შარაფ რაშიდოვი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
შარაფ რაშიდოვი
უზბეკეთის სსრ–ის დროშა უზბეკეთის სსრ კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის მე-11 პირველი მდივანი
თანამდებობაზე ყოფნის დრო
15 მარტი, 1959 – 31 ოქტომბერი, 1983
წინამორბედისაბირ ქამალოვი
მემკვიდრეუნამჟონ უსმანხოჯაევი
უზბეკეთის სსრ–ის დროშა უზბეკეთის სსრ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის მე-4 თავმჯდომარე
თანამდებობაზე ყოფნის დრო
21 აგვისტო, 1950 – 24 მარტი, 1959
წინამორბედიამინ ნიაზოვი
მემკვიდრეიადგარ ნასრიდინოვა
დაბადებული24 ოქტომბერი, 1917
ჯიზახი, სამარყანდის ოლქი, რუსეთის რესპუბლიკა
გარდაცვლილი31 ოქტომბერი, 1983 (65 წლის)
ელიკალას ოლქი, ყარაყალპაკის ასსრ, უზბეკეთის სსრ, სსრკ
დაკრძალულიაჩიგათაის სასაფლაო
პოლიტიკური პარტიასაბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტია (1939 წლიდან)
მეუღლეხურშან რასიდოვა (1920-2003)
განათლებაუზბეკეთის სახელმწიფო უნივერსიტეტი
ჯილდოებისოციალისტური შრომის გმირი სოციალისტური შრომის გმირი

ლენინის ორდენი ლენინის ორდენი ლენინის ორდენი ლენინის ორდენი ლენინის ორდენი ლენინის ორდენი ლენინის ორდენი ლენინის ორდენი ლენინის ორდენი ლენინის ორდენი ოქტომბრის რევოლუციის ორდენი შრომის წითელი დროშის ორდენი წითელი ვარსკვლავის ორდენი წითელი ვარსკვლავის ორდენი

ლენინური პრემია

შარაფ რაშიდოვი (დ. 24 ოქტომბერი ( 6 ნოემბერი ), 1917, ჯიზახი — 31 ოქტომბერი, 1983, ელიკალინსკის ოლქი, ყარაყალპაკეთის ასსრ, უზბეკეთის სსრ, სსრკ ) — საბჭოთა პარტიული და სახელმწიფო მოღვაწე, მწერალი. უზბეკეთის სსრ კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი ( 1959-1983 წწ .). სოციალისტური შრომის ორგზის გმირი ( 1974, 1977 ). ლენინური პრემიის ლაურეატი ( 1980 წ. ). საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის წევრი 1939 წლიდან.

რაშიდოვი პოლიტიკურ კარიერამდე[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

დაიბადა 1917 წლის 24 ოქტომბერს (6 ნოემბერს) ჯიზაჰის რაიონის სოფელ სოვუნგარლიკში, ჯიზახის (ახლანდელი შარაფ-რაშიდოვი) რაიონის სოფელ სოვუნგარლიკში, უზბეკი გლეხის ოჯახში. .

1935 წლიდან, ჯიზახის პედაგოგიური კოლეჯის დამთავრების შემდეგ, მუშაობდა მასწავლებლად საშუალო სკოლაში. 1937-1941 წლებში იყო აღმასრულებელი მდივანი, მთავარი რედაქტორის მოადგილე, სამარყანდის რეგიონალური გაზეთის „ლენინ იული“ („ლენინის გზა“) რედაქტორი. 1941 წელს დაამთავრა სამარყანდის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიური ფაკულტეტი, 1948 წელს — საკავშირო პარტიული სკოლა (VPSh) ბოლშევიკების გაერთიანებული კომუნისტური პარტიის ცენტრალურ კომიტეტთან (დაუსწრებლად).

