ბოხვაური

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
სოფელი
ბოხვაური

სოფლის ერთ-ერთი უბანი
ქვეყანა საქართველოს დროშა საქართველო
მხარე გურიის მხარე
მუნიციპალიტეტი ოზურგეთის მუნიციპალიტეტი
თემი ბოხვაური
კოორდინატები 41°55′27″ ჩ. გ. 42°02′09″ ა. გ. / 41.92417° ჩ. გ. 42.03583° ა. გ. / 41.92417; 42.03583
ფართობი 3,12 კმ²
ცენტრის სიმაღლე 100
ოფიციალური ენა ქართული ენა
მოსახლეობა 1056[1] კაცი (2014)
სიმჭიდროვე 338,5 კაცი/კმ²
ეროვნული შემადგენლობა ქართველები 98,2 %, სომხები 1,2 %, რუსები 0,3 %
სასაათო სარტყელი UTC+4
სატელეფონო კოდი +995
ბოხვაური — საქართველო
ბოხვაური
ბოხვაური — გურიის მხარე
ბოხვაური

ბოხვაურისოფელი საქართველოში, გურიის მხარის ოზურგეთის მუნიციპალიტეტში, თემის ცენტრი (სოფლები: ბოხვაური, ჭალა). მდებარეობს მდინარეების ბჟუჟისა და ნატანების შუამდინარეთში, ზღვის დონიდან 100 მ.-ზე, ოზურგეთიდან 5 კმ. სოფელში არის საჯარო სკოლა[2]. სოფელში მიედნიება მდინარეები ნაბჟუარა და დვაბზუსწყალი.

სახელწოდება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ლეგენდის მიხედვით ამ ადგილებში ცხენითა და ურმით დადიოდა ვინმე ბახვა ურია, შემდეგ კი ამ ადგილებს ბოხვაური უწოდა ხალხმა.

ისტორია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

შედიოდა დვაბზუს სასოფლო საზოგადოებაში. 1828 წლისთვის სოფელში იდგა წმინდა გიორგის სახელობის ხის ეკლესია, გარშემო ქვის გალავნით. სამრევლოში 33 კომლი შედიოდა.[3] 1920 წელს გამოეყო დვაბზუს თემს და შევიდა ქალაქ ოზურგეთის თემში.[4] 1930-იან წლებში სოფელი ლაშე-გაკირულის სასოფლო საბჭოში შედიოდა. სოფელში აგებული იყო მცირე ჰიდროელექტროსადგური, რომლის სიმძლავრე იყო 50 კვტ/სთ.[5] 1950-იანი წლების ბოლოს ბოხვაურში აშენდა საყოფაცხოვრებო მომსახურების კომბინატი, ოზურგეთის ჩაის ფაბრიკიდან სოფელ ჭალამე დაიგო ცენტრალური გზა. სოფელში განვითარებული იყო მეჩაიეობა.

მოსახლეობა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

გავრცელებული გვარებია ჩავლეიშვილები, სიხარულიძეები, არობელიძეები, გირკელიძეები, ღლონტები, მენაბდეები, მუჯირები.

აღწერის წელი მოსახლეობა კაცი ქალი
1908[6] 624
1911[7] 371
2002 1451
2014 1056 499 557

ცნობილი ადამიანები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2014). ციტირების თარიღი: 26 ივლისი 2016.
  2. საგანმანათლებლო დაწესებულებების კატალოგი
  3. ქართველიშვილი თ., „გურიის საეპისკოპოსოები“, თბილისი: „არტანუჯი“, 2006. — გვ. 72, ISBN 99940-11-89-8.
  4. გურიის ერობის მოამბე N7 — გვ. 4 — 15 თებერვალი 1920
  5. მუჰამედ მურვანიძე, „ჰიდროელექტროსადგურები სოფლად“, გაზეთი „ლენინის დროშა“ 1945 წ. N46 გვ. 4
  6. Кавказский календарь на 1910 год
  7. Кавказский календарь на 1912 год