სალვატორე კვაზიმოდო

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
სალვატორე კვაზიმოდო
იტალ. Salvatore Quasimodo
დაბადების თარიღი 20 აგვისტო, 1901
დაბადების ადგილი მოდიკა, სიცილია, იტალია
გარდაცვალების თარიღი 14 ივნისი, 1968
გარდაცვალების ადგილი ნეაპოლი, კამპანია, იტალია
დასაფლავებულია მილანის მონუმენტური სასაფლაო
საქმიანობა მწერალი
ენა იტალიური
ეროვნება იტალიელი
მოქალაქეობა იტალია
ალმა-მატერი Ist. Tec. Economico A.M. Jaci[1]
მიმდინარეობა ჰერმეტიზმი
Magnum opus Lirici greci, Q3604704?, Q3612364?, Q3718889?, Q3731105?, Oboe sommerso, Q4006171?, Q15617209?, Q15617306?, Q16559643?, Q16570856?, Odore di Eucalyptus ed altri versi, Poesie, Ed è subito sera და Il falso e il vero verde
ჯილდოები ნობელის პრემია ლიტერატურაში[2] [3] და Taormina prize
მეუღლე Bice Donetti[1] და Maria Cumani Quasimodo[1]
შვილ(ებ)ი Alessandro Quasimodo[1]
საიტი salvatorequasimodo.it

სალვატორე კვაზიმოდო (დ. 20 აგვისტო, 1901 — 14 ივნისი, 1968) — სიცილიელი რომანისტი და პოეტი. ჯუზეპე უნგარეტისა და ეუჟენიო მონტალესთან ერთად XX საუკუნის ერთ-ერთი მოწინავე იტალიელი პოეტი. 1959 წელს „მისი ლირიკული პოეზიისთვის, რომელიც კლასიკური ცეცხლით თანამედროვე ცხოვრების ტრაგიკულ გამოცდილებას აღბეჭდავს“, მას ლიტერატურის დარგში ნობელის პრემია მიენიჭა.[4]

ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სალვატორე კვაზიმოდო დაიბადა მოდიკაში, კუნძულ სიცილიაზე, გაეტანო კვაზიმოდოსა და კლოტილდა რაგუსას ოჯახში. ბავშვობა როკკალუმერაში გაატარა. 1908 წელს მისი ოჯახი მესინაში გადავიდა, სადაც მამამისი გამანადგურებელი მიწისძვრისგან დაზარალებული ადგილობრივი მოსახლეობის დასახმარებლდ გაგზავნეს. ახალგაზრდა კვაზიმოდოზე დიდი გავლენა მოახდინა ბუნების ძალების გამოვლინებებმა.1919 წელს კვაზიმოდომ ადგილობრივი ტექნიკური კოლეჯი დაამთავრა. მესინაში მან მეგობრებიც შეიძინა, მათ შორის ჯორჯო ლა პირა, ფლორენციის მომავალი მერი.

1917 წელს კვაზიმოდომ Nuovo giornale letterario („ახალი ლიტერატურული ჟურნალი“) დააარსა, სადაც მისი პირველი ლექსები დაიბეჭდა. 1919 წელს ინჟინერიის დასამთავრებლად კვაზიმოდო რომში გადავიდა, თუმცა უსახსრობის გამო მხაზველად დაიწყო მუშაობა. ამ პერიოდში იგი ბერძნულსა და ლათინურს სწავლობდა.

1929 წელს მისი სიძის, ელიო ვიტორინის მიწვევით კვაზიმოდო ფლორენციაში გადავიდა. იქ მან ისეთი პოეტები გაიცნო, როგორებიც ეუჟენიო მონტალე და ალესანდრო ბონსანტი იყვნენ. 1930 წელს კვაზიმოდომ რეჯო-დი-კალაბრიაში იტალიის სამოქალაქო ინჟინერიის კორპუსში დაიწყო მუშაობა. იქ მან ძმები მისეფარიები გაიცნო, რომლებიც მას წერის გასაგრძელებად ახალისებდნენ. იმავე წელს კვაზიმოდომ პირველი კრებული, Acque e terre („წყლები და მიწები“) გამოსცა.

1931 წელს კვაზიმოდო იმპერიაში, შემდეგ კი გენუაში გაემგზავრა, სადაც კამილო სბარბარო და ჟურნალის, Circoli თანამშრომლები გაიცნო, რომლებთანაც კვაზიმოდომ ნაყოფიერი თანამშრომლობა დაიწყო. 1932 წელს კვაზიმოდომ მათთან ერთად ახალი კრებული Oboe sommerso გამოაქვეყნა, რომელშიც მისი 1930-32 წლებში დაწერილი ლექსები მოათავსა.

1934 წელს კვაზიმოდო მილანში გადავიდა. 1938 წლიდან მან მთლიანად წერას მიუძღვნა თავი. მუშაობდა ჩეზარე ძავატინისთან. იმავე წელს მან Poesie გამოაქვეყნა, ხოლო ერთი წლის შემდეგ ჟურნალში Corrente di Vita მისი Lirici Greci (ბერძენი პოეტები) გამოქვეყნდა.

მიუხედავად ანტიფაშისტური პოზიციისა, კვაზიმოდო გერმანული ოკუპაციის წინააღმდეგ არ იბრძოდა. ამ პერიოდში იგი იოანეს სახარებას, კატულუსის კანტონებსა და ოდისეის ეპიზოდებს თარგმნიდა. 1945 წელს იგი იტალიის კომუნისტური პარტიის წევრი გახდა.

