გერმანიის თავისუფალი დემოკრატიული პარტია

Freie Demokratische Partei; თავისუფალი დემოკრატიული პარტია
ხელმძღვანელობა
ლიდერი	ფილიპ რესლერი
ისტორია
დაფუძნდა	11 დეკემბერი, 1948
პოზიციები
იდეოლოგია	ლიბერალიზმი
პოლიტიკური პოზიცია	მემარჯვენე-ცენტრიზმი
საერთაშორისო კავშირები
ევროპული აკრედიტაცია	ევროპის ლიბერალ-დემოკრატიული ალიანსი
საერთაშორისო აკრედიტაცია	ლიბერალური ინტერნაციონალი
აფილაცია	ლიბერალებისა და დემოკრატების ალიანსი ევროპისთვის
ევროპარლამენტის ჯგუფი	ევროპული განახლება
წარმომადგენლობითობა
ბუნდესტაგი	92 / 736
რეგიონული პარლამენტები	72 / 1 894
ევროპის პარლამენტი	5 / 96
ფერები
შტაბ-ბინა	Hans-Dietrich-Genscher-Haus ; Reinhardtstraße 14 ; 10117 ბერლინი

ეს სტატია გერმანელ თავისუფალ დემოკრატებს ეხება. ქართველი თავისუფალი დემოკრატების შესახებ იხილეთ თავისუფალი დემოკრატები.

თავისუფალი დემოკრატიული პარტია (გერმ. Freie Demokratische Partei, FDP) — ლიბერალური პოლიტიკური პარტია გერმანიაში. დაარსდა 1948 წელს გერმანიაში მეორე მსოფლიო ომამდე არსებული ყოფილი ლიბერალური პოლიტიკური პარტიების - გერმანიის დემოკრატიული პარტიისა და გერმანიის სახალხო პარტიის წევრების მიერ. არის სიდიდით მეოთხე პარტია გერმანიაში. არაერთხელ ყოფილა უმცროსი პარტნიორი გერმანიის კოალიციურ მთავრობაში. პარტიის ერთ-ერთი დამფუძნებელი და პირველი თავმჯდომარე იყო გერმანიის პირველი ბუნდესპრეზიდენტი თეოდორ ჰოისი.

2021 წლის ფედერალური არჩევნების შემდეგ პარტია გახდა შოლცის კაბინეტის ნაწილი სოციალ-დემოკრატიულ პარტიასთან და მწვანეებთან კოალიციით.

პოლიტიკური პლატფორმა

თავისუფალ დემოკრატიულ პარტიას აღწერენ, როგორც ლიბერალურ,^[1]^[2]^[3] კონსერვატიულ-ლიბერალურ,^[4]^[5]^[6] კლასიკურ-ლიბერალურ^[7]^[8]^[9] და ლიბერალურ-კონსერვატიულ პარტიას.^[10]^[11] პარტიის პოლიტიკურ პოზიციას სხვადასხვაგვარად აღწერენ, როგორც ცენტრისტულს,^[12]^[13] მემარჯვენე-ცენტრისტულს^[18] და მემარჯვენეს.^[19]^[20]

შედეგები არჩევნებში

ფედერალური პარლამენტი (ბუნდესტაგი)


