კონსტანტინე სტანისლავსკი

კონსტანტინე სტანისლავსკი
კონსტანტინე სტანისლავსკი
დაბადების სახელი	კონსტანტინე ალექსეევი
დაბადების თარიღი	5 (17) იანვარი, 1863; მოსკოვი, რუსეთის იმპერია
გარდაცვალების თარიღი	7 აგვისტო, 1938 (74 წლის); მოსკოვი, სსრკ
მოქალაქეობა	რუსეთის იმპერია, სსრკ
საქმიანობა	მსახიობი
ჯილდოები	; სსრკ სახალხო არტისტი (1936)

კონსტანტინე სერგეის ძე სტანისლავსკი (რუს. Константи́н Серге́евич Станисла́вский; ნამდვილი გვარი - ალექსეევი; დ. 5 [ 17 ] იანვარი, 1863, მოსკოვი — გ. 7 აგვისტო, 1938, იქვე) — რუსი და საბჭოთა თეატრის რეჟისორი, მსახიობი, პედაგოგი, თეორეტიკოსი, თეატრის რეფორმატორი. სსრკ პირველი სახალხო არტისტი (1936), ლენინის ორდენის კავალერი (1937). სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის საპატიო წევრი (1925). ცნობილი სამსახიობო სისტემის შემქმნელი, რომელიც ასი წლის განმავლობაში უკიდურესად პოპულარულია რუსეთში და მსოფლიოში.

1888 წელს იგი გახდა მოსკოვის ხელოვნებისა და ლიტერატურის საზოგადოების ერთ-ერთი დამაარსებელი. 1898 წელს ვლადიმერ ნემიროვიჩ-დანჩენკოსთან ერთად დააარსა მოსკოვის სამხატვრო თეატრი.

ბიოგრაფია

ბავშვობა

დაიბადა 5 (17) იანვარს მოსკოვში, მრეწველის სერგეი ალექსეევის (1836-1893) დიდ (ცხრა და-ძმა) ოჯახში, რომელიც ენათესავებოდა მეწარმესა და მეცენატს სავვა მამონტოვს და ძმებ ტრეტიაკოვებს. 1877 წელს ოჯახის უფროსი აირჩიეს მოსკოვის სავაჭრო კლასის მამასახლისად. დედა - ელიზავეტა ვასილის ასული იაკოვლევა (1841-1904), წარმოშობით პეტერბურგიდან, 1-ლი გილდიის ვაჭრის, ვასილ აბრამის ძე იაკოვლევისა და პეტერბურგში საგასტროლოდ ჩამოსული პარიზელი მსახიობის მარი ვარლეს ქალიშვილი იყო.

კონსტანტინე დაიბადა სუსტი, აწუხებდა რაქიტი, გვიან დაიწყო ლაპარაკი და 10 წლამდე ვერ წარმოთქვამდა „ლ“ და „რ“-ს. დედის ზრუნვის წყალობით, 9-10 წლის ასაკში ის მოძლიერდა, სწრაფად დაიწყო განვითარება და თანატოლებს შორის გამორჩეული აღმოჩნდა. იმდროინდელი ადათ-წესების მიხედვით, სწავლა სახლში დაიწყო. მშობლებმა შვილებისთვის მოსკოვში საუკეთესო მასწავლებლები დაიქირავეს. მაგრამ „სამხედრო სამსახურისთვის შეღავათის მიღების აუცილებლობისა და შესაბამისი საგანმანათლებლო კვალიფიკაციის“ გამო, 1875 წლის გაზაფხულზე კონსტანტინემ ჩააბარა გამოცდა და ჩაირიცხა მეოთხე კლასიკური გიმნაზიის მეორე კლასში, ორი უძველესი ენის სწავლებით (რეალური გიმნაზიის კურსდამთავრებულებისგან განსხვავებით, კლასიკური გიმნაზიის კურსდამთავრებულებს შეეძლოთ სწავლის გაგრძელება უნივერსიტეტში).^[1] 1878 წლის აგვისტოს ბოლოს მან დატოვა გიმნაზია, ჩაირიცხა ლაზარევის აღმოსავლური ენების ინსტიტუტის მეხუთე კლასში, სადაც პირველი რვა კლასი შეესაბამებოდა კლასიკური გიმნაზიის კურსს. 1881 წლის შემოდგომაზე კონსტანტინემ დაარწმუნა მამამისი, რომ არ ეიძულებინა დაემთავრებინა ლაზარევის ინსტიტუტი.

ალექსეევების ოჯახს უყვარდა თეატრი — მოსკოვის სახლში იყო თეატრალური წარმოდგენებისთვის გადაკეთებული დარბაზი, ხოლო ლიუბიმოვკას მამულში იყო თეატრალური ფლიგელი.

ფირმის ხელმძღვანელობა

1881 წლის შემოდგომაზე ლაზარევის ინსტიტუტის დატოვების შემდეგ მან სამსახური მიიღო. მუშაობა დაიწყო ძვირფასი ლითონების ბუღალტრად „ვლადიმერ ალექსეევის ამხანაგობის“ მოოქროვების ქარხნის ოფისში, თავისი ბიძის - ალექსანდრე ვლადიმერის ძე ალექსეევისა და მისი ვაჟი ნიკოლაის (მოგვიანებით ქალაქის მერი) ხელმძღვანელობით. იქ მუშაობდა 1918 წლის 30 ნოემბერამდე - საწარმოს ნაციონალიზაციამდე და მიღებული თანხის ნაწილი თეატრის განვითარებაში ჩადო.

1893 წელს იგი გახდა მმართველის თანაშემწე მამის ადრეული გარდაცვალებისა და მისი ბიძაშვილის, ნიკოლაი ალექსეევის ტრაგიკულად დაღუპვის შემდეგ, რომელიც დუმის შენობაში მოკლეს.

ფირმა წარმოიშვა 1785 წელს მცირე ლითონის გადამამუშავებელი საწარმოს ბაზაზე. 1862 წელს მას ეწოდა ფაბრიკა „ვლადიმერ ალექსეევი“. 1894 წლის 31 იანვარს ის გაერთიანდა მეზობელ მოოქროვების ფაბრიკასთან - „ვიშნიაკოვი და შამშინი“. დამფუძნებლების პირველ შეკრებაზე ჩამოყალიბდა მმართველობა, რომელიც 4 დირექტორისგან შედგებოდა კონსტანტინე ალექსეევის თავმჯდომარეობით. 120 წლის განმავლობაში საწარმო მხოლოდ მოოქროვილ ნაწარმს უშვებდა. 1900 წელს პარიზის საერთაშორისო გამოფენაზე საწარმომ ოქროს მედალი - „გრან-პრი“ მიიღო ოქროს საკერავი ძაფების ახალი სახეობისთვის. კონსტანტინემ და კიდევ რამდენიმე თანამშრომელმა კი მედლები და დიპლომები მიიღეს. 1905 წლიდან განვითარება დაიწყო ახალმა, უფრო პერსპექტიულმა პროდუქციამ - იზოლირებულმა გამტარებმა და კაბელებმა. პირველი მსოფლიო ომის დასაწყისისთვის ფირმა ტექნიკურად მაღალგანვითარებულ კომბინატს წარმოადგენდა, რომელიც სხვადასხვა სახის ელექტროტექნიკურ პროდუქციას უშვებდა.