1941-1942 წლებში მსახურობდა წითელ არმიაში, იყო უმცროსი ლეიტენანტი, მოსკოვის ბრძოლის მონაწილე, მძიმედ დაიჭრა ვოლხოვის ფრონტზე [1], დაჯილდოვდა წითელი ვარსკვლავის ორი ორდენით. 1943 წელს დაჭრის შემდეგ დიდი ხნის განმავლობაში მკურნალობდა. საავადმყოფოდან გამოწერის შემდეგ უზბეკეთში დაბრუნდა. 1943-1944 წლებში იყო გაზეთ „ლენინ იულის“ რედაქტორი. 1944-1947 წლებში იყო უზბეკეთის კომუნისტური პარტიის (ბ) სამარყანდის რაიონული კომიტეტის მდივანი. 1947-1949 წლებში იყო რესპუბლიკური გაზეთის ყიზილ ოზბეკისტონის მთავარი რედაქტორი.

რაშიდოვი, როგორც პოლიტიკოსი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1949-1950 წლებში — უზბეკეთის მწერალთა კავშირის გამგეობის თავმჯდომარე.

1950-1959 წლებში — უზბეკეთის სსრ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის თავმჯდომარე და სსრკ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის თავმჯდომარის მოადგილე.

1956 წლიდან — სკკპ ცენტრალური კომიტეტის წევრის კანდიდატი, სკკპ XIX-XXIV ყრილობების დელეგატი. 1937-1938 წლებში უდანაშაულოდ მსჯავრდებულთა რეაბილიტაცია გამოიჩინა. უზბეკეთის ინტელიგენციის წარმომადგენლები.

1959 წლის მარტიდან — უზბეკეთის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი.

1961 წლიდან — საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის წევრი, ცენტრალური კომიტეტის პრეზიდიუმის კანდიდატი წევრი.

1960-იანი წლებიდან ჩაერთო საერთაშორისო პოლიტიკაში. კარიბის ზღვის კრიზისის დროს 1962 წელს ხელმძღვანელობდა საბჭოთა დელეგაციას ფიდელ კასტროსთან მოლაპარაკებებში. [2]

1966 წლის აპრილიდან — საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიუროს წევრობის კანდიდატი.

1966 წელს ტაშკენტში გაიმართა მოლაპარაკებები ინდოეთის პრემიერ მინისტრ ლ. შასტრის და პაკისტანის პრეზიდენტ , მუჰამედ აიუბ ხანს შორის ა. კოსიგინის შუამავლობით . ამ მოლაპარაკებების მომზადებაში რაშიდოვიც მონაწილეობდა [2] .

1970 წლიდან - სსრკ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის წევრი. სსრკ III-X მოწვევის უმაღლესი საბჭოს დეპუტატი.

მრეწველობის განვითარება უზბეკეთში რაშიდოვის მმართველობის დროს[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რაშიდოვის სახელს უკავშირდება მისი მმართველობის პერიოდში რეგიონის ეკონომიკური განვითარება. ვ.პ. ჩკალოვის სახელობის ტაშკენტის საავიაციო წარმოების ასოციაცია გახდა მსოფლიოში ხუთი უმსხვილესი საავიაციო საწარმოდან ერთ-ერთი. აქ წელიწადში 60-ზე მეტი დიდი თვითმფრინავი იწარმოებოდა. ტაშკენტის ტრაქტორების ქარხანა აწარმოებდა 21 ათასზე მეტ ტრაქტორს, "თამსელმაში" აწარმოებდა 10 ათასზე მეტი ბამბის მოსავალს წელიწადში [2] . 1969 წელს უზბეკეთში ათვისებულ იქნა მურუნთაუს ოქროს საბადო, რომელიც ყოველწლიურად აწარმოებდა 100 ტონა ოქროს.

რაშიდოვის დროს უზბეკეთი გადაიქცა ინდუსტრიულ-აგრარულ რესპუბლიკად, განვითარებული მსუბუქი და კვების მრეწველობის მქონე, მძიმე მრეწველობა კი ათჯერ გაიზარდა.აშენდა უდიდესი თერმული (ტაშკენტი, 1971 წლიდან, სირდარია, 1975 წლიდან, ნავოი, ანგრენის შტატის რაიონის ელექტროსადგურები) და ჰიდროელექტროსადგურები (ჩარვაკი, 1972 წლიდან), დაიწყო გაზის (ღაზლის საბადო, 1961 წლიდან) და ნავთობის საბადოების განვითარება და ა.შ. რესპუბლიკაში გაჩნდა მანქანათმშენებლობის სრულიად ახალი დარგები (ელექტროტექნიკური, რადიოელექტრონული, ინსტრუმენტების დამზადება, ავიაცია და სხვ.) [3] .