არჩევნები	მაჟორიტარული		პროპორციული		მანდატები	+/–	სტატუსი
არჩევნები	ხმები	%	ხმები	%	მანდატები	+/–	სტატუსი
1949			2 829 920	11,9 (#3)	52 / 402	ახალი	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ–გპ)
1953	2 967 566	10,8 (#3)	2 629 163	9,5 (#3)	53 / 509	1	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ–გპ)
1957	2 276 234	7,5 (#4)	2 307 135	7,7 (#4)	43 / 519	10	ოპოზიცია
1961	3 866 269	12,1 (#3)	4 028 766	12,8 (#3)	67 / 521	24	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ)
1965	2 562 294	7,9 (#4)	3 096 739	9,5 (#4)	50 / 518	17	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ) (1965–66)
1965	2 562 294	7,9 (#4)	3 096 739	9,5 (#4)	50 / 518	17	ოპოზიცია (1966–69)
1969	1 554 651	4,8 (#4)	1 903 422	5,8 (#4)	31 / 518	19	მთავრობა (სდპ–თდპ)
1972	1 790 513	4,8 (#4)	3 129 982	8,4 (#4)	42 / 518	11	მთავრობა (სდპ–თდპ)
1976	2 417 683	6,5 (#4)	2 995 085	7,9 (#4)	40 / 518	2	მთავრობა (სდპ–თდპ)
1980	2 720 480	7,2 (#4)	4 030 999	10,6 (#3)	54 / 519	14	მთავრობა (სდპ–თდპ) (1980–82)
1980	2 720 480	7,2 (#4)	4 030 999	10,6 (#3)	54 / 519	14	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ) (1982–83)
1983	1 087 918	2,8 (#5)	2 706 942	6,9 (#4)	35 / 520	19	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ)
1987	1 760 496	4,7 (#5)	3 440 911	9,1 (#4)	48 / 519	13	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ)
1990	3 595 135	7,8 (#3)	5 123 233	11,0 (#3)	79 / 662	31	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ)
1994	1 558 185	3,3 (#6)	3 258 407	6,9 (#5)	47 / 672	32	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ)
1998	1 486 433	3,0 (#6)	3 080 955	6,2 (#5)	43 / 669	4	ოპოზიცია
2002	2 752 796	5,8 (#4)	3 538 815	7,4 (#5)	47 / 603	4	ოპოზიცია
2005	2 208 531	4,7 (#6)	4 648 144	9,8 (#3)	61 / 614	14	ოპოზიცია
2009	4 076 496	9,4 (#4)	6 316 080	14,6 (#3)	93 / 622	32	მთავრობა (ქდკ/ქსკ–თდპ)
2013	1 028 645	2,4 (#6)	2 083 533	4,8 (#6)	90 / 631	93	გარესაპარლამენტო
2017	3 249 238	7,0 (#7)	4 997 178	10,7 (#4)	80 / 709	80	ოპოზიცია
2021	4 040 783	8,7 (#5)	5 316 698	11,5 (#4)	92 / 735	12	მთავრობა (სდპ–მწვანეები–თდპ)

ევროპის პარლამენტი

არჩევნები	ხმები	%	მანდატები	+/–
1979	1 662 621	5,9 (#4)	4 / 81	ახალი
1984	1 192 624	4,8 (#5)	0 / 81	4
1989	1 576 715	5,6 (#6)	4 / 81	4
1994	1 442 857	4,1 (#6)	0 / 99	4
1999	820 371	3,0 (#6)	0 / 99	0
2004	1 565 431	6,1 (#6)	7 / 99	7
2009	2 888 084	11,0 (#4)	12 / 99	5
2014	986 253	3,3 (#7)	3 / 96	9
2019	2 028 353	5,4 (#7)	5 / 96	2