სტანისლავსკის ინიციატივით, ფაბრიკაში გაჩნდა სამკითხველო, კითხულობდნენ დიაპოზიტივების ჩვენებით და მუშებისაგან ჩამოყალიბდა გუნდი, რომლის რეპეტიცია კვირაში 4-ჯერ ტარდებოდა.

1895 წელს ქარხანაში შეიქმნა თეატრი მუშებისთვის. სტანისლავსკის მიერ შექმნილი ქარხნის თეატრის პირველ სპექტაკლებს შორის იყო ა. ნ. ოსტროვსკის „სიღარიბე არ არის მანკიერება“ და „წინადადება“ ა. ჩეხოვის მიხედვით. დარბაზი ყოველთვის გადაჭედილი იყო, მაყურებლები ხშირად იდგნენ შესასვლელ კარებთან და გასასვლელებში.

1902 წელს სტანისლავსკიმ ჩამოაყალიბა სასულე ორკესტრი მუშებისა და თანამშრომლებისაგან.^[2] მალევე მან იყიდა ქარხნის მიმდებარე ტერიტორია თეატრის შენობის ასაშენებლად. თეატრი გაიხსნა 1904 წლის 24 აპრილს სასულე ორკესტრის აკომპანიმენტით. გაზეთი „რუსული ვედომოსტი“ იტყობინება: მოოქროვების ქარხანაში აშენდა შენობა მუდმივი სცენით, სადაც იგეგმება კითხვის, კონცერტებისა და სპექტაკლების მოწყობა ქარხნის მუშაკთათვის. მაყურებელთა დარბაზში ადგილების რაოდენობა გათვლილია 250 ადამიანზე. სცენა 14 არშინის სიგანისა და 21 არშინის სიღრმისაა. მთელი კორპუსი არის განათებული ელექტროენერგიით, კარგად ვენტილირებადი და აქვს ცეცხლგამძლე სანტექნიკა. წარმოდგენების გასახსნელად დაიდგა ა. ნ. ოსტროვსკის კომედია „ტყე“.

1905 წელს, რევოლუციური არეულობის დროს, სტანისლავსკის მიერ შექმნილ ქარხნის თეატრში მიტინგები იმართებოდა, რის შედეგადაც მოსკოვის გენერალურმა გუბერნატორმა დახურა თეატრი. მაგრამ ორი წლის შემდეგ, თეატრის შენობაში კვლავ დაიდგა სპექტაკლები, მათ შორის სერგეი ზიმინის ცნობილი საოპერო თეატრის წარმოდგენები.

1909 წელს ფირმას სჭირდებოდა დამატებითი ფართი სპილენძის და საკაბელო ქარხნების შენობებისთვის. გამგეობამ ქარხნული თეატრის ლიკვიდაციის საკითხი დააყენა. სტანისლავსკი იძულებული გახდა დათანხმებულიყო გამგეობის აზრს, მაგრამ იმ პირობით, რომ ქარხნის მუშებისთვის კომპანიის ხარჯზე მოსკოვის სამხატვრო თეატრში გარკვეული რაოდენობის ადგილები გამოყოფილიყო.

გატაცება თეატრით

კონსტანტინემ სასცენო ექსპერიმენტები 1877 წელს დაიწყო საკუთარ სახლში, „ალექსეევების წრეში“. პლასტიკასა და ვოკალს ინტენსიურად სწავლობდა საუკეთესო მასწავლებლებთან, სწავლობდა მცირე თეატრის მსახიობების მაგალითებზე. მის კერპებს შორის იყვნენ ალექსანდრე ლენსკი, ნიკოლაი მუზილი, გლიკერია ფედოტოვა, მარია ერმოლოვა. თამაშობდა ოპერეტებში: შარლ ლეკოკის „გრაფინია დე ლა ფრონტიერი“ (ყაჩაღების მეთაური), ფლორიმონდ ერვეს „მადმუაზელ ნიტუში“ (ფლორიდორი), ასევე ართურ სალივანის კომიკურ ოპერაში „მიკადო“ (ნანკი-პუ).

სამოყვარულო სცენაზე ანდრეი კარზინკინის სახლში, პოკროვსკის ბულვარზე, 1884 წლის დეკემბერში, მისი პირველი გამოსვლა შედგა გოგოლის „ქორწინებაში“ (პოდკოლესინი). ახალგაზრდა მსახიობმა ასევე პირველად იმუშავა მცირე თეატრის მსახიობის მიხაილ რეშიმოვის ხელმძღვანელობით, რომელმაც დადგა სპექტაკლი. პრემიერის დღეს მოხდა კურიოზი, რომელიც კონსტანტინე სერგეის ძეს სიცოცხლის ბოლომდე ახსოვდა. შემდგომ წლებში თავად ლაპარაკობდა ამ ეპიზოდზე: „სპექტაკლის ბოლო მოქმედებაში, როგორც მოგეხსენებათ, ფანჯრიდან ძვრება პოდკოლესინი. სცენა, სადაც სპექტაკლი იმართებოდა, იმდენად პატარა იყო, რომ ფანჯრიდან პირდაპირ კულისებში მდგარ პიანინოზე უნდა გადამებიჯებინა. რა თქმა უნდა, თავსახური ჩავტეხე და რამდენიმე სიმიც გავწყვიტე. უბედურება ის იყო, რომ სპექტაკლი იმართებოდა, როგორც მოსაწყენი პრელუდია შემდგომი მხიარული ცეკვებისთვის“. მაგრამ შუაღამისას ვერ იპოვეს ტექნიკოსი ფორტეპიანოს შესაკეთებლად და უიღბლო შემსრულებელს მოუწია მთელი საღამო დარბაზის კუთხეში ჯდომა და ზედიზედ ყველა ცეკვის მუსიკა ემღერა. „ეს იყო ერთ-ერთი ყველაზე სახალისო მასკარადი“, - იხსენებს სტანისლავსკი, - „მაგრამ, რა თქმა უნდა, არა ჩემთვის.“ ^[3]

სამოყვარულო სპექტაკლში 1885 წლის 27 იანვარს სეკრეტარიოვის თეატრში, ვიქტორ კრილოვის სამმოქმედებიან კომედიაში „გემრიელი ლუკმა“ მიწის მესაკუთრის ბარდინის როლის შესრულებისას, კონსტანტინე ალექსეევი პირველად გამოვიდა ფსევდონიმით „სტანისლავსკი“, რომელიც მიიღო ყოფილი მოყვარული მსახიობის, ექიმ მარკოვისგან^[4]

1886 წელს სტანისლავსკი აირჩიეს რუსეთის მუსიკალური საზოგადოების მოსკოვის ფილიალისა და მასთან არსებულ კონსერვატორიის დირექტორატის წევრად და ხაზინადარად. მისი კოლეგები კონსერვატორიის დირექტორატში იყვნენ პეტრე ჩაიკოვსკი, სერგეი ტანეევი, სერგეი ტრეტიაკოვი. მომღერალთან და მასწავლებელთან ფიოდორ კომისარჟევსკისთან და მხატვარ ფიოდორ სოლოგუბთან ერთად მან შეიმუშავა მოსკოვის ხელოვნებისა და ლიტერატურის საზოგადოების (МОИиЛ) პროექტი და მასში პირადი ფინანსური რესურსები ჩადო.

