ლიუთფი-ფაშა
დამატ ჩელები ლიუთფი-ფაშა | |
---|---|
Damat Çelebi Lütfi Paşa | |
ოსმალეთის 33-ე დიდი ვეზირი | |
მმართ. დასაწყისი: | 13 ივლისი, 1539 |
მმართ. დასასრული: | 1541 |
წინამორბედი: | აიას მეჰმედ-ფაშა |
მემკვიდრე: | ჰადიმ სულეიმან-ფაშა |
სულთანი: | სულეიმან I |
პირადი ცხოვრება | |
დაბ. თარიღი: | 1488 |
დაბ. ადგილი: | ალბანეთი |
გარდ. თარიღი: | 27 მარტი, 1564 |
გარდ. ადგილი: | დიდიმოტიკა |
მეუღლე: | შაჰ სულთანი |
შვილები: |
ესმეჰან ბაჰარნაზ სულთანი ნესიჰან სულთანი |
რელიგია: | ისლამი |
დამატ ჩელები ლიუთფი-ფაშა (თურქ. Damat Çelebi Lütfi Paşa; დ. 1488 — გ. 27 მარტი, 1564) — ოსმალეთის იმპერიის დიდი ვეზირი 1539 წლიდან 1541 წლის ჩათვლით. სულთან სულეიმანის სიძე (დამატი).
ბიოგრაფია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ლიუთფი-ფაშა დაიბადა 1475-1480 წლებს შორის. ნამდვილი წარმოშობა უცნობია. მაგრამ იგი ალბანელად ითვლება.[1][2] ჯერ კიდევ ბავშვი იყო, როდესაც მოხვდა ედირნეს სასახლეში, სადაც განათლება მიიღო.
კარიერა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ლიუთფი-ფაშა დანიშნული იყო სანჯაყ-ბეიდ კასთამონუში, ბეილერბეიდ კარამანში, ანატოლიაში და სირიაში. მიიღოი მონაწილეობა სულთან სულეიმანის ლაშქრობებში: ბენგრადის, როდოსის, უნგრეთის, ვენის და ბაღდადის ლაშქრობებში. 1534 წელს ლიუთფი-ფაშა დაინიშნა რუმელიის ბეილერბეიდ. 1537 წელს მან ასევე მონაწილეობა მიიღო იტალიისა და ვენეციის ომში.
1539 წელს სულეიმანმა ლიუთფი-ფაშა დედაქალაქში იხმო, მას შემდეგ, რაც დიდი ვეზირი აიას მეჰმედ-ფაშა ეპიდემიამ იმსხვერპლა. 1539 წლის 13 ივლისს ფაშა ოფიციალურად დამტკიცდა დიდი ვეზირის პოსტზე, რომელიც 1541 წლამდე შეინარჩუნა. 1541 წელს შაჰ სულთანი ლიუთფი-ფაშას გაშორდა, რის შემდეგაც იგი მოიხსნა პოსტიდან და დიდიმოტიკაში გაიგზავნა.
ოჯახი
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]1523 წელს ლიუთფი-ფაშა დაქორწინდა სულეიმან დიდებულის დაზე - შაჰ სულთანზე. ამ ქორწინებიდან მათ ეყოლათ ორი ქალიშვილი - ესმეჰან ბაჰარნაზ სულთანი და ნესლიჰან სულთანი. 1541 წელს შაჰ სულთანი გაშორდა ლიუთფი-ფაშას მათ შორის მომხდარი ინციდენტის გამო.
გარდაცვალება
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]დამატ ჩელები ლიუთფი-ფაშა გარდაიცვალა 1564 წლის 27 მარტს.[1]
სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ 1.0 1.1 Mehmed Süreyya (haz. Nuri Akbayar), Sicill-i Osmani, ტ. 1V, İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yayınları, 1996. — გვ. 91, ISBN 975-333-0383.
- ↑ Özcan, Azmi, Yaşamları ve Yapıtlarıyla Osmanlılar Ansiklopedisi. Lütfi Paşa, İstanbul:Yapı Kredi Kültür Sanat Yayıncılık A.Ş., 1999. — გვ. 47-48, ISBN 975-08-0072-9.
|