სქოლიო

↑ André Krouwel (2020). „Political Parties“, Comparative European Politics: Distinctive Democracies, Common Challenges. Oxford University Press, გვ. 50. ISBN 978-01-9881140-4.
↑ Marks, Gary; Wilson, Carole (1999) „National Parties and the Contestation of Europe“, Legitimacy and the European Union. Taylor & Francis, გვ. 123. ISBN 978-0-415-18188-4.
↑ Breukers, Sylvia (2007). Changing Institutional Landscapes for Implementing Wind Power: A Geographical Comparison of Institutional Capacity Building: the Netherlands, England and North Rhine-Westphalia. Amsterdam University Press, გვ. 188. ISBN 978-90-5629-454-0.
↑ Slomp, Hans (2000). European Politics into the Twenty-first Century: Integration and Division. Greenwood Publishing Group, გვ. 55. ISBN 978-0-275-96800-7.
↑ Slomp, Hans (2011). Europe, a Political Profile: An American Companion to European Politics. ABC-CLIO, გვ. 377. ISBN 978-0-313-39181-1.
↑ George, Stephen (1996). Politics and Policy in the European Union, 3rd, University Press, გვ. 98. ISBN 978-0-19-878190-5.
↑ Immerfall, Stefan; Sobisch, Andreas (1997) „Party System in Transition“, Germany: Phoenix in trouble?. Edmonton: University of Alberta, გვ. 114. ISBN 978-0-88864-305-6.
↑ Gunlicks, Arthur B. (2003). The Länder and German federalism. Manchester: Manchester University Press, გვ. 268. ISBN 978-0-7190-6533-0.
↑ (2013) The Science and Philosophy of Politics. Britannica Educational Publishing, გვ. 121. ISBN 978-1-61530-748-7.
↑ Gordon Smith (1995). „The Moderate Right in the German Party System“, რედ. Peter H. Merkl: The Federal Republic of Germany at Forty-Five: Union without Unity. Peter Lang, გვ. 269. ISBN 978-1-349-13520-2.
↑ Ricky Van Oers (2013). Deserving Citizenship: Citizenship Tests in Germany, the Netherlands and the United Kingdom. Martinus Nijhoff Publishers, გვ. 263. ISBN 978-9-00-425107-6.
↑ (2002) Partisan Hearts and Minds: Political Parties and the Social Identities of Voters. Yale University Press, გვ. 188. ISBN 9780300132007. „In Germany, the centrist FDP has often held the balance of power in coalition governments, allying with either the SPD or the CDU/ CSU.“
↑ „AfD takes hard-right nationalism to heart of German democracy“. Financial Times. 24 September 2017. ციტირების თარიღი: 16 თებერვალი 2023. ციტატა: „Christian Lindner, head of the centrist FDP party, said that from his experience in his home state, North Rhine-Westphalia, whenever it came to tough work of drawing up laws, “the AfD MPs were always to be found in the cafeteria”.“
↑ Laura Block (2016). Policy Frames on Spousal Migration in Germany: Regulating Membership, Regulating the Family. Springer Nature, გვ. 205. ISBN 978-36-5813296-5.
↑ (2014) რედ. Erol Külahci: Europeanisation and Party Politics: How the EU affects Domestic Actors, Patterns and Systems. ECPR Press, გვ. 35. ISBN 9781907301841. „German politics ultimately evolved from an impressively stable two-and-a-half party system – the CDU-CSU, the SPD and the centre-right Free Democratic Party – in the fifty years after the formation of the Federal Republic ...“
↑ German Greens, FDP cosy up as coalition dance begins. Reuters (7 September 2020). ციტატა: „Both the centre-left SPD and Chancellor Angela Merkel's conservative bloc, which slumped to a record low result, would need the centre-right FDP and leftist Greens as partners to get a parliamentary majority for a coalition government.“ ციტირების თარიღი: 27 იანვარი 2023
↑ Bundestag slams AfD, reaffirms Holocaust remembrance. Deutsche Welle (23 February 2018). ციტატა: „Members of the Social Democrats, the center-right Free Democratic Party and the Left Party echoed those sentiments.“ ციტირების თარიღი: 27 იავარი 2023
↑ ^[14]^[15]^[16]^[17]
↑ Achille Mbembe and the fantasy of separation. openDemocracy (29 May 2020). ციტირების თარიღი: 27 იანვარი 2023
↑ (2017) Multi-Level Electoral Politics: Beyond the Second-Order Election Model. Oxford University Press, გვ. 43. ISBN 9780192509178. „Germany In Germany, a coalition government composed of the CDU/CSU and the small right-wing FDP was in office at the national level from 2009 to 2013. At the subnational level, a coalition between the CSU and the FDP was in power ...“

ეს სტატია პოლიტიკური პარტიების შესახებ ჯერჯერობით ესკიზია. თქვენ შეგიძლიათ დაგვეხმაროთ მის შევსებაში.

[Krouwel20202-1] André Krouwel (2020). „Political Parties“, Comparative European Politics: Distinctive Democracies, Common Challenges. Oxford University Press, გვ. 50. ISBN 978-01-9881140-4.

[Marks2-2] Marks, Gary; Wilson, Carole (1999) „National Parties and the Contestation of Europe“, Legitimacy and the European Union. Taylor & Francis, გვ. 123. ISBN 978-0-415-18188-4.

[Breukers2-3] Breukers, Sylvia (2007). Changing Institutional Landscapes for Implementing Wind Power: A Geographical Comparison of Institutional Capacity Building: the Netherlands, England and North Rhine-Westphalia. Amsterdam University Press, გვ. 188. ISBN 978-90-5629-454-0.