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Princiotta C. Dizionario Biografico degli Italiani — 2016. — Vol. 85.
  2. ↑ https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1959/
  3. ↑ https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/about/amounts/
  4. ↑ Nobelprize.org. ციტირების თარიღი: 14 October 2015.
ხ • გ • რ
ნობელის პრემიის ლაურეატები ლიტერატურაში
1901–1925

სიული პრიუდომი (1901) • თეოდორ მომზენი (1902) • ბიორნსტიერნე ბიორნსონი (1903) • ფრედერიკ მისტრალი / ხოსე ეჩეგარაი (1904) • ჰენრიკ სენკევიჩი (1905) • ჯოზუე კარდუჩი (1906) • რადიარდ კიპლინგი (1907) • რუდოლფ ოიკენი (1908) • სელმა ლაგერლოფი (1909) • პაულ ფონ ჰაიზე (1910) • მორის მეტერლინკი (1911) • გერჰარტ ჰაუპტმანი (1912) • რაბინდრანათ თაგორი (1913) • რომენ როლანი (1915) • ვერნერ ფონ ჰეიდენსტამი (1916) • კარლ გელერუპი / ჰენრიკ პონტოპიდანი (1917) • კარლ შპიტელერი (1919) • კნუტ ჰამსუნი (1920) • ანატოლ ფრანსი (1921) • ხაკინტო ბენავენტე (1922) • უ. ბ. იეიტსი (1923) • ვლადისლავ რეიმონტი (1924) • ჯორჯ ბერნარდ შოუ (1925)

1926–1950

გრაცია დელედა (1926) • ანრი ბერგსონი (1927) • სიგრიდ უნსეტი (1928) • თომას მანი (1929) • სინკლერ ლუისი (1930) • ერიკ აქსელ კარლფელდტი (1931) • ჯონ გოლზუორთი (1932) • ივანე ბუნინი (1933) • ლუიჯი პირანდელო (1934) • იუჯინ ო’ნილი (1936) • როჟე მარტინ დიუ გარი (1937) • პერლ ბაკი (1938) • ფრანს ემილ სილანპაა (1939) • იოჰანეს ვილჰელმ იენსენი (1944) • გაბრიელა მისტრალი (1945) • ჰერმან ჰესე (1946) • ანდრე ჟიდი (1947) • ტომას სტერნზ ელიოტი (1948) • უილიამ ფოლკნერი (1949) • ბერტრან რასელი (1950)

1951–1975

პერ ლაგერკვისტი (1951) • ფრანსუა მორიაკი (1952) • უინსტონ ჩერჩილი (1953) • ერნესტ ჰემინგუეი (1954) • ჰალდორ ლაქსნესი (1955) • ხუან რამონ ხიმენესი (1956) • ალბერ კამიუ (1957) • ბორის პასტერნაკი (1958) • სალვატორე კვაზიმოდო (1959) • სენ-ჟონ პერსი (1960) • ივო ანდრიჩი (1961) • ჯონ სტეინბეკი (1962) • გიორგოს სეფერისი (1963) • ჟან-პოლ სარტრი (უარი თქვა ჯილდოზე) (1964) • მიხეილ შოლოხოვი (1965) • შმუელ აგნონი / ნელი ზაქსი (1966) • მიგელ ანხელ ასტურიასი (1967) • იასუნარი კავაბატა (1968) • სემიუელ ბეკეტი (1969) • ალექსანდრე სოლჟენიცინი (1970) • პაბლო ნერუდა (1971) • ჰაინრიხ ბიოლი (1972) • პატრიკ უაიტი (1973) • ეივინდ იუნსონი / ჰარი მარტინსონი (1974) • ეუჟენიო მონტალე (1975)

1976–2000

სოლ ბელოუ (1976) • ვისენტე ალეიქსანდრე (1977) • ისააკ ბაშევის ზინგერი (1978) • ოდისეას ელიტისი (1979) • ჩესლავ მილოში (1980) • ელიას კანეტი (1981) • გაბრიელ გარსია მარკესი (1982) • უილიამ გოლდინგი (1983) • იაროსლავ სეიფერტი (1984) • კლოდ სიმონი (1985) • უოლე შოინკა (1986) • იოსიფ ბროდსკი (1987) • ნაჯიბ მაჰფუზი (1988) • კამილო ხოსე სელა (1989) • ოქტავიო პასი (1990) • ნადინ გორდიმერი (1991) • დერეკ უოლკოტი (1992) • ტონი მორისონი (1993) • კენძაბურო ოე (1994) • შეიმას ჰინი (1995) • ვისლავა შიმბორსკა (1996) • დარიო ფო (1997) • ჟოზე სარამაგო (1998) • გიუნტერ გრასი (1999) • გაო სინძიანი (2000)

2001–დღემდე

ვიდიადჰარ ნაიპოლი (2001) • იმრე კერტესი (2002) • ჯონ მაქსველ კუტზეე (2003) • ელფრიდე იელინეკი (2004) • ჰაროლდ პინტერი (2005) • ორჰან ფამუქი (2006) • დორის ლესინგი (2007) • ჟან-მარი გუსტავ ლე კლეზიო (2008) • ჰერტა მიულერი (2009) • მარიო ვარგას ლიოსა (2010) • ტომას ტრანსტრიომერი (2011) • მო იენი (2012) • ელის მანრო (2013) • პატრიკ მოდიანო (2014) • სვეტლანა ალექსიევიჩი (2015) • ბობ დილანი (2016) • იშიგურო კაძუო (2017) • ოლგა ტოკარჩუკი (2018) • პეტერ ჰანდკე (2019) • ლუიზა გლიუკი (2020) • აბდულრაზაკ გურნა (2021) • ანი ერნო (2022)

მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=სალვატორე_კვაზიმოდო&oldid=4128963“-დან