შინაარსზე გადასვლა

ჰაჯი ზეინალაბდინ თაღიევი

Checked
მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
ჰაჯი ზეინალაბდინ თაღიევი აზერ. Hacı Zeynalabdın Tağıyev
დაბადების თარიღი 25 იანვარი, 1823
ბაქო, რუსეთის იმპერია
გარდაცვალების თარიღი 1 სექტემბერი, 1924 (101 წლის)
აზერბაიჯანის სსრ, მარდაკიანი
ეროვნება აზერბაიჯანელი

ჰაჯი ზეინალაბდინ თაღი ოღლუ თაღიევი (აზერ. Hacı Zeynalabdın Tağıyev; დ. 1823 — გ. 1 სექტემბერი 1924) — აზერბაიჯანელი მილიონერი და მეცენატი, სახელმწიფო მრჩეველი და ქველმოქმედი.

ბიოგრაფია

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ჰაჯი ზეინალაბდინ თაღიევის ოჯახი ბაქოს ციხესიმაგრედან (იჩერი შეჰერი) იყო[1][2]. მამამისი თაღი დოსტ მამამედ ოღლუ, მისი შვილის კარგად ჩამოყალიბებული ბიოგრაფიის თანახმად, ცნობილი ბაქოს მეწაღე იყო[2]. იმავდროულად, კამერალური აღწერიდან ცნობილია, რომ 1849 წლიდან ის აღწერილია, როგორც მედღეური[2]. თაღიევის დედა იყო უმმი ხანუმ ახუნდ-ზულფუგარ ყიზი[3]. ოჯახში კიდევ ერთი ვაჟიშვილი ყოფილა - ალი-გული[2].

ზეინალაბდინ თაღიევის დაბადების ზუსტი თარიღი ბოლომდე არ არის ცნობილი. საარქივო მასალებზე დაყრდნობით მითითებულია ან 1823 ან 1838 წლები. ამიერკავკასიის შიიტური სულიერი საბჭოს მიერ 1899 წელს გაცემული მეტრული ცნობის თანახმად, ამბობს, თაღიევი დაიბადა 1823 წელს[3]. 1916 წლის დოკუმენტიდან ამბობს, რომ ის უკვე 92 წლის იყო[3].

ე. ისმაილოვის თქმით, 1823 წელს დაბადების თარიღი ალბათ უკავშირდება ქალაქის ბაქოს კამერულ აღწერას 1873-1874 წლებიდან, სადაც მას 50 წელს მიაწერენ[4]. იგი განიხილავს მის დაბადების თარიღს დაახლოებით 1838 წლით, რაც გამომდინარეობს ქალაქ ბაქოს უფრო ზუსტი აღწერილობებიდან 1849 და 1860 წლებში, სადაც თაღიევი დაფიქსირდა, შესაბამისად, 11 და 21 წლის ასაკში[4]. მ. იბრაჰიმოვი, თავის მხრივ, თვლიდა, რომ 1838 წელს დაბადების თარიღი ალბათ უკავშირდებოდა 1900 წელს ნ. ნარიმანოვის გამოცემის მონაცემებს და ჰაჯი თაღოევის ბიოგრაფიას, რომელიც გამოიცა 1903 წელს ბაქოში[3]. აზერბაიჯანის საბჭოთა ენციკლოპედიის თანახმად, თაღიევი დაიბადა 1838 წლის იანვარში[1].

1898 წელს თავისი ქალიშვილის ლეილას დაბადების მოწმობის თანახმად, თაღიევი იყო 56 წლის, რაც მიუთითებს 1842 წელს დაბადებიდან[3]. ჰაჯი ზეინალაბდინ თაღიევის ქალიშვილი - სარა ხანუმი, „დებიუტის“ ასოციაციის მიერ 1988 წელს გადაღებულ ფილმზე „ათა“ (მამა) მიცემულ ინტერვიუში, აცნობებს, რომ მამამისი 86 წელი იცხოვრა და გარდაიცვალა 1924 წელს, რაც მისი დაბადებიდან 1838 წელს შეესაბამება[5].

სამეწარმეო საქმიანობა

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
თაღიევის თავის კაბინეტში

დედამისი ადრე გარდაიცვალა და თაღიევს 10 წლამდე მამამისი ზრდიდა[3]. მან ბიჭი აგარაკზე სასწავლებლად გაგზავნა და მისი კარიერა აქედან დაიწყო, როგორც ხსნარების გადამზიდავი შენობების მშენებლობაში[3]. იმ დღეს მან 6 კაპიკი გამოიმუშავა, რომელიც მან მამამისს მიუტანა და მან იყიდა პური და ყველი[3]. უკვე 12 წლის ასაკში, ზეინალაბდინ თაღიევმა დაიწყო ქვების დამუშავება და 15 წლის ასაკში იგი დაეუფლა ქვისმთლელის ხელობას[3].

მას შემდეგ, რაც მან მცირე კაპიტალი დააგროვა, შეეშვა რიგით სამუშაოებს და დაიწყო წვრილი მანუფაქტურით ვაჭრობა. ზოგიერთი ცნობის თანახმად, 1860 წელს მას ჰქონდა ერთი ან ორი სავაჭრო მაღაზია, სადაც იყიდებოდა მანუფაქტურული პროდუქცია[6]. დროთა განმავლობაში, იგი ხდება ერთ-ერთი ცნობილი ვაჭარი. გამოჩენილი რუსი ქიმიკოსი მენდელეევი, რომელმიც 1863 წელს კოკორევის მიწვევით ბაქოს ეწვია, წერდა: ”კოკორევის შემდეგ აქ პირველ ადგილს იკავებენ სამთავრობო ღონისძიებები და ცნობილი მოღვაწეების:... ბაქოში ჰაჯი თაღიევი, ლენცი და ნობელი..."[7]. ზეინალაბდინ თაღიევი ასევე იყო ერთ-ერთი პირველი აზერბაიჯანელი, რომელიც ნავთის წარმოებით იყო დაკავებული, ხოლო 1870 წელს მან ნავთის წარმოების ორი ქარხანა დააარსა[6].

1877 წლიდან დაწყებული, თაღიევი იყო მე -2 გილდიის ვაჭარი, ხოლო 1882 წლიდან - 1-ლი გილდიისა[4].

1872 წელს მან თავისი კაპიტალი ჩადო  ნავთობის წარმოებაში, რამდენიმე ნავთობის ნაკვეთი შეიძინა დეკემბერში გამართულ აუქციონზე. ამან მალე თაღიევს უზარმაზარი მოგება მოუტანა და აზერბაიჯანის ერთ-ერთ უმსხვილეს ნავთობის მწარმოებლად აქცია[8]. 1893 წელს, ნავთობსი შადრევანმა თაღიევს წელიწადში 13 მილიონ ფუნტამდე ნავთობის მისცა[9]. მისი დამსახურება ნავთობის ინდუსტრიაში აღნიშნა დიმიტრი მენდელეევმა[9].

