ურეკი
| დაბა | |
|---|---|
|
ურეკი | |
 ურეკი | |
| ქვეყანა |
 საქართველო |
| მხარე | გურიის მხარე |
| მუნიციპალიტეტი | ოზურგეთის მუნიციპალიტეტი |
| კოორდინატები | 41°59′49″ ჩ. გ. 41°46′41″ ა. გ. / 41.99694° ჩ. გ. 41.77806° ა. გ. |
| დაარსდა | ბრინჯაოს ხანა |
| ამჟამინდელი სტატუსი | 1953 |
| ფართობი | 14,48 კმ² |
| ცენტრის სიმაღლე | 4 მ |
| ოფიციალური ენა | ქართული ენა |
| მოსახლეობა | 1166[1] კაცი (2014) |
| სიმჭიდროვე | 80,52 კაცი/კმ² |
| ეროვნული შემადგენლობა |
ქართველები 94,9 % რუსები 2,7 % სომხები 1,0 % |
| სასაათო სარტყელი | UTC+4 |
| სატელეფონო კოდი | +995 496[2] |
| საფოსტო ინდექსი | 3500[3] |
.svg)    | |
ურეკი — დაბა და საზღვაო კურორტი საქართველოში, გურიის მხარის ოზურგეთის მუნიციპალიტეტში. მდებარეობს შავი ზღვის სანაპიროზე, ზღვის დონიდან 4 მ., ოზურგეთიდან 24 კმ. ჩრდილოეთიდან და სამხრეთიდან შემოსაზღვრულია მდინარეების სეფასა და სუფსის შესართავებით, ხოლო აღმოსავლეთიდან აკრავს წვერმაღალას მთა. ურეკში არის რკინიგზის სადგური, გადის საავტომობილო მაგისტრალი ს2, მოქმედებს საბავშვო ბაღი, საჯარო სკოლა, სასტუმროები და სხვა დაწესებულებები.
სახელწოდება
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ურეკი სამონადირეო ტერმინია და აღნიშნავს ტყიან გაუვალ ადგილს, საიდანაც არ შეიძლება ნადირის გამორეკვა. სხვა განმარტებით, ესაა ხშირი ტყე, სადაც არ შეიძლება საქონლის შერეკვა.[4]
ისტორია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
პრეისტორიული ხანა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]არქეოლოგიური გამოკვლევები ადასტურებენ, რომ ურეკის ზღვისპირა მიდამოები, ე.წ. ნაზურგები წინაისტორიულ პერიოდში დასახლებული პუნქტი იყო. მდინარე სუფსის შესართავთან სხვადასხვა დროს აღმოჩნდა ბრინჯაოს ნივთების რამდენიმე განძი, რომელიც ცნობილია ურეკის განძის სახელით. დათარიღებაში აზრთა სხვადასხვაობაა: ძვ. წ. XVIII, ძვ. წ. XVII სს. (დ. ქორიძე და ა. რამიშვილი), ძვ. წ. II ათასწლეულის I ნახევარი (ო. ჯაფარიძე), ძვ. წ. XV, ძვ. წ. XIV სს. (თ. მიქელაძე).
რკინის ხანაში რომ ურეკის მაგნეტიტი გამოიყენებოდა რკინის სადნობ ნედლეულად რკინის ხანაში.[5]1970-იან წლებში ჩატარებული გათხრების შედეგად ურეკის სამხრეთ-აღმოსავლეთ განაპირას, წვერმაღალის ტერიტორიაზე აღმოჩნდა სამაროვანი, რომელიც მოიცავდა 72 სამარხს, რომელიც ადრე რკინის ხანით თარიღდება. სამაროვანში აღმოჩენილია კერამიკული ნაწარმი, საბრძოლო და სამეურნეო იარაღები, საკმაული.[6]
თანამედროვე ისტორია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]XVIII საუკუნის დასაწყისში მდინარე სეფისწყლის შესართავთან აგებულ იქნა სეფის ციხე. 1804 წლისთვის ციხეში იდგა ოსმალეთის იმპერიის გარნიზონი.[7]
1931 წელს ურეკში მოეწყო ციტრუსების მეურნეობა 489 ჰექტარზე.[8] 1936, 1938 და 1948 წლებში ურეკში არქეოლოგიური სადაზვერვო გათხრები ჩატარდა, რომელთა დროსაც აღმოჩენილ იქნა ურეკის განძი. 1944 წელს დაიწყო მაგნეტიტის მოპოვება. მაგნეტიტს გერმანელი ტყვეები, რომელთა ბანაკიც ურეკში იყო, ტვირთავდნენ რუსთავის მეტალურგიული კომბინატისთვის. მათ შორის ერთ-ერთი იყო ერიხ ანდერე, მეცნიერი, რომელსაც აწუხებდა გულ-სისხლძარღვთა დაავადებები და მძიმე ართრიტი. მან აღმოაჩინა, რომ ურეკის მაგნეტიტი მასზე დადებითად მოქმედებდა და ამის შესახებ აცნობა საბჭოთა ხელისუფლებას. 1949 წელს მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება ქობულეთიდან ფოთამდე გურიის საზღვაო ზოლში საკურორტო ზოლის მოწყობის შესახებ, 50 კმ სიგრძის მანძილზე გაშენდა ბიჭვინთის ფიჭვის კორომი. ურეკში, მაგნეტიტის უბანში დაიწყო საზღვაო კურორტის მშენებლობა, მოეწყო გამწვანება, სკვერი, გზები, ელექტროფიკაცია. 1953 წელს ურეკს მიენიჭა დაბის სტატუსი. 1955 წელს აღმოჩნდა მაგნეტიტის ახალი ქვიშები. 1963 წელს ჩატარდა პირველი ეპიზოდური დაკვირვებები. 1977 წელს დაიწყო ურეკის საკურორტო ფაქტორების მიზანდასახული კვლევა. 1987 წელს აშენდა რვასართულიანი დასასვენებელი სახლი „მთის ბროლი“.
