რუთ ფონ მაიენბურგი
| რუთ ფონ მაიენბურგი | |
|---|---|
| მშობლიური სახელი | გერმ. Ruth von Mayenburg |
| დაბადების თარიღი |
1 ივლისი, 1907 სრბიცე, ბოჰემიის სამეფო, ავსტრია-უნგრეთი |
| გარდაცვალების თარიღი |
26 ივნისი, 1993 (85 წლის) ვენა, ავსტრია |
| სხვა სახელები | "წითელი გრაფინია" (გერმ. Die rote Gräfin), ფსევდონიმი: ლენა, რუთ ფიშერი, რუთ ვიდენი |
| საქმიანობა | ავსტრია-საბჭოთა საზოგადოების გენერალური მდივანი, მწერალი, ჟურნალისტი, მემუარების ავტორი, საბჭოთა მზვერავი |
| მეუღლე(ები) | ერნსტ ფიშერი |
| ჯილდოები | შტირიის დიდი ოქროს მედალი |
რუთ ფონ მაიენბურგი ( გერმ. Ruth von Mayenburg ; დ. 1 ივლისი , 1907, სრბიცე — გ. 26 ივნისი , 1993, ვენა ) — ავსტრიელი მწერალი, ჟურნალისტი და მთარგმნელი. ავსტრიის კომუნისტური პარტიის წევრი, საბჭოთა დაზვერვის ოფიცერი. ავსტრიელი დიდებული. ცნობილი იყო „წითელი გრაფინიას“ სახელით.[1]
ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
წარმოშობა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
დაიბადა 1907 წლის 1 ივლისს ქალაქ სრბიცეში (ახლანდელი ჩეხეთი) არისტოკრატისა და მაღაროს მფლობელის მაქს ჰეინსიუს ფონ მაიენბურგის ოჯახში. ოჯახის უმცროსმა ქალიშვილმა ბავშვობა გაატარა ქალაქ ტეპლიცე-შონაუში (ახლანდელი ტეპლიცე ). ბიძამ — ფარმაცევტმა ოტომარ ჰეინსიუს ფონ მაიენბურგმა, გამოიგონა კბილის პასტა «Chlorodont". [2]
Ახალგაზრდობა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ფონ მაიენბურგი ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდა იყო, როდესაც პოლიტიკით დაინტერესდა. 1929-1930 წლებში სწავლობდა არქიტექტურას Dresden Technische Hochschule-ში. შემდეგ სწავლობდა ვენის მსოფლიო სავაჭრო უმაღლეს სკოლაში. 1930 წლიდან ცხოვრობდა ავსტრიის დედაქალაქში დედის მეგობართან, ბარონესა ნეტკა ლატშერ-ლაუენდორფთან ერთად, რომლის რჩეული იყო ავსტრიის მომავალი პრეზიდენტი თეოდორ კორნერი. 1932 წლიდან რუთი გახდა ავსტრიის სოციალ-დემოკრატიული პარტიის და სოციალისტური ახალგაზრდული ფრონტის წევრი. ფონ მაიენბურგს დაეხმარნენ ლატშერ-ლაუენდორფი და კოერნერი მოხვედრილიყო სოციალისტების წრეში, სადაც შეიძინა საუკეთესო მეგობრები: ელიას კანეტი და გაზეთ Arbeiter-Zeitung- ის რედაქტორი ერნსტ ფიშერი (ეს უკანასკნელი მისი მეუღლე გახდა).[3]
ავსტრიიდან გაქცევა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
1934 წელს ავსტრიაში მოხდა რესპუბლიკური შუცბუნდის წევრი მუშების აჯანყება, რომლებიც ეწინააღმდეგებოდნენ ენგელბერტ დოლფუსის მიერ ქვეყანაში ნაცისტური პოლიტიკის იძულებით გატარებას. მიუხედავად ავსტრიელი ნაცისტის მიერ დოლფუსის მკვლელობისა, აჯანყება ჩაახშეს, სოციალ-დემოკრატიული პარტია დაინგრა. ბევრი ყოფილი სოციალ-დემოკრატი გაიქცა საზღვარგარეთ, ზოგი კი შეუერთდა კომუნისტურ პარტიას. ამ უკანასკნელთა შორის იყვნენ ერნსტ ფიშერი და მისი მეუღლე. მას შემდეგ, რაც ქვეყანაში ავსტროფაშიზმის რეჟიმი საბოლოოდ დამკვიდრდა, ფიშერი და მისი მეუღლე ჯერ ჩეხოსლოვაკიაში გაიქცნენ, სადაც ერნსტმა დაიწყო მუშაობა კომინტერნის პრესსამსახურში. [4] ფონ მაიენბურგი მალევე გამოცხადდა კანონგარეშე კომუნისტური საქმიანობისთვის და იძულებული გახდა სსრკ-ში წასულიყო.
