9 აპრილის ტრაგედია

9 აპრილის ტრაგედია
ნაწილი თემისა სსრკ-ის დაშლა
9 აპრილს დაღუპულთა მემორიალი
თარიღი	1989 წლის 9 აპრილი
ადგილი	თბილისი, რუსთაველის გამზირი
გამომწვევი მიზეზი	ლიხნის კრების მოთხოვნა, რომელიც მოითხოვდა აფხაზეთის გამოყოფას საქართველოს სსრ-სგან და მოკავშირე რესპუბლიკის სტატუსს; სსრკ-ის პოლიტიკური რეპრესიები; ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის გაძლიერება
მიზნები	საბჭოთა მთავრობის მიერ აფხაზური სეპარატიზმს დამოუკიდებლობის მომხრეთა მოძრაობის საწინააღმდეგოდ გამოყენების შეწყვეტა; სამოქალაქო თავისუფლება; საქართველოს გათავისუფლება
მონაწილე მხარეები
სსრკ  საქართველოს სსრ საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა
მთავარი ფიგურები
ეგორ ლიგაჩოვი ჯუმბერ პატიაშვილი იგორ როდიონოვი კონსტანტინ კოჩეტოვი მერაბ კოსტავა ზვიად გამსახურდია გიორგი ჭანტურია და სხვები
დანაკარგი
გარდაცვლილი: 21 დაშავებული: 427 დაკავებული: 100+

9 აპრილის ტრაგედია — 1989 წლის 9 აპრილს, თბილისში მომხდარი სისხლიანი მოვლენები, რაც გამოიხატა საბჭოთა არმიის მიერ ანტისაბჭოთა, საქართველოს დამოუკიდებლობის მოთხოვნით მოწყობილი მშვიდობიანი დემონსტრაციის დარბევაში, რის შედეგადაც დაიღუპა 21 და დაშავდა 427 ადამიანი. 9 აპრილის მოვლენებმა წყალგამყოფის როლი შეასრულა საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობაში.

საპროტესტო გამოსვლები

ანტისაბჭოთა მოძრაობა საქართველოს საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკაში 1988 წლისთვის გააქტიურდა. თბილისში გაფიცვებსა და მიტინგებს აწყობდნენ ანტისაბჭოთა ორგანიზაციები. კონფლიქტი კიდევ უფრო გამწვავდა მას შემდეგ, რაც 1989 წლის 18 მარტის აფხაზეთში ჩატარდა 30 ათას კაციანი ლიხნის კრება, რომელზეც ხელი მოეწერა ე. წ. ლიხნის მიმართვას. დეკლარაციის მთავარი მესიჯი იყო აფხაზეთის ასსრ-ის საქართველოსგან გამოყოფა და რესპუბლიკის სტატუსის აღდგენა.

1989 წლის 25 მარტს ლიხის მიმართვის საპირწონედ ქართულმა პატრიოტულმა ძალებმა სოხუმში მოაწყვეს მრავალათასიანი მიტინგი, რითაც უჩვენეს აფხაზ სეპარატისტებს ერთობის ძალა. ეს მიტინგი, ქართველ პატრიოტთა მიერ, უშუალოდ მერაბ კოსტავას ინიციატივით დაიგეგმა. მასში აქტიურად მონაწილეობდნენ: ზურაბ ჭავჭავაძე, თამარ ჩხეიძე, ჯუმბერ კოპალიანი, ვოვა ვეკუა, სოსო ადამია და ა.შ.

1 აპრილს დაბა ლესელიძეში ჩატარდა ანტიიმპერიალისტური მიტინგი, რომლის მონაწილეთა ერთი ჯგუფი დარბეულ იქნა აფხაზთა ეგზალტირებული მასის მიერ ბზიფსა და ახალ ათონთან; იყვნენ დაჭრილებიც. ამ ვერაგული აქციის საპასუხოდ, 2 აპრილს სოხუმში გაიმართა ქართული მოსახლეობის მიტინგები და მანიფესტაციები, რამაც შექმნა სიტუაციის უკიდურესად ესკალაციისა და გარკვეულწილად მისი უმართაობის საფრთხე. ამ ვითარებაში საქართველოს ეროვნულმა მოძრაობამ მიზანშეწონილად მიიჩნია საპროტესტო აქციების აფხაზეთიდან დედაქალაქში გადატანა. ასე დაიწყო თბილისის 1989 წლის 4-9 აპრილის აქცია. იგი აფხაზეთის კრიზისზე სრულიად ბუნებრივი და კანონზომიერი რეაქციის დაფიქსირებით დაიწყო, მალე გადაიზარდა საქართველოს პოლიტიკური დამოუკიდებლობისა და დეოკუპაციის მოთხოვნის მქონე საპროტესტო მოძრაობად.

4 აპრილი — 15:00 საათზე თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო ინსტიტუტის ტერიტორიაზე, ამავე სასწავლებლის „პრესკლუბის“ ორგანიზებით გაიმართა სტუდენტი ახალგაზრდობის ორი ათას კაციანი მიტინგი. მიტინგზე სიტყვით გამოვიდა ზ. გამსახურდია, რომელმაც „აფხაზეთის საკითხთან“ დაკავშირებით მოუწოდა დამსწრეებს, რომ ხელი შეეწყოთ რესპუბლიკაში მასობრივი გაფიცვებისა და მანიფესტაციების გამართვისათვის.

ამავე დღეს, საღამოს 19:00 საათზე თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის სააქტო დარბაზში შედგა კიდევ ერთი მიტინგი, რომელმაც მიიღო რეზოლუცია აფხაზეთის ასსრ საკითხთან დაკავშირებით საქართველოს სსრ მთავრობისადმი ეროვნული დაუმორჩილებლობის, საქართველოს დროებითი მთავრობის შექმნის, საქართველოში ავტონომიურ ფორმირებათა გაუქმების შესახებ.

შემდეგ მიტინგის მონაწილეთა უმრავლესობა გაემართა საქართველოს სსრ მთავრობის სახლისაკენ, სადაც ილია ჭავჭავაძის საზოგადოების ორგანიზებით დაახლოებით 10 ათას კაციანი მიტინგი შედგა. იგი დამთავრდა მეორე დილის 5 საათისათვის, როცა ახალგაზრდობის ერთმა ჯგუფმა შიმშილობა გამოაცხადა.