საზოგადოების შექმნის სტიმული იყო შეხვედრა რეჟისორ ალექსანდრე ფედოტოვთან: გოგოლის მიხედვით დაფუძნებულ პიესაში „მოთამაშეები“ მან იხარევი ითამაშა. პირველი წარმოდგენა შედგა 1888 წლის 8 (20) დეკემბერს. საზოგადოების (МОИиЛ) სცენაზე თამაშის ათ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში გახდა ცნობილი მსახიობი. მისი არაერთი როლის შესრულებას ადარებდნენ იმპერიულ სცენაზე პროფესიონალთა საუკეთესო ნამუშევრებს, ხშირად მოყვარული მსახიობის სასარგებლოდ. ასეთებია: ბარონი („ძუნწი რაინდი“, 1888), დონ კარლოსი და დონ ჟუანი („ქვის სტუმარი“, 1889), საუტანვილი (მოლიერის „ჟორჟ დანდენი“, 1888), ფერდინანდი (შექსპირის „ქარიშხალი“, 1889), ანანი იაკოვლევი („მწარე ბედი“, 1888), პლატონ იმშინი (პისემსკის „ამპარტავანნი“, 1890) და ზვეზდინცევი „განმანათლებლობის ნაყოფი“ (1891).

საზოგადოების სცენაზე პირველი სარეჟისორო გამოცდილება იყო პეტრე გნედიჩის „მწველი წერილები" (1889). თეატრალურ საზოგადოებაზე, მათ შორის თავად სტანისლავსკიზე, დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა რუსეთში მაინინგენის თეატრის გასტროლებმა 1885 და 1890 წლებში, რომელიც გამოირჩეოდა მაღალი სადადგმო კულტურით. 1896 წელს ნიკოლაი ეფროსმა დაწერა ოტელოს შესახებ, რომელიც მან დადგა: „მეინინგიელებს ღრმა კვალი უნდა დაეტოვებინათ კ. ს. სტანისლავსკის მახსოვრობაში. მათი წარმოდგენა მას ლამაზ იდეალად ესახება და მთელი ძალით ცდილობს ამ იდეალთან მიახლოებას. „ოტელო“ დიდი წინ გადადგმული ნაბიჯია ამ სიმპათიურ გზაზე“.^[5]

1891 წლის იანვარში მან ოფიციალურად აიღო სარეჟისორო განყოფილების ხელმძღვანელობა ხელოვნებისა და ლიტერატურის საზოგადოებაში. დადგა კარლ გუცკოვის პიესები „ურიელ აკოსტა“ (1895), „ოტელო“ (1896), ერკმან-ჩატრიანის „პოლონელი ებრაელი“ (1896), „აურზაური არაფრის გამო“ (1897), „მეთორმეტე ღამე“ (1897 წ.) გერჰარტ ჰაუპტმანის „ჩაძირული ზარები" (1898), სადაც მან განასახიერა აკოსტა, ბურგომასტერი მატისი, ბენედიქტე, მალვოლიო, ოსტატი ჰენრი. ის ეძებდა, მოგვიანებით ჩამოყალიბებული განმარტების მიხედვით, „სარეჟისორო ხერხებს ნაწარმოების სულიერი არსის ამოცნობისთვის“. მაინინგენის ხალხის მაგალითზე მან გამოიყენა ნამდვილი ანტიკვარული ან ეგზოტიკური საგნები, ექსპერიმენტები ჩაატარა შუქზე, ხმაზე და რიტმზე. შემდგომში მან გამოყო ფიოდორ დოსტოევსკის „სოფელი სტეპანჩიკოვო“ (1891) და თომას როლი („სამოთხე მსახიობისთვის“).

მოსკოვის სამხატვრო თეატრი

მე-19 საუკუნის ბოლოს დრამატული თეატრის მდგომარეობით უკმაყოფილებამ, რეფორმების საჭიროებამ და სცენის რუტინის უარყოფამ გამოიწვია ანდრე ანტუანის და ოტო ბრამის, ალექსანდრე იუჟინის ძიება მოსკოვის მცირე თეატრში და ვლადიმერ ნემიროვიჩ-დანჩენკოსი მოსკოვის ფილარმონიული საზოგადოების მუსიკალურ და დრამატულ სკოლაში.

1897 წელს ნემიროვიჩ-დანჩენკომ მიიწვია სტანისლავსკი შეხვედრაზე თეატრის მდგომარეობასთან დაკავშირებული რიგი საკითხების განსახილველად. სტანისლავსკიმ შეინახა სავიზიტო ბარათი, რომლის უკანა მხარეს ფანქრით ეწერა: „პირველ საათზე სლავურ ბაზარში ვიქნები - არ შევხვდეთ?“ მან კონვერტზე წარწერა გააკეთა: „ცნობილი პირველი პაემანი ნემიროვიჩ-დანჩენკოსთან. თეატრის დაარსების პირველი მომენტი“.

ამ საუბრისას, რომელიც ლეგენდარული გახდა, ჩამოყალიბდა ახალი თეატრალური საქმიანობის ამოცანები და მათი განხორციელების პროგრამა. მისი თქმით, მათ განიხილეს „მომავალი საქმიანობის საფუძვლები, წმინდა ხელოვნების საკითხები, ჩვენი მხატვრული იდეალები, სასცენო ეთიკა, ტექნოლოგია, ორგანიზაციული გეგმები, სამომავლო რეპერტუარის პროექტები, ჩვენი ურთიერთობები“. საუბარში, რომელიც თვრამეტ საათს გაგრძელდა, მათ განიხილეს ჯგუფის შემადგენლობა, რომლის ხერხემალი უნდა ყოფილიყო ახალგაზრდა ინტელექტუალური მსახიობები; ავტორთა წრე (ჰენრიკ იბსენი, გერჰარტ ჰაუპტმანი, ანტონ ჩეხოვი) და მოკრძალებულად გონიერი დარბაზის გაფორმება. პასუხისმგებლობა გაიყო: ლიტერატურული ვეტოს უფლება მიენიჭა ვლადიმერ ნემიროვიჩ-დანჩენკოს, მხატვრული ვეტოსი კი - კონსტანტინე სტანისლავსკის. მათ ჩამოაყალიბეს ლოზუნგების სისტემა, რომლითაც იცხოვრებდა ახალი თეატრი.