[4] Slomp, Hans (2000). European Politics into the Twenty-first Century: Integration and Division. Greenwood Publishing Group, გვ. 55. ISBN 978-0-275-96800-7.

[5] Slomp, Hans (2011). Europe, a Political Profile: An American Companion to European Politics. ABC-CLIO, გვ. 377. ISBN 978-0-313-39181-1.

[6] George, Stephen (1996). Politics and Policy in the European Union, 3rd, University Press, გვ. 98. ISBN 978-0-19-878190-5.

[ImmerfallSobisch19972-7] Immerfall, Stefan; Sobisch, Andreas (1997) „Party System in Transition“, Germany: Phoenix in trouble?. Edmonton: University of Alberta, გვ. 114. ISBN 978-0-88864-305-6.

[Gunlicks20032-8] Gunlicks, Arthur B. (2003). The Länder and German federalism. Manchester: Manchester University Press, გვ. 268. ISBN 978-0-7190-6533-0.

[9] (2013) The Science and Philosophy of Politics. Britannica Educational Publishing, გვ. 121. ISBN 978-1-61530-748-7.

[Smith19952-10] Gordon Smith (1995). „The Moderate Right in the German Party System“, რედ. Peter H. Merkl: The Federal Republic of Germany at Forty-Five: Union without Unity. Peter Lang, გვ. 269. ISBN 978-1-349-13520-2.

[VanOers20132-11] Ricky Van Oers (2013). Deserving Citizenship: Citizenship Tests in Germany, the Netherlands and the United Kingdom. Martinus Nijhoff Publishers, გვ. 263. ISBN 978-9-00-425107-6.

[12] (2002) Partisan Hearts and Minds: Political Parties and the Social Identities of Voters. Yale University Press, გვ. 188. ISBN 9780300132007. „In Germany, the centrist FDP has often held the balance of power in coalition governments, allying with either the SPD or the CDU/ CSU.“

[13] „AfD takes hard-right nationalism to heart of German democracy“. Financial Times. 24 September 2017. ციტირების თარიღი: 16 თებერვალი 2023. ციტატა: „Christian Lindner, head of the centrist FDP party, said that from his experience in his home state, North Rhine-Westphalia, whenever it came to tough work of drawing up laws, “the AfD MPs were always to be found in the cafeteria”.“

[Block2016-14] Laura Block (2016). Policy Frames on Spousal Migration in Germany: Regulating Membership, Regulating the Family. Springer Nature, გვ. 205. ISBN 978-36-5813296-5.

[Külahci-15] (2014) რედ. Erol Külahci: Europeanisation and Party Politics: How the EU affects Domestic Actors, Patterns and Systems. ECPR Press, გვ. 35. ISBN 9781907301841. „German politics ultimately evolved from an impressively stable two-and-a-half party system – the CDU-CSU, the SPD and the centre-right Free Democratic Party – in the fifty years after the formation of the Federal Republic ...“

[16] German Greens, FDP cosy up as coalition dance begins. Reuters (7 September 2020). ციტატა: „Both the centre-left SPD and Chancellor Angela Merkel's conservative bloc, which slumped to a record low result, would need the centre-right FDP and leftist Greens as partners to get a parliamentary majority for a coalition government.“ ციტირების თარიღი: 27 იანვარი 2023

[17] Bundestag slams AfD, reaffirms Holocaust remembrance. Deutsche Welle (23 February 2018). ციტატა: „Members of the Social Democrats, the center-right Free Democratic Party and the Left Party echoed those sentiments.“ ციტირების თარიღი: 27 იავარი 2023

[18] [14]^[15]^[16]^[17]

[19] Achille Mbembe and the fantasy of separation. openDemocracy (29 May 2020). ციტირების თარიღი: 27 იანვარი 2023

[20] (2017) Multi-Level Electoral Politics: Beyond the Second-Order Election Model. Oxford University Press, გვ. 43. ISBN 9780192509178. „Germany In Germany, a coalition government composed of the CDU/CSU and the small right-wing FDP was in office at the national level from 2009 to 2013. At the subnational level, a coalition between the CSU and the FDP was in power ...“

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[18]

[19]

[20]

[14]

[15]

[16]

[17]