აქციების დაწყებიდან თბილისში მოსკოვიდან ალფას დანიშნულების 100 კაციანი რაზმი გადმოისროლეს. იგეგმებოდა აციის დაშლა. საქართველოს მთავრობასა და სამხედროებს შორის იყო შეთანხმება იმაზე, რომ აქცია მართალია ტრამვებით, მაგრამ უსისხლოდ დაიშლებოდა.

5 აპრილი — საპროტესტო აქციებმა პიკს მიაღწია, როდესაც ათობით ათასი ქართველი შეუერთდა მომიტინგეებს. მათ შორის იყვნენ ლიდერები მერაბ კოსტავა, ზვიად გამსახურდია, გიორგი ჭანტურია, ირაკლი ბათიაშვილი, ირაკლი წერეთელი და სხვები. ამ დღეს მიტინზე აფხაზეთის პრობლემატიკამ მეორე რიგში გადაინაცვლა და მიიღო როგორც 1988 წლის ნოემბრის ანტისაბჭოთა გამოსვლების გაგრძელების ხასიათი. ორატორების გამოსვლებში ძირითადი ყურადღება ეთმობოდა პრაქტიკული ზომების მიღებას იმისათვის, რომ საქართველოს სსრ გამოსულიყო სსრ კავშირის შემადგენლობიდან. მიტინგმა ნელნელა მიიღო ანტისაბჭოთა ხასიათი. ეს გამოიხატა მთავრობის სახლის ფასადზე გაკრული ლოზუნგებით, რომლებიც მოუწოდებდნენ კომუნისტური რეჟიმის დამხობას და სხვა. არაფორმალური გაერთიანების წარმომადგენლები დადიოდნენ საწარმოებში და ანტისაბჭოთა პროპაგანდით ხალხის გადმობირებას ცდილობდნენ. მაგალითად იყვენნ სამეცნიერო-საწარმოო გაერთიანება „ელვასა“ და დიმიტროვის სახელობის საავიაციო-საწარმოო გაერთიანების შრომით კოლექტივებში და შეძლეს მშრომელთა ნაწილის დაყოლიება. მიტინგზე გამოცხადდა რომ დაწყებული შიმშლობა გაგრძელდებოდა 14 აპრილამდე.

6 აპრილი — არსებითად გაფართოვდა მიტინგის გეოგრაფია მასში სხვადასხვა საწარმოებისა და სასწავლებლების წარმომადგენელთა მონაწილეობის გამო. ქალაქის წამყვან უმაღლეს სასწავლებლებში ჩამოყალიბდა სტუდენტთა ჯგუფები, რომლებიც მოუწოდებდნენ მოსწავლეებსა და მასწავლებლებს გაფიცვებისაკენ. მთავარ მიტინგზე პრაქტიკულად აყენებდნენ ერთ მთავარ მოთხოვნას — სსრ კავშირის შემადგენლობიდან საქართველოს გამოსვლას. თბილისის ქუჩებში იმრავლა საბჭოთა ხელისუფლების დამხობის მომწოდებლურმა ლოზუნგებმა. გამოცხადდა, რომ თუ ამ მოთხოვნას არ დააკმაყოფილებდნენ, საქართველოში დაიწყებოდა საყოველთაო-ეროვნული გაფიცვა და იმავდროულად მასობრივი შიმშილობა. ამასთან დაკავშირებით მოუწოდებდნენ უკვე ამ დღესვე ქალაქის ცენტრში დაეწყოთ მასობრივი ლოკალური შიმშილობა. 6 აპრილიდან თბილისში იმყოფებოდა სსრკ-ის თავდაცვის მინისტრის მოადგილე, გენერალი კონსტანტინ კოჩეტოვი.

დაახლოებით საღამოს 8 საათზე მიტინგის მონაწილეთა ორიათასიანი ჯგუფი მივიდა საქართველოს ტელევიზიასა და რადიოს სახელმწიფო კომიტეტის შენობასთან. წამოყებული იქნა მოთხოვნა მთავრობის სახლთან გამართული მიტინგის პირდაპირი ტელეგადაცემის შესახებ.

7 აპრილი — მთავრობის სახლთან გამართულ მიტინგზე ამ დღეს საშუალოდ 10-20 ათასი კაცი იმყოფებოდა. მასში მონაწილეობდნენ ქალაქის საწარმოთა და დაწესებულებების, სასწავლებელთა, შემოქმედითი კავშირების, მთელი რიგი სამეცნიერო-კვლევითი ინსტიტუტების წარმომადგენლები. მიტინგიზ ორგანიზატორთა ერთ-ერთმა ლიდერმა გაეროს, აშშ-სა და საფრანგეთის პრეზიდენტებს მიმართა, რომ მათ სცნონ XX საუკუნის 20-იან წლებში რუსეთის მიერ საქართველოს წინააღმდეგ აგრესიის გამოყენების ფაქტი. წინა დღეებისაგან განსხვავებით, ქალაქში სტიქიურად იქმნებოდა ახალგაზრდების ჯგუფები, რომლებსაც მოჰქონდათ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დროშები. ისინი საკუთარი მანქანებით გადაადგილდებოდნენ თბილისის სხვადასხვა უბნებში და მოუწოდებდნენ საყოველთაო დაუმორჩილებლობისაკენ. ამ დღეს გამოცხადდა სამხატვრო აკადემიის სტუდენტთა ათკაციანი ჯგუფის შიმშილობა. 21 საათზე საქართველოს კომპარტიის პირველმა მდივანმა ჯუმბერ პატიაშვილმა სსრკ-ის ხელმძღვანელობას დამხმარე ძალების გამოგზავნა თხოვა წესრიგის აღსადგენად.

ამ დღეს საბჭოთა კავშირის პრეზიდენტის მიხეილ გორბაჩოვის ლაინერი ლონდონიდან მოსკოვში დაეშვა. მასთან ერთად მოსკოვში სსრკ-ის საგარეო მინისტრი ედუარდ შევარდნაძეც დაბრუნდა. აეროპორტში პრეზიდენტს მთელი პოლიტბიურო დახვდა და ქვეყანაში არებული ვითარების შესახებ ანგარიში ჩააბარა. ერთ-ერთი მთავარი საკითხი საქართველოში მიმდინარე პროცესები იყო. თბილისში მთავრობის სასახლის წინ რამოდენიმე ათასი ადამიანი საბჭოტა კავშირიდან გამოსვლასა და დამოუკიდებლობის გამოცხადებას ითხოვდა. როგორც გორბაჩოვს მოახსენეს, რესპუბლიკის ხელმძღვანელი ჯუმბერ პატიაშვილი ვითარებას პრაქტიკულად ვეღარ აკონტროლებდა. მ. გორბაჩოვმა შესთავაზა იმავე ლაინერით ჩასულიყო თბილისში ვითარების გასარკვევად. შევარდნაძე-პატიავილის ტელეფონით საუბრისას გადაწყდა, რომ იმ ეტაპისთვის შევარდნაძის თბილისში ჩასვლა დამატებით დაძაბულობას გამოიწვევდა.

