სერგეი პუსკეპალისი
| სერგეი პუსკეპალისი | |
|---|---|
 | |
| დაბადების თარიღი |
15 აპრილი 1966 კურსკი, რსფსრ, სსრკ |
| გარდაცვალების თარიღი |
20 სექტემბერი, 2022 (56 წლის) იაროსლავლის ოლქი |
| საქმიანობა | მსახიობი, რეჟისორი |
| აქტიური | 1988-2022 |
სერგეი პუსკეპალისი[1] [2] (რუს. Сергей Витауто Пускепалис; დ. 15 აპრილი, 1966, კურსკი — გ. 20 სექტემბერი, 2022 იაროსლავლის ოლქი) — საბჭოთა და რუსი მსახიობი, თეატრისა და კინოს რეჟისორი, პოლიტიკური მოღვაწე. ვოლკოვის სახელობის იაროსლავის დრამატული თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი 2019 წლის აგვისტოდან გარდაცვალებამდე. რუსეთის ფედერაციის დამსახურებული არტისტი (1999).[3] 2021 წლის თებერვლიდან სიცოცხლის ბოლომდე — პარტია „სამართლიანი რუსეთი — პატრიოტები — სიმართლისთვის“ ცენტრალური საბჭოს წევრი.
ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
სერგეი პუსკეპალისი დაიბადა 1966 წლის 15 აპრილს კურსკში.[4] მამა — ლიტველი, დედა — ბულგარელი, წარმოშობით მოლდოვის სსრ. ის არ ლაპარაკობდა ბულგარულად. ბავშვობაში კარგად იცოდა ლიტვური, რადგან მამას ხშირად მიჰყავდა შვილი ზაფხულში კაუნასში, სადაც დედამისი — დანუტა ცხოვრობდა.
1980 წელს ოჯახთან ერთად გადავიდა ქალაქ სარატოვში.
1985 წელს დაამთავრა სარატოვის თეატრალური სკოლა (იური კისელიოვის კურსი).[5] შემდეგ სამწლიანი სამხედრო სამსახური გაიარა სევერომორსკში, სსრკ საზღვაო ძალებში.
რეზერვში გადაყვანის შემდეგ, 1988 წელს, დაბრუნდა სარატოვში. ათ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში მუშაობდა მსახიობად სარატოვის მოზარდ-მაყურებელთა თეატრში. დაქორწინებული იყო ელვირა დანილინაზე (დ. 29 სექტემბერი, 1965, წარმოშობით სარატოველი, სარატოვის თეატრალური სკოლის კურსდამთავრებული, სარატოვის სახელმწიფო აკადემიური დრამატული თეატრის მსახიობი).
2001 წელს მოსკოვში დაამთავრა რუსეთის თეატრალური ხელოვნების აკადემიის (ГИТИС) სარეჟისორო განყოფილება (პროფესორ პეტრე ფომენკოს კურსი).
РАТИ-ს დამთავრების შემდეგ მოსკოვში დადგა ალექსეი სლაპოვსკის პიესა „ოცდაშვიდი“. ეს სპექტაკლი მონაწილეობდა ერთ-ერთ ფესტივალში — „ბალტიის სახლი“. შემდეგ მან ომსკის „მეხუთე თეატრში“ დადგა სპექტაკლი „წითელი ვირთხიდან მწვანე ვარსკვლავამდე“ სლაპოვსკის პიესების მიხედვით. პუსკეპალისი და სლაპოვსკი მუდმივი თანაავტორები იყვნენ, პუსკეპალისს არაერთხელ დაუდგამს სპექტაკლები სლაპოვსკის პიესების მიხედვით.[6]
მუშაობდა სამარას თეატრ „ორშაბათში“ რეჟისორად.
2003 წლის მაისიდან 2007 წლამდე იყო მაგნიტოგორსკის პუშკინის სახელობის დრამატული თეატრის მთავარი რეჟისორი.