ბაქოს ხაზინის პალატის ცნობით, 1897 წელს თაღიევი იყო ნავთობისა და გადაზიდვების ოფისების მფლობელი[10]. იგი ფლობდა 3 გემს („ლენქორანელი“, „სალიანელი“ და „ინგლისელი“) და 2 შხუნა გემს (ბიბი ჰეიბატი და ლინბერგი); ტრანსპორტირების კიდევ სამი საშუალება იყო გაქირავებაზე („აბას ჰასანოვი“, „დერბენტი“ და „მოსკოვი“)[10]. ამის გარდა, მას ასევე მის განკარგულებაში ჰქონდა სარკინიგზო ლიანდაგების ცისტერნები[10]. თაღიევი, რომელსაც გააჩნდა მნიშვნელოვანი მანქანები, მუდმივად შეეძლო ყოფილიყო ბაქოს წამყვანი კომპანიების ჯგუფში, რომლებმაც ექსპორტზე გაიტანეს ნავთობპროდუქტები კასპიის ზღვისა და ამიერკავკასიის რკინიგზის გასწვრივ[10].

1897 წლის ბოლოს მან გაყიდა თავისი ნავთობის საბადოები, ნავთობპროდუქტების ქარხანა და გემები კასპიისთვის ნავთობპროდუქტების გადასატანად 5 მილიონ რუბლად დიდი ბრიტანეთის კაპიტალისტებისთვის, რომელსაც ხელმძღვანელობდა ე. გუბარდი (ინგლისის ბანკის ერთ-ერთი დირექტორი). თაღიევმა მიიღო არა მხოლოდ ფული, არამედ ინგლისურენოვანი კამპანიის მიერ დაფუძნებული აქციების ბლოკი 100,000 ფუნტით (იმ დროს დაახლოებით 1 მილიონი რუბლი) და გახდა მისი ერთ-ერთი დირექტორი[11]. 1898 წლის 4 ივნისს ლონდონში დაარსდა ინგლისური კომპანია ბაქოს საზოგადოება - რუსული ნავთობი („ბორნი“)[12], რომლის ერთ-ერთი დირექტორი იყო აგრეთვე ზეინალაბდინ თაღიევი. ამ კომპანიამ ბაქოში შეიძინა 6.8 მილიონი რუბლის არაფელოვისა და ძმები ბუდაგოვების სარეწი[11].

ტექსტილი

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ჰაჯი თაღიევი დაკავებული იყო ბამბის წარმოებით და ვაჭრობით. ცატუროვთან ერთად მან მოიპოვა ელიზაბეტპოლის გუბერნიაში “იევლახ მულქის” ქონება 26 ათასი დესიანიტინის ფართობით[13]. აქ, 1896 წლის მდგომარეობით, 40-60 ჰექტარი მიწის ნაკვეთი ბამბის მოსავლის ქვეშ იყო, ხოლო 1897 წელს დაკავებული ტერიტორია უკვე 250 ჰექტარი მიწა იყო[14]. მას ასევე ფლობდა ბამბის ქარხანა[13].

1897 წელს თაღიევმა დაიწყო ტექსტილის დიდი ქარხნის მშენებლობა[8] და ბოჭკოვანი ნივთიერებების დასამუშავებლად სააქციო საზოგადოების შექმნის ნებართვისთვის, მან მიმართა ცარისტურ ხელისუფლებას. პირველი, 11 ოქტომბერს, დამტკიცდა "კავკასიური სააქციო საზოგადოება ბოჭკოვანი ნივთიერებების დამუშავების შესახებ ", ხოლო შემდეგ იმპერატორმა ნიკოლოზ II მისცა ნება, დაარსებულიყო თავად საზოგადოება[15]. კომპანიის ძირითადი კაპიტალი შეადგენდა 2 მილიონ რუბლს. იგი შევიდა 1898 წლის იანვრის თვეში სახელმწიფო ბანკის ბაქოს ფილიალის ანგარიშზე, გაიყო 2 ათას რეგისტრირებულ აქციად, რომელთაგან თითოეული 1000 რუბლს შეადგენს[15]. თაღიევი ფლობდა მაკონტროლებელ აქციას (1935 წილი), დანარჩენი სამი დამფუძნებელი იყო მისი ოჯახის წევრები (ჯამში 30 წილი), ხოლო დანარჩენი 35 წილი მიიღეს პირებმა, რომლებიც მეწარმის მომსახურებაში იმყოფებოდნენ, ისევე როგორც ამ პირთა ნათესავები[15].

იგი ქარხნის აშენებას აპირებდა, მან ზიხისა და აჰმედლის სოფლების გლეხებიის თანხმობა მიიღო 192 ჰექტარ მიწის ფართობზე მიწის დაქირავებაზე. ლ. ალიევა თვლის, რომ ეს შეიძლება მომხდარიყო საზოგადოების ზედა ნაწილს მოსყიდვით. ვინაიდან ეს მიწა ხაზინის საკუთრებად ითვლებოდა, თაღიევმა ბაქოს პროვინციისა და დაღესტნის რეგიონის სახელმწიფო ქონების მართვის დეპარტამენტს წარუდგინა ხელშეკრულებები, რომელიც მან დადო სოფლის საზოგადოებებთან [15].

1900 წელს ქარხანა დაარსდა და ექსპლუატაციაში იქნა გაშვებული. მისი მშენებლობა სერიოზულად შეფერხდა დიდი მწარმოებლების მფლობელების მიერ ცენტრის ტექსტილის ქარხნების მფლობელთა წარმოქმნილი დაბრკოლებების წინაშე[16]. ქალაქ ზიხში, 24 ჰექტარის ფართობზე, გამოჩნდა ქარხნის და სხვა ნაგებობების მთელი კომპლექსი[17]. ეს ქარხანა თაღიევს დაუჯდა 6 მილიონი რუბლი[8]. სხვა წყაროების თანახმად, მშენებლობა 3,310,000 რუბლი დაჯდა, აქედან 2,007,000 რუბლი - ტექნოლოგიური აღჭურვილობის შეძენისთვის[16]. მომავალში, თაღიევმა გააფართოვა თავისი ქარხანა[18].

1905 წლისთვის, ქარხნის წლიურმა პროდუქტიულობამ შეადგინა 2200.5 ათასი რუბლი[19]. ა. სუმბატზადეს თქმით, მისი საშუალო წლიური პროდუქტიულობა იყო 1695.5 ათასი რუბლი[16]. ამ ქარხანაში მუშათა რაოდენობამ 1909-1913 წლებში გადააჭარბა ათას ადამიანს, აქედან დაახლოებით 150 ქალი იყო[16].

