მოდერნისტული არქიტექტურა

სიგრამ ბილდინგი, ნიუ-იორკი. აგებულია 1958 წელს. ფუნქციონალისტური ესთეტიკის ერთ-ერთი ყველაზე დახვეწილი ნიმუში და კორპორაციული მოდერნიზმის შედევრი.

მოდერნისტულ არქიტექტურაში მოიაზრება შენობათა რამდენიმე სტილის ერთობლიობა, რომლებიც რამდენიმე მახასიათებლით ემსგავსება ერთმანეთს, მათ შორის, ძირითადად, ფორმის სიმარტივითა და ორნამენტის არარსებობით. ამ სახის შენობათა პირველი ვარიანტები XX საუკუნის პირველ წლებში გაჩნდა. შემდგომში მოდერნისტული არქიტექტურა მრავალმა გავლენიანმა არქიტექტორმა და არქიტექტურის მასწავლებელმა გაითავისა, თუმცა საუკუნის პირველ ნახევარში ძალიან მცირე რაოდენობით "მოდერნისტული ნაგებობა" აშენდა. მიმდინარეობამ პოპულარობა მოიპოვა მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ და დომინანტური არქიტექტურული სტილი გახდა ინსტიტუციონალური და კორპორაციული შენობებისთვის თითქმის სამი ათწლეულის განმავლობაში. ამ მიმდინარეობის ზუსტი მახასიათებლები და წარმოშობა დღემდე დებატების საგანია.

მოდერნისტულ არქიტექტურა დაფუძნებულია მშენებლობის თანამედროვე ტექნოლოგიებზე. აქტიურად გამოიყენება: შუშა, ფოლადი, და რკინაბეტონი. დიზაინში გამოიყენება მინიმალისტური სტილი და უარყოფილია ორნამენტი.^[1] მიიჩნევა, რომ ის 1950-იანებში ჩაანაცვლა პოსტმოდერნისტული არქიტექტურამ.

იხილეთ აგრეთვე[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

Bony, Anne (2012). L'Architecture Moderne (French). Larousse.
Bouillon, Jean-Paul (1985). Journal de L'Art Nouveau (French). Paris: Skira.
Burchard, John; Bush-Brown, Albert (1966) The Architecture of America- A Social and Cultural History. Atlantic, Little and Brown.
(1971) Programs and Manifestoes on 20th-Century Architecture. Boston, Mass.: The MIT Press. ISBN 9780262530309. OCLC 959124824.
Colquhoun, Alan, Modern Architecture, Oxford history of art, Oxford University Press, 2002, ISBN 0192842269
Duncan, Alastair (1988). Art déco. Thames & Hudson. ISBN 2-87811-003-X.
Ducher, Robert (2014). La charactéristique des styles (French). Flammarion.
Jodidio, Philip (2016). Renzo Piano Building Workshop (French). Taschen.