2007 წლიდან — მოსკოვის ოლეგ ტაბაკოვის თეატრ-სტუდიის დამდგმელი რეჟისორია.
2009 წლის ივნისიდან 2010 წლის თებერვლამდე — ფიოდორ ვოლკოვის (იაროსლავლი) სახელობის რუსეთის სახელმწიფო აკადემიური დრამატული თეატრის მთავარი რეჟისორი.[7] [8] .
სპექტაკლების დასადგმელად იწვევდნენ რუსეთის ყველაზე ცნობილი დრამატული თეატრები.
1991 წელს დაქორწინდა ელენა პეტროვაზე.[9]
2003 წლიდან თამაშობს ფილმებში. პირველი როლი იყო ეპიზოდური — რეჟისორ ალექსეი უჩიტელის მხატვრულ ფილმში „გასეირნება“ (2003).
იგი შეხვდა კინორეჟისორს ალექსეი პოპოგრებსკის, როდესაც მივიდა ფილმის Koktebel (2003) გადასაღებად, რომელშიც თამაშობდა მისი ვაჟი გლებ პუსკეპალისი (დ 5 ივლისი, 1992, ჟელეზნოვოდსკი). მოგვიანებით პოპოგრებსკიმ სერგეი მიიწვია მთავარ როლებზე ფილმებში „უბრალო საგნები“ (2006) და „Как я провёл этим летом“ (2010).
მაგნიტოგორსკში ასწავლიდა კურსს მაგნიტოგორსკის მ. გლინკას სახელობის სახელმწიფო კონსერვატორიის თეატრალურ ფაკულტეტზე.
2015 წელს ერევანში „ოქროს გარგრის“ კინოფესტივალზე შედგა ფილმის „კლინჩის“ პრემიერა, რომელიც სერგეი პუსკეპალისმა გადაიღო როგორც კინორეჟისორმა. ეს არის ალექსეი სლაპოვსკის პიესის კინოადაპტაცია, რომელიც პუსკეპალისმა ადრე დადგა უფაში.
2018 წლის 4 დეკემბერს დაინიშნა მოსკოვის გორკის სახელობის თეატრის (МХАТ) სამხატვრო ხელმძღვანელის მოადგილედ შემოქმედებითი დარგში.[10] [11]
2020 წლის თებერვალში პარტია „სიმართლისთვის“ დამფუძნებელ ყრილობაზე აირჩიეს მისი თავმჯდომარის მოადგილედ.[12] 2021 წლის თებერვალში იგი გახდა პარტია „სამართლიანი რუსეთი — ჭეშმარიტებისთვის“ ცენტრალური საბჭოს წევრი ამ პარტიების გაერთიანების შემდეგ [13] [14]
სერგეი პუსკეპალისის ოჯახი ცხოვრობს სტავროპოლის ოლქის ქალაქ ჟელეზნოვოდსკში.[15] [16]
2022 წლის 20 სექტემბერს სერგეი პუსკეპალისი 57 წლის ასაკში გარდაიცვალა ავარიაში იაროსლავის რეგიონში. მიკროავტობუსი Ford Transit, რომელშიც მსახიობი M-8 გზატკეცილზე მოძრაობდა, შემხვედრ ზოლში გადავიდა და სატვირთო მანქანას შეეჯახა. მსახიობი და მისი პირადი მძღოლი ალექსანდრე სინიცინი, რომელიც მიკროავტობუსს მართავდა, ადგილზე გარდაიცვალა, სატვირთოს მძღოლი კი დაშავდა.[17] ფურგონი თავად მსახიობმა იყიდა და მოსკოვში გადაჰქონდა დონბასში სამხედროებისთვის გადასაცემად.[18] [19]
გამოსამშვიდობებელი ცერემონია გაიმართა 2022 წლის 22 სექტემბერს იაროსლავის ვოლკოვის დრამატულ თეატრში.[20] [21]
დაკრძალეს 23 სექტემბერს ჟელეზნოვოდსკში, სამოქალაქო სასაფლაოზე, მშობლების გვერდით.[22]
საჯარო პოზიცია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
2015 წლიდან იგი ეწვია დონეცკის სახალხო რესპუბლიკას, მეგობრობდა მის ლიდერ ალექსანდრე ზახარჩენკოსთან. მწერალ ზახარ პრილეპინის თქმით, პუსკეპალისმა ფინანსური დახმარება გაუწია დონეცკის სახალხო რესპუბლიკას [23]
დასავლური წარმოების ფილმებში მონაწილეობის არაერთგზის შემოთავაზების მიუხედავად, მან პრინციპულად უარი თქვა, მიუხედავად საფასურის სიდიდისა, თავისი პოზიციის მოტივირება დასავლეთის ქვეყნების კინოში რუსი ხალხის მიუღებელი, მისი აზრით, გამოსახვით.[24]
2022 წელს მან მხარი დაუჭირა რუსეთის შეჭრას უკრაინაში [25] .