ჰ.თაღიევი ასევე იყო კავკასიის ავტონომიური რეგიონის ქარხნის მფლობელი, რომელიც მუშაობდა ბოჭკოვანი ნივთიერებების გადამუშავებაზე[20]. ამ ქარხანაში ათასი მუშა იყო ჩართული[20]. 1920 წლის 21 ივნისს, აზრეევკომის განკარგულებით, ბოჭკოვანი ნივთიერებებისა და ბამბის ქარხნის გადამუშავების მიზნით, კავკასიის ავტონომიური რეგიონის ყველა საწარმო იქნა ნაციონალიზებული, ხოლო ქარხანას დაარქვეს ”ვ. ლენინის სახელობის ბოჭკოების გადამამუშავებელი ქარხანა”[21].

კვების მრეწველობა

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ზიხზე, მისი ტექსტილის ქარხნიდან არც თუ ისე შორს, 1911 წელს მან ააშენა და ექსპლუატაციაში გაუშვა წისქვილი [22]. ბაქოს პროვინციის ყუბის რაიონში, თაღიევმა შექმნა ვენახები[23]. XX საუკუნის დასაწყისში მას და ო. გუკასოვს მიჰყიდეს ვენახები (40 ათასი მიწის ნაკვეთი), რომლებიც მიწის მესაკუთრემ მ. ვ. კოლიუბიაკინმა ააგო „ალტუხან-შაჰვერდის“ სამკვიდროზე, ყუბიდან არც თუ ისე შორს[23].

მისი საქმიანობა ასევე აღინიშნა სათევზაო ინდუსტრიაში, რომელიც სწრაფად განვითარდა 1881 წელს ამ ინდუსტრიაში გამოსყიდვის სისტემის გაუქმების შემდეგ. დიდ მეწარმეებს დიდი თანხა შესთავაზეს მდინარე მტკვარზე მეთევზეობის დაქირავების მიზნით. 1906-1909 წლებში ჩატარებულ აუქციონებზე თაღიევმა შესთავაზა უმაღლესი ფასი - 655.301 რუბლი და გახდა თევზაობის ინდუსტრიის მფლობელი[23]. 1909 წელს მან თევზაობის ინდუსტრიიდან დაახლოებით 1 მილიონი რუბლი გამოიტანა[23]. პეტროვსკში, დაღესტნის ოლქში, მან ააშენა სამაცივრე ქარხანა თევზის პროდუქტების შესანახად, აგრეთვე კოოპერირების ქარხანა თევზის დაჭერის გადასაზიდად, რომელიც ხის კასრებს აკეთებდა მისი ხელნაკეთობების საჭიროებებისთვის[24].

1916 წელს „კასპი-თაღიევის“ სათევზაო და სავაჭრო სააქციო საზოგადოება შეიქმნა ბაქოში, რომელიც დააარსა ჰ.ზ.თაღიევმა, ა. კაზანალიევმა, ნ. ბ. ტარკოვსკიმ და დერბენტელმა ვაჭარმა გ. ა. აბდულაევმა[24]. ამ საზოგადოების მიზანი იყო თაღიევის მეთევზეობის ათვისება[25]. მისი ძირითადი კაპიტალი შეადგენდა 12 მილიონ რუბლს, რომლის ორი მესამედი ეკუთვნოდა თავად თაღიევს[25].

1918 წლის მაისში ბაქოს სახალხო კომისარის საბჭომ გამოსცა ბრძანება პ. პეტროვსკში თაღიევის მეთევზეობის ნაციონალიზაციის შესახებ[26].

სხვა საწარმოები

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1899 წელს "პეტერბურგის ელექტრული განათების საზოგადოება" წარმომადგენლებმა, რომელსაც აკონტროლებდნენ გერმანული კომპანია Siemens და Galska, შექმნეს სააქციო საზოგადოება “ელექტროენერგიის ძალა“ ბაქოში[27]. თაღიევი იყო მისი ერთ-ერთი დირექტორი. დ. სეიდზადე თვლის, რომ იგი მნიშვნელოვან წილს ფლობდა ამ კომპანიაში[19].

1905 წლის 17 აპრილს მრჩევლებმა მას კომერცია მიანიჭეს საშინაო ვაჭრობისა და ინდუსტრიის სფეროში სასარგებლო საქმიანობისთვის[28].

1914 წელს, ჰ. თაღიევისა და მ. ნაღიევის მონაწილეობით, შეიქმნა „ვაჭართა ბანკი“ (ფიქსირებული კაპიტალი 3 მილიონი რუბლი)[29].

როლი სოციალურ-პოლიტიკურ ცხოვრებაში

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
სახლი ნაფთჩილარ პროსპექტზე. პირველი ორი სართული აშენებული იყო თაღიევის მიერ, დანარჩენი სართულები 1960-იან წლებში

თაღიევმა დააფინანსა რამდენიმე საბეჭდი გამომცემლობა. 1897 წლიდან გაზეთი "კასპი" გამოქვეყნდა მისი ხარჯით[30]. ის თავად ფლობდა ამ გაზეთის სტამბას[31]. 1898 წლის ოქტომბერში „კასპის“ რედაქცია და სტამბა გადავიდნენ ახალ კორპუსში, თაღიევის ერთ – ერთ სახლში. მისი რედაქტორი იყო საზოგადო მოღვაწე ალიმარდან-ბეი თოფჩუბაშევი[32]. თაღიევის მიერ დაფინანსებული კიდევ ერთი ბეჭდვითი გამოცემა იყო ყოველდღიური გაზეთი „Həyat“ (ცხოვრება), რომელიც აზერბაიჯანში, ბაქოში გამოიცა 1905 წლიდან[33]. იმ დროს, ეს იყო ერთადერთი ბეჭდვითი ორგანო მშობლიურ ენაზე. მისი გამოსვლის ნიშნად, 1905 წლის 6 ივნისს, გაიმართა "ბაქოს ცნობილი ხალხის" საზეიმო შეხვედრა, რომელზეც დამსწრე საზოგადოება მიესალმა თაღიევს და მადლობა გადაუხადა მას "ერის მიმართ განსაკუთრებული თავდადებისთვის"[33].