უკვე ცნობილი იყო, რომ დაპირისპირება აღარ განიმუხტებოდა. მოლაპარაკებები ჩიხში იყო შესული. სწორედ იმ დღეს თხოვნაზე ოპოზიციამ პატიაშვილს შეხვედროდა მათ, უპასუხა, რომ საქართველოს მარიონეტულ ხელისუფლებასთან მოლაპარაკებას არ აპირებს. ისინი ილაპარაკებდნენ მხოლოდ კრემლის წარმომადგენლებთან, გაეროს სპეციალური მდივნის წარმოადგენლის მეთვალყურეობით.

ამავე დღეს თბილისში ჩამოვიდა საბჭოთა კავშირის თავდაცვის მინისტრის პირველი მოადგილე კონსტანტინე კოჩეტოვი. იმავე საღამოს თავდაცვის საბჭოს სხდომაზე გენერალმა კოჩეტოვმა კატეგორიულად მოითხოვა აქციის დაშლა. მისი თქმით „თუ 8 აპრილს აქციის დაშლა არ მოხდებოდა, მოსალოდნელი იყო ვითარების კონტროლიდან გამოსვლა და დიდი სისხლისღვრა“.

8 აპრილი — დილას გაიმართა პოლიტბიუროს სხდომა ეგორ ლიგაჩოვის თავმჯდომარეობით. პოლიტბიუროს სხდომას არ ესწრებოდნენ ლონდონიდან ახალდაბრუნებული ედუარდ შევარდნაძე და მიხეილ გორბაჩოვი. შემდგომში გორბაჩოვი ამტკიცებდა, რომ არაფერი იცოდა პოლიტბიუროს გადაწყვეტილების შესახებ. გაიცა ბრძანება რეგულარული და შინაგან საქმეთა ჯარების თბილისში გადასროლის შესახებ. ოპერაციის ხელმძღვანელებად დაინიშნენ ამიერკავკასიის სამხედრო ოლქის ჯარების სარდალი გენერალ-პოლკოვნიკი იგორ როდიონოვი და კონსტანტინ კოჩეტოვი. როდიონოვმა ოპერაციაზე თანხმობა თავდაცვის მინისტრ იაზოვისგან მიიღო, ხოლო სკკპ ცკ-ის გადაწყვეტილებით, ოპერაციისთვის გაერთიანდა თავდაცვისა და შინაგან საქმეთა სამინისტროს ძალები. თბილისში შევიდა საგანგებო დანიშნულების მოტომსროლელთა დივიზიის მე-4 პოლკი, საგანგებო დანიშნულების მილიციის რაზმები პერმიდან და ვორონეჟიდან.

იმის ნაცვლად, რომ მიტინგის დაშლა უხმაუროდ მომხდარიყო სამხედროების ბრძანებით ქალაქში დილით ხალხის დაშინების მიზნით ჯავშანტექნიკა გამოიყვანეს, ხოლო თბილისს სამხედრო ვერტმფრენებმა გადაუფრინეს. ამან ისეთი რეზონანსი გამოიწვია, რომ ყველა მთავრობის სასახლეს მიაწყდა.

მიტინგის ორგანიზატორებმა მიაღწიეს იმას, რომ მთავრობის სახლთან გამართულ აქციაში აქტიურად მონაწილეობდნენ ქალაქის ზოგადსაგანმანათლებლო სკოლის მოსწავლეები, შეკრებილთა დიდ ნაწილს სწორედ ისინი შეადგენდნენ. დღის მეორე ნახევარში ორგანიზატორებმა შეიტყვეს, რომ შინაგან საქმეთა სამინისტროს სპეციალურ ქვედანაყოფებს მიცემული ჰქონდთ მითითება მიტინგის დაშლის შესახებ. აღნიშნულიდან გამომდინარე, მიტინგის ორგანიზატორებმა გადწყვიტეს წინააღმდეგობის გაწევის მიზნით მიტინგის ადგილის ირგვლივ მდებარე ქუჩების ჩაკეტვა ავტობუსებითა და სატვირთო მანქანებით. ქალაქში, კ. გამსახურდიას ძეგლთან 500 ქალმა გამოახადა შიმშილობა.

მთავრობის სახლთან აქციის ორგანზატორებმა წამოაყენეს წინადადებანი ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ერთიანი კომიტეტის შექმნისა და ამ მოძრაობის საფინანსო ფონდისათვის სახსრების მასობრივად შეგროვების შესახებ. მიტინგის ორგანიზატორები შეკრებილთ მოუწოდებდნენ, რომ არ დაშლილიყვნენ იმ შემთხვევაშიც კი, თუ სამხედრო ნაწილები გამოჩნდებოდნენ.

საქართველოში საბჭოთა კავშირის თავდაცვის მინისტრის მოადგილის კონსტანტინე კოჩეტოვის ჩამოსვლის შემდეგ 8 აპრილს რესპუბლიკის თავდაცვის საბჭოს სხდომა გაიმართა. საიდუმლო ოქმიდან ირკვევა, თითქოს მათ ჰქონდათ ინფორმაცია, რომ ეროვნული ლიდერები მთავრობის სასახლეში შეჭრას გეგმავდნენ. სხდომის ცამეტმა წევრმა აქციის დაშლას მხარი დაუჭირა. ორგანიზება იგორ როდიონოვს დაევალა.

მიტინგის დარბევა

9 აპრილი — დილის 3:30 საათზე, მიტინგის დარბევამდე მთავრობის სახლის წინ მომინტიგეების წინაშე გამოსული იყო საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II, რომელმაც მოუწოდა მომიტინგეებს სისხლისღვრის თავიდან აცილების მიზნით გადაენაცვლათ ქაშვეთის ეკლესიაში.

