ალექსანდრე (ოქროპირიძე): განსხვავება გადახედვებს შორის

ალექსანდრე
	ეპისკოპოსი
	; წმინდა მღვდელმთავარი ალესანდრე ოქროპირიძე და მისი ძმისშვილი ეპისკოპოსი ლეონიდე ოქროპირიძე, 1890-იანი წლები, ალექსანდრე როინაშვილის ფოტო
ეკლესია	რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესია
თანამდებობიდან წასვლა	1903
პირადი მონაცემები
საერო სახელი	ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძე
დაბადების თარიღი	1824
დაბადების ადგილი	დისევი, გორის მაზრა, საქართველოს გუბერნია, რუსეთის იმპერია
გარდაცვალების თარიღი	9 ნოემბერი, 1907
გარდაცვალების ადგილი	შიომღვიმის მონასტერი, რუსეთის იმპერია
დასაფლავების ადგილი	შიომღვიმე
ეროვნება	ქართველი
რელიგია	მართლმადიდებელი
ალმა-მატერი	ყაზანის სასულიერო აკადემია.

ისტორიის ინტერაქციულად გადახედვა

[შემოწმებული ვერსია]

← წინა ცვლილება შემდეგი ცვლილება →

შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა

ვიზუალურივიკიტექსტი

შიდახაზური

08:25, 3 მარტი 2020-ის ვერსია

სხვა მნიშვნელობებისთვის იხილეთ ოქროპირიძე.

ეპისკოპოსი ალექსანდრე (ერისკაცობაში — ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძე; დ. 1824, სოფ. დისევი) — გ. 9 ნოემბერი, 1907, შიომღვიმის მონასტერი) — ქართველი საეკლესიო და საზოგადო მოღვაწე.

ბიოგრაფია

გორის სასულიერო სასწავლებლისა და თბილისის სასულიერო სემინარიის შემდეგ, 1850 წელს, დაამთავრა ყაზანის სასულიერო აკადემია. სამშობლოში დაბრუნებული, ჯერ იყო მასწავლებელი საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში, შემდეგ — აფხაზეთის არქიმანდრიტი, 1862–1869 — აფხაზეთის ეპისკოპოსი, 1869–1882 და 1886–1898 წლებში — გორის ეპისკოპოსი, ქართლ-კახეთის ეპარქიის ქორეპისკოპოსი, 1882–1885 — გურიის ეპისკოპოსი, 1898–1903 — გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი. იღვწოდა ქართული ენისა და კულტურის დასაცავად. დასვა საკითხი საქართველოს სასულიერო სკოლებში ქართული ენის სავალდებულო საგნად შემოღების შესახებ. 1903 გადააყენეს თანამდებობიდან.

ალექსანდრემ საკუთარი სახსრებით დააბეჭდვინა რამდენიმე ქართული საერო და საეკლესიო ძეგლი, შეაგროვებინა და გამოაცემინა ხალხში გაბნეული ქართული საგალობლები. 90-იან წლებში შეაკეთა და განაახლა ქართული ხუროთმოძღვრების ძეგლები: შიომღვიმე, ზედაზენი, ჯვარი და დავითგარეჯა. დიდძალი ფული შესწირა ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელ საზოგადოებას და საეკლესიო მუზეუმს, ღარიბ მოწაფეთა დასახმარებლად დააწესა სტიპენდიები. დასაფლავებულია შიომღვიმის მონასტრის ღვთისმშობლის ეკლესიაში.

ლიტერატურა

„საქართველოს ეკლესიის კალენდარი 1982 წლის“, გვ. 163-167
ზაქარია ჭიჭინაძე, „გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი ყოვლად სამდღვდელო ალექსანდრე“, ტფილისი, 1903;
[Епископ Кирион], Краткий очерк истории грузинской церкви и экзархата за ХIХ столетие, Тфл., 1901 (კრიპტონიმი:: Е. К.);

ლომინაძე ბ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 1, თბ., 1975. — გვ. 291.

