ანრი დიუნანი: განსხვავება გადახედვებს შორის

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
ისტორიის ინტერაქციულად გადახედვა
[შეუმოწმებელი ვერსია][შეუმოწმებელი ვერსია]
← წინა ცვლილებაშემდეგი ცვლილება →
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ვიზუალურივიკიტექსტი
ხაზი 1: ხაზი 1:
[[ფაილი:Henry Dunant-young.jpg|thumb|ანრი დიუნანი, 1860.]]
[[ფაილი:Henry Dunant-young.jpg|thumb|ანრი დიუნანი, 1860.]]
'''ჟან ჰენრი დიუნანი''' ({{lang-fr|Jean Henri Dunant;}} დ. [[8 მაისი]], [[1828]], [[ჟენევა]] — გ. [[30 ოქტომბერი]], [[1910]], [./Https://en.wikipedia.org/wiki/Heiden%2C%20Switzerland ჰაიდენი]) — შვეიცარიელი მეწარმე და საზოგადო მოღვაწე, ცნობილი, როგორც [https://redcross.ge/ge წითელი ჯვრის] მამა. მამამისი წარმატებული ბინესმენი იყო, ხოლო დედამისი ღვთისმოსავი ქალი, რომელსაც მისი პიროვნების ჩამოყალიბებასა და აღზრდაში ადრეული ასაკიდანვე დიდი წვლილი მიუძღვის. იგი აქტიურად იყო ჩართული სხვადასხვა მოძრაობაში, მათ შორის იყო წევრი ორგანიზაციის "მოწყალების ლიგა", რომლის მიზანიც ღარიბთა და დაავადებულთა დახმარება იყო. იგი ჩართული იყო გაერთიანების: "ახალგაზრდა ქრისტიან კაცთა ასოციაცია" შექმნაში, ასევე ცნობილი როგორც Y.M.C.A. უნდა აღინიშნოს, რომ მისი საქმიანობა მხოლოდ ამით არ შემოიფარგლებოდა, მისი ბიზნეს კარიერა 1849 წელს დაიწყო, როდესაც ჟენევაში საბანკო საქმის შესწავლა დაიწყო. 1853 წელს იგი დროებით დაინიშნა საწარმოს გენერალურ მენეჯერად ალჟირში.
'''ჟან ჰენრი დიუნანი''' ({{lang-fr|Jean Henri Dunant;}} დ. [[8 მაისი]], [[1828]], [[ჟენევა]] — გ. [[30 ოქტომბერი]], [[1910]], [.ჰაიდენი]) — შვეიცარიელი მეწარმე და საზოგადო მოღვაწე, ცნობილი, როგორც [https://redcross.ge/ge წითელი ჯვრის] მამა. მამამისი წარმატებული ბინესმენი იყო, ხოლო დედამისი ღვთისმოსავი ქალი, რომელსაც მისი პიროვნების ჩამოყალიბებასა და აღზრდაში ადრეული ასაკიდანვე დიდი წვლილი მიუძღვის. იგი აქტიურად იყო ჩართული სხვადასხვა მოძრაობაში, მათ შორის იყო წევრი ორგანიზაციის "მოწყალების ლიგა", რომლის მიზანიც ღარიბთა და დაავადებულთა დახმარება იყო. იგი ჩართული იყო გაერთიანების: "ახალგაზრდა ქრისტიან კაცთა ასოციაცია" შექმნაში, ასევე ცნობილი როგორც Y.M.C.A. უნდა აღინიშნოს, რომ მისი საქმიანობა მხოლოდ ამით არ შემოიფარგლებოდა, მისი ბიზნეს კარიერა 1849 წელს დაიწყო, როდესაც ჟენევაში საბანკო საქმის შესწავლა დაიწყო. 1853 წელს იგი დროებით დაინიშნა საწარმოს გენერალურ მენეჯერად ალჟირში.