„სახელითა მამისათა და ძისათა და წმინდისა სულისათა. ჩვენთან არს ღმერთი! თქვენ იცით, რომ საუკუნეების განმავლობაში მრავალი განსაცდელი უნახავს საქართველოს და მრავალგზის უფალსა და ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს გადაურჩენია საქართველო. აი დღესაც ჩვენ ვდგავართ რეალური საშიშროების წინაშე. მე მოვედი იმისათვის, რომ დაგლოცოთ თქვენ. მთელი საქართველო ხედავს თქვენს თავდადებას, მთელი საქართველო ხედავს თქვენს ღვაწლს, მაგრამ ამავე დროს ჩვენ არ შეგვიძლია არ დავინახოთ ის რეალური საშიშროება, რომელიც დგას ჩვენს წინაშე. აი ამიტომ მე მოვედი აქ, რომ დაგლოცოთ, რომ დამთარდეს ეს შეყრილობა. მე მოვედი იმისათვის, რომ წავიდეთ ტაძარში და მადლობა შევსწიროთ ღმერთს გადარჩენისათვის. მე ახლა მაცნობეს, რომ საშიშროება რეალურია. შეიძლება ამ საშშროებამდე დარჩა სულ რამდენიმე წუთი. ამიტომ, ჩემო სულიერო შვილებო, გეძლევათ ლოცვა-კურთხევა, რომ აბრძანდეთ ახლა და წავიდეთ ქაშვეთის წმინდა გიორგის ეკლესიაში და მადლობა შევსწიროთ უფალს. თქვენ ნუ იფიქრებთ იმას, რომ მე მთხოვა მთავრობამ. ახლა მოვიდნენ ჩემთან წარმომადგენლები, რომელთაც მითხრეს, რომ ეს საშიშროება რეალურია და მე ნება არ მქონდა არ მოვსულიყავი და ეხლა თქვენთან ერთად არ ვყოფილიყავი.“

მიუხედავად პატრიარქის მოწოდებისა, მომიტინგეებმა ტერიტორიის დატოვებაზე უარი განაცხადეს. აქციის ორგანიზატორები დემონსტრანტებს მიუთითებდნენ, როგორ მოქცეულიყვნენ მათზე იერიშის მიტანის შემთხვევაში. ახალგაზრდების ჯგუფი კი დაძაბული სიტუაციის განმუხტვას ცეკვით ცდილობდა.

როგორც ფოტოგრაფი იური როსტი იხსენებდა, დილის 4:00 საათზე ლენინის მოედნიდან წამოვიდნენ ჯავშანტრანსპორტიორები, მათ მოჰყვებოდნენ ძერჟინსკის დივიზიისა და შინაგანი ჯარის სპეცრაზმელები ფარებითა და ხელკეტებით შეიარაღებულნი. დარბევა გაფრთხილების გარეშე დაიწყო. ოთხ რიგად განლაგებული ჯავშანტრანსპორტიორები ქუჩის მიმართულებით წამოვიდნენ. ამ მომენტისათვის სავალი ნაწილი სავსე იყო მომინტიგეებით. მძიმე ტექნიკის კოლონამ გაიარა საკმაო მანძილი და გაჩერდა რუსთაველის გამზირზე მხატვრის სახლსა და მთავრობის სასახლეს შორის. ისინი სულ რამოდენიმე წამით შეჩერდნენ. ხალხი ჩაჯდა, იმ იმედით, რომ არ დაარტყავდნენ. ამ დროს პიონერთა სასახლესთან ისროლეს სასიგნალო მაშხალა, შემდეგ კი წინა ხაზზე ხელკეტებით შეიარაღებული ჯარისკაცები წამოვიდნენ ხალხის და იმ ნაწილისკენ, რომელიც ჩამჯდარი იყო მხატვრის სახლის მხარეს და დაუწყეს ცემა. მალე ჩიტაძის ქუჩიდან სამხედროების სხვა ჯგუფი ჩამოვიდა, რომლებიც სასანგრე ნიჩბებითა და მომაკვდინებელი მხუთავი აირით იყვნენ შეიარაღებულნი. ჯარისკაცები უსწორდებოდნენ მომიტინგეებს, რომელთა შორის უმრავლესობა ქალები და ბავშვები იყვნენ. მათ ვინც გაქცევა ვერ მოასწრო და გადარჩენის იმედით ბუჩქებში იმალებოდა, სამხედროები მათ ფიზიკურად გაუსწორდნენ. 9 აპრილის დარბევაში აქტიურად იყო ჩართული საქართველოს შსს მილიციის თანამშრომლებიც, რომლებიც ასრულებდნენ ბუფერის როლს ჯარისკაცებსა და მომიტინგეებს შორის. როდესაც მილიციელებმა შეატყვეს, რომ ჯარისკაცები მომიტინგეებს დაუზოგავად უტევდნენ, წრე შეკრეს, დაზარალებულები ფეხზე წამოაყენეს და ჭიჭინაძის ქუჩისაკენ გაუხსნეს გზა. დარბეულმა ხალხმა სასწრაფოდ დაიწყო ადგილის დატოვება, რომელთაც ჯარისკაცები ცრემლსადენ გაზის ბალონებს ესროდნენ. ერთი საათის განმავლობაში სამხედროებმა გამზირი დემონსტრანტებისაგან სრულად გაანთავისუფლეს.

ღამის ოთხი საათიდან თბილისის №1 საავადმყოფოში სასწრაფო დახმარების მანქანებმა ინტენსიურად დაიწყეს დაჭრილებისა და გვამების მიყვანა. მთავარი ექიმის ბრძანებით, მიმღებ განყოფილებასთან შექმნილი მაღალკვალიფიციური ექიმებით დაკომპლექტებული ბრიგადა სასწრაფო დახმარების მანქანებშივე ადგენდნენ დაზარალებულთა დაზიანების ხასიათს და შესაბამის განყოფილებებში ანაწილებდნენ.

როგორც იხსენებდა ექიმთა დახელოვნების ინსტიტუტის 1 ქირურგიული კათედრის დოცენტი, მორიგე ექიმი მიხეილ თეთროქალაშვილი, „იმ საბედისწერო ღამეს კლინიკამ მიიღო 63 დასახიჩრებულ-მოწამლული და 14 გვამი. დაღუპულთა შორის მხოლოდ ორსღა ეტყობოდა სიცოცხლის უკანასკნელი ნიშნები. დაზარალებულთა უმეტესი ნაწილი ტოქსიკურ მდგომარეობაში იმყოფებოდა, იყვნენ გაბრუებულნი, აღენიშნებოდათ გულის რევის შეგრძნება, ჰქონდათ დაჟეჟილობები და ჭრილობები თავის არეში და ტანის ზედა სარტყელში. მათი თქმით, ეს დაზიანებები მიყენებული იყო ხელკეტებითა და სასანგრე ნიჩბებით. დღეს კიდევ ერთი გოგონა დაიღუპა მოწამვლის ნიადაგზე, ერთიც მეტად მძმე მდგომარეობაშია. მისი გადარჩენის მხოლოდ თეორიული შანსი თ არსებობსდა ისიც, სამწუხაროდ, უმცირესი. გაზით მოწამლულები მეორე დღეს უფრო მძიმედ შეიქმნენ, რადგან მათ ორგანიზმზე შეესხურათ მავნე ნივთიერება“.