შემოქმედება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ფილმოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
Მსახიობი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- 2003 — გასეირნება — ავარიის მონაწილე
- 2006 — უბრალო საგნები — სერგეი მასლოვი, ექიმ-ანესთეზიოლოგი
- 2009 — Скоро весна — Павел Николаевич
- 2010 — აფთიაქარი — მიხეილ სტრელცოვი — აფთიაქარი
- 2010 — Как я провёл этим летом — Сергей Витальевич Гулыбин, начальник полярной метеостанции
- 2010 — Попытка Веры — Сергей Николаев
- 2010 — Грозное время — Андрей Курбский
- 2011 — Сибирь. Монамур — Владислав Николаевич, подполковник
- 2011 — Мой парень — ангел — Сан Саныч, вулканолог, отец Александры
- 2011 — Защита свидетелей — Андрей Иванович Мешечко, майор, заместитель начальника отдела по оперативной работе
- 2011 — И не было лучше брата —Джалил
- 2012 — Жизнь и судьба — Иван Иванович Греков, капитан-артиллерист
- 2012 — Некуда спешить (новелла «Конец дежурства») — инспектор
- 2012 — Развод — Михаил, полковник РОВД
- 2012 — Написано Сергеем Довлатовым — озвучивание, текст от первого лица
- 2013 — მეტრო — Андрей Гарин, врач-хирург районной больницы
- 2013 — ბუს ყვირილი — ივან მიტინი, სახელმწიფო უშიშროების კაპიტანი
- 2013 — Умник — კამეო
- 2013 — Люби меня / Sev beni — Александр
- 2013 — Восьмёрка — командир ОМОНа
- 2013 — ახალი ცხოვრება — იგორი
- 2014 — შავი ზღვა — ზაიცევი
- 2014 — ნათლია — ილია ალიოხინი, ექიმი-გინეკოლოგი
- 2014 — 9 დღე და ერთი დილა — ივანი, ქალაქის მერი
- 2015 — ბრძოლა სევასტოპოლისთვის — მეთაური
- 2015 — Счастье — это... — Олег Иванович
- 2016 — ყინულმჭრელი — ვალენტინ სევჩენკო, ყინულმჭრელის ახალი კაპიტანი
- 2016 — სოფია — კაზიმირ IV, ლიტვის დიდი მთავარი
- 2016 — დაბრუნება ნებისმიერ ფასად
- 2017 — ექიმი ანა — ანდრეი დობროვოლსკი, გენერალი
- 2017 — Карп отмороженный — Сергей Анисимов, патологоанатом
- 2017 — ყალბი ფულის მჭრელები — პავლე პოტაპოვი, ექსპერტ-კრიმინალისტი
- 2017 — გზანი წამებისანი — გენერალი რომანოვსკი
- 2017 — Ёлки новые — Виктор Орлов, отец Егора
- 2017 — Оперетта капитана Крутова — Борис Сергеевич Заболоцкий, кинорежиссёр