1859 წელს საქმიანი მოგზაურობისას [[იტალია]]ში სოლფერინოს ბრძოლის შედეგების თვითმხილველი გახდა, ბრძოლა მიმდინარეობდა ჩრდილოეთ იტალიში: ფრანგ, იტალიელ და ავსტრიელ სამხედრო ძალებს შორის. იგი შეშფოთებული იყო ბრძლის ველზე მიტოვებული დაჭრილი მეომრების ბედით და მახლობელი სოფლების მკვიდრ ქალებთან ერთად ცდილობდა მათი ტანჯვა შეემსუბუქებინა.<ref>How Does Law Protect in War? Volume I, Third Edition, Marco Sassòli, Antonie A. Bouvier, Anne Quintin, International Committee of the Red Cross, Geneva 2011, p. 140</ref> ჟენევაში დაბრუნების შემდეგ საკუთრი მოგონებები და განცდები ომის საშინელებების შესახებ მან ”[https://www.icrc.org/en/doc/assets/files/publications/icrc-002-0361.pdf სოლფერინოს მემუარებში”] აღწერა და ასევე ეცადა ეპოვა გამოსავალი. " მე უბრალო ტურისტი ვიყავი, რომელსაც არანაირი წვლილი მიუძღვოდა ამ დიდ კონფლიქტში. თუმცა, ეს იყო ჩემი იშვიათი პრივილეგია განპირობებული მთელი რიგი არაჩვეულებრივი გარემოებებით, რომ შევსწრებოდი ამ სულისშემძვრელ კადრებს, რომელთა აღწერაც განზრახული მაქვს. წიგნის გვერდებში აღვწერ პირად შთაბეჭდილებებს, ასე რომ ჩემი მკითხველი არ უნდა მოელოდეს სპეციალურ დეტალებსა, თუ ინფორმაციას სტრატეგიულ საკითხებზე. ამ ყოველივეს წაკითხვას სხვა ნაშრომებშიც შეძლებენ"[https://quotes.yourdictionary.com/author/henry-dunant/] - განმარტავს ავტორი. მისი ერთ-ერთი შეთავაზება ითვალისწინებდა სახელმწიფოთა მოწვევას ისეთი ხელშეუხებელი საერთაშორისო პრინციპის შესაქმნელად, რომელსაც კონვენციით გათვალისწინებული სანქციები გაუმაგრებდა ზურგს და იქნებოდა ბრძოლის ველზე დაჭრილთა იურიდიული დაცვის გარანტი<ref>იქვე.</ref>.
1859 წელს საქმიანი მოგზაურობისას [[იტალია]]ში სოლფერინოს ბრძოლის შედეგების თვითმხილველი გახდა, ბრძოლა მიმდინარეობდა ჩრდილოეთ იტალიში: ფრანგ, იტალიელ და ავსტრიელ სამხედრო ძალებს შორის. იგი შეშფოთებული იყო ბრძლის ველზე მიტოვებული დაჭრილი მეომრების ბედით და მახლობელი სოფლების მკვიდრ ქალებთან ერთად ცდილობდა მათი ტანჯვა შეემსუბუქებინა.<ref>How Does Law Protect in War? Volume I, Third Edition, Marco Sassòli, Antonie A. Bouvier, Anne Quintin, International Committee of the Red Cross, Geneva 2011, p. 140</ref> ჟენევაში დაბრუნების შემდეგ საკუთრი მოგონებები და განცდები ომის საშინელებების შესახებ მან ”[https://www.icrc.org/en/doc/assets/files/publications/icrc-002-0361.pdf სოლფერინოს მემუარებში”] აღწერა და ასევე ეცადა ეპოვა გამოსავალი. " მე უბრალო ტურისტი ვიყავი, რომელსაც არანაირი წვლილი მიუძღვოდა ამ დიდ კონფლიქტში. თუმცა, ეს იყო ჩემი იშვიათი პრივილეგია განპირობებული მთელი რიგი არაჩვეულებრივი გარემოებებით, რომ შევსწრებოდი ამ სულისშემძვრელ კადრებს, რომელთა აღწერაც განზრახული მაქვს. წიგნის გვერდებში აღვწერ პირად შთაბეჭდილებებს, ასე რომ ჩემი მკითხველი არ უნდა მოელოდეს სპეციალურ დეტალებსა, თუ ინფორმაციას სტრატეგიულ საკითხებზე. ამ ყოველივეს წაკითხვას სხვა ნაშრომებშიც შეძლებენ"[https://quotes.yourdictionary.com/author/henry-dunant/] - განმარტავს ავტორი. მისი ერთ-ერთი შეთავაზება ითვალისწინებდა სახელმწიფოთა მოწვევას ისეთი ხელშეუხებელი საერთაშორისო პრინციპის შესაქმნელად, რომელსაც კონვენციით გათვალისწინებული სანქციები გაუმაგრებდა ზურგს და იქნებოდა ბრძოლის ველზე დაჭრილთა იურიდიული დაცვის გარანტი<ref>იქვე.</ref>.