1898 წლის 14 ივნისს მოსკოვის მახლობლად პუშკინოს აგარაკის ადგილზე დაიწყო სამხატვრო თეატრის ჯგუფის მუშაობა, რომელიც შეიქმნა ნემიროვიჩ-დანჩენკოს სტუდენტებისგან მუსიკალურ და დრამატულ სკოლაში და ხელოვნებისა და ლიტერატურის საზოგადოების მოყვარული მსახიობებისგან. რეპეტიციების პირველივე თვეებში გაირკვა, რომ ხელმძღვანელთა პასუხისმგებლობების განაწილება პირობითი იყო. ალექსეი ტოლსტოის ტრაგედიის „მეფე თეოდორ იოანეს ძეს“ რეპეტიციები დაიწყო სტანისლავსკიმ, რომელმაც შექმნა სპექტაკლის მიზანსცენა, რითაც პრემიერაზე მაყურებელი შოკში ჩააგდო; ხოლო ნემიროვიჩ-დანჩენკო დაჟინებით მოითხოვდა აერჩია თავისი სტუდენტი ივან მოსკვინი მეფე თედორეს როლისთვის და ინდივიდუალურ გაკვეთილებზე, დაეხმარა მას შეექმნა „მეფე-გლეხუკას“ შემაძრწუნებელი სახე, რაც სპექტაკლის აღმოჩენა გახდა.

სტანისლავსკის სჯეროდა, რომ „მეფე თედორეთი“ დაიწყო მოსკოვის სამხატვრო თეატრის ისტორიული და ყოველდღიური ხაზი, რომელსაც მან მიაწერა სპექტაკლები „ვენეციელი ვაჭარი“ (1898), „ანტიგონე“ (1899), „ივანე მრისხანე“ (1899), „სიბნელის ძალა“ (1902), „იულიუს კეისარი“ (1903) და სხვები. ჩეხოვთან ის აკავშირებდა ინტუიციისა და გრძნობის ხაზს, სამხატვრო თეატრის სპექტაკლების ყველაზე მნიშვნელოვან ხაზს, სადაც მან შეიტანა: „ვაი ჭკუისგან“ (1906), „ერთი თვე სოფელში“ (1909), „ძმები კარამაზოვები“ (1910), „ეშმაკნი” (1913), „სოფელი სტეპანჩიკოვო“ (1917), „ცოცხალი ლეში“ (1911), „სადაც წვრილია, იქ წყდება“ (1912), „დღესასწაული ჭირის დროს“ (1915) და სხვა.

სამხატვრო თეატრის ყველაზე მნიშვნელოვანი სპექტაკლები, როგორიცაა „მეფე თედორე იოანეს ძე“, „თოლია“, „ძია ვანია“, „სამი და“, „ალუბლის ბაღი“ ერთობლივად დადგეს სტანისლავსკიმ და ნემიროვიჩ-დანჩენკომ. ჩეხოვის „თოლიას“ შემდგომ სპექტაკლებში აღმოჩენები გაგრძელდა. უწყვეტი განვითარების პრინციპი აერთიანებდა გაფანტულ ცხოვრებას სცენაზე. შემუშავდა სცენური კომუნიკაციის სპეციალური პრინციპი („პარტნიორის გარეთ მყოფი ობიექტი“), არასრული, ნახევრად დახურული. მოსკოვის სამხატვრო თეატრში ჩეხოვის სპექტაკლებზე მაყურებელი ერთდროულად კმაყოფილი და შეძრწუნებული იყო ცხოვრების შეცნობით, მისი მანამდე წარმოუდგენელი დეტალებით.

მათ ერთობლივ ნამუშევარში მაქსიმ გორკის პიესაში „ფსკერზე“ (1902), აშკარა გახდა წინააღმდეგობები ორ მიდგომას შორის. სტანისლავსკისთვის იმპულსი იყო ხიტროვკის ბაზრის თავშესაფრებში ვიზიტი. მის სარეჟისორო გეგმას ბევრი მკვეთრად შესამჩნევი დეტალი ჰქონდა: მედვედევის ჭუჭყიანი პერანგი, ტანსაცმელში შეხვეული ფეხსაცმელი, რომელზეც სატინს სძინავს. ნემიროვიჩ-დანჩენკო სცენაზე ეძებდა „მხიარულ სიმსუბუქეს“, როგორც პიესის გასაღებს. სტანისლავსკიმ აღიარა, რომ სწორედ ნემიროვიჩ-დანჩენკომ იპოვა „გორკის პიესების თამაშის ნამდვილი მანერა“, მაგრამ თავად არ მიიღო „უბრალოდ როლის წარმოდგენის“ ეს მეთოდი. „ფსკერზე“-ს აფიშას არც ერთი რეჟისორი არ აწერდა ხელს. თავიდან ორივე ხელმძღვანელი სარეჟისორო მაგიდასთან იჯდა. 1906 წლიდან „თითოეულ ჩვენგანს ჰქონდა საკუთარი მაგიდა, საკუთარი პიესა, საკუთარი ნაწარმოები“, რადგან, როგორც სტანისლავსკიმ განმარტა, ყველას „სურდა და შეეძლო მხოლოდ თავის დამოუკიდებელ ხაზს გაჰყოლოდა, მაგრამ ერთგული რჩებოდა თეატრის ზოგადი, ძირითადი პრინციპის.“

პირველი სპექტაკლი, სადაც ცალკე მუშაობდა, იყო ჰენრიკ იბსენის „ბრანდი“. ამ დროს სტანისლავსკიმ ვსევოლოდ მეიერჰოლდთან ერთად შექმნა თეატრ-სტუდია პოვარსკაიას ქუჩაზე (1905 წ.). შემდეგ სტანისლავსკიმ განაგრძო ექსპერიმენტები ახალი თეატრალური ფორმების ძიებაში ლეონიდ ანდრეევის „ადამიანის ცხოვრება“-ში (1907), სადაც შავი ხავერდის ფონზე გამოჩნდა ინტერიერების სქემატურად გამოსახული ფრაგმენტები, რომლებშიც ჩნდებოდა ადამიანთა ფრაგმენტები: გროტესკულად მახვილი ხაზები. კოსტიუმები, მაკიაჟის ნიღბები. მორის მეტერლინკის „ლურჯ ფრინველში“ (1908) გამოყენებული იყო შავი კაბინეტის პრინციპი: შავი ხავერდის ეფექტი და განათების ტექნიკა გამოიყენებოდა მაგიური გარდაქმნებისთვის.

სტანისლავსკი - მსახიობი

სამხატვრო თეატრის შექმნისას კონსტანტინე სტანისლავსკიმ დაუჯერა ვლადიმერ ნემიროვიჩ-დანჩენკოს, რომ ტრაგიკული როლები არ იყო მისი რეპერტუარი. მოსკოვის სამხატვრო თეატრის სცენაზე მან ითამაშა მხოლოდ რამდენიმე თავისი წინა ტრაგიკული როლი სპექტაკლებში ხელოვნებისა და ლიტერატურის საზოგადოების რეპერტუარიდან (ჰაინრიხი ჰაუპტმანის „ჩაძირული ზარებიდან“, იმშინი პისემსკის „ამპარტავნებში“). პირველი სეზონის სპექტაკლებში მან ითამაშა ტრიგორინი „თოლიაში“ და ლევბორგი იბსენის „ჰედა გაბლერში“. კრიტიკოსების აზრით, სცენაზე მისი შედევრები იყო როლები ასტროვის „ძია ვანიაში“, შტოკმანი „ექიმ შტოკმანში“, ვერშინინი „სამ დაში“, სატინი „ფსკერზე“, გაევი „ალუბლის ბაღში“, შაბელსკი. პიესაში „ივანოვი“ (1904 წ.). ვერშინინის (სტანისლავსკის) და მაშას (ოლგა კნიპერ-ჩეხოვა) დუეტი შევიდა სასცენო ლირიკის საგანძურში.