გარდა ამისა, მას უკავშირდება მხატვრული და თუნდაც ისტორიული ხასიათის რამდენიმე ნამუშევრის გამოშვება. მაგალითად, თაღიევის მხარდაჭერით, ბაქოს პირველმა სტამბამ "შირკატმა" გამოაქვეყნა ჰასან ალკადარის ნაშრომი "ასარი დაღესტანი", რომელიც 1891-1892 წლებში დაიწერა აზერბაიჯანულ ენაზე[34]. თაღიევის ხარჯზე, 1899 წელს, ბაქოს ტიპოგრაფიულ სტამბაში „არორი“დაიბეჭდა ნარიმან ნარიმანოვის „ნადირ შაჰი“ ისტორიული ტრაგედია 1200 ასლის რაოდენობით (კავკასიური ცენზურის კომიტეტმა მისცა ნებართვა მისი გამოქვეყნებისათვის, ხოლო წარმოება მკაცრად აკრძალული იყო)[35].

1882 წელს, თაღიევმა საბჭოს დასამტკიცებლად წარუდგინა თეატრალური შენობის პროექტი საკუთარ ადგილზე მშენებლობისთვის, რომელიც მდებარეობდა ბაქოს ცენტრში[36]. 1896 წელს მან ააშენა საცხოვრებელი კორპუსის ორი ქვედა სართული იმპერატორ ალექსანდრე II- ის სანაპიროზე (ახლანდელი ნაფთჩილარის პროსპექტი)[37].

პირველი რუსული რევოლუციის წლებში, იგი ღიად არ ეწინააღმდეგებოდა ცარიზმს.

რევოლუციურმა მოძრაობამ უშუალოდ იმოქმედა თავად თაღიევზე. 1906 წლის ზაფხულში, მის ტექსტილის ქარხანაში გაფიცვა დაიწყო, რომლის მომზადებასა და ხელმძღვანელობაში მონაწილეობდნენ ჰუმეთისტები. გაფიცვის კომიტეტის სათავეში იდგა მ. გ. მოვსუმოვი. გაფიცვის შედეგად წამოყენებული იყო პოლიტიკური და ეკონომიკური ხასიათის 18 მოთხოვნა. ამ მოთხოვნებს შორის იყო 8-საათიანი სამუშაო დღის შექმნა, რომელიც გათვალისწინებულია 1904 წლის დეკემბრის კოლექტიური ხელშეკრულებით; ხელფასების ზრდა 30% -ით, ჯარიმების გაუქმება, სამუშაო და ცხოვრების პირობების გაუმჯობესება, პროფკავშირების ორგანიზების უფლება და ა.შ.[38]. გაფიცულთა რიცხვმა მიაღწია 1,600 ადამიანს[39].

თაღიევი და განათლება

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
თაღიევი ბაქოს მუსლიმ გოგონათა სკოლაში

1880 წლის 23 აგვისტოს იგი დაინიშნა ბაქოს მარიინსკის გიმნაზიის საპატიო რწმუნებულად, ხოლო რამდენიმე წლის შემდეგ, 1897 წლის 30 აპრილს განათლების მინისტრმა დაამტკიცა თაღიევი სამი წლით ბაქოს ქვედა ტექნიკური სკოლის სამდივნო რწმუნებულად[28].

1894 წელს მან სოფელ მარდაკიანში ააშენა მებაღეობის სკოლა, რომელიც გახდა პირველი მამაკაც გლეხთა პანსიონი[40]. ნაყოფიერი ნიადაგი აქ ჩამოიტანეს ლანკარანიდან და ქვები, რომლებიც სკოლის ადგილზე ბევრი იყო, ამოიღეს ისე, რომ მათ ხელი არ შეეშალათ მომავალი ბაღის გაშენებაში[41]. ბაღის გაშენების მიზნით, თაღიევმა სპეციალურად მოიწვია მეცნიერი მებაღე კენზელი[41].

თაღიევმა სტიპენდიები დააწესა მუსულმანი სტუდენტებისთვის[42]. მისი სახსრებით, ჰუდადატ-ბეგ მელიქ-ასლანოვი, მოგვიანებით ამიერკავკასიის ფედერაციისა და აზერბაიჯანის დემოკრატიული რესპუბლიკის სარკინიგზო ტრანსპორტის მინისტრი, სწავლობდა პეტერბურგის რკინიგზის ინჟინერიის ინსტიტუტში[43]. თაღიევმა ასევე დაეხმარა სტუდენტ ნარიმან ნარიმანოვს, რომელიც 1902 წელს ოდესის უნივერსიტეტში სწავლობდა, ყოველთვიურად მას 30 რუბლს უხდიდა[44].

1906 წლის აგვისტოში, ნ.ნარმანოვისა და ჰასან-ბეი ზარდაბის ინიციატივით, ბაქოში გაიმართა მუსლიმი მასწავლებლების პირველი კონგრესი. ნარიმანოვის შეთავაზებით, კონგრესმა მიიღო გადაწყვეტილება აზერბაიჯანული ენის სწავლებასთან დაკავშირებით: სკოლაში მისი სავალდებულო საგნის შემოღებად და კვირაში გაკვეთილების რაოდენობის გაზრდით, აზერბაიჯანული ენის პედაგოგების გათანაბრებით სხვა საგნების მასწავლებლებთან, აგრეთვე აზერბაიჯანული ენის მასწავლებლების მიღებაზე სამსახურში და საზოგადოების თანხმობის განთავისუფლებით[45]. კონგრესის ზოგიერთ ლიბერალურად მოაზროვნე მონაწილე ნარიმანოვის წინადადებას უკიდურესად უარყოფითად შეხვდა. მეორე დღეს, თაღიევი რომელიც მოწვეული იყო, მწვავე კრიტიკით გამოვიდა.

კრიტიკის საპასუხოდ, ნ. ნარიმანოვმა გააკეთა გასაოცარი განცხადება, რომელიც დელეგატთა მხრიდან ტაშით იყო მიგებებული.

ნარიმანოვის დაპირისპირება თაღიევთან ინტელიგენტების ნაწილს არ მოეწონათ. მაგალითად ა.თოფჩუბაშევს[46].  

სიკვდილი

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ჰაჯი ზეინალაბდინ თაღიევი გარდაიცვალა 1924 წლის 1 სექტემბერს, ბაქოს მახლობლად, სოფელ მარდაკიანში[47], საკუთარ სახლში. მისი ანდერძის თანახმად, იგი დაკრძალეს იმავე სოფელში, რელიგიური წინამძღვრის ახუნდ აბუთურაბის საფლავის ძირში[48]. 1989 წელს მის საფლავზე აღმართეს ძეგლი[49].

საკუთრება

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
თაღიევის სახლი - ძველად
თაღიევის სახლი ახლა - აზერბაიჯანის ისტორიის მუზეუმი

1895 წელს სოფელ მარდაკიანში პოლონელი არქიტექტორის პროექტით ი.ვ. გოსლავსკიმ, ააშენა ჰ.ზ. თაღიევის ვილლა[50]. ეს დასახლება ბაქოს მდიდრების აგარაკის ადგილს წარმოადგენდა, რაც გამოწვეული იყო ბაქოს სიახლოვისა და მაგისტრალზე მოსახერხებელი კომუნიკაციის გამო [41].