კულტურის განვითარება უზბეკეთში რაშიდოვის დროს[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რაშიდოვის დროს 1966 წელს აღადგინეს უზბეკეთის დედაქალაქი ტაშკენტი, აშენდა ახალი მუზეუმები, პარკები, თეატრები და ძეგლები. 1970 წელს აღინიშნა სამარყანდის 2500 წლის იუბილე და ამასთან დაკავშირებით დიდი ღონისძიებები გაიმართა სამარყანდში, გაიხსნა ქალაქის ისტორიის მუზეუმი, ოპერისა და ბალეტის თეატრი. 1977 წელს ცენტრალურ აზიაში პირველად გაიხსნა მეტრო ტაშკენტში .

1969 წელს სამარყანდში გაიმართა საერთაშორისო სიმპოზიუმი თემურიდების პერიოდის ხელოვნების ისტორიაზე. 1973 წელს ფართოდ აღინიშნა ცნობილი მეცნიერის აბუ რეიჰან ალ-ბირუნის 1000 წლის იუბილე და გადაიღეს მხატვრული ფილმი .

რაშიდოვის მმართველობის პერიოდში უზბეკეთში კვლევითი ინსტიტუტების რაოდენობა გაიზარდა 1960 წელს 64-დან 100-მდე 1980-იანი წლების დასაწყისში [4] . შ.რაშიდოვის ინიციატივით ცენტრალურ აზიაში პირველად დაარსდა არქეოლოგიის ინსტიტუტი, რომელიც გაიხსნა 1970 წელს სამარყანდში.

1970 წელს უზბეკეთში ყოველ 10000 ადამიანზე 192 სტუდენტი მოდიოდა. [5]

1970-1980 წლებში რაშიდოვის მხარდაჭერით უზბეკეთში გადაიღეს სამი დიდი ისტორიული სერიალი: "ულუგბეკის საგანძური" ადილ იაკუბოვის ნაწარმოების მიხედვით, 10 ეპიზოდიანი ვიდეოფილმი "ალიშერ ნავოი" აიბეკის რომანის მიხედვით [6] . [7], კამილ იაშენის რომანი. პირველად გადაიღეს დიდი მხატვრული ისტორიული ფილმები თანამედროვე უზბეკეთის ტერიტორიაზე დაბადებული მსოფლიო მეცნიერების გენიოსებზე: ავიცენა - "გენიოსის ახალგაზრდობა", მირზო ულუგბეკზე - " ულუგბეკის ვარსკვლავი " [8]

1966 წელს უზბეკფილმის კინოსტუდიის ბაზაზე შეიქმნა მულტფილმების წარმოების სახელოსნო. 1968 წელს გამოვიდა პირველი უზბეკური მულტფილმი "მამაცი ბეღურა" [9] . 70-იანი წლების შუა ხანებში ანიმაციური სახელოსნო გახდა „თოჯინებისა და დახატული მულტფილმების ასოციაცია“; დამზადდა მულტფილმები: მავზურ მახმუდოვის "ბალადა ფალკონისა და ვარსკვლავისა" და ნაზიმ ტულახოჯაევის "ტბა უდაბნოში", "ხოჯა ნასრედინი" [10] .

რაშიდოვი აქტიურად უჭერდა მხარს უზბეკეთის ახალგაზრდა პოეტებსა და მწერლებს. მის ქვეშ უზბეკეთის კულტურაში გამოჩნდნენ ისეთი გამოჩენილი პოეტები, როგორებიცაა ერკინ ვახიდოვი (პოემის „უზბეგიმის“ ავტორი) და აბდულა არიპოვი (პოემის „უზბეკისტონის“ ავტორი).