ექიმთა დახელოვნების ინსტიტუტის 1 ქირურგიული კათედრის გამგის ვახტანგ ფიფიას ცნობით, „№1 ქირურგიულ და გულ-მკერდის ქირურგიულ განყოფილებაში სამი დაზარალებული მოიყვანეს ტოქსიკური ნიშნებით. მათი გადმოცემით ორი მომწამვლელი გაზი გამოუყენებიათ 9 აპრილს უბედურების ჩამდენთ: ერთი, რომელსაც დეზოდორანტის მაგვარი ალონებით ასხურებდნენ. და მეორე, რომლებსაც შორ მანძილზე ისროდნენ, რის შედეგადაც გაზის კაფსულები ფეთქებოდნენ. ამ გზით მოწამლულ ავადმყოფებს ცრემლის დენისა და პირღიბინების შემდეგ, გასაგება რომ ვთქვათ, ეყებათ გამოლენჩება, მოძრაობა შეუძლებელია, წნევა — მაღალი“.

დღისით სავადმყოფოები გადავსებული იყო დაზარალებულებისაგან, რომელთაც ბლაგვი და მჭრელი იარაღით ჰქონდათ მიყენებული ჭრილობები და რომელბიც მოწამლულები იყვნენ ექიმებისათვის უცნობი ტოქსიკური გაზით, რომელიც იწვევდა ქავილსა და ჰაერის უკმარისობას. ქლოროპიკრინის ბაზაზე დამზადებული აირის მაღალმა კონცენტრაციამ გამოიწვია მრავალი სასიკვდილო შედეგი.

მოგვიანებით, გარდაცვლილთა ცხედრები გადაასვენეს სიონის საკათედრო ტაძარში, სადაც მოსახლეობა უკანასკნელ გზაზე აცილებდა 9 აპრლის გმირებს.

მთავრობის სასახლის წინ მოედანზე მომხდარი უბედურების გამო საქართველოს სსრ შნინაგან საქმეთა სამინისტროს ლაზარეთში მოხვდა ოცდათექვსმეტი დაზარალებული. აქედან შვიდი მძიმე მდგომარეობით.

დაზარალებულთა რიცხვში ასევე მოხვდა 90-მდე ჯარისკაცი.

თბილისის პროკურატურის ცნობით, ქალაქში 9 აპრილს მომხდარ ტრაგიკულ მოვლენებთან დაკავშირებით, აღიძრა სისხლის სამართლის საქმე, რომელსაც იძიებდა პროკურატურა. აღძრული საქმის გამო დაპატიმრებულ იყვნენ ხუხანაიშვილი, კოსტავა, ჭანტურია, სარიშვილი და გამსახურდია.

მსხვერპლი

9 აპრილს ტრაგიკული მოვლენების დროს ადგილზე დაიღუპა 16 ადამიანი, ხოლო მიღებული ტრამვის შედეგად 11 აპრილს საავადმყოფოში კიდევ 2 ადამიანი გარდაიცვალა. 13 აპრილს გარდაიცვალა 1 ადამიანი, ხოლო 17 აპრილს — 1 ადამიანი. 9 აპრილის ტრაგედიის 21-ე მსხვერპლი — ვენერა მეტრეველი, რომელიც მუშაობდა თბილისის რკინიგზის საავადმყოფოში ექთნად, 9 აპრილის ღამეს რუსთაველზე მივიდა გაზით მოწამლული ხალხის დასახმარებლად და თავადაც გაზით მოიწამლა. გარდაიცვალა 12 მაისს საავადმყოფოში.

არსებული სამედიცინო დოკუმენტაციის მონაცემების მიხედვით, ცხრა აპრილიდან 20 აპრილის 11 საათამდე, სამედიცინო დაწესებულებების სტაციონარებში მოთავსებული იყო 275 დაშავებული.

დაღუპულთა სრული სია

9 აპრილის ტრაგედიის მსხვერპლთა ფოტოები (პარლამენტის შენობის წინ, 2008 წ.)

1. აზა ადამია, 22 წლის;
2. ნათია ბაშალეიშვილი, 16 წლის — 9 აპრილს, მომწამვლელი გაზითა და ჭრილობებით ტრამვირებული გადაიყვანეს საავადმყოფოში, სადაც ასფიქსიით გარდაიცვალა 17 აპრილს;
3. ეკა ბეჟანიშვილი, 15 წლის (შეცდომით გავრცელდა 16 წელი);
4. ნატო გიორგაძე, 23 წლის;
5. თამუნა დოლიძე, 28 წლის;
6. თინა ენუქიძე, 70 წლის;
7. ნინო თოიძე, 22 წლის;
8. ზაირა კიკვიძე, 61 წლის;
9. მანანა ლოლაძე, 34 წლის (შეცდომით გავრცელდა 33 წელი);
10. თამარ მამულაშვილი, 50 წლის;
11. მანანა მელქაძე, 26 წლის (შეცდომით გავრცელდა 23 წელი);
12. ვენერა მეტრეველი, 45 წლის — 9 აპრილს მომწამვლელი გაზით ტრამვირებული გადაიყვენეს საავადმყოფოში, სადაც ასფიქსიით გარდაიცვალა 12 (მაისს?);
13. მამუკა ნოზაძე, 21 წლის (შეცდომით გავრცელდა 22 წელი);
14. ნანა სამარგულიანი, 41 წლის;
15. გია ქარსელაძე, 25 წლის — 10 აპრილს, კომენდანტის საათის გამოცხადებიდან 2 საათში სასიკვდილოდ დაჭრეს ცეცხლსასროლი იარაღით. გარდაიცვალა საავადმყოფოში 11 აპრილს;
16. შალვა ქვასროლიაშვილი, 35 წლის;
17. მარინა ჭყონია-სამარგულიანი, 31 წლის;
18. ელისო ჭიპაშვილი, 25 წლის;
19. თამარ ჭოველიძე, 16 წლის;
20. ნოდარ ჯანგირაშვილი, 40 წლის;
21. მზია ჯინჭარაძე, 43 წლის.