კურორტი
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ზღვისპირა კლიმატური კურორტია. ჰავა ზღვის სუბტროპიკულია, იცის თბილი უთოვლო ზამთარი და ცხელი ზაფხული. ჰაერის საშუალო წლიური ტემპერატურა 14,5 °C, იანვრის საშუალო ტემპერატურა 5,8 °C, ივლისის საშუალო ტემპერატურაა 22,6 °C. ნალექები 2080 მმ წელიწადში.
გამორჩეულია მაგნიტური თვისებების მქონე ქვიშით. სასარგებლოა გულ-სისლძარღვთა სისტემის, სუნთქვის ორგანოების და საყრდენ-მამოძრავებელი ორგანოების, ნევროზის სამკურნალოდ. ძირითადი სამკურნალო ფაქტორებია ზღვის ჰავა და სილიანი პლაჟი. ზღვის სიღრმე დიდ მანძილზე მცირეა, რაც განსაკუთრებით ხელსაყრელია ბავშვების ბანაობისთვის. პლაჟის სილა შეიცავს დიდი რაოდენობით მაგნეტიტის ნაწილაკებს. ურეკის მიდამოებში აღინიშნება მომატებული მაგნიტური ველი, რაც ბუნებრივ სამკურნალო ფაქტორად არის აღიარებული.
მაგნეტიტი
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]კურორტ ურეკის ერთ-ერთი უბანია მაგნეტიტი, რომელსაც ეს სახელი ეწოდა მაგნეტიტის რკინის შემცველი სილების გამო. მაგნეტიტი მდებარეობს მდინარეების, კუჩხასა და სეფას შორის და გაშლილია 2-2,5 კმ. სიგრძისა და 500-600 მ. სიგანის ტერიტორიაზე. მაგნეტიტის პლაჟი სიგრძით 1-1,5 კილომეტრია, სიგანით კი 60-80 მეტრი. ზღვის დონე ნაპირთან დაბალია და 20-40 მეტრის მანძილზე ადამიანს ყელამდე არ სწვდება. სანაპირო შედგება წვრილმარცვლოვანი სილისაგან, რომელშიც არის 2-7 %-მდე რკინის მაგნეტიტური მადანი.[9]
მოსახლეობა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]დაბა ურეკის შემადგენლობაში შედის 2 უბანი: საკუთრივ ურეკი და წვერმაღალა.
| აღწერის წელი | მოსახლეობა | კაცი | ქალი |
|---|---|---|---|
| 1959 | 1736 | 814 | 922 |
| 1970 |  1249 |
560 | 689 |
| 1979 |  1486 |
660 | 826 |
| 1989 | 1758 |
781 | 977 |
| 2002 | 1422 |
||
| 2014 | 1166 |
577 | 589 |
გალერეა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]-
ურეკის რკინიგზის სადგური -
მზის ჩასვლა სანაპიროზე -
ურეკის ბულვარი -
სკვერი ურეკის ცენტრში
.jpg)
ლიტერატურა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- გ. უშვერიძე, ე. გოგაძე, ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 10, თბ., 1986. — გვ. 172.
სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2014). ციტირების თარიღი: 26 ივლისი 2016.
- ↑ საქართველოს სატელეფონო კოდები — „სილქნეტი“. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2016-03-06. ციტირების თარიღი: 2011-08-12.
- ↑ საქართველოს საფოსტო ინდექსები — „საქართველოს ფოსტა“
- ↑ ძნელაძე რ., „გურული დიალექტის ტოპონიმიკური ლექსიკა“, თბილისი: უნივერსალი, 2005. — გვ. 48-49, ISBN 99940-51-12-1.
- ↑ „საქართველოს არქეოლოგია“ / რედ: აფაქიძე ა., თბილისი: თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის გამომცემლობა, 1959. — გვ. 207.
- ↑ მიქელაძე თ., კოლხეთის ადრერკინის ხანის სამაროვნები, თბ.: მეცნიერება, 1985(კოლხეთის არქეოლოგიური ექსპედიციის შრომები;II).
- ↑ ჩხატარაიშვილი ქ., „გურიის სამთავრო“, თბ., 1959. — გვ. 48.
- ↑ ვ. ჯაყელი, „ციტრუსების ბაღნარი“, გაზეთი „ლენინის დროშა“ N1 გვ. 2. — 1937 წ.
- ↑ თოხაძე ვ., ვასაძე ვ. „მაგნეტიტის სამკურნალო თვისებები“, // „ლენინის დროშა“ N97, გვ. 3 — 1961 წ.
| |||||||||||||
| ||||||||