ის განაგრძობდა საკუთარ თავისთვის ახალ-ახალ გამოწვევებს სამსახიობო პროფესიაში. მოითხოვდა საკუთარი თავისგან ისეთი სისტემის შექმნას, რომელიც სცენაზე ყოფნის ყოველ წუთს მისცემდა ხელოვანს საზოგადოებრივი შემოქმედების შესაძლებლობას „გამოცდილების ხელოვნების“ კანონების შესაბამისად, შესაძლებლობა, რომელიც უხსნის გენიოსებს სცენაზე უმაღლეს შთაგონებას. მან თავისი კვლევები თეატრის თეორიისა და პედაგოგიკის დარგში გადაიტანა მოსკოვის სამხატვრო თეატრის პირველ სტუდიაში, რომელიც მან შექმნა 1912 წელს (მისი სპექტაკლების საჯარო ჩვენება გაიმართა 1913 წელს).

როლების ციკლს თანამედროვე დრამაში - ჩეხოვი, გორკი, ტოლსტოი, იბსენი, ჰაუპტმანი, ჰამსუნი - მოჰყვა როლები კლასიკაში: ფამუსოვი გრიბოედოვის „ვაი ჭკუისგან“ (1906), რაკიტინი ტურგენევის „ერთი თვე სოფელში“. (1909), არგანი მოლიერის „მოჩვენებითი ავადმყოფში“ (1913), გრაფი ლუბინი უიჩერლის „პროვინციელ ქალში“, კავალერი გოლდონის „სასტუმროს დიასახლისში“ (1914).

ბოლო ორი სამსახიობო როლი იყო სალიერი ტრაგედიაში „მოცარტი და სალიერი“ (1915) და როსტანევი, რომელიც მას კვლავ უნდა ეთამაშა სპექტაკლში „სოფელი სტეპანჩიკოვო“, რომელიც 1916 წლიდან მზადდებოდა. როსტანევის წარუმატებლობის მიზეზი - როლი, რომელიც საზოგადოებას არ უნახავს - რჩება თეატრის ისტორიისა და შემოქმედებითი ფსიქოლოგიის ერთ-ერთ საიდუმლოდ. მრავალი მოწმის ჩვენების თანახმად, ის „მშვენივრად გადიოდა რეპეტიციებს“. 1917 წლის 28 მარტს (10 აპრილი) გენერალური რეპეტიციის შემდეგ მან როლზე მუშაობა შეწყვიტა და სამუდამოდ უარი თქვა ახალ როლებზე (მან ეს უარი მხოლოდ აუცილებლობის გამო დაარღვია, 1922-1924 წლებში საზღვარგარეთ გასტროლების დროს, დასთანხმდა შუისკის როლს ძველ სპექტაკლში „მეფე თეოდორ იოანეს ძე“).

1917 წლის შემდეგ

1918 წლის შემოდგომაზე მან გადაიღო სამწუთიანი კომიკური ფილმი, რომელიც არ გამოსულა და არ აქვს სათაური (ონლაინ ჰქვია „თევზი“ ^[6]). ფილმში მონაწილეობენ ის თავად და სამხატვრო თეატრის მსახიობები ივან მოსკვინი, ვასილი ლუჟსკი, ალექსანდრე ვიშნევსკი, ვასილი კაჩალოვი. სიუჟეტის მიხედვით, კარეტების სახლის ბაღში, მოსკვინი, ლუჟსკი, ვიშნევსკი და სტანისლავსკი იწყებენ რეპეტიციას და ელოდებიან გარდაცვლილ კაჩალოვს. ის უახლოვდება მათ და ჟესტებით აჩვენებს, რომ რეპეტიციას ვერ ახერხებს, რადგან ყელზე რაღაც ჭირს. მოსკვინი ათვალიერებს კაჩალოვს და ყელიდან ლითონის თევზს ამოიღებს. ყველა იცინის.

მისი პირველი დადგმა ოქტომბრის სოციალისტური რევოლუციის შემდეგ იყო ჯორჯ ბაირონის „კაენი“ (1920). რეპეტიციები ახალი დაწყებული იყო, როდესაც სტანისლავსკი მძევლად აიყვანეს მოსკოვში თეთრებმა მოსკოვზე შეტევის დროს. საზოგადო კრიზისი სამხატვრო თეატრში იმითაც გამწვავდა, რომ დასის მნიშვნელოვანი ნაწილი კაჩალოვის მეთაურობით, რომელიც 1919 წელს გასტროლებზე წავიდა, სამხედრო მოვლენების გამო მოსკოვს მოწყვეტილი აღმოჩნდა. „რევიზორის“ დადგმა (1921) უპირობო გამარჯვება იყო. ხლესტაკოვის როლზე რეჟისორმა დანიშნა მიხეილ ჩეხოვი, რომელიც ახალი გადასული იყო მოსკოვის სამხატვრო თეატრიდან პირველ სტუდიაში. 1922 წელს მოსკოვის სამხატვრო თეატრი, სტანისლავსკის ხელმძღვანელობით, გაემგზავრა ევროპასა და ამერიკაში ხანგრძლივი უცხოური ტურით, რომელსაც წინ უძღოდა კაჩალოვის დასის დაბრუნება (მაგრამ არა სრული შემადგენლობით).

1920-იან წლებში დადგა თეატრალური თაობების შეცვლის საკითხი. მოსკოვის სამხატვრო თეატრის 1-ლი და მე-3 სტუდია გადაიქცა დამოუკიდებელ თეატრებად. სტანისლავსკის მტკივნეულად აწუხებდა მისი სტუდენტების „ღალატი“. 1924 წელს სამხატვრო თეატრის დასს შეუერთდა სტუდიის წევრების დიდი ჯგუფი, ძირითადად მე-2 სტუდიის სტუდენტები.

კონსტანტინე სტანისლავსკის საქმიანობა 1920-30-იან წლებში განისაზღვრა, უპირველეს ყოვლისა, მისი სურვილით დაეცვა რუსული სასცენო ხელოვნების ტრადიციული მხატვრული ღირებულებები. ოსტროვსკის „ცხელი გულის“ დადგმა (1926) იყო პასუხი იმ კრიტიკოსებზე, რომლებიც აცხადებდნენ, რომ „სამხატვრო თეატრი მოკვდა“. ტემპის სწრაფი სიმსუბუქითა და თვალწარმტაცი ზეიმით გამორჩეული იყო ბომარშეს „გიჟური დღე, ან ფიგაროს ქორწინება“.