9 აპრილს გამთენიისას თბილისში მთავრობის სახლის წინ მოედანზე მრავალათასიანი არასანქცირებული მიტინგის დარბევის შემდეგ დედაქალაქში შექმნილი რთული, დაძაბული ვითარების ნორმალიზაციის მოტივით საქართველოს კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის ბიურომ 9 აპრილს საჭიროდ მიიჩნია ქალაქში კომენდანტის საათის შემოღება. საქართველოს სსრ-ის უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმმა მოამზადა კომენდანტის საათის შემოღების შესახებ ბრძანებულების პროექტი, რომელიც მოიწონა საქართველოს ცენტრალური კომიტეტის ბიურომ და თავისი 1989 წლის 9 აპრილის დადგენილებით ბრძანებულების პროექტი განსახილველად გადასცა უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმს. იმავე დღეს, 19 სათზე მოიწვიეს საქართველოს სსრ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის სხდომა, რომელსაც პრეზიდიუმის საერთო შემადგენლობაში მყოფი 19 პირიდან სხდომას დაესწრო 11 (ოქმი №37). სხდომამ ერთხმად მიიღო ბრძანებულება ქ. თბილისში კომენდანტის საათის შემოღების შესახებ.

ტრაგედიის შემდეგ, 9 აპრილს, ტელევიზია უპირატესად დუმდა. ეთერში გავიდა მხოლოდ სამი გადაცემა. 22:52 საათზე საინფორმაციო პროგრამა „ვრემიას“ დამთავრების შემდეგ საქართველოს ტელევიზიით გამოვიდა ამიერკავკასიის სამხედრო ოლლქის ჯარების სარდალი, გენერალ-პოლკოვნიკი ი. როდიონოვი. მან განაცხადა, რომ იგი დანიშნულია ქალაქ თბილისის სამხედრო კომენდანტად და რესპუბლიკის უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის გადაწყვეტილებით, ქალაქ თბილისში 9 აპრილის 23 საათიდან წესდება კომენდანტის საათი (23:00 საათიდან დილის 6:00 საათამდე). ი. როდიონოვმა თავისი გამოსვლა დაამთავრა 22:56 საათზე. ე. ი. 4 წუთით ადრე, ვიდრე კომენდანტის საათი ძალაში შევიდოდა.

ხალხი მოუმზადებელი შეხვდა სიახლეს. იმავე დღეს დააკავეს 300-მდე, მსუბუქად დაჭრეს 4, ხოლო სასიკვდილოდ — ერთი ადამიანი. ქალაქს მთლიანად სამხედროები აკონტროლებდნენ. მათ ჯავშანტექნიკით გადაკეტილი ჰქონდათ ხიდები და მნიშვნელოვანი ობიექტები.

16 აპრილს მასობრივი ინფორმაციის საშუალებით გადაიცა სამხედრო კომენდანტის ცნობა: „საქართველოს კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის ბიუროს რეკომენდაციით მიღებულია გადაწყვეტილება შემცირდეს კომენდანტის საათის ხანგრძლივობა. 16 აპრილიდან კომენდანტის საათი იმოქმედებს 24 საათიდან დილის 5 საათამდე“. 17 აპრილს საქართველოს კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის ბიურომ გამოიტანა დასკვნა, რომ 18 აპრილიდან მიზანშეწონილი იყო კომენდანტის საათის გაუქმება. იმავე დღეს საქართველოს სსრ უმაღლესის აბჭოს პრეზიდიუმმა მიიღო გადაწყვეტილება 18 აპრილის 5 საათიდან კომენდანტის აათის გაუქმების შესახებ.

თუ რატომ გამოცხადდა კომენდანტის საათი ასე დაგვიანებით, ამიერკავკასიის სამხედრო ოლქის პოლიტსამმართველოს უფროსის პირველმა მოადგილემ, გენერალ-მაიორმა ჩერეპანოვმა განაცხადა, რომ გენერალ-პოლკოვნიკ როდიონოვს ბრძანებულების ტექსტი 22:15 საათზე გადასცესო.

10 აპრილი — ქალაქი კვლავ კონტროლდება სამხედროების მიერ. ცაში აქტიურად დაფრინავდნენ ვერტმფრენები. საბჭოთა მთავრობამ 11 აპრილი გლოვის დღედ გამოცხადა.

დარბევის გამოძიება

კრემლის ვერსია — ჭყლეტვით გამოწვეული „ასფიქსია“

მომხდარი ტრაგედიის შესახებ პირველი განცხადება სკკპ ცკ-მა, სსრ კავშირის უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმმა და სსრ კავშირის მინისტრთა საბჭომ გააკეთეს, რომლის მიხედვითაც „8 აპრილს ღამით თბილისში მთავრობის სახლის მოედანზე ექსტრემისტი, ანტისაზოგადოებრივი ელემენტების მიერ პროვოკაციულად გამოწვეულ უწესრიგობათა აღკვეთის დროს დაშავდა ადამიანთა ჯგუფი სამოქალაქო პირთა და სამხედრო მოსამსახურეთა რიცხვიდან. წარმოქმნილი ჭყლეტის შედეგად დაიღუპა 16 კაცი“.

საბჭოთა ხელისუფლება მომაკვდინებელი ქიმიური ნივთიერებების გამოყენების ფაქტს უარყოფდა. როდიონოვი ამტკიცებდა, რომ აქციის დაშლისას ფიზიკურ ანგარიშსწორებას ადგილი არ ჰქონია.

	„ვაცხადებ, რომ არც ერთს არ ჰქონია ნაკვეთი ან ნაჩხვლეტი ჭრილობა.“
	(რუს. Мы с этой начали разбиратся. Не на одном не было не резанной, не колотой раны.)

იგივე ნარატივს იმეორებდა საბჭოთა პრესა. „კრასნაია ზვეზდას“ 14 აპრილის გაზეთში გამოქვეყნებული სტატია „მოვლენები თბილისში“ და „ლენინსკოე ზნამია“ დამახინჯებით აშუქებდა მომხდარს. არნახული ცინიზმით იყო აღსავსე საკავშირო საინფორმაციო პროგრამა „ვრემიას“ რეპორტაჟი 9 აპრილის ტრაგედიის შესახებ — ჯარისკაცები „განსაკუთრებული მზრუნველობით ცდილობდნენ არაფერი ევნოთ ბავშვებისა და ქალებისათვის“.