გაიხსნა მუზეუმები: ალიშერ ნავოის ლიტერატურული მუზეუმი, ს.აინის სახლ-მუზეუმი, აბუ ალი იბნ სინოს მუზეუმი აფშანში, ვ. ლენინის მუზეუმი ტაშკენტში და სხვა. 1980 წელს შ.რაშიდოვის ინიციატივით აღინიშნა უზბეკი და ტაჯიკი პოეტის ორიფ გულხანის 100 წლის იუბილე და გაიხსნა გულხანის მუზეუმი სამარყანდში. გარდა ამისა, კულტურული პოლიტიკის მნიშვნელოვანი ასპექტი იყო სამი მუზეუმ-ნაკრძალის შექმნა: „იჩან-კალა“ ხივაში (1968 წ.), სამარყანდის ერთიანი ისტორიული, არქიტექტურული და ხელოვნების მუზეუმ-ნაკრძალი (1982 წ.) და ბუხარას არქიტექტურული და ხელოვნების მუზეუმი. -რეზერვი (1983). [11]

შ.რ.რაშიდოვის ხელმძღვანელობის პერიოდში უზბეკმა ისტორიკოსებმა დაწერეს და გამოაქვეყნეს 1967-1970 წლებში უზბეკურ და რუსულ ენებზე უზბეკეთის 4 ტომიანი ისტორია. [12] რაშიდოვის გარდაცვალების შემდეგ უზბეკეთის მრავალტომიანი ზოგადი ისტორიები აღარ გამოქვეყნებულა, გარდა ცალკეული ტომებისა გარკვეული პერიოდის განმავლობაში.

რაშიდოვი და სსრკ საგარეო პოლიტიკა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1957 წელს იგი ახლდა კ.ვოროშილოვს დიპლომატიურ მოგზაურობაში ინდონეზიაში, ბირმაში, ჩინეთსა და ვიეტნამში. რაშიდოვი ბირმაში, ჩინეთსა და ვიეტნამში კოლონიალიზმის წინააღმდეგ მებრძოლების განსაკუთრებულ სიმპათიას იწვევდა. 1957 წელს, როგორც საბჭოთა დელეგაციის ხელმძღვანელმა, მონაწილეობა მიიღო კაიროში აზიისა და აფრიკის ხალხთა სოლიდარობის კონფერენციაში. რაშიდოვს დაევალა მოლაპარაკება ეგვიპტის ხელმძღვანელობასთან [13] .

1962 წლის მაისში იგი ხელმძღვანელობდა საბჭოთა დელეგაციას კუბაში, რომლის ოფიციალური მიზანი იყო თანამშრომლობა სოფლის მეურნეობისა და სარწყავი სფეროში. იგი დაუმეგობრდა ფიდელ.კასტროს და უმასპინძლა მას ტაშკენტში 1963 წელს. [13]

სსრკ საგარეო პოლიტიკის კვალდაკვალ შ. რაშიდოვი ასრულებდა საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის ლიდერების მითითებებს და იყო საურის რევოლუციის აქტიური მხარდამჭერი და მთავარი შუამავალი PDPA- სთან მოლაპარაკებებში [14] .

ავღანეთში საბჭოთა შეჭრის შემდეგ, უზბეკეთის სსრ გახდა მთავარი ბაზა, საკომუნიკაციო და სამხედრო სამეთაურო ცენტრი ( ტაშკენტი იყო თურქესტანის სამხედრო ოლქის ცენტრი). უზბეკეთის დედაქალაქი აქტიურად იყო ჩართული ავღანეთის სახალხო დემოკრატიული პარტიის გასაბჭოებაში. იქ გაიხსნა საკონსულო, იბეჭდებოდა ავღანური გაზეთები და სხვა პროპაგანდისტული მასალები, ხოლო 5000 ავღანელი სტუდენტი გაგზავნეს ადგილობრივ უნივერსიტეტებში სასწავლებლად 1982 წელს.

ამასთან, არ იყო გათვალისწინებული, რომ ავღანეთში უზბეკური თემი მრავალრიცხოვანი იყო და სახალხო დემოკრატიული პარტიის აშკარა შეცდომებმა და ექსცესებმა ბევრი ადგილობრივი უზბეკი მის წინააღმდეგ აქცია. 1983 წლის 26 აპრილს ქაბულში გამოსვლისას ავღანეთის რევოლუციის მეხუთე წლისთავის აღსანიშნავ ცერემონიაზე, რაშიდოვმა გულდასმით ხაზი გაუსვა ავღანური რეფორმების „ეროვნულ-დემოკრატიულ“ ბუნებას, ბაბრაკ კარმალის „კომუნისტური“ რიტორიკის საპირისპიროდ. [15]

ბამბის ბიზნესი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ბრეჟნევის გარდაცვალების შემდეგ ანდროპოვი მოვიდა საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის გენერალური მდივნის თანამდებობაზე, რომელმაც გააძლიერა ბრძოლა კორუფციის წინააღმდეგ. 1983 წლის თებერვალში სკკპ ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიურომ მიიღო დადგენილება უზბეკეთში ბამბის მოყვანის ბოროტად გამოყენების გამოძიების შესახებ და დაავალა სსრკ პროკურატურას საგამოძიებო კომისიის შექმნა.

