ქვემო ნაგვაზავო

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
სოფელი
ქვემო ნაგვაზავო
მეგრ. თუდოლენ ნაგვაზუ

ქვემო ნაგვაზავო
გიორგი ათათიას ფოტო
ქვეყანა საქართველოს დროშა საქართველო
მხარე სამეგრელო-ზემო სვანეთის მხარე
მუნიციპალიტეტი მარტვილის მუნიციპალიტეტი
თემი ნაგვაზავო
კოორდინატები 42°22′26″ ჩ. გ. 42°20′43″ ა. გ. / 42.37389° ჩ. გ. 42.34528° ა. გ. / 42.37389; 42.34528
ადრეული სახელები ნაგვაზავო
ცენტრის სიმაღლე 140
კლიმატის ტიპი ნოტიო სუბტროპიკული
ოფიციალური ენა ქართული ენა
მოსახლეობა 734[1] კაცი (2014)
ეროვნული შემადგენლობა ქართველები 100 %
სასაათო სარტყელი UTC+4
სატელეფონო კოდი +995
ქვემო ნაგვაზავო — საქართველო
ქვემო ნაგვაზავო
ქვემო ნაგვაზავო — სამეგრელო-ზემო სვანეთის მხარე
ქვემო ნაგვაზავო

ქვემო ნაგვაზავო, ქვედა ნაგვაზაო (მეგრ. თუდოლენ ნაგვაზუ) — სოფელი საქართველოში, მარტვილის მუნიციპალიტეტში, ნაგვაზავოს თემი (სოფლები: ზემო ნაგვაზავო, ქვემო ნაგვაზავო, ლეკვანტალიე). სოფელში არის საჯარო სკოლა. აქ დაიბადა პოეტი ნოშრევან ჯიშკარიანი.

გეოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მდებარეობს ოდიშის ვაკეზე, მდინარე აბაშის მარცხენა სანაპიროზე, ზღვის დონიდან 140 მეტრზე, კლიმატი — ნოტიო სუბტროპიკული. მარტვილიდან 5 კილომეტრი, მანძილი თბილისამდე 279 კმ, მანძილი ზუგდიდამდე 80 კმ, უახლოესი პორტი ქალაქი ფოთი — 70 კმ, უახლოესი რკინიგზის სადგური — ქ. აბაშა (29 კილომეტრი), უახლოესი აეროპორტი — ქუთაისის საერთაშორისო აეროპორტი - 40 კმ.

ტოპონიმები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • ლეჯღარკე — უბანი სოფლის ცენტრში.
  • ლეცერცვე — უბანი სოფლის ჩრდილოეთით.
  • ლეგვაზე — უბანი სოფლის აღმოსავლეთით.
  • კაჟონა — უბანი სოფლის სამხრეთ-აღმოსავლეთით.
  • ჭალე — ახო (საყანური გაკაფული) სოფლის დასავლეთით.

დემოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

2014 წლის აღწერის მონაცემებით სოფელში ცხოვრობს 734 ადამიანი.

აღწერის წელი მოსახლეობა კაცი ქალი
2002[2] 1024 488 536
2014[1] 734 357 377

მოსახლე გვარები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სოფელში დღესდღეობით ცხოვრობენ შემდეგი გვარის წარმომადგენლები: ჯღარკავები, გვაზავები, ცერცვაძეები, სილაგავები, თოშხუები, ფუტკარაძეები, მანტუები, ძიძიგურები და სხვ.[3]

ეკონომიკა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

საბჭოთა პერიოდში განვითარებული იყო მესიმინდეობა და მეჩაიეობა. ამჟამად სოფლის მეურნეობის ძირითადი დარგებია მემარცვლეობა და მეცხოველეობა, მემცენარეობიდან მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს მარცვლეულ კულტურებს, კერძოდ: სიმინდს, სოიოსა და ლობიოს. მრავალწლიანი ნარგავებიდან — თხილსა და სუბტროპიკულ ხურმას.

გალერეა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. 1.0 1.1 მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2014). ციტირების თარიღი: 7 ნოემბერი, 2016.
  2. საქართველოს მოსახლეობის 2002 წლის პირველი ეროვნული საყოველთაო აღწერის ძირითადი შედეგები, ტომი II
  3. ი. კეკელია, ა. სურმავა, გვარებისა და გვარსახელების ეთნოისტორიული შესწავლისათვის (სამეგრელოს ეთნოგრაფიული მასალების მიხედვით), კულტურათაშორისი კომუნიკაციები 2007 №2