იგივე ი.ვ. გოსლავსკიმ 1898-1902 წლებში (ან 1893-1902 წლებში) გორჩაკოვსკაიას ქუჩაზე (ახ. თაღიევის ქუჩა) აღმართა თაღიევის სასახლე (ამჟამად მდებარეობს აზერბაიჯანის ისტორიის მუზეუმი)[50][51] . ეს შენობა ბაქოს ისტორიულ ნაწილში მთელ მეოთხედს იკავებს და ი. გოსლავსკის ერთ-ერთი საუკეთესო ნამუშევარია[51].

ბაქოს საოლქო სასამართლოს 1909 წლის 21 თებერვლის განმარტებით, თაღიევს გადაეცა მოხმარებაში მირ აჰმედ-ხან ტალიშინსკის ყველა უძრავი ქონება, რომელიც არ იხდიდა მასზე დაკისრულ დავალიანებას. მასში შედიოდა სოფლები ასტარა მაღალში, სახლი ლენქორანში და მიწები არკევანის პროვინციაში[52].

ოჯახი

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

პირველად იგი დაქორწინდა საკუთარ ბიძაშვილზე მამამის მხრიდან ზეინაბ-ხანუმზე, რომელთანაც სამი შვილი შეეძინა: ვაჟები - ისმაილი (1865-1930) და სადიღი (1868-1943), ასევე ქალიშვილი ხანუმი (1871-1916) [4].

1896 წელს დერბენტში მეორედ ცოლად შეირთო გენერალ-მაიორი ბალაკიშის ბექ არაბლინსკის ასული - სონა არაბლინსკაია[4] (1881-1932)[53]. ამ ქორწინებიდან მათ შეეძინათ ხუთი შვილი: ორი ვაჟი - მამედი (1900-1918) და ილიასი (1903-1939), ასევე სამი ქალიშვილი - ლეილა (1898-1947), სარა (1899-1991) და სურაია (1904-1975)[4].

სონა თაღიევამ დაამთავრა ბაქოს ქალთა ინსტიტუტი, თავისუფლად ფლობოდა რუსულ და ფრანგულ ენებს[54]. ქორწინების შემდეგ, იგი გახდა ბაქოს ქალთა ალექსანდრიინსკის რუსულ-მაჰმადიანური სკოლის სამეურვეო საბჭოს წევრი (პირველისკოლა რუსეთში მუსლიმი ქალებისთვის) და მონაწილეობდა საქველმოქმედო საქმიანობაში. მისი მეუღლის გარდაცვალების შემდეგ, იგი დარჩა საარსებო წყაროს გარეშე და ბოლო წლები გაატარა სიღატაკეში, განიცდიდა ფსიქიკურ მოშლილობას და ითხოვდა მოწყალებას ბაქოს ქუჩებში. 1932 წელს (ან 1938 წელს)[55], დილით ადრე, სონა თაღიევას ცხედარი, რომელსაც ხელში პურის ნაჭერი ეჭირა, აღმოაჩინეს ტროტუარზე. მილიონერის ქვრივი დაკრძალეს ჰეიბათის სასაფლაოზე, მაგრამ ორი წლის შემდეგ ჯარისკაცებმა სასაფლაოზე გათხარეს და საფლავი დაიკარგა[56].

შთამომავლები

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
თაღიევის ოჯახი

შთამომავლები პირველი ქორწინებიდან:

  • უფროსი ვაჟი ისმაილ თაღიევი (1865-1930) აირჩიეს რუსეთის იმპერიის სახელმწიფო სათათბიროში მეორე მოწვევის დეპუტატად ქალაქ ბაქოდან, მაგრამ იგი არ ჩასულა პეტერბურგში [57]. ამის შედეგად ბაქო დუმაში წარმომადგენლობის გარეშე დარჩა[58]. იგი დაქორწინებული იყო ნურჯჰან არაბლინსკაიაზე, მამის მეორე ცოლის უფროს დაზე[59].
  • მეორე ვაჟი, სადიღ თაღიევი (1868-1943) იყო დაქორწინებული პრინც ხან ბაბა-ხან კაჯარის ქალიშვილზე, პრინცესა მალიქსიმე კაჯარზე და ჰყავდა ორი შვილი: ვაჟი და ქალიშვილი[47].
  • შვილიშვილი ზარინთაჯი დაქორწინდა საკუთარ ბიძაშვილზე დედის მხრიდან პრინც ბაჰმან მირზა კაჯარზე (1894-1927) და ამ ქორწინებაში მათ ორი შვილი შეეძინათ[47].
  • შვილიშვილი[47] [60] ზეინალაბდინ თაღიევი (1907-1940) 1937 წლამდე იყო სავაჭრო პალატის ექსპერტი[47][61]. ბაქოში მას ჰქონდა საიდუმლო აგენტის დიდება[61]. ინჟინერი ა. ახუნდოვის საქმის შესახებ, რომელმაც განათლება მიიღო ჰაჯი ზეინალაბდინ თაღიევის დახმარებით, ნათქვამია, რომ ზეინალ თაღიევი ”იყო აზერბაიჯანული შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის საიდუმლო თანამშრომელი. იყო „საშთატო მოწმე“ და 1940 წლამდე მოგზაურობდა სასამართლოებში, აძლევდა ფიქტიურ ჩვენებებს ათეულობით პატიოსან ადამიანზე”[61]. იგი დააპატიმრეს 1937 წლის ოქტომბერში, სიკვდილით დასაჯეს 1940 წლის ივნისში. ის დახვრიტეს[47] [61].
  • უფროსი ქალიშვილი ხანუმ თაღიევა (1871-1916) დაქორწინდა გამოჩენილ ქიმიკოსზე მოვსუმ-ბეგ ხანლაროვზე, რომელთანაც მას ჰყავდა ორი შვილი - მუჰამედ-ბეგი და ზულეიხა-ხანუმ ხანლაროვები[62].

