ამიერკავკასიის რკინიგზა
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0d/%D0%A1%D1%85%D0%B5%D0%BC%D0%B0_%D0%97%D0%B0%D0%BA%D0%B0%D0%B2%D0%BA%D0%B0%D0%B7%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B9_%D0%B6%D0%B4.jpg/300px-%D0%A1%D1%85%D0%B5%D0%BC%D0%B0_%D0%97%D0%B0%D0%BA%D0%B0%D0%B2%D0%BA%D0%B0%D0%B7%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B9_%D0%B6%D0%B4.jpg)
ამიერკავკასიის რკინიგზა — რკინიგზა, რომელიც გადაჭიმულია საქართველოს, სომხეთისა და აზერბაიჯანის ტერიტორიებზე.
ისტორია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
რკინიგზის მშენებლობა დაიწყო 1865 წელს ქალაქ ფოთიდან. ფოთი - ზესტაფონის მონაკვეთი გაიხსნა 1871 წლის 14 აგვისტოს ხოლო მთელი სისტემა ამოქმედდა 1872 წელს. ბაქოში ნავთობის წარმოებასთან დაკავშირებით აუცილებელი გახდა მისი ტრანსპორტირება მსოფლიოს დანარჩენ ქვეყნებში და 1883 წელში გაიხსნა სამტრედია - ბათუმისა და თბილისი - ბაქოს ხაზები.
1899—1908 წლებში ექსპლუატაციაში შევიდა თბილისი - ალექსანდროპოლი — ერევანი — ჯულფა ხაზი.
1925 სარკინიგზო ქსელს უერთდება ლენინაკანი — არტიკი, ხოლო 1935 წელს კი ბროწეულა — წყალტუბო რომლის ერთ-ერთ შტოს გუმბრინის სადგური წარმოადგენდა, შემდგომ 1940 წელს გაიხსნა გორი - ცხინვალისა და ცხაკაია (სენაკი) — სოხუმის ფოთისა და ტყვარჩელის განშტოებით. შავი ზღვის სანაპიროზე ერთიანი გამჭოლი ხაზი აიგო 1942 წლის ბოლოს, ხოლო 1949 წელს ექსპლუატაციაში შევიდა სოხუმი - ადლერის ხაზი.
1967 წელს ამიერკავკასიის რკინიგზის ხაზის ნაწილი რომელიც მდებარეობს აზერბაიჯანის ტერიტორიაზე გამოეყო მას და ფუნქციონირებს როგორც დამოუკიდებელი რკინიგზა.