- 2017 — სამყაროს ნაწილი — გენადი იაშინი, რუსი კოსმონავტი
- 2017 — Со дна вершины — травматолог-ортопед
- 2017 — Гайлер — участковый
- 2017 — დეკაბრისტი ქალი — სერგეი ილინი
- 2018 — ოპერაცია „მუხაბატი“ — ფიოდორ საველიევი, გენერალ-ლეიტენანტი, მიხეილ გორბაჩოვის მრჩეველი
- 2018 — ბიძია საშა — მსახიობი
- 2018 — ოქროს ურდო — ერემეი
- 2018 — ვეფხვის მწვანე თვალი — მიხეილ ზვიაგინცევი, სუკ-ის პოლკოვნიკი
- 2019—2022 — შიფრი (სერიალი) — კონსტანტინე პრასკურინი
- 2017—2019 — ჩვენს ეზოში კი… — ვლადიმერ კალიონი, გადამდგარი პოლიციელი
- 2019 — ცივი ნაპირები — ბორის ნოვინსკი
- 2019 — ოდესის ორთქლმავალი — მიშა, ტანიას ძმა
- 2019 — ალექს ლიუტი — იგორ სუხარევი, ომის დანაშაულების გამომძიებელი
- 2020 — დროებითი კავშირი (მოკლემეტრაჟიანი) — ვადიმ ნიკოლოზის ძე
- 2020 — წერო ცაში — იგორ ბარხატოვი
- 2020 — На острие — Гаврилов, тренер сборной России по фехтованию на саблях
- 2021 — Русские горки — Лев Штерингас
- 2022 — უკვდავნი — ალექსანდრე არხიპოვი
- 2022 — 1941. ფრენა ბერლინის თავზე — გენერალ-ლეიტენანტი სემიონ ჟავორონკოვი
- 2022 — იდეალისტი — გლებ ფიოდოროვი
- 2022 — მიზნის მიღმა — პოლკოვნიკი სერგეი ვასილიევი
- 2022 — პირველი ოსკარი — ალექსანდრე გრომოვი
- 2022 — მეწყვილეები — ივან ტიტოვი
- 2022 — ტრეიდერი
- 2023 — ექიმი Х და მისი შვილები — ექიმი ხრისტოფოროვი
რეჟისორი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- 2015 — Клинч
ანიმაციური ფილმების გახმოვანება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- 2006 — ფიფქია — მწყემსი
- 2007 — ძაღლის კარი
- 2011 — ნაძვის ხის ზღაპარი
- 2013 — Смелая мама (альманах «Зелёное яблоко») — კითხულობს ტეხსტს
ჯილდოები და აღიარება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- 1999 — საპატიო წოდება „რუსეთის ფედერაციის დამსახურებული არტისტი“ — „ხელოვნების სფეროში დამსახურებისთვის“[26]
- 2007 — კინოტავრის კინოფესტივალის საუკეთესო მსახიობი მამაკაცის როლისთვის ფილმში „უბრალო საგნები“[27]
- 2007 — „ნიკას“ ჯილდო ნომინაციაში „წლის აღმოჩენა“ როლისთვის ფილმში „უბრალო საგნები“.
- 2007 — კინოკრიტიკოსებისა და კინოკრიტიკოსების ჯილდო „თეთრი სპილო“ ნომინაციაში „საუკეთესო მსახიობი“ ფილმში „უბრალო საგნები“ შესრულებული როლისთვის.