მას შემდეგ, რაც მე-2 სტუდიიდან და მე-3 სტუდიის სკოლიდან ახალგაზრდები შეუერთდნენ მოსკოვის სამხატვრო თეატრის დასს, სტანისლავსკი მათ ერთდროულად ასწავლიდა და სცენაზე ახალგაზრდა რეჟისორებთან ერთად შესრულებულ მათ ნამუშევრებს დგამდა. ამ ნამუშევრებს შორის, რომლებსაც ყოველთვის არ აქვს მისი ხელმოწერა, არის ჩარლზ დიკენსის „ცხოვრების ბრძოლა“ (1924), მიხაილ ბულგაკოვის „ტურბინების დღეები“ (1926 წ.), ვლადიმერ მასას „დები ჟერარები“. ადოლფ დ'ენერისა და ევგენი კორმონის მელოდრამის მიხედვით „ორი ობოლი“, ვსევოლოდ ივანოვის „ჯავშნოსანი მატარებელი 14-69“(1927), ვალენტინ კატაევის „გამფლანგველები“ და ლეონიდ ლეონოვის „უნტილოვსკი“ (1928).

შემდგომი წლები

1928 წელს, მძიმე გულის შეტევის შემდეგ, რომელიც მოხდა საიუბილეო საღამოს მოსკოვის სამხატვრო თეატრში, ექიმებმა სამუდამოდ აუკრძალეს სტანისლავსკის სცენაზე გამოჩენა. იგი სამსახურში დაბრუნდა მხოლოდ 1929 წელს, ყურადღება გაამახვილა თეორიულ კვლევებზე, „სისტემის“ პედაგოგიურ ტესტებზე და მის საოპერო სტუდიაში გაკვეთილებზე, რომელიც არსებობდა 1918 წლიდან (ამჟამად კ. ს. სტანისლავსკის და ვლ. ი. ნემიროვიჩ-დანჩენკოს სახელობის მოსკოვის აკადემიური მუსიკალური თეატრი), სადაც დადგა ნიკოლაი რიმსკი-კორსაკოვის ოპერები „მაისის ღამე“ (1928) და „ოქროს მამალი“ (1932). ასევე, სხვა საკითხებთან ერთად, ის ხელმძღვანელობდა მოდესტ მუსორგსკის მუსიკალური დრამის „ბორის გოდუნოვის“ დადგმას (1929). მან განაახლა უცხოური საოპერო კლასიკის დადგმის ტრადიციები, შექმნა სპექტაკლები: ჯაკომო პუჩინის „ბოჰემა“ (1927), ჯოაჩინო როსინის „სევილიელი დალაქი“ (1933), ჟორჟ ბიზეს „კარმენი“ (1935) და სხვა.

მოსკოვის სამხატვრო თეატრში „ოტელოს“ დასადგმელად მან დაწერა ტრაგედიის სარეჟისორო პარტიტურა, რომელსაც ცალ-ცალკე აქტებად აგზავნიდა ნიცადან წერილებთან ერთად, სადაც იმედოვნებდა, რომ მკურნალობას დაასრულებდა. 1945 წელს გამოქვეყნებული პარტიტურა გამოუყენებელი დარჩა, რადგან ილია სუდაკოვმა მოახერხა პიესის გამოშვება სტანისლავსკის მიერ სამუშაოების დასრულებამდე.

1930-იანი წლების დასაწყისში, თავისი ავტორიტეტისა და სსრკ-ში დაბრუნებული მაქსიმ გორკის მხარდაჭერის წყალობით, იგი მიმართავდა მთავრობას, სამხატვრო თეატრისთვის განსაკუთრებული პოზიციის მისაღებად. მის წინადადებას დაეთანხმნენ. 1932 წლის იანვარში თეატრის სახელს დაემატა აბრევიატურა „სსრკ“, რითაც იგი გაუტოლდა მოსკოვის დიდსა და მცირე თეატრებს. 1932 წლის სექტემბერში თეატრს მიენიჭა მაქსიმ გორკის სახელი და ცნობილი გახდა, როგორც „სსრკ-ის გორკის სახელობის მოსკოვის სამხატვრო თეატრი“. 1933 წელს დაჯილდოვდა შრომის წითელი დროშის ორდენით, 1937 წელს - ლენინის ორდენით. 1933 წელს მოსკოვის სამხატვრო თეატრს კორშის ყოფილი თეატრის შენობა გადაეცა ფილიალის შესაქმნელად.

ამ წლების მოსკოვის სამხატვრო თეატრის ნამუშევრებს შორისაა ალექსანდრე აფინოგენოვის „შიში“ (1931), გოგოლის „მკვდარი სულები“ (1932), ოსტროვსკის „ტალანტები და თაყვანისმცემლები“ (1933), ბულგაკოვის „მოლიერი“ (1936).

1935 წელს გაიხსნა ბოლო - კონსტანტინე სტანისლავსკის საოპერო და დრამატული სტუდია (ახლანდელი სტანისლავსკის ელექტროთეატრი). მის ნამუშევრებს შორის იყო შექსპირის „ჰამლეტი“. ის მსახიობებს სახლში, ლეონტიევსკის შესახვევში მდებარე ბინაში ხვდებოდა, რეპეტიციები სამსახიობო სკოლად გადააქცია მისი შემუშავებული ფსიქო-ფიზიკური მოქმედებების მეთოდის საფუძველზე.

წიგნის „ჩემი ცხოვრება ხელოვნებაში“ (ამერიკული გამოცემა - 1924, რუსული - 1926) შემდეგ და „სისტემაზე“ მუშაობის გასაგრძელებლად, სტანისლავსკიმ მოახერხა დასაბეჭდად გაეგზავნა პირველი ტომი წიგნისა „მსახიობის მუშაობა საკუთარ თავზე“^[7], რომელიც გამოქვეყნდა მისი გარდაცვალების შემდეგ - 1938 წელს.

სტანისლავსკი გარდაიცვალა 1938 წლის 7 აგვისტოს, 76 წლის ასაკში მოსკოვში. აუტოფსიამ აჩვენა გულის ჰიპერტროფია, ფილტვის ემფიზემა და ანევრიზმა. „მკვეთრად გამოხატული ათეროსკლეროზული ცვლილებები სხეულის ყველა სისხლძარღვში გამოვლინდა, გარდა თავის ტვინისა, რომელიც არ ემორჩილებოდა ამ პროცესს“ - ეს იყო პათოლოგ-ანატომების დასკვნა. დაკრძალეს 1938 წლის 9 აგვისტოს ნოვოდევიჩის სასაფლაოზე (ნაკვეთი №2).