1983 წლის 31 ოქტომბერს რაშიდოვი გარდაიცვალა ყარაყალპაკის ასსრ ელიკალას რაიონში. ოფიციალური მონაცემებით, შარაფ რაშიდოვი რესპუბლიკაში მანქანით მოგზაურობისას გულის შეტევით გარდაიცვალა, მისმა პირადმა ექიმებმა რ. ა. კაცენოვიჩმა, აკადემიკოსმა კ. . იულდაშევიმა განაცხადეს, მისი გადარჩენა ვერ მოასწრეს, უკვე დაგვიანებული იყო.

რაშიდოვი დაკრძალეს ტაშკენტის ცენტრში, პარკში ვ. ლენინის მუზეუმის პირდაპირ. შემუშავდა მემორიალური კომპლექსის მშენებლობის პროექტი, რომელიც შეიძლება გამხდარიყო მოსახლეობის მომლოცველობის ადგილი.

1984 წლის ზაფხულში ტაშკენტში ჩავიდა სკკპ ცენტრალური კომიტეტის თანამშრომელთა ჯგუფი, რომელსაც ხელმძღვანელობდა ცენტრალური კომიტეტის მდივანი ე. ლიგაჩოვი გამართეს უზბეკეთის სსრ კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის XVI პლენუმი, რაშიდოვის ნაცვლად ახალი პირველი მდივნის ასარჩევად. პლენუმზე ყველა გამომსვლელმა, ვინც ცოტა ხნის წინ რაშიდოვის ხსოვნას პატივი მიაგო, მკაცრად გააკრიტიკა. პლენუმის გადაწყვეტილებით, რაშიდოვის ფერფლი ამოიღეს და ხელახლა დაკრძალეს ჩიგატაის სასაფლაოზე, კულტურისა და მეცნიერების გამოჩენილი მოღვაწეების, რესპუბლიკის საზოგადო და პოლიტიკური მოღვაწეების გვერდით . უზბეკეთის სსრ კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველ მდივნად აირჩიეს ი . უსმანხოჯაევი .

გვიანდელ საბჭოთა პერიოდში, სახელი რაშიდოვი მრავალი საბჭოთა მოქალაქისთვის ასოცირდებოდა კორუფციასა და ნეპოტიზმთან, რომელიც განუყოფლად იყო დაკავშირებული საბჭოთა კავშირის ადმინისტრაციულ და მმართველ აპარატთან (იხ. " სტაგნაციის ხანა ").

რაშიდოვი, როგორც მწერალი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რაშიდოვის პირველი ლექსების კრებული „ჩემი რისხვა“ 1945 წელს გამოიცა. რომანში "გამარჯვებულები" (1951), ტრილოგიის პირველი ნაწილი, რომელიც აკავშირებს ომის წლების მოვლენებს და ომის შემდგომ ცხოვრებას, ნაჩვენებია ხალხის ბრძოლა აუთვისებელი მიწების განვითარებისთვის. რომანის გმირები არიან აიკიზი, ალიმჯანი, რაიკომის მდივანი ჯურაბაევი (ნამდვილი ისტორიული პიროვნება მ.ნ. ჯურაბაევი ), რუსი ინჟინერი სმირნოვი. რომანში "უფრო ძლიერი, ვიდრე ქარიშხალი" (1958) იგივე პერსონაჟები მოქმედებენ. კიდევ უფრო ღრმა გახდა პერსონაჟთა შეჯახება, იდეებისა და მსოფლმხედველობის კონფლიქტები. რომანში „სიმწიფე“ (1971) გმირების ევოლუცია დასრულებულია. რომანი „ძლევამოსილი ტალღა“ (1964) ეძღვნება საბჭოთა ხალხის გმირობას ზურგში დიდი სამამულო ომის დროს. რომანტიკული მოთხრობა "ქაშმირის სიმღერა" (1956) ასახავს ინდოელი ხალხის ბრძოლას განთავისუფლებისთვის. 1950 წელს რაშიდოვმა გამოაქვეყნა ჟურნალისტური სტატიების კრებული "ისტორიის წინადადება", 1967 წელს - წიგნი "მეგობრობის დროშა". რაშიდოვის კრიტიკული სტატიები ეძღვნება საბჭოთა ლიტერატურის აქტუალურ პრობლემებს. რაშიდოვის ერთ-ერთი ლექსზე დაწერილი სიმღერა "მე შემიყვარდა" (მუსიკა პ. ბიულ-ბულ ოღლუ ) გახდა "სიმღერა-78"-ის ლაურეატი.