შთამომავლები მეორე ქორწინებიდან:

  • ვაჟი მამედ თაღიევი იყო ოფიცერი „ველურ დივიზიაში“. 1918 წლის გაზაფხულზე, იგი გარდაიცვალა ქალაქ ლენქორანში მუსულმანურ და რუსულ-სომხურ ერთეულებს შორის შეტაკების დროს. მისი ცხედარი დაკრძალვისთვის გადაეცა ბაქოს. როგორც ამერიკელი მკვლევარი მაიკლ სმიტი აღნიშნავს, ეს დაკრძალვები ბაქოსთვის გახდა "მრავალი წლის ყველაზე მნიშვნელოვანი და დასამახსოვრებელი პანაშვიდი" [63]. თაღიევმა შვილის ხსოვნის პატივსაცემად, თანხა არ დახარჯა[63]. თუმცა, ამის შემდეგ, ბაქოში სისხლიანი მოვლენები განვითარდა, რაც, მუსულმანთა ვერსიით, დაიწყო იმით, რომ ბაქოს საბჭომ განაიარაღა და გემზე საპატიო მცველის მცირე ჯგუფი ჩაკეტა[63].
  • ვაჟი ილიას თაღიევი გარკვეული პერიოდის განმავლობაში ცხოვრობდა მოსკოვში, სადაც იგი 1930-იან წლებში დააპატიმრეს და ერთი წელი ციხეში გაატარა. პატიმრობის პერიოდში ილიასს განუვითარდა ფსიქიკური აშლილობა. 1939 წელს გარდაიცვალა ბაქოს ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში[56].
  • ლეილა თაღიევა მეორე ქალიშვილი, კეთილშობილი ქალწულების სმოლნის ინსტიტუტის კურსდამთავრებული, გახდა ნავთობის ცნობილი ინდუსტრიის შვილის, ალი ასადულაევის ცოლი. 1924 წელს, შვილებთან ერთად ფარულად გაემგზავრა ზღვაზე სპარსეთის პორტ ენზელისკენ, სადაც მას ქმარი ელოდა, რომელიც სამსახურიდან არ დაბრუნებულა სსრკ-ში დაპატიმრების შიშით. იქიდან, საბჭოთა ხელისუფლებისთვის ექსტრადირების შიშით, წყვილი გაიქცა პარიზში.[64] თაღიევის შვილიშვილის, საფიას თქმით, ბაქოდან ლეილას გაქცევის ამბავი ჰ. თაღიევისთვის სასიკვდილო დარტყმა იყო[54]. ლეილასა და ალის ერთ-ერთი ვაჟი დაიკარგა ბერლინში, მეორე გარდაიცვალა პარიზში უბედური შემთხვევის შედეგად, მდინარეში ჩავარდა. მეორე მსოფლიო ომის დროს ალი ასადულაევი და მისი უფროსი ვაჟი იბრძოდნენ წითელი არმიის შემადგენლობაში და გარდაიცვალნენ მისი მარცხის დროს, 1945 წლის მაისში. ლეილა, რომელიც ამ დროს ქალიშვილთან ერთად ცხოვრობდა სტამბოლში, ამხელა დანაკარგს ვერ გაუმკლავდა და თვითმკვლელობა ჩაიდინა. ასპირინის დიდი რაოდენობა მიიღო[56]. იგი დაკრძალეს ფერიქოის სასაფლაოზე.
  • შვილიშვილი გიულნარი, ლეილასა და ალის ერთადერთი შვილი, რომელიც მშობლებს გადაურჩა, ცოლად გაჰყვა მეწარმე მაჰმუდ ისკანდერ საფიურთლუს (საფიქურდსკი), აზერბაიჯანელ ემიგრანტს, რომელიც იუგოსლავიაში დასახლდა. დედის გარდაცვალების შემდეგ, გიულნარი და მისი მეუღლე გარკვეული პერიოდის განმავლობაში ცხოვრობდნენ აშშ-ში, სადაც დღეს მათი სამი შვილი ცხოვრობს[65].
  • მესამე ქალიშვილი სარა თაღიევა, რომელიც ასევე არის სმოლნის ინსტიტუტის კურსდამთავრებული, დაქორწინდა იურისტ ზეინალ სელიმხანოვზე, შეეძინა ქალიშვილი საფია. მოგვიანებით, წყვილი განქორწინდა (ამან არ გადაარჩინა სელიმხანოვი, რომელიც შემდგომში ორჯერ იქნა დაპატიმრებული ნკვდ-ს მიერ და 1942 წელს ციხეში გარდაიცვალა), რის შემდეგაც სარა გადავიდა ლენინგრადში. 1934 წელს იგი დააპატიმრეს შეთქმულების მონაწილეობაში ეჭვის გამო, რამაც გამოიწვია კიროვის მკვლელობა, მაგრამ რამდენიმე თვის შემდეგ გაათავისუფლეს. სწავლობდა ქარხნის კურსებზე, მოგვიანებით დაქორწინდა ბუღალტერ ნიკოლაი სარაევზე (გარდაიცვალა დიდი სამამულო ომის დროს ფრონტზე) და შეეძინა ორი ვაჟი - ოლეგი და ლევი. ომს გადაურჩა ევაკუაციაში. სტალინის გარდაცვალების შემდეგ, სარა ბაქოში დაბრუნდა, მუშაობდა  ბიბლიოთეკაში ინსტიტუტში მ.ფ.ახუნდოვის სახელობის მსმენელთა დარბაზში. თანამდებობიდან გაათავისუფლეს 1957 წელს, მისი თქმით, სამეცნიერო მუშაობაში მამის რეაბილიტაციის მცდელობის გამო[66][67].
  • შვილიშვილი, სარას ქალიშვილი პირველი ქორწინებიდან, საფია (1917-2005), 1941 წელს სტერლიტამაკში გადაასახლეს მეუღლესთან და შვილებთან ერთად, შემდეგ გარკვეული პერიოდის განმავლობაში ცხოვრობდნენ ლვოვში და 1949 წელს დასახლდნენ აშხაბადში. 1990 წელს, დედამისის სერიოზული ავადმყოფობის შესახებ რომ შეიტყო, იგი ბაქოში დაბრუნდა, სადაც მთელი ცხოვრება ცხოვრობდა.
  • შვილიშვილები, სარას ვაჟები მეორე ქორწინებიდან, ოლეგ და ლევ სარაევები, საბჭოთა წლებში ბაქოში ცხოვრობდნენ, ახლა კი პეტერბურგსა და რიაზანში ცხოვრობენ[66].
  • საბჭოთა პერიოდში უმცროსმა ასულმა სურაიამ სტომატოლოგიური სკოლა დაამთავრა, დაქორწინდა ინჟინერ ასად აბდულაევზე, ორი შვილი შეეძინა. იგი გარდაიცვალა ბაქოში.