სსრკ-ში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
მოსკოვში რუთმა მონაწილეობა მიიღო შუცბუნდოველთა აღლუმში. იგი მალევე გადაიყვანეს წითელი არმიის სადაზვერვო სამმართველოში, მიიღო ფსევდონიმი "ლენა". 1934 წლიდან 1938 წლამდე ასრულებდა მთელ რიგ რთულ და საშიშ დავალებებს. ბევრი იმოგზაურა გერმანიაში. [4] 4 წლის განმავლობაში ჯერ მაიორის [4] წოდება მიიღო, შემდეგ კი —პოლკოვნიკის, რაც იმ დროისთვის წარმოუდგენლად ითვლებოდა. მან კავშირი აღადგინა იატაკქვეშეთის კომუნისტებთან და ინფორმაცია მოიპოვა. მისი მთავარი მიღწევა იყო ვერმახტისა და ომის სამინისტროს შეყვანა ოპოზიციურად განწყობილი წრეების რიგებში. რუთი პირადად იცნობდა ფონ ჰამერშტეინ-ეკვორდის ოჯახის წევრებს: ოპოზიციის ერთ-ერთ ლიდერს და ოფიცრების ანტიჰიტლერული შეთქმულების მომავალ ლიდერ გენერალ ედუარდ ფონ ჰამერშტაინ-ეკვორდს, მის ქალიშვილ ჰელგას— გერმანიის კომუნისტური პარტიის ინფორმატორს და ედუარდის კიდევ ორი ვაჟს. რუთმა მიიღო უამრავი ინფორმაცია მომდევნო სამი წლის განმავლობაში, ვერმახტის განლაგების შესახებ გერმანიის თავდაცვის, ვერმახტის გადაიარაღების გეგმებისა და ტემპის, გერმანიასა და იტალიას შორის სამხედრო თანამშრომლობისა და საიდუმლო მოვლენების შესახებ. ერთ-ერთი დავალების დროს იგი მატარებელში ლიონ ფეიხტვანგერსაც კი შეხვდა. [2] პირადად კლიმენტ ვოროშილოვმა მადლობა გადაუხადა „წითელ გრაფინიას“ სსრკ-სთვის გაწეული დახმარებისთვის.
იეჟოვშინას დაწყების შემდეგ, რუთი იძულებული გახდა დაეტოვებინა დაზვერვა და განაგრძო მუშაობა კომინტერნში, ცხოვრობდა „რუთ ვიდენის“სახელით (მის ქმარს ერნსტ ფიშერს ჰქონდა პასპორტი „პიტერ ვიდენის“ სახელით). მოსკოვის სასტუმრო „ლუქსის“ № 271-ში [5] კომუნიზმის არაერთ ლიდერთან , მათ შორის ისეთ ადამიანებთან, როგორებიც იყვნენ ჰო ში მინი და ჯოუ ენლაი . მოგვიანებით მან აღწერა თავისი შთაბეჭდილებები წიგნში "Hotel Lux". ითვლება, რომ რუთი იყო ფინელი ტოივო ანტიკაინენის თვითმკვლელობის მოწმე, რომლის დაპატიმრებასაც "ენკავედე" (NKVD) ცდილობდა. მეორე მსოფლიო ომის დაწყების შემდეგ მან დაიწყო მუშაობა კომინტერნის აღმასრულებელი კომიტეტის პრესის განყოფილებაში რეფერენტად და რადიოსადგურის გერმანულენოვან დიქტორად. ხოლო კომინტერნის დაშლის შემდეგ გაგზავნეს წითელი არმიის დირექტორატის მთავარ პოლიტიკურ განყოფილებაში. 1943 წლის შემოდგომიდან ხელმძღვანელობდა ფრონტის პროპაგანდისტულ ჯგუფს [2] ბელორუსის ფრონტზე, ხოლო 1944 წლის იანვრიდან მიიღო უფლებამოსილება ემუშავა ავსტრიელ სამხედრო ტყვეებს შორის. ომის დასასრულს მან დაიწყო მუშაობა ბოლშევიკების გაერთიანებული კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის საერთაშორისო ინფორმაციის განყოფილების №99 ინსტიტუტში.