21:49, 14 ივნისი 2020-ის ვერსია

ანრი დიუნანი, 1860.

ჟან ჰენრი დიუნანი (ფრანგ. Jean Henri Dunant; დ. 8 მაისი, 1828, ჟენევა — გ. 30 ოქტომბერი, 1910, [.ჰაიდენი]) — შვეიცარიელი მეწარმე და საზოგადო მოღვაწე, ცნობილი, როგორც წითელი ჯვრის მამა. მამამისი წარმატებული ბინესმენი იყო, ხოლო დედამისი ღვთისმოსავი ქალი, რომელსაც მისი პიროვნების ჩამოყალიბებასა და აღზრდაში ადრეული ასაკიდანვე დიდი წვლილი მიუძღვის. იგი აქტიურად იყო ჩართული სხვადასხვა მოძრაობაში, მათ შორის იყო წევრი ორგანიზაციის "მოწყალების ლიგა", რომლის მიზანიც ღარიბთა და დაავადებულთა დახმარება იყო. იგი ჩართული იყო გაერთიანების: "ახალგაზრდა ქრისტიან კაცთა ასოციაცია" შექმნაში, ასევე ცნობილი როგორც Y.M.C.A. უნდა აღინიშნოს, რომ მისი საქმიანობა მხოლოდ ამით არ შემოიფარგლებოდა, მისი ბიზნეს კარიერა 1849 წელს დაიწყო, როდესაც ჟენევაში საბანკო საქმის შესწავლა დაიწყო. 1853 წელს იგი დროებით დაინიშნა საწარმოს გენერალურ მენეჯერად ალჟირში.

1859 წელს საქმიანი მოგზაურობისას იტალიაში სოლფერინოს ბრძოლის შედეგების თვითმხილველი გახდა, ბრძოლა მიმდინარეობდა ჩრდილოეთ იტალიში: ფრანგ, იტალიელ და ავსტრიელ სამხედრო ძალებს შორის. იგი შეშფოთებული იყო ბრძლის ველზე მიტოვებული დაჭრილი მეომრების ბედით და მახლობელი სოფლების მკვიდრ ქალებთან ერთად ცდილობდა მათი ტანჯვა შეემსუბუქებინა.[1] ჟენევაში დაბრუნების შემდეგ საკუთრი მოგონებები და განცდები ომის საშინელებების შესახებ მან ”სოლფერინოს მემუარებში” აღწერა და ასევე ეცადა ეპოვა გამოსავალი. " მე უბრალო ტურისტი ვიყავი, რომელსაც არანაირი წვლილი მიუძღვოდა ამ დიდ კონფლიქტში. თუმცა, ეს იყო ჩემი იშვიათი პრივილეგია განპირობებული მთელი რიგი არაჩვეულებრივი გარემოებებით, რომ შევსწრებოდი ამ სულისშემძვრელ კადრებს, რომელთა აღწერაც განზრახული მაქვს. წიგნის გვერდებში აღვწერ პირად შთაბეჭდილებებს, ასე რომ ჩემი მკითხველი არ უნდა მოელოდეს სპეციალურ დეტალებსა, თუ ინფორმაციას სტრატეგიულ საკითხებზე. ამ ყოველივეს წაკითხვას სხვა ნაშრომებშიც შეძლებენ"[1] - განმარტავს ავტორი. მისი ერთ-ერთი შეთავაზება ითვალისწინებდა სახელმწიფოთა მოწვევას ისეთი ხელშეუხებელი საერთაშორისო პრინციპის შესაქმნელად, რომელსაც კონვენციით გათვალისწინებული სანქციები გაუმაგრებდა ზურგს და იქნებოდა ბრძოლის ველზე დაჭრილთა იურიდიული დაცვის გარანტი[2].