ჯილდოები

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  • ჰაჯი ზეინალაბდინ თაღიევის ჯილდოები მის სახლ-მუზეუმში
    წმინდა სტანისლავ II ხარისხის ორდენი (1902)[47]
  • წმინდა სტანისლავ III ხარისხის ორდენი (1898)[47]
  • ლომისა და მზის I ხარისხი სპარსული ორდენი[47]
  • ლომისა და მზის III ხარისხის სპარსული ორდენი[47]
  • ლომისა და მზის IV ხარისხის სპარსული ორდენი[47]
  • II ხარისხის ბუხარას ოქროს ვარსკვლავი[47]
  • ორი ოქროს მედალი წარწერით „გულმოდგინებისთვის“ (1886, 1889)[47]
  • ოქროს მედალი წარწერით „გულმოდგინებისთვის“ ანისის ლენტის ტარებისთვის (1895)[47]
  • ვერცხლის მედალი იმპერატორ ალექსანდრე III- ის მეფობის აღსანიშნავად[47]
  • ვერცხლის მედალი წარწერით „გულმოდგინებისთვის“, სტანისლავსკის ლენტის მკერდზე ტარებისთვის (1872)[28]
  • ვერცხლის მედალი წარწერით „გულმოდგინებისთვის“ (1874)[68].

ხსოვნა

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  • ფილმში „ვარსკვლავები არ ქრებიან“ (1971 წ, რეჟ. ა. იბრაჰიმოვი) ჰაჯი ზეინალაბდინ თაღიევის როლი ითამაშა ისმაილ ოსმანლიმ.
  • თაღიევის სახელით ურბანული ტიპის სოფელის სახელწოდებაა დარქმეული სუმგაითის მახლობლად.
  • მარდაკიანში თაღიევის სახელობის ქუჩაა.
  • ცნობილ თურქულ ისტორიულ სერიალში "Payitaht Abdulhamid", სცენა გადაიღეს აზერბაიჯანელი მილიონერის და ქველმოქმედის ჰაჯი ზეინალაბდინ თაგიევის შესახებ[69].
  • ბიუსტი ბაქოში
    ბიუსტი ბაქოში
  • ბიუსტი სოფელ ბანქაში
    ბიუსტი სოფელ ბანქაში