დაბრუნება ავსტრიაში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
1945 წლის ივლისში რუთ ფონ მაიენბურგი და ერნსტ ფიშერი სამშობლოში დაბრუნდნენ. ფიშერმა განაგრძო მუშაობა კომინტერნში, [6] სადაც რუთი გახდა ავსტრია-საბჭოთა საზოგადოების მდივანი. მისი სცენარის მიხედვით ვილი ფორსტმა ვენის კინოსტუდიაში გადაიღო ფილმი „ვენელი გოგონები“ გერმ. Wiener Mädeln ). მალე რუთი დაშორდა ფიშერს, 1966 წელს დატოვა ავსტრიის კომუნისტური პარტია და მემუარების წერას შეუდგა. 1978 წელს გამოცემულ წიგნში „სასტუმრო ლუქსი“ მან ისაუბრა მოსკოვის სასტუმროში ცხოვრების ხუთ წელზე. ასევე აღწერა ყველა უნიკალური მოვლენა და საინტერესო ფაქტი სასტუმროს შესახებ. [5] [7] ის ასევე გახდა ავტორი წიგნისა „ლურჯი სისხლი და წითელი ბანერები“ ( გერმ. Blaues Blut und rote Fahnen ), რომელშიც გააკრიტიკა ყოფილი პარტიის არაერთი წევრი.[8]
რუთ ფონ მაიენბურგი გარდაიცვალა 1993 წლის 26 ივნისს ვენაში.
პირადი ცხოვრება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
13 წლის ასაკში ფონ მაიენბურგი საკუთარი დის, ფელის ქორწილში დაინიშნა არისტოკრატ ჰანს ფონ ჰერდერზე. ფონ ჰერდერი მალე გახდა SA მოიერიშეების ლიდერი. იგი მოკლეს გრძელი დანების ღამეს. 23 წლის ასაკში რუთმა დაიწყო ურთიერთობა ალექსანდრე-ეძარდ ფონ ასებურგ-ნეინდორფთან, მაგრამ მალევე დაშორდა მას და დაინტერესდა ფრეიკორპსის გენერალ კურტ ფონ ჰამერშტეინ-ეკვორდით. [2] 1932 წელს დაქორწინდა ერნსტ ფიშერზე. იგი ფიშერს გაშორდა 1954 წელს [2] და ხელახლა დაქორწინდა კონსერვატორ ჟურნალისტ კურტ დიმან დიხტლზე.
ფონ მაიენბურგის წიგნები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- Blaues Blut und Rote Fahnen. Revolutionäres Frauenleben zwischen Wien, ბერლინი და მოსკოვი. 1969 წ. ISBN 3900478724 (Promedia Verlag 1993)
- Hotel Lux. Bertelsmann Verlag (1978) ISBN 3570022714
- Hotel Lux. Das Absteigequartier der Weltrevolution. 1979 წ. ISBN 3492113559 (Piper Verlag GmbH 1991)
- Hotel Lux — die Menschenfalle. Elisabeth Sandmann Verlag GmbH 2011 წ. ISBN 3938045604
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- Колпакиди А. И. ГРУ в Великой Отечественной войне. — М.: Яуза, Эксмо, 2010. — 608 с. — (ГРУ). — 3000 экз. — ISBN 978-5-699-41251-8. (რუს.)
- А.Б.Мартиросян. Заговор маршалов. Британская разведка против СССР. — М.: Вече, 2003. — 448 с. (რუს.)
- В.Г.Павлов. Женское лицо разведки. — М.: ОЛМА-ПРЕСС Образование, 2003. — С. 363. — 383 с. (რუს.)
- Hans Magnus Enzensberger: Hammerstein oder der Eigensinn. Eine deutsche Geschichte. Frankfurt am Main: Suhrkamp 2008. ISBN 978-3-518-41960-1
რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- Literature by and about Ruth von Mayenburg in the German National Library catalogue (გერმ.)
- სტატია ვებსაიტზე Das rote Wien ე (გერმ.)
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ "Nachts kamen Stalins Häscher" Der Spiegel (October 16, 1978), p. 95. Note: The HTML file is an OCR scan of a bad photocopy and is full of typos. There is a link at the URL to a PDF version, but it's not much easier to read. Retrieved November 15, 2011 (გერმ.)
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 «Köstliche Entdeckung» საარქივო ასლი საიტზე Wayback Machine Der Spiegel (November 3, 1969). Retrieved November 14, 2011(გერმ.)
- ↑ "Publizist Kurt Dieman-Dichtl gestorben" ORF (June 3, 2009). Retrieved November 15, 2011 (გერმ.)
- ↑ 4.0 4.1 4.2 «Nachts kamen Stalins Häscher», p. 98
- ↑ 5.0 5.1 «Nachts kamen Stalins Häscher», p. 94
- ↑ «Nachts kamen Stalins Häscher», p. 102
- ↑ «Nachts kamen Stalins Häscher», pp. 98, 100, 102, 105
- ↑ Peter Dittmar, "Der steinerne Zeuge des stalinistischen Terrors" Die Welt (October 30, 2007). Retrieved November 11, 2011 (გერმ.)