ზაქათალის ოლქის ავტონომია — ავტონომიური ერთეული საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის შემადგენლობაში, მოიცავდა ისტორიული საინგილოს ტერიტორიას. ავტონომიის სტატუსი განისაზღვრა 1921 წლის კონსტიტუციით (მუხლი 107), მაგრამ იგი სადავო საკითხად რჩებოდა საქართველოსა და აზერბაიჯანს შორის. 1918 წელს საქართველოს კანონმდებლობით ზაქათალას მიენიჭა პირველი ხარისხის ქალაქის სტატუსი ქუთაისთან, სოხუმთან და ფოთთან ერთად. ამავე წლის 26 ივნისს ზაქათალის ოკრუგში მოქმედმა აზერბაიჯანელთა ეროვნულმა საბჭომ მიიღო ოლქის აზერბაიჯანთან შეერთების დადგენილება. 1920 წლის აპრილამდე, აზერბაიჯანის გასაბჭოებამდე, ზაქათალის ოკრუგი ორმხრივი მმართველობის ქვეშ იმყოფებოდა. 1920 წლის 7 მაისის ხელშეკრულებით საბჭოთა რუსეთმა ზაქათალის ოკრუგი აღიარა საქართველოს კუთვნილებად, თუმცა აზერბაიჯანელი ბოლშევიკების მოთხოვნით საქმე გადაისინჯა. 1920 წლის 3-6 და 9-12 ივნისს საქართველო-აზერბაიჯანს შორის დაიდო აღსთაფის საზავო შეთანხმება, რომლის თანახმად ზაქათალის საკითხი გადაწყდებოდა ორმხრივი კომისიის მიერ, მანამდე არცერთი მხარე ჯარებს არ შეიყვანდა ოლქში.
ა1921 წლიდან მიიღო ავტონომიის სტატუსი ბდროებითი ქართული სამოქალაქო ადმინისტრაციის ქვეშ. საქართველოს ფარგლებში შედიოდა 1918 წლის 7 ივლისიდან 1919 წლის 6 თებერვლამდე. 1920 წ-ის 7 მაისის სამშვიდობო ხელშეკრულების მიხედვით საქართველომ სოჭის ოლქი საბჭოთა რუსეთის შემადგენლობაში აღიარა და საზღვარი მდინარე ფსოუზე იქნა გავლებული. გსომხეთ-საქართველოს ომის (1918) შედეგებით ბორჩალოს მაზრის სამხრეთი სექტორი ლორეს ნეიტრალურ ზონაში შევიდა.