დიუნანის იდეას ევროპაში დიდი გამოხმაურება მოჰყვა, წიგნის გამოქვეყნებიდან რამდენიმე თვის შემდეგ ჟენევაში პატარა კომიტეტი დაარსდა, რომელიც წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტის წინამორბედი იყო.[3] კომიტეტის დაარსების მთავარი მიზანი დიუნანის იდეების პრაქტიკაში გამოცდა და მათი რეალიებისათვის საჭირო გზების მოძებნა იყო. სამხედრო და სამედიცინო ექსპერტებთან კონსულტაციების გავლის შემდეგ, 1963 წელს ჟენევის კომიტეტმა დაარწმუნა შვეიცარიის მთავრობა დიპლომატიური კონფერენციის მოწვევაში. აღნიშნული კონფერენცია გაიმართა ჟენევაში 1864 წლის აგვისტოს, რომლის ფარგლებშიც მიღებულ იქნა 1864 წლის ჟენევის კონვენციადიუნანის იდეებზე დაყრდნობით. პირველად მსოფლიოს ისტორიაში, სახელმწიფოები შეთანხმდნენ ინდივიდის სასარგებლოდ შეეზღუდათ ძალაუფლება - საერთაშორისო ხელშეკრულებით, რომელიც ღიაა რატიფიცირებისათვის ყველა სახელმწიფოსთვის და ასევე პირველად ომი დაექვემდებარა დაწერილ სამართალს. ამ მოვლენებმა საფუძველი ჩაუყარა თანამედროვე საერთაშორისო ჰუმანიტარული სამართლის შექმნას.

1865-1866 წლებში მისი აქტიურობა შემცირდა კონფერენციებსა და შეხვედრებზე. 1867 წელი კი მისთვის კატასტროფული აღმოჩნდა. მისი საწარმოები დაიხურა, კრედიტორების გასასტუმრებლად მას ყველაფრის დათმობა მოუწია. 39 წლის ასაკში გადაწყვიტა ჟენევა დაეტოვებინა და აღარასოდეს დაბრუნებულიყო. შემდეგი 20 წელიწადი მისთვის რთული აღმოჩნდა, ძირითადად ოჯახისა და მეგობრების დახმარებით ცხოვრობდა. 1887 წლის ივლისში დიუნანი ჰაიდენში, შვეიცარიის პატარა ქალაქში დასახლდა, სადაც რამდენიმე ადამიანმა ჯეროვანი პატივი მიაგო 59 წლის ასაკში. დაახლოებით 5 წლის შემდეგ ჯანმრთელობის პრობლემების გამო ადგილობრივ საავადმყოფოში გადაიყვანეს, სადაც უკანასკნელი 18 წელი გაატარა. 1901 წელს მან პირველი ნობელის მშვიდობის პრემია მიიღო ფრედერიკ პასისთან ერთად და გახდა პირველი შვეიცარიელი ნობელის ლაურეატი[4]. ვინაიდან მგზავრობა არ შეეძლო, პრიზი და შემდგომში მედალი შვეიცარიაში გაუგზავნეს. ჟენევიდან, წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტიდან კი შემდეგი წერილი მიიღო: "არ არსებობს კაცი, რომელიც უფრო მეტად იმსახურებს ამ პატივს, ვიდრე თქვენ, ვინც 40 წლის წინ ფეხზე დააყენა საერთაშორისო ორგანიზაცია ბრძოლის ველზე დაჭრილთა მდგომარეობის შესამსუბუქებლად. თქვენს გარეშე, წითელი ჯვარი, მეცხრამეტე საუკუნის უზენაესი ჰუმანიტარული მიღწევა დიდი ალბათობით - არ იარსებებდა".