- 2007 — წყნარი ოკეანის მერიდიანის კინოფესტივალის პრიზი ნომინაციაში „საუკეთესო მსახიობი“ როლისთვის ფილმში „უბრალო საგნები“
- 2007 — კარლოვი-ვარის კინოფესტივალის ჯილდო ნომინაციაში „საუკეთესო მსახიობი“ როლისთვის ფილმში „უბრალო საგნები“
- 2010 — „ვერცხლის დათვი“ საუკეთესო მსახიობი კაცისთვის ფილმში „როგორ გავატარე ეს ზაფხული" (გრიგორი დობრიგინთან ერთად) ბერლინის კინოფესტივალზე[28]
- 2013 — საუკეთესო მსახიობი მამაკაცის ჯილდო XIX რუსული კინოფესტივალზე „ლიტერატურა და კინო" გაჩინაში შესრულებული როლისთვის ფილმში „და არ იყო უკეთესი ძმა“
- 2014 — კინოსა და ტელევიზიის პროდიუსერების ასოციაციის პრიზი ნომინაციაში „საუკეთესო მსახიობი სატელევიზიო ფილმში/სერიალში“ (ივან მიტინის როლისთვის სერიალში „ბუს ყვირილი“)
- 2015 — პრიზი საუკეთესო სარეჟისორო ნამუშევრისთვის („კლინჩი") ფესტივალზე „ამურის შემოდგომა“ ბლაგოვეშჩენსკში[29]
- 2016 — პრიზი საუკეთესო დებიუტისთვის და პრესის პრიზი კინოფესტივალზე „Виват кино России!“ სანქტ-პეტერბურგში (ფილმი „კლინჩი“) [30]
- 2018 — ოქროს არწივი ნომინაციაში „საუკეთესო მსახიობი ტელევიზიაში“ 2017 წლისთვის მთავარი როლისთვის სერიალში „ჩვენს ეზოში კი…“ [31]
რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
შეგიძლიათ იხილოთ მედიაფაილები თემაზე „სერგეი პუსკეპალისი“ ვიკისაწყობში.- სერგეი პუსკეპალისი — კინოფილმების ინტერნეტ მონაცემთა ბაზა (ინგლისური)
- Сергей Витауто Пускепалис. Биография
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ Денис Корсаков. (2013-03-01) Сергей Пускепалис: «Больше я не забиваю свою фамилию в поисковике». Мужской журнал «GQ». დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2013-05-11. ციტატა: „Пускепалис до сих пор носит нерусифицированное отчество Витауто … На самом деле отца звали Витаутас, с ударением на первом слоге“ ციტირების თარიღი: 2013-05-06.
- ↑ Сергей Виноградов. (2010-03-08) «В кино я остаюсь лазутчиком». — Триумфатор «Берлинале» Сергей Пускепалис о провинции, маске Бэтмена и своём старейшем в России театре. Журнал «Огонёк», № 9 от 8 марта 2010 года, стр. 44. // Коммерсантъ. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2013-07-06. ციტატა: „Правильнее произносить её с ударением на первый слог…“ ციტირების თარიღი: 2013-05-06.
- ↑ Указ Президента Российской Федерации от 18.04.1999 г. № 502
- ↑ Сергей Витауто Пускепалис. Биография
- ↑ Сергей Пускепалис: «Я пережил в Саратове лихие 90-е!»
- ↑ Сергей Витауто Пускепалис. Биография
- ↑ Волковский театр: Новости. 28 июня 2009 года. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2009-07-07. ციტირების თარიღი: 2009-06-30.
- ↑ Тамара Шарова. (2011-02-18) Сергей Пускепалис: «Разгильдяйству, которое мы пытались пресечь в Волковском театре, всё равно не будет ходу». Газета «Аргументы и факты» (Ярославль) // yar.aif.ru. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2011-04-17. ციტირების თარიღი: 2013-05-06.