[16]

ეკრანიზაცია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • 1965 - " ნარგისი " (მულტფილმი მოთხრობის "ქაშმირის სიმღერა" მიხედვით)
  • 1969 წელი - " მისი სახელია გაზაფხული " (დაფუძნებულია რომანზე "ძლევამოსილი ტალღა")

ჯილდოები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ხსოვნა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რაშიდოვის პატივსაცემად დადგეს ძეგლები. მისი სახელი დაარქვეს ქუჩებს ტაშკენტში, სამარყანდში, ანდიჯანში და გამზირს ჯიზახში.

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. ↑ Шараф Рашидов. Мгновения жизни, « Новости Узбекистана», 6.11.2015. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2017-04-12. ციტირების თარიღი: 2017-06-09
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 Шараф Рашидов: от учителя до национального лидера Узбекистана. Коммерсант.Уз (2017-05-29). ციტირების თარიღი: 2019-05-22.
  3. ↑ Одностороннее Развитие Экономики Узбекистана в 1950-1990 годах | Vek-Noviy.Ru. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2021-11-05. ციტირების თარიღი: 2021-11-05
  4. ↑ Узбекистон тарихи (1917—1991). Т. 2, 2019, с. 251
  5. ↑ История Узбекской ССР, Т., 1974, с.534
  6. ↑ ALISHER NAVOIY 1 QISM O’ZBEK VIDEO FILM — YouTube. ციტირების თარიღი: 2019-11-19
  7. ↑ ALISHER NAVOIY 1 QISM O’ZBEK VIDEO FILM — YouTube. ციტირების თარიღი: 2019-11-19
  8. ↑ Звезда Улугбека (узбекфильм на русском языке) 1964 #UydaQoling — YouTube. ციტირების თარიღი: 2019-11-19
  9. ↑ Российская анимация в буквах и фигурах | Фильмы | «ХРАБРЫЙ ВОРОБЕЙ». ციტირების თარიღი: 2019-11-16
  10. ↑ Узбекскому мультфильму исполняется 50 лет / Новости, события, мнения | Узбекистан. ციტირების თარიღი: 2019-11-14
  11. ↑ Немцева Н., Заметки о реставрации памятников и охране исторической среды в Узбекистане во второй половине XX века // Следы империй. Культура Центральной Азии от Александра Македонского до Тимуридов. Кабул-бишкек, 2018, с.148
  12. ↑ История Узбекской ССР. Т. I—IV. С древнейших времен до 1967 года. Ташкент, 1967—1969
  13. ↑ 13.0 13.1 Витрина советского Востока. ციტირების თარიღი: 2020-07-29
  14. ↑ Riccardo Mario Cucciolla. Sharaf Rashidov and the international dimensions of Soviet Uzbekistan. https://doi.org/10.1080/02634937.2019.1708269
  15. ↑ Правда Востока, 28 апреля 1983, С.1
  16. ↑ Журнальный зал | Вопросы литературы, 2001 N6 | В. Оскоцкий — От какого наследства мы не отказываемся. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2011-09-16. ციტირების თარიღი: 2012-03-24.
  17. ↑ Указ Президента Республики Узбекистан, от 04.02.1994 г. № УП-757
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=შარაფ_რაშიდოვი&oldid=4645999“-დან