ავრანლო
სოფელი | |
---|---|
ავრანლო | |
ქვეყანა | საქართველო |
მხარე | ქვემო ქართლი |
მუნიციპალიტეტი | წალკის მუნიციპალიტეტი |
თემი | ავრანლო |
კოორდინატები | 41°39′27″ ჩ. გ. 43°53′28″ ა. გ. / 41.65750° ჩ. გ. 43.89111° ა. გ. |
ადრეული სახელები | თეზი |
ცენტრის სიმაღლე | 1500 მ |
მოსახლეობა | 789[1] კაცი (2014) |
ეროვნული შემადგენლობა |
ქართველები 58 % ბერძნები 35 % |
სასაათო სარტყელი | UTC+4 |
სატელეფონო კოდი | +995 |
ავრანლო[2] (ყოფ. თეზი) — სოფელი წალკის მუნიციპალიტეტში, თემის ცენტრი (ავრანლო, ტარსონი). მდებარეობს მდინარე ქციის ნაპირზე, წალკიდან 30 კმ-ზე, ზღვის დონიდან 1580 მეტრზე. სოფელში დგას ბერძნული და რუსული ეკლესიები. სოფელში არის საჯარო სკოლა. სოფელში, გარდა ბერძნებისა, ცხოვრობენ ეკომიგრანტი აჭარლები, მცირე რაოდენობით არიან სომხები.
დემოგრაფია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]2014 წლის აღწერის მონაცემებით სოფელში ცხოვრობს 789 ადამიანი.
აღწერის წელი | მოსახლეობა | კაცი | ქალი |
---|---|---|---|
2014[1] | 789 | 400 | 389 |
ისტორია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ისტორიულ წყაროებში ავრანლო თეზის სახელწოდებით პირველად 1691 წელს მოიხსენიება, როდესაც მეფე ერეკლე I-მა ის ფარემუზ ჯავახიშვილს უწყალობა. ასევე იხსენიება 1718 წლის აღწერაში. ავრანლო უწოდეს 1828–1829 წლებში ოსმალეთიდან გადმოსახლებულმა ბერძნებმა.
საბჭოთა პერიოდში ავრანლოს სოფსაბჭოში შედიოდა ასევე სოფლები აშკალა, გუმბათი, ზემო აშკალა, რეხა და ხანდო. მოქმედებდა მეცხოველეობის საბჭოთა მეურნეობა.
ისტორიული ძეგლები
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]სოფლის მახლობლად მდებარეობს ძვ. წ. I ათასწლეულის ბოლო მეოთხედის ავრანლოს ციკლოპური ციხე. ნაციხარის ტერიტორიაზე შემორჩენილია განვითარებული ფეოდალიზმის ხანის ეკლესია. აქვე იყო კლდეში გამოკვეთილი აბიბოს მონასტერი.
ლიტერატურა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 1, თბ., 1975. — გვ. 130.
- ბერძენიშვილი დ., „ჟღერს ქვის ჰარმონია“, ტ. 13, თბ. 2006
სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ 1.0 1.1 მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2014). ციტირების თარიღი: 7 ნოემბერი, 2016.
- ↑ საქართველოს სსრ გეოგრაფიული სახელების ორთოგრაფიული ლექსიკონი, თბ., 1987. — გვ. 14.