საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქია: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
No edit summary |
|||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
[[ფაილი:Ninotsminda monastery, Kakheti, Georgia (1).jpg|thumb|200px|ნინოწმინდის საკათედრო ტაძარი]][[ფაილი:Sagarejoninowminda.jpg|thumb|200px|საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქიის რუკა]]'''საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქია''' - [[საქართველო]]ს ეკლესიის სამღვდელმთავრო [[აღმოსავლეთ საქართველო]]ში, გარე კახეთში, [[მდინარე]] [[იორი|ივრის]] აუზში, [[გომბორის ქედი]]ს სამხრეთ-დასავლეთი კალთებზე. იგი მოიცავს ქალაქ [[საგარეჯო]]სა და მის [[საგარეჯოს მუნიციპალიტეტი|მუნიციპალიტეტს]]. ეპარქიას აღნიშნული სახელწოდება [[2003]] წლის [[18 აგვისტო]]ს ურბნისის საკათედრო ტაძარში ჩატარებულ წმინდა [[სინოდი]]ს კრებაზე ეწოდა. [[1995]] წლის [[5 აპრილი]]დან იგი საგარეჯოსა და გურჯაანის საერთო სახელწოდებით არსებულ სამღვდელმთავროს მიეკუთვნებოდა, რომლის გაყოფის შემდეგ ჩამოყალიბდა საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქია, და [[გურჯაანისა და ველისციხის ეპარქია]]. საქართველოს ამჟამინდელი საეპარქიო ადმინისტრირებით, სამღვდელთმთავროს აღმოსავლეთიდან ესაზღვრება [[ბოდბის ეპარქია|ბოდბისა]] და [[გურჯაანისა და ველისციხის ეპარქია|გურჯაან-ველისციხის]], დასავლეთიდან - [[რუსთავისა და მარნეულის ეპარქია|რუსთავ-მარნეულისა]] და [[მცხეთა-თბილისის ეპარქია|მცხეთა-თბილისის]], ჩრდილოეთიდან - [[ალავერდის ეპარქია|ალავერდისა]] და [[თიანეთისა და ფშავ-ხევსურეთის ეპარქია|თიანეთ-ფშავ-ხევსურეთის ეპარქიები]], სამხრეთის მიჯნა საქართველო-[[აზერბაიჯანი]]ს სახელმწიფო საზღვარს ემთხვევა. |
[[ფაილი:Ninotsminda monastery, Kakheti, Georgia (1).jpg|thumb|200px|ნინოწმინდის საკათედრო ტაძარი]][[ფაილი:Sagarejoninowminda.jpg|thumb|200px|საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქიის რუკა]]'''საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქია''' - [[საქართველო]]ს ეკლესიის სამღვდელმთავრო [[აღმოსავლეთ საქართველო]]ში, გარე კახეთში, [[მდინარე]] [[იორი|ივრის]] აუზში, [[გომბორის ქედი]]ს სამხრეთ-დასავლეთი კალთებზე. იგი მოიცავს ქალაქ [[საგარეჯო]]სა და მის [[საგარეჯოს მუნიციპალიტეტი|მუნიციპალიტეტს]]. ეპარქიას აღნიშნული სახელწოდება [[2003]] წლის [[18 აგვისტო]]ს ურბნისის საკათედრო ტაძარში ჩატარებულ წმინდა [[სინოდი]]ს კრებაზე ეწოდა. [[1995]] წლის [[5 აპრილი]]დან იგი საგარეჯოსა და გურჯაანის საერთო სახელწოდებით არსებულ სამღვდელმთავროს მიეკუთვნებოდა, რომლის გაყოფის შემდეგ ჩამოყალიბდა საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქია, და [[გურჯაანისა და ველისციხის ეპარქია]]. საქართველოს ამჟამინდელი საეპარქიო ადმინისტრირებით, სამღვდელთმთავროს აღმოსავლეთიდან ესაზღვრება [[ბოდბის ეპარქია|ბოდბისა]] და [[გურჯაანისა და ველისციხის ეპარქია|გურჯაან-ველისციხის]], დასავლეთიდან - [[რუსთავისა და მარნეულის ეპარქია|რუსთავ-მარნეულისა]] და [[მცხეთა-თბილისის ეპარქია|მცხეთა-თბილისის]], ჩრდილოეთიდან - [[ალავერდის ეპარქია|ალავერდისა]] და [[თიანეთისა და ფშავ-ხევსურეთის ეპარქია|თიანეთ-ფშავ-ხევსურეთის ეპარქიები]], სამხრეთის მიჯნა საქართველო-[[აზერბაიჯანი]]ს სახელმწიფო საზღვარს ემთხვევა. |
||
== ისტორია == |
== ისტორია == |
||
სააგარეჯო-ნინოწმინდის ეპარქიის ტერიტორია ისტორიული [[კახეთის სამეფო]]ს მესამე სადროშოს მიეკუთვნებოდა. ამ რეგიონში საქართველოს გაქრისტიანების ახლო ხანებიდან რამდენიმე მსხვილი სამღვდელმთავრო კათედრა არსებობდა, რომელთაც დასაბამი წმიდა მეფე [[ვახტანგ გორგასალი|ვახტანგ გორგასლის]] საეკლესიო რეფორმამ დაუდო. ვახტანგის მიერ დაფუძნებულ ქართლის საკათალიკოსოში თორმეტი ახალი საეპისკოპოსო კათედრიდან ორი - [[ნინოწმიდა (საგარეჯოს მუნიციპალიტეტი)|ნინოწმინდა]] და [[ჭერემი]] თანამედროვე საგარეჯო-ნინოწმიდის ეპარქიის ტერიტორიაზე მდებარეობდა. ნინოწმიდის საეპისკოპოსოს კათედრა - „უჯარმის კარი“ - მეფის სასახლის კარის [[ეკლესია]] იყო, რომლის მწყემსმთავარი მეექვსე საუკუნის დასაწყისში [[დვინის საეკლესიო კრება]]ზეც მოიხსენიებოდა. |