კრემლი ყველანაირად ცდილობდა ტრაგედიაზე პასუხისმგებლობა თავიდან აერიდებინდა და ოფიციალურ წყაროებში ცდილობდა დაემკვიდრა აზრი, რომ ადგილზე გარდაცვლილი მოსახლეობა, მასების სწრაფი გადაადგილებისას ჭყლეტაში მოხვდა და ასფიქსიით გარდაიცვალნენ. ამავდროულად ყველა ჯარისკაცი კატეგორიულად უარყოფდა სასანგრო ნიჩბებისა და მომწამვლავი აირების გამოყენებას.

შემდგომში ასფიქსიის ვერსია, საზოგადოების მხრიდან არსებული მოცემულობიდან გამომდინარე დაიგმო, როგორც ფაქტების მიჩქმალვის მცდელობა.

საგამოძიებო კომისიები

საქართველოს კომპარტიის ცენტრალურმა კომიტეტმა, საქართველის სსრ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმმა და საქართველოს სსრ მინისტრთა საბჭომ, მომხდარში სრულად „არასანქცირებული მიტინგის“ ორგანიზატორები დაადანაშაულეს და ტრაგედიასთან დაკავშირებული ყველა გარემოებების გასარკვევად შექმნეს მთავრობის კომისია რესპუბლიკის მინისტრთა საბჭოს თავჯდომარის ზ. ა. ჩხეიძის ხელმძღვანელობით.

მალევე საზოგადოებაში გაჩნდა საგამომძიებლო კომისიის შეცვლის აუცილებლობაც, რადგანაც როგორც საკდესის საინფორმაციო ცნობიდან ირკვეოდა, თავყრილობის აღკვეთის შესახებ გადაწყვეტილება რესპუბლიკის ხელმძღვანელობას ჰქონდა მიღებული. ამიტომ „საზოგადოებრივი აზრი გამოთქვამდა სერიოზულ ეჭვს რესპუბლიკის სამთავრობო კომისიის ობიექტურობაში, რამეთუ არავინ შეიძლება იყოს საკუთარ მოქმედებათა პირუთვნელი შემფასებელი და მსაჯული“. ახალი საგამოძიებო კომისიის შექმნა დაევალა საქართველოს სსრ-ის უმაღელს საბჭოს. კომისია უნდა დაკომპლექტებულიყო, როგორც დეპუტატებით, ისე ფართო საზოგადოების კომპეტენტური წარმომადგენლებით.

რამოდენიმე დღეში, საქართველოს სსრ უმაღლესი საბჭოს დადგენილებით, საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის გაფართოებულ სხდომაზე საქართველოს სსრ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმისადმი მიღებული მიმართვისა და საზოგადოებრივი აზრის გათვალისწინებით ქალაქ თბილისში 9 აპრილს მომხდარ გარემოებათა გამოსაკვლევად შეიქმნა საქართველოს სსრ უმაღლესი საბჭოს კომისია რესპუბლიკის უმაღლესი საბჭოს დეპუტატებისა და საზოგადოებრიობის წარმომადგენელთაგან. კომისიაში შევიდნენ: ალექსანდრე ალექსიძე, ელგუჯა ამაშუკელი, ზურაბ ანჯაფარიძე, თამაზ გამყრელიძე, გივი გაჩეჩილაძე, იური გოდუნოვი, ნუგზარ გოგოლაშვილი, ვახტანგ ესვანჯია, მალხაზ ზაალიშვილი, რევაზ თაბუკაშვილი, ჯანსუღ კახიძე, თამარ ლაქარაშვილი, თეიმურაზ ლომსაძე, გრიგოლ ლორთქიფანიძე, პარმენ მარგველაშვილი, მუხრან მაჭავარიანი, ნოდარ მგალობლიშვილი, გიორგი მირიანაშვილი, არმენ მირზოიანი, შოთა ნადირაშვილი, ნოდარ ნათაძე, ბიძინა ნანეიშვილი, ემილ სეხნიაშვილი, გიორგი ტალიაშვილი, გურამ ფანჯიკიძე, თამაზ შავგულიძე, ელდარ შენგელაია, ჯანსუღ ჩარკვიანი, თემურ ჩხეიძე, რევაზ ჩხეიძე, რამაზ ჩხიკვაძე, სულხან ცინცაძე, ირაკლი ციციშვილი, მიხეილ ხახანაშვილი, ნიკოლოზ ჭავჭავაძე, ნინო ჯავახიშვილი და სერგი ჯორბენაძე.

ტრაგიკული მოვლენებიდან მალევე, საქართელოს ჯანმრთელობის დაცვის სამინისტროსთან შეიქმნა საზოგადოებრივი სამედიცინო საექსპერტო კომისია 9 აპრილს თბილისში მომხდარი ტრაგედიის შედეგად დაღუპულთა და დაშავებულთა ექსპერტიზის მიმდინარეობის მეთვალყურეობისათვის. კომისიამ მუშაობას შეუდგა 11 აპრილს ღამით. კომისიის შემადგენლობაშ შედიოდნენ მეცნიერი მედიკოსები, საზოგადოების, მათ შორის არაფორმალური გაერთიანებების წარმომადგენლებიც. 14 აპრილიდან კომისიის მუშაობაში ჩაერთვნენ საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის წევრები. აღნიშნული სამედიცინო კომისია, შემდგეომში უმაღლესი საბჭოს საგამოძიებო კომისიას დაექვემდებარა.

მედიკოსთა წინაშე დიდი ხნის მანძილზე პასუხგაუცემელი იყო ერთ მთავარ კითხვაზე პასუხი, თუ რომელი ტიპის მომწამვლელი გაზი იყო გამოყენებული ტრაგედიის ღამეს. მომწამვლელი აირის ტიპის იდენტიფიცირება და შესაბამისად სწორი მკურნალობის დაუნიშვნელობა, საფრთხის ქვეშ აყენებდა იმ ჯერ კიდევ ცოცხალ პაციენტთა სიცოცხლეს, რომლებიც აღნიშნული მგუდავი გაზით იყვნენ დაწამლულები. საბოლოოდ ინფორმაციათა შეჯერების შედეგად დადგინდა რომ 9 აპრილს დარბევის დროს გამოყენებული იყო ორი ტიპის მომწამლავი გაზი. ერთ, რომელსაც აქვს უფრო ხანმოკლე მოქმედება და მეორე, რომელიც უფრო ხანგრძლივი მოქმედებითა დამწვავე შედეგებით ხასიათდება. პირველი გაზი წარმოადგენს ქლორაცეტოფენონს, მისი დაბალი დოზები გამოიყენება, როგორც ცრემლსადენი საშუალება. ამ მიზნით ქლორაცეტოფენონის გამოყენების დროს ჩვეულებრივ ისე გაიფრქვევა ჰაერში, რომ მისი კონცენტრაცია დავიდეს 0,0003 მილიგრამამდე ლიტრში. აღნიშნული წესი უხეშად იყო დარღვეული დაამ ნივთიერების კონცენტრაცია რამდენიმე რიგით აღემატებოდა მიღებულ ნორმებს. ეს მომწამვლელი გაზი მაღალი სიმკვრივით ხასიათდება. ამიტომაც ის ძირითადად გროვდება დაბალ სართულებზე, სარდაფებში, სათავსოებში. მეორე გაზი თავისი მოქმედების ბუნებით, როგორც ამას კლინიკა გვიჩვენებს, იყო ნეიროპარალიტიკური. იგი ძირითადად მომქმედებს ნერვული სისტემის რეცეპტორებზე და იწვევს უფრო ღრმა და ხანგრძლივ ცვლილებებს ორგანიზმში.