რესურსები ინტერნეტში

ხ • გ • რ
1901 წლის ნობელის პრემიის ლაურეატები →
ფიზიოლოგია
და მედიცინა
ფიზიკა
ქიმია
ლიტერატურა
მშვიდობა
ეკონომიკა
  • გაიცემა 1969 წლიდან.
ხ • გ • რ
1901-1925

ანრი დიუნანი და ფრედერიკ პასი (1901) · ელი დიუკომენი და შარლ ალბერ გობა (1902) · უილიამ რანდალ კრიმერი (1903) · საერთაშორისო სამართლის ინსტიტუტი (1904) · ბერტა ფონ ზუტნერი (1905) · თეოდორ რუზველტი (1906) · ერნესტო თეოდორო მონეტა და ლუი რენო (1907) · კლას არნოლდსონი და ფრედერიკ ბაიერი (1908) · ოგიუსტ ბერნარი და პოლ კონსტანი (1909) · მშვიდობის საერთაშორისო ბიურო (1910) · ტობიას ასერი და ალფრედ ფრიდი (1911) · ელიუ რუთი (1912) · ანრი ლაფონტენი (1913) · წითელი ჯვრის საერთაშორისო ორგანიზაცია (1917) · ვუდრო უილსონი (1919) · ლეონ ბურჟუა (1920) · კარლ ბრანტინგი და კრისტიან ლანგე (1921) · ფრიტიოფ ნანსენი (1922) · ოსტინ ჩემბერლენი და ჩარლზ დეივისი (1925)

1926–1950

არისტიდ ბრიანი და გუსტავ შტრეზემანი (1926) · ფერდინანდ ბიუისონი და ლუდვიგ კვიდე (1927) · ფრენკ ბილინგს კელოგი (1929) · ნათან სედერბლუმი (1930) · ჯეინ ადამსი და ნიკოლას მიურეი ბატლერი (1931) · რალფ ნორმან ენჯელი (1933) · ართურ ჰენდერსონი (1934) · კარლ ფონ ოსეცკი (1935) · კარლოს საავედრა ლამასი (1936) · რობერტ სესილი (1937) · ნანსენის საერთაშორისო ორგანიზაცია ლტოლვილთა საქმეებში (1938) · წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტი (1944) · კორდელ ჰალი (1945) · ემილი გრინ ბოლჩი და ჯონ მოტი (1946) · მეგობართა საბჭო საზოგადოების სამსახურში და ამერიკის მეგობართა კომიტეტი საზოგადოების სამსახურში (1947) · ჯონ ბოიდ ორი (1949) · რალფ ბანჩი (1950)

1951–1975

ლეონ ჟუო (1951) · ალბერტ შვეიცერი (1952) · ჯორჯ მარშალი (1953) · გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესი კომისარიატი (1954) · ლესტერ პირსონი (1957) · დომინიკ პირი (1958) · ფილიპ ნოელ-ბეიკერი (1959) · ალბერტ ლუთული (1960) · დაგ ჰამარშელდი (1961) · ლაინუს პოლინგი (1962) · წითელი ჯვრისა და წითელი ნახევარმთვარის საერთაშორისო მოძრაობა და წითელი ჯვრის ლიგა (1963) · მარტინ ლუთერ კინგი (1964) · გაეროს ბავშვთა ფონდი (1965) · რენე კასინი (1968) · შრომის საერთაშორისო ორგანიზაცია (1969) · ნორმან ბორლოუგი (1970) · ვილი ბრანდტი (1971) · ჰენრი კისინჯერი და ლე დიკ თხო (ჯილდო უარყო) (1973) · შონ მაკბრაიდი და ეისაკუ სატო (1974) · ანდრია სახაროვი (1975)