- ↑ Личная жизнь Сергея Пускепалиса: жена Елена, Эльвира Данилина. ციტირების თარიღი: 2021-11-08
- ↑ Новый худрук МХАТа Эдуард Бояков: «После Крыма патриотом быть легче» დაარქივებული 2018-12-04 საიტზე Wayback Machine. РИА-Новости, 04.12.2018
- ↑ Александра Зеркалева, Илья Жегулев. Боевые товарищи с донбасскими корнями МХАТ имени Горького возглавили Бояков, Прилепин и Пускепалис. Что все это значит? დაარქივებული 2018-12-05 საიტზე Wayback Machine. Meduza, 04.12.2018
- ↑ Сергей Пускепалис избран заместителем главы новой партии «За правду». ЯРНОВОСТИ (2020-02-02). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2021-06-12. ციტირების თარიღი: 2021-03-17.
- ↑ Председателем обновлённой «Справедливой России» избран Сергей Миронов. Ярновости (2021-02-21). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2021-02-22. ციტირების თარიღი: 2021-03-17.
- ↑ Пускепалис Сергей Витауто დაარქივებული 2021-05-14 საიტზე Wayback Machine. — СПРАВЕДЛИВАЯ РОССИЯ — ПАТРИОТЫ — ЗА ПРАВДУ
- ↑ Василий Зимин. (2010-04-22) Сергей Витауто Пускепалис. Биография. Сайт «Культура Саратова» // saratov-kultura.ru. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2013-10-16. ციტირების თარიღი: 2013-05-06.
- ↑ Режиссёр и актёр Сергей Пускепалис: «Работать можно и в Москве, но жить надо с видом на горы».// inedelya.ru დაარქივებული 2021-06-12 საიტზე Wayback Machine.
- ↑ Погиб актёр и режиссёр Сергей Пускепалис (2022-09-20). ციტირების თარიღი: 2022-09-20.
- ↑ Последнее интервью Сергея Пускепалиса
- ↑ Последнее видео актёра Пускепалиса: показал броневик, на котором разбился
- ↑ Много красивых слов… Никто из звёзд, публично скорбевших по Сергею Пускепалису, не пришёл на прощание
- ↑ Заслуженного артиста России Сергея Пускепалиса проводили в последний путь аплодисментами
- ↑ Актера Пускепалиса похоронили в Железноводске
- ↑ Боевые товарищи с донбасскими корнями МХАТ имени Горького возглавили Бояков, Прилепин и Пускепалис. Что все это значит?
- ↑ «Не уважают русских»: Пускепалис объяснил, почему не снимается на Западе. დაარქივებული 2022-09-22 საიტზე Wayback Machine. РИА «Новости», 17 мая 2019
- ↑ Худрук Волковского театра поддержал российскую армию. yar.mk.ru (11 марта 2022). ციტირების თარიღი: 2022-03-30.
- ↑ Указ Президента Российской Федерации Б. Ельцина от 18 апреля 1999 года № 502 «О награждении государственными наградами Российской Федерации». Официальный сайт Президента Российской Федерации // kremlin.ru. ციტირების თარიღი: 2013-05-06.
- ↑ Куда деваться людям. Панорама «Кинотавра». Русская служба радио «Свобода» (США) // svoboda.org (2007-06-15). ციტირების თარიღი: 2013-05-06.
- ↑ Российские актёры получили «Серебряного медведя» в Берлине. «РИА Новости» // ria.ru (2010-02-20). ციტირების თარიღი: 2013-05-06.
- ↑ «Амурская осень — 2015»: итоги. // teleport2001.ru (2015-09-21). ციტირების თარიღი: 2015-09-25.
- ↑ Фильм «Инсайт» Александра Котта удостоен Гран-при XXIV Фестиваля «Виват кино России!». Информационное агентство России «ТАСС» // tass.ru (2016-05-19). ციტირების თარიღი: 2016-05-22.
- ↑ Первыми лауреатами кинопремии «Золотой орёл» стали Елизавета Боярская и Сергей Пускепалис. დაარქივებული 2018-01-27 საიტზე Wayback Machine. Информационное агентство России ТАСС // tass.ru (26 января 2018 года)