@@ ხაზი 20: / ხაზი 20: @@
 | საერო სახელი = ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძე
 | დაბადების თარიღი =  [[1824]]
-| დაბადების ადგილი = [[დისევი]], [[გორის მაზრა]], [[თბილისის გუბერნია]], [[რუსეთის იმპერია]]
+| დაბადების ადგილი = [[დისევი]], [[გორის მაზრა]], [[საქართველოს გუბერნია]], [[რუსეთის იმპერია]]
 | გარდაცვალების თარიღი = [[9 ნოემბერი]], [[1907]]
-| გარდაცვალების ადგილი =
+| გარდაცვალების ადგილი = [[შიომღვიმის მონასტერი]], [[რუსეთის იმპერია]]
 | საფლავი = [[შიომღვიმე]]
 | ეროვნება = [[ქართველები|ქართველი]]
@@ ხაზი 54: / ხაზი 54: @@
 }}
-ეპისკოპოსი '''ალექსანდრე''' (ერისკაცობაში — ''ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძე''; დ. [[1824]], სოფ. [[დისევი]] (ახლანდელი [[ერედვის მუნიციპალიტეტი]]) — გ. [[9 ნოემბერი]], [[1907]], [[შიომღვიმის მონასტერი]]) — [[ქართველები|ქართველი]] საეკლესიო და საზოგადო მოღვაწე.
+ეპისკოპოსი '''ალექსანდრე''' (ერისკაცობაში — ''ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძე''; დ. [[1824]], სოფ. [[დისევი]]) — გ. [[9 ნოემბერი]], [[1907]], [[შიომღვიმის მონასტერი]]) — [[ქართველები|ქართველი]] საეკლესიო და საზოგადო მოღვაწე.
 ==ბიოგრაფია==
-გორის სასულიერო სასწავლებლისა და თბილისის სასულიერო სემინარიის შემდეგ, [[1850]] წელს, დაამთავრა [[ყაზანის სასულიერო აკადემია]]. სამშობლოში დაბრუნებული, ჯერ იყო მასწავლებელი საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში, შემდეგ — აფხაზეთის [[არქიმანდრიტი]], 1862–1869 — აფხაზეთის ეპისკოპოსი, 1869–1882 და 1886–1898 წლებში — გორის ეპისკოპოსი, ქართლ-კახეთის ეპარქიის [[ქორეპისკოპოსი]], 1882–1885 — გურიის ეპისკოპოსი, 1898–1903 — გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი. იღვწოდა ქართული ენისა და კულტურის დასაცავად. დასვა საკითხი საქართველოს სასულიერო სკოლებში ქართული ენის სავალდებულო საგნად შემოღების შესახებ. [[1903]] გადააყენეს თანამდებობიდან.
+გორის სასულიერო სასწავლებლისა და თბილისის სასულიერო სემინარიის შემდეგ, [[1850]] წელს, დაამთავრა [[ყაზანის სასულიერო აკადემია]]. სამშობლოში დაბრუნებული, ჯერ იყო მასწავლებელი საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში, შემდეგ — აფხაზეთის [[არქიმანდრიტი]], 1862–1869 — აფხაზეთის ეპისკოპოსი, 1869–1882 და 1886–1898 წლებში — გორის ეპისკოპოსი, ქართლ-კახეთის ეპარქიის [[ქორეპისკოპოსი]], 1882–1885 — [[გურიის ეპარქია|გურიის ეპისკოპოსი]], 1898–1903 — გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი. იღვწოდა ქართული ენისა და კულტურის დასაცავად. დასვა საკითხი საქართველოს სასულიერო სკოლებში ქართული ენის სავალდებულო საგნად შემოღების შესახებ. [[1903]] გადააყენეს თანამდებობიდან.
 ალექსანდრემ საკუთარი სახსრებით დააბეჭდვინა რამდენიმე ქართული საერო და საეკლესიო ძეგლი, შეაგროვებინა და გამოაცემინა ხალხში გაბნეული ქართული საგალობლები. 90-იან წლებში შეაკეთა და განაახლა ქართული ხუროთმოძღვრების ძეგლები: [[შიომღვიმე]], [[ზედაზნის მონასტერი|ზედაზენი]], [[ჯვარი (მცხეთა)|ჯვარი]] და [[დავითგარეჯა]]. დიდძალი ფული შესწირა [[ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოება|ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელ საზოგადოებას]] და საეკლესიო მუზეუმს, ღარიბ მოწაფეთა დასახმარებლად დააწესა სტიპენდიები. დასაფლავებულია შიომღვიმის მონასტრის ღვთისმშობლის ეკლესიაში.