საქართველოს უზენაესი საბჭოს საგამოძიებო კომისიამ ძალის გამოყენება უკანონოდ მიიჩნია და პასიხისმგებლობა დაკისრა თავდაცვის მინისტრს, გენერალ იაზოვს, სახელმწიფო უსაფრთხოების კომიტეტის უფროს ვიქტორ ჩებრიკოვს და პარტიის ცკ-ში სოფლის მეურნეობის მდივანს ეგორ ლიგაჩოვს, ასევე საქართველოს სსრ-ის პარტიულ ხელმძღვანელობას. კომისიის დაკსვნით ოპერაცია იყო სადამსჯელო, რადგან არსებობდა ალტერნატიული ზომების გამოყენების შესაძლებლობა. 9 აპრილის მოვლენების შესასწავლად კომისია იყო შექმნილი ასევე სსრკ-ის სახალხო დეპუტატთა კრების მიერ ანატოლი სობჩაკის ხელმძღვანელობით. სობჩაკის კომისიის მოხსენებასა და საბჭოთა სამხედრო პროკურატურის ანგარიშებში არ იყო პასუხი გაცემული ბევრ კითხვაზე, არ იყო ნახსენები გორბაჩოვის როლი და არ იყო გამოკვეთილი პასუხისმგებელი პირები.

	„ქართველი ხალხი ცხოვრობდა იმ ილუზიით, რომ მან შექმნა ჭეშმარიტად დამოუკიდებელი, თავისუფალი და სუვერენული რესპუბლიკა... მაგრამ ილუზიები დაიმსხვრა. ისევე, როგორც 1956 წელს, როდესაც ტანკებმა ბუდაპეშტის ქუჩებში გადათელა აგრეთ წოდებული ხრუშჩოვისეული „დათბობა“, საქართველოს დედაქალაქის მრავალტანჯულ ქუჩებში „პერესტროიკას“ ზედ გადაუარეს მკვლელებით სავსე ტანკებმა და ჯავშანტრანსპორტიორებმა““
	(ტარიელ ჭანტურია)

ტრაგედიის შედეგები

15 აპრილს ჩატარდა მსხვერპლთა მასობრივი დაკრძალვა, რომელიც ტელევიზიით გადაიცემოდა. მთავრობის სახლის წინ კიბეები გადაიქცა თაყვანისცემის ადგილას, სადაც აღიმართა დროებითი მემორიალი. 1989 წლის 9 აპრილის ტრაგედიას საბჭოთა კავშირისთვის მოულოდნელი განვითარება მოჰყვა. თავისუფლებისთვის ბრძოლამ ქვეყანაში შეუქცევადი სახე მიიღო და ორ წელიწადში 1991 წლის 9 აპრილს საქართველოს დამოუკიდებლობა აღსდგა.

1989 წლის აპრილს, საქართველოს სახალხო ფრონტი წინადადებით გამოვიდა, რომ მომხდარიყო მთავრობის სასახლის წინ მდებარე მოედნის რეკონსტრუქცია და იქ აგებულიყო 9 აპრილს უდანაშაულოდ დაღუპულთა მემორიალი.

9 აპრილის ღამეს მომხდარი ტრაგედიის შესახებ მსოფლიოს სულ სხვა რეალობა აჩვენა კინემატოგრაფ გოგა ხაინდრავას გადაღებულმა კადრებმა და იური როსტის ფოტოებმა. ელდარ შენგელაიამ მოახერხა გადაღებული ფოტო და ვიდეო მასალის შეკრება და ფილმად ქცევა.

ანალოგები

ხშირად, 1989 წლის 9 აპრილს თბილისში დატრიალებული ტრაგედიას განიხილავენ, როგორც იზოლირებულ, უნიკალურ მოვლენას საბჭოთა იმპერიის ეროვნულ-განმათავისუფლებელი ბრძოლის ზეგავლენით დაშლის პროცესში, თუმცა მსგავს მოვლენებს ადგილი ჰქონდა სხვა საბჭოთა ქვეყნებშიც.

ბაქოს ტრაგედია — 1990 წლის 20 იანვარს, ბაქოში, საბჭოთა არმიის მიერ ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის მშვიდობიანი მიტინგის დარბევისას მძიმე ტანკებით გაისრისა და ცეცხლსასროლი იარაღით მოკლული იქნა 107 ადამიანი.

ვილნიუსის ტრაგედია — 1991 წლის 13 იანვარს ვილნიუსში — 14 მოკლული (მათ შორის ერთი ტანკის მიერ გასრესილი) და 600 დაჭრილი.

ლიტერატურა

• ჯონსი ს., „საქართველო: პოლიტიკური ისტორია დამოუკიდებლობის გამოცხადების შემდეგ“ = Georgia: A Political History of Independence, თბილისი: სოციალური მეცნიერებების ცენტრი, 2013 [2012]. — გვ. 44-48, ISBN 978-9941-0-5972-8.
• გოცირიძე ი., „სიმართლის კვალდაკვალ“ — თბილისი, 1990, ISBN 5-529-01050-4

რესურსები ინტერნეტში

• ორი ტრაგედია, ორი ოცნება: 9 აპრილის დარბევა დასავლურ პრესაში
• 9 აპრილი, ფოტოგალერეა
• სობჩაკის კომისიის მოხსენება (რუსული)
• დუმილი და კაკაფონია | როგორ ვიხსენებთ 9 აპრილს?