სქოლიო

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  1. ↑ 1.0 1.1 Азербайджанская советская энциклопедия / Под ред. Дж. Кулиева. — Баку: Главная редакция Азербайджанской советской энциклопедии, 1986. — Т. 9. — С. 121.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Исмаилов Э. Э. Некоторые сведения по родословной Гаджи Зейналабдина Тагиева // Известия Азербайджанского историко-родословного общества. Вып. 4. — Баку, 2003. — С. 17—22.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 3.5 3.6 3.7 3.8 Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990.
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 4.5 Исмаилов Э. Э. Некоторые сведения по родословной Гаджи Зейналабдина Тагиева // Известия Азербайджанского историко-родословного общества. Вып. 4. — Баку, 2003. — С. 17—22.
  5. ↑ Ata (film, 1988) Hacı Zeynalabdin Tağıyevin qızı Sara xanım haqqında
  6. ↑ 6.0 6.1 Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990.
  7. ↑ Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990. с. 18.
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 История Азербайджана. — Баку: Изд-во АН Азербайджанской ССР, 1960. — Т. 2. — С. 259—260.
  9. ↑ 9.0 9.1 Нефть, в технике // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
  10. ↑ 10.0 10.1 10.2 10.3 Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990. с. 51
  11. ↑ 11.0 11.1 Сеидзаде Д. Б. Из истории азербайджанской буржуазии в начале XX века. — Баку: Элм, 1978. c.27
  12. ↑ Центральный государственный исторический архив Азербайджанской ССР. Путеводитель. — Баку, 1958, с. 108
  13. ↑ 13.0 13.1 Алиева Л. Рабочие-текстильщики Баку в начале XX в.. — Баку: Элм, 1969. с. 19.
  14. ↑ Сумбатзаде А. С. Рост торгового земледелия в Азербайджане во второй половине XIX века (К вопросу о развитии российского капитализма вширь) // Вопросы истории. — М.: Изд-во «Правда», Апрель 1958. — № 4. — С. 119.
  15. ↑ 15.0 15.1 15.2 15.3 Алиева Л. Рабочие-текстильщики Баку в начале XX в.. — Баку: Элм, 1969. с. 20.
  16. ↑ 16.0 16.1 16.2 16.3 Сумбатзаде А. С. Социально-экономические предпосылки победы Советской власти в Азербайджане. — М.: Наука, 1972. с. 60—61.
  17. ↑ Фатуллаев-Фигаров Ш. С. Бакинские архитекторы: конец XIX — начало XX веков. — Баку: Шарг-Гарб, 2013. — С. 223.
  18. ↑ Фатуллаев-Фигаров Ш. С. Бакинские архитекторы: конец XIX — начало XX веков. — Баку: Шарг-Гарб, 2013. — С. 225—226.
  19. ↑ 19.0 19.1 Сеидзаде Д. Б. Из истории азербайджанской буржуазии в начале XX века. — Баку: Элм, 1978. с. 29—30.
  20. ↑ 20.0 20.1 Вся промышленность г. Баку. Справочный ежегодник на 1906 г. Отдел V. — С. 2—3.
  21. ↑ Нариманов Н. Избранные произведения. — Баку: Азернешр, 1989. — Т. II. — С. 303—304.
  22. ↑ Сумбатзаде А. С. Социально-экономические предпосылки победы Советской власти в Азербайджане. — М.: Наука, 1972. c.63
  23. ↑ 23.0 23.1 23.2 23.3 Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990.с. 84—85.
  24. ↑ 24.0 24.1 Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990. c. 86
  25. ↑ 25.0 25.1 Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990. с. 86—87.
  26. ↑ Документы из истории борьбы за Советскую власть в Азербайджане в 1917-1918 гг. // Труды Азербайджанского филиала ИМЭЛ при ЦК ВКП(б). — Баку, 1948. — Т. XII. — С. 128.
  27. ↑ Сумбатзаде А. С. Социально-экономические предпосылки победы Советской власти в Азербайджане. — М.: Наука, 1972. c.53
  28. ↑ 28.0 28.1 28.2 Исмаилов Э. Э. Некоторые сведения по родословной Гаджи Зейналабдина Тагиева // Известия Азербайджанского историко-родословного общества. Вып. 4. — Баку, 2003. — С. 17—22. c.19
  29. ↑ Сумбатзаде А. С. Социально-экономические предпосылки победы Советской власти в Азербайджане. — М.: Наука, 1972. c.74
  30. ↑ В выходных данных газеты "Каспий", начиная с 16 февраля 1897 г., указывается: "Издатель Г.З.А. Тагиев"
  31. ↑ Сеидзаде Д. Б. Из истории азербайджанской буржуазии в начале XX века. — Баку: Элм, 1978. c.31
  32. ↑ Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990. с. 56—57.
  33. ↑ 33.0 33.1 Сеидзаде Д. Б. Азербайджанские депутаты в Государственной Думе России. — Баку: Азербайджанское гос. изд-во, 1991. с. 16—17.
  34. ↑ Оразаев Г. М.-Р. Арабографические книги дагестанских авторов, изданных на тюркских языках вне пределов Дагестана — в России и за рубежом (XIX — начало XX вв.) // Тюрко-мусульманский мир: идентичность, наследие и перспективы изучения. Сборник статей участников Международной конференции «Тюрко-мусульманский мир: идентичность, наследие и перспективы изучения» (Казань, 27-28 мая 2014 г.). — С. 161.
  35. ↑ Ахмедов Т. Нариман Нариманов. — Баку: Язычы, 1988. — С. 49—50.
  36. ↑ Фатуллаев-Фигаров Ш. С. Бакинские архитекторы: конец XIX — начало XX веков. — Баку: Шарг-Гарб, 2013. — С. 230.
  37. ↑ Фатуллаев-Фигаров Ш. С. Архитектурная энциклопедия Баку. — Баку: Шарг-Гарб, 2013. — С. 175.
  38. ↑ История Коммунистической партии Азербайджана. Ч. 1. — Баку: Азербайджанское гос. изд-во, 1958. — С. 118—120.
  39. ↑ Ибрагимов З. Революция 1905-1907 гг. в Азербайджане. — Баку: Азербайджанское гос. изд-во, 1955. — С. 194—195.
  40. ↑ Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990. с. 58.
  41. ↑ 41.0 41.1 41.2 Фатуллаев-Фигаров Ш. С. Бакинские архитекторы: конец XIX — начало XX веков. — Баку: Шарг-Гарб, 2013. — С. 217.
  42. ↑ Баберовски Й. Враг есть везде. Сталинизм на Кавказе. — М.: Российская политическая энциклопедия (РОССПЭН), Фонд «Президентский центр Б.Н. Ельцина», 2010. — 855 с. — ISBN 978-5-8243-1435-9. с. 44—45.
  43. ↑ Джаваншир Н. А. О родословной Мелик-Аслановых // Известия Азербайджанского историко-родословного общества. Вып. 2. — Баку, 2001. — С. 28—29.
  44. ↑ Баберовски Й. Враг есть везде. Сталинизм на Кавказе. — М.: Российская политическая энциклопедия (РОССПЭН), Фонд «Президентский центр Б.Н. Ельцина», 2010. — 855 с. — ISBN 978-5-8243-1435-9. с. 221.
  45. ↑ История Азербайджана. — Баку: Изд-во АН Азербайджанской ССР, 1960. — Т. 2. — С. 619—620.
  46. ↑ Ахмедов Т. Нариман Нариманов. — Баку: Язычы, 1988. — С. 98.
  47. ↑ 47.00 47.01 47.02 47.03 47.04 47.05 47.06 47.07 47.08 47.09 47.10 47.11 47.12 47.13 47.14 Исмаилов Э. Э. Некоторые сведения по родословной Гаджи Зейналабдина Тагиева // Известия Азербайджанского историко-родословного общества. Вып. 4. — Баку, 2003. — С. 17—22. с. 20.
  48. ↑ Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990. с. 17.
  49. ↑ Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990. с. 108.
  50. ↑ 50.0 50.1 Ибрагимов М. Дж. Предпринимательская деятельность Г. З. Тагиева. — Баку: Азербайджанской гос. изд-во, 1990. с. 53.
  51. ↑ 51.0 51.1 Фатуллаев-Фигаров Ш. С. Архитектурная энциклопедия Баку. — Баку: Шарг-Гарб, 2013. — С. 268—271.
  52. ↑ Исмаилов Э. Э. Генеалогия Талышинских-Талышхановых. — Баку, 2001. — С. 46.
  53. ↑ ЛЕГЕНДЫ О ЛЮБВИ. ГАДЖИ ЗЕЙНАЛАБДИН ТАГИЕВ В ПРОЕКТЕ LADY.DAY.AZ "ЛЮБОВЬ И ЖЗЛ АЗЕРБАЙДЖАНА"
  54. ↑ 54.0 54.1 САФИЯ ТАГИЕВА: "Я ЦЕЛОВАЛА КАМНИ РОДНОГО ГОРОДА...". დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2019-12-25. ციტირების თარიღი: 2020-01-07.
  55. ↑ Первые леди старого Баку. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2019-12-29. ციტირების თარიღი: 2020-01-07.
  56. ↑ 56.0 56.1 56.2 Il petrolio e la gloria: La corsa al dominio e alle ricchezze della regione del Mar Caspio
  57. ↑ Сеидзаде Д. Б. Азербайджанские депутаты в Государственной Думе России. — Баку: Азербайджанское гос. изд-во, 1991.с. 54—55.
  58. ↑ Багирова И. С. Политические партии и организации Азербайджана в начале XX века (1900—1917). — Баку: Элм, 1997. — С. 151.
  59. ↑ Послужной список ген.-лейт. Араблинского. РГВИА. Ф. 400. Оп 12. Д. 20726. Л. 94–107об.
  60. ↑ В книге Ф. Д. Ашнина, В. М. Алпатова и Д. М. Насилова «Репрессированная тюркология» он ошибочно указан как сын нефтепромышленника Г. З. Тагиева[63].
  61. ↑ 61.0 61.1 61.2 61.3 Ашнин Ф. Д., Алпатов В. М., Насилов Д. М. Репрессированная тюркология. — М.: «Восточная литература» РАН, 2002. — С. 168, 169-170.
  62. ↑ Исмаилов Э. Э. Некоторые сведения по родословной Гаджи Зейналабдина Тагиева // Известия Азербайджанского историко-родословного общества. Вып. 4. — Баку, 2003. — С. 17—22. с. 20—21.
  63. ↑ 63.0 63.1 63.2 азербайджанское общество. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2020-04-01. ციტირების თარიღი: 2020-01-07.
  64. ↑ Ata (film, 1988) Hacı Zeynalabdin Tağıyevin qızı Sara xanım haqqında
  65. ↑ `Təəssüf ki, babamın yolunu davam etdirə bilmirik`. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2019-04-10. ციტირების თარიღი: 2020-01-07.
  66. ↑ 66.0 66.1 Правнук Гаджи Зейналабдина Тагиева
  67. ↑ Чти отца своего. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2018-10-23. ციტირების თარიღი: 2020-01-07.
  68. ↑ Исмаилов Э. Э. Некоторые сведения по родословной Гаджи Зейналабдина Тагиева // Известия Азербайджанского историко-родословного общества. Вып. 4. — Баку, 2003. — С. 17—22. с. 19—20.
  69. ↑ Гаджи Зейналабдин Тагиев в турецком сериале[მკვდარი ბმული]
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=ჰაჯი_ზეინალაბდინ_თაღიევი&oldid=4562195“-დან