1976–2000

ბეტი უილიამსი და მეირიდ კორიგანი (1976) · საერთაშორისო ამნისტია (1977) · ანვარ ალ-სადათი და მენახემ ბეგინი (1978) · დედა ტერეზა (1979) · ადოლფო პერეს ესკიველი (1980) · გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესი კომისარიატი (1981) · ალვა მიურდალი და ალფონსო გარსია რობლესი (1982) · ლეხ ვალენსა (1983) · დეზმონდ ტუტუ (1984) · მსოფლიოს ექიმები ბირთვული ომის წინააღმდეგ (1985) · ელი ვიზელი (1986) · ოსკარ არიას სანჩესი (1987) · გაეროს სამშვიდობო ძალები (1988) · XIV დალაი ლამა (1989) · მიხეილ გორბაჩოვი (1990) · აუნ სან სუ ჩი (1991) · რიგობერტა მენჩუ (1992) · ნელსონ მანდელა და ფრედერიკ დე კლერკი (1993) · შიმონ პერესი, იცხაკ რაბინი და იასირ არაფატი (1994) · პაგუოშის კონფერენციები და იოსებ როტბლატი (1995) · კარლუშ ბელუ და ჟოზე რამუშ-ორტა (1996) · საერთაშორისო მოძრაობა ქვეითსაწინააღმდეგო ნაღმების აკრძალვის შესახებ და ჯოდი უილიამსი (1997) · ჯონ ჰიუმი და დევიდ ტრიმბლი (1998) · ექიმები საზღვრებს გარეშე (1999) · კიმ დე ჯუნი (2000)

2001–დღემდე

კოფი ანანი და გაერთიანებული ერების ორგანიზაცია (2001) · ჯიმი კარტერი (2002) · შირინ ებადი (2003) · ვანგარი მაატაი (2004) · მოჰამედ ალ-ბარადეი და ატომური ენერგიის საერთაშორისო სააგენტო (2005) · მუჰამედ იუნუსი და გრამინ ბანკი (2006) · ალბერტ გორი და კლიმატის ცვლილების სამთავრობათშორისო ექსპერტთა ჯგუფი (2007) · მარტი აჰტისაარი (2008) · ბარაკ ობამა (2009) · ლიუ სიაობო (2010) · ელენ ჯონსონ-სირლიფი, ლეიმა გბოვი და ტავაკულ კარმანი (2011) · ევროკავშირი (2012) · ქიმიური იარაღის აკრძალვის ორგანიზაცია (2013) · მალალა იუსაფზაი და კაილაშ სატიართი (2014) · ტუნისის ეროვნული დიალოგის კვარტეტი (2015) · ხუან მანუელ სანტოსი (2016) · ბირთვული იარაღის განადგურების კამპანია (2017) · დენი მუკვეგე და ნადია მურადი (2018) · აბი აჰმედი (2019) · მსოფლიო სასურსათო პროგრამა (2020) · მარია რესა და დიმიტრი მურატოვი (2021) · ალეს ბიალიაცკი, მემორიალი და სამოქალაქო თავისუფლების ცენტრი (2022) · ნარგიზ მოჰამადი (2023)

  1. ↑ How Does Law Protect in War? Volume I, Third Edition, Marco Sassòli, Antonie A. Bouvier, Anne Quintin, International Committee of the Red Cross, Geneva 2011, p. 140
  2. ↑ იქვე.
  3. ↑ იხ. infra, part I, Chapter 15, The International Committee of the Red Cross (ICRC), p.465
  4. ↑ Henry Dunant
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=ანრი_დიუნანი&oldid=3894719“-დან