ისტორიული მნიშვნელობა

სტანისლავსკი ავტორია მსოფლიოში აღიარებული სისტემისა - სამსახიობო ოსტატობის შესწავლის მეთოდისა, რომელმაც საფუძველი დაუდო თეატრზე თანამედროვე მეცნიერებას. სტანისლავსკისთვის არტისტის იდეალად ყოველთვის შალიაპინი რჩებოდა და აღიარებდა, რომ თავისი სისტემა „შალიაპინისგან გადაიწერა“. თავად შალიაპინი კი ამ თემაზე ხუმრობდა, რომ „სტანისლავსკიმ გაქურდა“.^[8] გარდა ამისა, სტანისლავსკი გახდა რეჟისურის, როგორც პროფესიის ჩამოყალიბების, ერთ-ერთი ფუძემდებელი. სარეჟისორო ხელოვნების რეფორმამ, რომელიც სტანისლავსკიმ ნემიროვიჩ-დანჩენკოსთან და მის მოწაფე- ევგენი ვახტანგოვთან ერთად განახორციელა, ახალი მიმართულება მისცა თეატრალურ ხელოვნებას. სტანისლავსკი გახდა შემოქმედი, სასცენო ხელოვნების ახალი ესთეტიკის გამომგონებელი, რომელიც სპექტაკლზე ხედვას ამყარებდა, როგორც ერთიან მხატვრულ ნაწარმოებზე, სადაც ყველა კომპონენტი, არტისტის მიერ შექმნილი სახე, პლასტიკური გარდაქმნა, დეკორაცია, მუსიკალური გაფორმება, ექვემდებარება საერთო იდეას, საერთო ჩანაფიქრს და შეთანხმებულია ერთმანეთში. ახალმა მიზნებმა, რომლებიც სპექტაკლის შემქმნელების წინაში ისახებოდა, პრინციპულად ცვლიდა თითოეულის როლს მის შექმნაში.^[9]

ჯილდოები და აღიარება

1906 : წითელი არწივის ორდენი, (IV კლასის) (პრუსია, ვისბადენი)
1917 : პეტერბურგის მეცნიერებათა აკადემიის სახვითი ლიტერატურის კატეგორიის საპატიო აკადემიკოსი (რუსული ენისა და ლიტერატურის კათედრა)
1923 : რესპუბლიკის სახალხო არტისტი
1925 : სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის საპატიო წევრი
1933 : შრომის წითელი დროშის ორდენი^[10]
1936 : სსრკ სახალხო არტისტი ^[11]
1937 : ლენინის ორდენი - რუსული თეატრალური ხელოვნების განვითარებაში გამოჩენილი დამსახურებისთვის ^[12]

ფოტოების გალერეა

კონსტანტინე სტანისლავსკი ოტელოს როლში (შექსპირის „ოტელო“). 1896 წ.
კონსტანტინე სტანისლავსკი რიპაფრატას როლში (1898 წ.)
კონსტანტინე სტანისლავსკი მე-20 საუკუნის ზღვარზე
1901 წ
XX საუკუნის დასაწყისი
სტანისლავსკი ვერშინინის როლში (ა.პ.ჩეხოვის „სამი და“). XX საუკუნის დასაწყისი.

ხსოვნა

სტანისლავსკის სახელს ატარებს ქუჩები სხვადასხვა ქალაქებში (მათ შორისაა: მოსკოვი, ჩელიაბინსკი, უფა, ტულა, დონის როსტოვი, ირკუტსკი, სოჭი, ადლერი, მინსკი, მელიტოპოლი, თბილისი და სხვა).
2010 წლის 10 იანვარს ყარაღანდაში, რუსული დრამატული თეატრის შესასვლელის წინ დაიდგა სტანისლავსკის ძეგლი, თავად თეატრი კი სტანისლავსკის სახელობისაა.
2014 წლის 3 სექტემბერს, მოსკოვში, კამერგერის შესახვევში, სადაც ჩეხოვის სახელობის სამხატვრო თეატრი მდებარეობს, გაიხსნა სტანისლავსკისა და ნემიროვიჩ-დანჩენკოს ძეგლი (სკულპტორი ა. მოროზოვი)
სტანისლავსკის სახელობისაა თეატრები: მოსკოვის მუსიკალური თეატრი, სტანისლავსკის ელექტროთეატრი, ერევნის რუსული დრამატული თეატრი, ყარაღანდის საოლქო რუსული დრამატული თეატრი, |ყარაყალპაკეთის სახელმწიფო მუსიკალური დრამის თეატრი.
დაწესებულია სტანისლავსკის სახელობის საერთაშორისო პრემია, რომლითაც ჯილდოვდებიან შემოქმედები, რომელთაც მნიშვნელოვანი წვლილი შეაქვთ თეატრალური ხელოვნების განვითარებაში. დაწესდა სტანისლავსკის საერთაშორისო ფონდის მიერ 1994 წელს და გაიცემა საერთაშორისო თეატრალურ ფესტივალზე.
„მჯერა. კონსტანტინე სტანისლავსკი“ - მოსკოვის საერთაშორისო კინოფესტივალის საპატიო პრიზი
1998 წელს რუსეთის ბანკმა გამოუშვა ორი ვერცხლის მონეტა 2 რუბლის ნომინალით, რომელიც მიეძღვნა სტანისლავსკის დაბადებიდან 135 წლისთავს.

საფოსტო მარკებზე

სტანისლავსკის დაბადებიდან 100 წელი
სტანისლავსკის დაბადებიდან 150 წელი
ვსევოლოდ მეიერჰოლდი და კონსტანტინე სტანისლავსკი
საფოსტო მარკა, 1948 წ. სსრკ მოსკოვის მ.გორკის სახელობის სამხატვრო აკადემიური თეატრის 50 წლის იუბილე. თეატრის დამფუძნებლები კ. ს. სტანისლავსკი და ვ. ი. ნემიროვიჩ-დანჩენკო.
საფოსტო მარკა, 1974 წ. სსრკ მოსკოვის მ. გორკის სახელობის სამხატვრო აკადემიური თეატრის 75 წლის იუბილე. თეატრის დამფუძნებლები კ. ს. სტანისლავსკი და ვ. ი. ნემიროვიჩ-დანჩენკო.

განსახიერება ხელოვნებაში

ლიტერატურაში

კონსტანტინე სტანისლავსკი გახდა ივან ვასილის ძის - ბულგაკოვის „თეატრალური რომანის“ პერსონაჟის, დამოუკიდებელი თეატრის რეჟისორის, პროტოტიპი^[13] .
სტანისლავსკი (ნამდვილი სახელით) გახდა ჰენრი ლიონ ოლდის რომანის „Нюансеры“ მთავარი გმირი.

კინოში

„მე - მსახიობი“ (1980) - როლი შეასრულა კონსტანტინე ადაშევსკიმ
„ტაიროვის სიკვდილი“ (2004) - როლი შეასრულა როგვოლდ სუხოვერკომ
„ხრიკები. ოთხთა ნიშანი“ (2023) - როლი შეასრულა კონსტანტინე კრიუკოვმა