სააგარეჯო-ნინოწმინდის ეპარქიის ტერიტორია ისტორიული [[კახეთის სამეფო]]ს მესამე სადროშოს მიეკუთვნებოდა. ამ რეგიონში საქართველოს გაქრისტიანების ახლო ხანებიდან რამდენიმე მსხვილი სამღვდელმთავრო კათედრა არსებობდა, რომელთაც დასაბამი წმიდა მეფე [[ვახტანგ გორგასალი|ვახტანგ გორგასლის]] საეკლესიო რეფორმამ დაუდო. ვახტანგის მიერ დაფუძნებულ ქართლის საკათალიკოსოში თორმეტი ახალი საეპისკოპოსო კათედრიდან ორი - [[ნინოწმიდა (საგარეჯოს მუნიციპალიტეტი)|ნინოწმინდა]] და [[ჭერემი]] თანამედროვე საგარეჯო-ნინოწმიდის ეპარქიის ტერიტორიაზე მდებარეობდა. ნინოწმიდის საეპისკოპოსოს კათედრა - „უჯარმის კარი“ - მეფის სასახლის კარის [[ეკლესია]] იყო, რომლის მწყემსმთავარი მეექვსე საუკუნის დასაწყისში [[დვინის საეკლესიო კრება]]ზეც მოიხსენიებოდა. |
||
| ხაზი 12: | ხაზი 10: | ||
==იხილეთ აგრეთვე== |
==იხილეთ აგრეთვე== |
||
| ⚫ | |||
==რესურსები ინტერნეტში== |
|||
| ⚫ | |||
* [http://www.patriarchate.ge/?action=text/ninotsminda საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქია] |
|||
* [http://www.orthodoxy.ge/tsnobarebi/eparqiebi/sagarejo.htm საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქია] |
|||
{{საქართველოს ეპარქიები}} |
{{საქართველოს ეპარქიები}} |
||
14:25, 19 ივლისი 2011-ის ვერსია
.jpg)
საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქია - საქართველოს ეკლესიის სამღვდელმთავრო აღმოსავლეთ საქართველოში, გარე კახეთში, მდინარე ივრის აუზში, გომბორის ქედის სამხრეთ-დასავლეთი კალთებზე. იგი მოიცავს ქალაქ საგარეჯოსა და მის მუნიციპალიტეტს. ეპარქიას აღნიშნული სახელწოდება 2003 წლის 18 აგვისტოს ურბნისის საკათედრო ტაძარში ჩატარებულ წმინდა სინოდის კრებაზე ეწოდა. 1995 წლის 5 აპრილიდან იგი საგარეჯოსა და გურჯაანის საერთო სახელწოდებით არსებულ სამღვდელმთავროს მიეკუთვნებოდა, რომლის გაყოფის შემდეგ ჩამოყალიბდა საგარეჯოსა და ნინოწმინდის ეპარქია, და გურჯაანისა და ველისციხის ეპარქია. საქართველოს ამჟამინდელი საეპარქიო ადმინისტრირებით, სამღვდელთმთავროს აღმოსავლეთიდან ესაზღვრება ბოდბისა და გურჯაან-ველისციხის, დასავლეთიდან - რუსთავ-მარნეულისა და მცხეთა-თბილისის, ჩრდილოეთიდან - ალავერდისა და თიანეთ-ფშავ-ხევსურეთის ეპარქიები, სამხრეთის მიჯნა საქართველო-აზერბაიჯანის სახელმწიფო საზღვარს ემთხვევა.
ისტორია
სააგარეჯო-ნინოწმინდის ეპარქიის ტერიტორია ისტორიული კახეთის სამეფოს მესამე სადროშოს მიეკუთვნებოდა. ამ რეგიონში საქართველოს გაქრისტიანების ახლო ხანებიდან რამდენიმე მსხვილი სამღვდელმთავრო კათედრა არსებობდა, რომელთაც დასაბამი წმიდა მეფე ვახტანგ გორგასლის საეკლესიო რეფორმამ დაუდო. ვახტანგის მიერ დაფუძნებულ ქართლის საკათალიკოსოში თორმეტი ახალი საეპისკოპოსო კათედრიდან ორი - ნინოწმინდა და ჭერემი თანამედროვე საგარეჯო-ნინოწმიდის ეპარქიის ტერიტორიაზე მდებარეობდა. ნინოწმიდის საეპისკოპოსოს კათედრა - „უჯარმის კარი“ - მეფის სასახლის კარის ეკლესია იყო, რომლის მწყემსმთავარი მეექვსე საუკუნის დასაწყისში დვინის საეკლესიო კრებაზეც მოიხსენიებოდა.
2003 წლის 18 აგვისტოს ურბნისის საკათედრო ტაძარში ჩატარებულ საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წმიდა სინოდის კრების განჩინებით, საგარეჯოსა და გურჯაანის ეპარქიის სამწყსო ტერიტორიის გადანაწილების შემდეგ, ჩამოყალიბდა გურჯაანისა და ველისციხის და საგარეჯოსა და ნინოწმიდის ეპარქიები.
საგარეჯოსა და ნინოწმიდის ეპარქიის მღვდელმთავრად საქართველოს ეკლესიის წმიდა სინოდმა გამოარჩია დავით-გარეჯის მამათა მონასტრის წინამძღვარი არქიმანდრიტი ლუკა ლომიძე.
