა
• ნიკ მეისონი – დასარტყმელი საკრავები, პერკუსია, ჰოლოფონიური ხმის ეფექტები

დამატებითი მუსიკოსები

• ენდი ბაუნი – ორგანი
• რეი კუპერი – პერკუსია
• მაიკლ კემენი – კლავიშებიანი საკრავები, ეროვნული ფილარმონიული ორკესტრის არანჟირება და დირიჟირება
• ეროვნული ფილარმონიული ორკესტრი
• ენდი ნიუმარკი – დასარტყმელი საკრავები სიმღერაში „Two Suns in the Sunset“
• რაფაელ რეივენსკროფტი – საქსოფონი

სხვა პერსონალი

• უილი კრისტი - ფოტოგრაფია
• ჯეიმზ გათრი – პროდიუსერი, ხმის ინჟინერი, 2004 და 2011 წლის ვერსიის რემასტერინგი
• ენდრიუ ჯექსონი - ხმის ინჟინერი
• დაგ საქსი - 1994 და 1997 წლის გამოცემების აუდიო მასტერინგი

ჩარტები და სერტიფიცირებები

ჩარტი (1983)	უმაღლესი პოზიცია
ავსტრალია (Kent Music Report)	3
ავსტრიის ალბომები (Ö3 Austria)	3
კანადა - საუკეთესო ალბომები/CD-ები (RPM)	2
ჰოლანდიური ალბომები (ალბომების საუკეთესო ასეული)	2
გერმანიის ალბომები (Offizielle Top 100)	1
ახალი ზელანდიის ალბომები (Recorded Music NZ)	1
ნორვეგიის ალბომები (VG-lista)	1
შვედეთის ალბომები (Sverigetopplistan)	1
ბრიტანეთის ალბომები (OCC)	1
აშშ-ის „ბილბორდ“ 200	6
ჩარტი (2017)	უმაღლესი პოზიცია
პოლონეთის ალბომები (ZPAV)	41

სერტიფიცირებები

რეგიონი	სერტიფიცირება	გაყიდვები
ავსტრია (IFPI Austria)	ოქრო	25 000x
გერმანია (BVMI)	ოქრო	250 000^
იტალია (FIMI)	ოქრო	50 000*
გაერთიანებული სამეფო (BPI)	ვერცხლი	60 000^
აშშ (RIAA)	2× პლატინა	2 000 000^
*გაყიდვების მონაცემები სერტიფიცირებაზე დაყრდნობით ^გაყიდვების მონაცემები მხოლოდ სერტიფიცირებაზე დაყრდნობით (გაყიდული პარტიები)