თხზულებანი

К. С. Станиславский. Пьеса. «Мать моя, бедная мать» 1899
К. С. Станиславский. Статьи. Речи. Беседы. Письма. — М.: Искусство, 1953.
К. С. Станиславский. Творческое наследство. Материалы, письма, исследования. Институт истории искусств. Издательство Академии наук СССР. — М.: 1955.
Режиссёрские экземпляры К. С. Станиславского. В 6 т. — М.: Искусство, 1980—1988.
Станиславский К. С. Собрание сочинений: В 9 т. — М.: Искусство, 1988. Т. 1. Моя жизнь в искусстве / Коммент. И. Н. Соловьёвой. 622 с.
Станиславский К. С. Собрание сочинений: В 9 т. — М.: Искусство, 1989. Т. 2. Работа актёра над собой. Часть 1: Работа над собой в творческом процессе переживания: Дневник ученика / Ред. и авт. вступ. ст. А. М. Смелянский. Коммент. Г. В. Кристи и В. В. Дыбовского. — 511 с.
Станиславский К. С. Собрание сочинений: В 9 т. — М.: Искусство, 1990. Т. 3. Работа актёра над собой. Ч. 2: Работа над собой в творческом процессе воплощения: Материалы к книге / Общ. ред. А. М. Смелянского, вступит. ст. Б. А. Покровского, комент. Г. В. Кристи и В. В. Дыбовского. 508 с.
Станиславский К. С. Собрание сочинений: В 9 т. — М.: Искусство, 1991. Т. 4. Работа актёра над ролью: Материалы к книге / Сост., вступит. ст. и коммент. И. Н. Виноградской. 399 с.
Станиславский К. С. Собраний сочинений: В 9 т. — М.: Искусство, 1993. Т. 5. Кн. 1. Статьи. Речи. Воспоминания. Художественные записи / Сост., вступит. ст., подгот. текста, коммент. И. Н. Соловьёвой. — 630 с.
Станиславский К. С. Собраний сочинений: В 9 т. — М.: Искусство, 1993. Т. 5. Кн. 2. Дневники. Записные книжки. Заметки / Сост., вступит. ст., подгот. текста, комм. И. Н. Соловьёвой. — 573 с.
Станиславский К. С. Собраний сочинений: В 9 т. — М.: Искусство, 1994. Т. 6. Часть 1. Статьи. Речи. Отклики. Заметки. Воспоминания: 1917—1938. Часть 2. Интервью и беседы: 1896—1937 / Сост., ред., вступит. ст., коммент. И. Н. Виноградской. — 638 с.
Станиславский К. С. Собраний сочинений: В 9 т. — М.: Искусство, 1995. Т. 7. Письма: 1874—1905 / Сост. Г. Ю. Бродской, коммент. З. П. Удальцовой, вступит. ст. А. М. Смелянского. — 735 с.
Станиславский К. С. Собраний сочинений: В 9 т. — М.: Искусство, 1999. Т. 9. Письма: 1918—1938 / Сост. И. Н. Виноградская, Е. А. Кеслер, коммент. И. Н. Виноградская, З. П. Удальцова, ред. И. Н. Виноградская, вступит. ст. А. М. Смелянского. — 839 с.

რესურსები ინტერნეტში

შეგიძლიათ იხილოთ მედიაფაილები თემაზე „კონსტანტინე სტანისლავსკი“ ვიკისაწყობში.
კონსტანტინე სტანისლავსკი — კინოფილმების ინტერნეტ მონაცემთა ბაზა (ინგლისური)
საიტი სტანისლავსკიზე
სტანისლავსკის გენეალოგია
მასალები სტანისლავსკიზე

სქოლიო

↑ Об учёбе братьев Алексеевых в Институте. ციტირების თარიღი: 2012-12-28
↑ Ушаков, А. В. Борьба за единство рабочего класса России დაარქივებული 2023-11-25 საიტზე Wayback Machine. «Мысль», 1981, с. 98
↑ Н. А. Шестакова // Архитектура и строительство Москвы, 1990, № 2.
↑ Крыжицкий Г. О системе Станиславского დაარქივებული 2023-11-20 საიტზე Wayback Machine. Государственное издательство культурно-просветительной литературы, 1955, с. 5
↑ Цит. по: Климова Л. П. Режиссёрская реформа Московского Художественного театра // У истоков режиссуры: Очерки из истории русской режиссуры конца XIX — начала XX века: Труды Ленинградского государственного института театра, музыки и кинематографии. — Л., 1976. — С. 63. Архивировано 24 мая 2014 года.
↑ Шуточный фильм-сценка «Рыбка» (1918). ციტირების თარიღი: 2013-08-25
↑ В качестве редактора для работы над книгой «Работа актёра над собой» Станиславским в 1934 году был приглашён Н. В. Демидов, который на протяжении 30 лет работал в проектах Станиславского как режиссёр и педагог по работе с актёрами.
↑ С. Волков, «Большой театр», с. 254
↑ Система Станиславского
↑ Постановление Президиума Центрального Исполнительного Комитета Союза ССР о награждении Орденом Трудового Красного Знамени нар. артиста К. С. Станиславского // Известия. — 1933. — 18 янв. — С. 4.
↑ О присвоении звания нар. артиста СССР К. С. Станиславскому [и др.]: постановление Исполнит. Комитета Союза ССР // Известия. — 1936. — № 209. — 7 сент.
↑ [О награждении К. С. Станиславского орденом Ленина]: постановление ЦИК ССР // Правда. — 1937. — № 121. — 4 мая. — С. 2.
↑ Булгаков М. А. Собрание сочинений. В 5 т. Т. 4. — М.: Художественная литература., 1992.// А. Смелянский. Комментарии к ром. «Записки покойника». стр. 665—667.

[1] Об учёбе братьев Алексеевых в Институте. ციტირების თარიღი: 2012-12-28

[2] Ушаков, А. В. Борьба за единство рабочего класса России დაარქივებული 2023-11-25 საიტზე Wayback Machine. «Мысль», 1981, с. 98

[3] Н. А. Шестакова // Архитектура и строительство Москвы, 1990, № 2.

[4] Крыжицкий Г. О системе Станиславского დაარქივებული 2023-11-20 საიტზე Wayback Machine. Государственное издательство культурно-просветительной литературы, 1955, с. 5

[5] Цит. по: Климова Л. П. Режиссёрская реформа Московского Художественного театра // У истоков режиссуры: Очерки из истории русской режиссуры конца XIX — начала XX века: Труды Ленинградского государственного института театра, музыки и кинематографии. — Л., 1976. — С. 63. Архивировано 24 мая 2014 года.

[6] Шуточный фильм-сценка «Рыбка» (1918). ციტირების თარიღი: 2013-08-25

[7] В качестве редактора для работы над книгой «Работа актёра над собой» Станиславским в 1934 году был приглашён Н. В. Демидов, который на протяжении 30 лет работал в проектах Станиславского как режиссёр и педагог по работе с актёрами.

[8] С. Волков, «Большой театр», с. 254

[9] Система Станиславского

[10] Постановление Президиума Центрального Исполнительного Комитета Союза ССР о награждении Орденом Трудового Красного Знамени нар. артиста К. С. Станиславского // Известия. — 1933. — 18 янв. — С. 4.

[11] О присвоении звания нар. артиста СССР К. С. Станиславскому [и др.]: постановление Исполнит. Комитета Союза ССР // Известия. — 1936. — № 209. — 7 сент.

[12] [О награждении К. С. Станиславского орденом Ленина]: постановление ЦИК ССР // Правда. — 1937. — № 121. — 4 мая. — С. 2.

[13] Булгаков М. А. Собрание сочинений. В 5 т. Т. 4. — М.: Художественная литература., 1992.// А. Смелянский. Комментарии к ром. «Записки покойника». стр. 665—667.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]