შინაარსზე გადასვლა

დავით დოიაშვილი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
დავით დოიაშვილი

დოი
დაბადების თარიღი 7 ოქტომბერი, 1971 (1971-10-07) (52 წლის)
თბილისი
ეროვნება ქართველი
მოქალაქეობა საქართველო
განათლება შოთა რუსთაველის სახელობის თეატრალური ინსტიტუტეს სარეჟისორო ფაკულტეტი. 1988-1994 წლები
პროფესია რეჟისორი
მშობლები მამა: თეიმურაზ დოიაშვილი
დედა: მიმოზა სოსელია
ჯილდოები თეატრალური პრემია "დურუჯი", 2010 წ.

დავით თეიმურაზის ძე დოიაშვილი („დოი“) (დ. 7 ოქტომბერი, 1971, თბილისი) — ქართველი რეჟისორი.

ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

დაიბადა ლიტერატურათმცოდნე თეიმურაზ დოიაშვილისა და მიმოზა სოსელიას ოჯახში. 1993 წელს დაამთავრა საქართველოს შოთა რუსთაველის სახ. თეატრისა და კინოს ინსტიტუტის თეატრის სარეჟისორო ფაკულტეტი (მ. თუმანიშვილის სახელოსნო). 1998–2001 წლებში იყო თბილისის კ. მარჯანიშვილის სახ. თეატრის მთავარი რეჟისორი, 2004 წლიდან — ვ. აბაშიძის სახ. მუსიკალური კომედიისა და დრამის სახელმწიფო თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი, 2005 წლიდან — დირექტორი და სამხატვრო ხელმძღვანელი, ხოლო 2006-იდან — თეატრის მმართველის მოვალეობის შემსრულებელი. დადგმული აქვს არაერთი ცნობილი სპექტაკლი, მ. შ., განსაკუთრებული გამოხმაურება მოჰყვა დათო ტურაშვილის „ჯინსების თაობის“ დადგმას თავისუფალი თეატრის სცენაზე (2001 წელი). დაჯილდოებულია ღირსების ორდენით (2005). მიღებული აქვს თეატრალური „პრემია დურუჯი“ (2010), სანდრო ახმეტელის და კოტე მარჯანიშვილის სახელობის პრემიები.

დადგმული სპექტაკლები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

თეატრალური ინსტიტუტში

მიხეილ თუმანიშვილის სახელობის კინო-მსახიობთა თეატრში:

კოტე მარჯანიშვილის სახელობის თეატრში:

ქუთაისის ლადო მესხიშვილის სახელობის ახალგაზრდულ თეატრში:

ბათუმის ბათუმის ილია ჭავჭავაძის სახელობის ოპერისა და ბალეტის სახელმწიფო თეატრში:

  • ვიქტორ დოლიძის ოპერა „ქეთო და კოტე“ (2005).

ლონდონის West Yorkshire Playhouse თეატრში:

სანქტ-პეტერბურგის მარინის თეატრში:

თავისუფალ თეატრში:

მუსკომედიის თეატრში:

  • „იყო და არა იყო რა ... ანუ საშობაო ზღაპარი“
  • "„სახლი საზღვარზე“
  • „მუსიკის ჰანგები“
  • „რისთავი „გაყრა“
  • უილიამ შექსპირი „მაკბეთი“, (2010)
  • ედმონდ როსტანი „სირანო დე ბერჟერაკი“ (2011)
  • მაქსიმ გორკი „ფსკერზე“ (2014)
  • რიონოსკე აკუტაგავა „ცხოვრება იდიოტისა“ (2015)
  • მარტინ მაკდონა „ბალიშის კაცუნა“ (2016)
  • მეფე ირაკლი ჩარკვიანის მუსიკის მიხედვით „მე გადმოვცურავ ზღვას“ (2022)
  • ზურაბ ანტონოვი „შეყრა“ (2019)

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]