ანგელა ვოდე

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
ანგელა ვოდე
დაბადების თარიღი 5 იანვარი, 1892(1892-01-05)
დაბადების ადგილი ლიუბლიანა[1]
გარდაცვალების თარიღი 5 მაისი, 1985(1985-05-05) (93 წლის)
გარდაცვალების ადგილი ლიუბლიანა
დასაფლავებულია ჟალე
საქმიანობა ადამიანის უფლებათა დამცველი, defectologist, special education teacher[1] , პუბლიცისტი[1] და მასწავლებელი[1]
მოქალაქეობა  იუგოსლავიის სოციალისტური ფედერაციული რესპუბლიკა
იუგოსლავიის სამეფო
სერბთა, ხორვატთა და სლოვენთა სამეფო
ცისლეიტანია

ანგელა ვოდე ( სლოვ: [aŋˈɡeːla ʋɔˈdeː] ; 5 იანვარი, 1892 – 5 მაისი, 1985 ) — სლოვენი პედაგოგი, ფემინისტი ავტორი და უფლებადამცველი . იუგოსლავიის კომუნისტური პარტიის წევრი. გარიცხეს პარტიიდან 1939 წელს მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტის წინააღმდეგ კრიტიკის გამო. მეორე მსოფლიო ომის დროს იგი შეუერთდა სლოვენიის ხალხის განმათავისუფლებელ ფრონტს, მაგრამ 1942 წელს გააძევეს სლოვენიის კომუნისტურ პარტიასთან უთანხმოების გამო . 1944 წელს დააპატიმრეს ნაცისტურ საკონცენტრაციო ბანაკში . ომის შემდეგ დააპატიმრა იუგოსლავიის კომუნისტურმა ხელისუფლებამ, გაასამართლეს ნაგოდეს სასამართლოზე და რამდენიმე წლით დააპატიმრეს. ციხიდან გათავისუფლების შემდეგ სიცოცხლის ბოლომდე გარიყული იყო საზოგადოებრივი ცხოვრებიდან. 1990-იან წლებში გახდა სლოვენიაში ტოტალიტარული რეპრესიების მსხვერპლთა ერთ-ერთი მთავარი სიმბოლო. [2][3]

ადრეული წლები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ანგელა ვოდე დაიბადა ლუბლიანაში, იმდროინდელ ავსტრო-უნგრეთის იმპერიაში . 1912 წელს ლუბლიანას მასწავლებელთა კოლეჯის დამთავრების შემდეგ მუშაობდა რამდენიმე სკოლაში მასწავლებლად. [4]

1921 წელს მან მიიღო სპეციალიზაცია სპეციალური საგანმანათლებლო საჭიროების მქონე ბავშვების სწავლებაში. მომდევნო 25 წლის განმავლობაში მუშაობდა დეფექტოლოგ-მასწავლებლად. [4] გამოაქვეყნა რამდენიმე სტატია სპეციალური საჭიროების მქონე ბავშვების განათლების შესახებ და 1936 წელს გამოაქვეყნა წიგნი ამ თემაზე, სათაურით დამხმარე სკოლების მნიშვნელობა და მათი განვითარება იუგოსლავიაში ( Pomen pomožnega šolstva in njegov razvoj v Jugoslaviji ). [5]

ვოდე იყო ერთ-ერთი პირველი ქალთა უფლებების აქტივისტი სლოვენიაში და ადამიანის უფლებათა ჯგუფების ერთ-ერთი პირველი ორგანიზატორი. ომთაშორის პერიოდში იგი აირჩიეს იუგოსლავიის ქალთა მოძრაობის პრეზიდენტად და სლოვენიის ქალ მასწავლებელთა საზოგადოების პრეზიდენტად. [4] მან გამოაქვეყნა უამრავი ტექსტი, რომელიც ეხებოდა სოციალურ უსამართლობას და ქალთა უფლებებს. მნიშვნელოვანი წიგნებია ქალი თანამედროვე სამყაროში ( Žena v sedanjem svetu, 1934), ქალი და ფაშიზმი ( Žena i fašizam, 1935, დაწერილი სერბოხორვატულ ენაზე ). მისი ყველაზე მნიშვნელოვანი თეორიული ნაშრომი იყო გენდერი და ბედი ( Spol in usoda ), გამოქვეყნებული 1938 წელს [5]

1922 წელს შეუერთდა იუგოსლავიის არალეგალურ კომუნისტურ პარტიას . [4] მან ეს გადაწყვეტილება მოიხსენია, როგორც იდეალიზმის აქტი, რომელიც წარმოიშვა უსამართლობის წინააღმდეგ ბრძოლისა და სუსტების მხარდაჭერის გულწრფელი რწმენით. იგი ხედავდა კომუნიზმს, როგორც სოციალური და პოლიტიკური ემანსიპაციის იდეალს, [5] რომელიც მოიცავდა სლოვენების სრულ თანასწორობას იუგოსლავიაში და სლოვენიის ავტონომიას დეცენტრალიზებულ ფედერაციაში.

სლოვენური ენის გარდა, ანგელა ვოდე თავისუფლად ფლობდა გერმანულ, ინგლისურ, ფრანგულ და სერბო-ხორვატულ ენებს, ასევე ლაპარაკობდა იტალიურ და მცირედით რუსულ ენებზე . [6]

კონფლიქტი კომუნისტურ პარტიასთან და მეორე მსოფლიო ომი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1939 წელს ვოდემ მკვეთრად გააკრიტიკა მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტი, რამაც გამოიწვია მისი გარიცხვა კომუნისტური პარტიიდან. [5]

1941 წლის აპრილის დასაწყისში იუგოსლავიაში ღერძის (ბერლინი-რომი-ტოკიო) შეჭრის შემდეგ, ვოდემ მოითხოვა ერთიანი ანტიფაშისტური ფრონტი, აკრიტიკებდა სლოვენ კომუნისტებს, რომლებიც მხარს უჭერდნენ სტალინის თანამშრომლობას ჰიტლერთან. [5] კომუნისტურ პარტიასთან კონფლიქტის მიუხედავად, ვოდე შეუერთდა სლოვენი ხალხის, კომუნისტების ხელმძღვანელობით, განმათავისუფლებელ ფრონტს საბჭოთა კავშირზე ნაცისტური გერმანიის თავდასხმის შემდეგ 1941 წლის ივნისში, როდესაც იუგოსლავიის კომუნისტებმა გადაწყვიტეს შეიარაღებული ბრძოლა დაეწყოთ ღერძის საოკუპაციო ძალებთან. ვოდე გახდა სლოვენი ხალხის განმათავისუფლებელი ფრონტის უმაღლესი პლენუმის ერთ-ერთი წევრი [4], როგორც სლოვენ ქალთა მოძრაობების წარმომადგენელი. 1941 წლის ბოლოს იგი შეუერთდა ჯგუფს ძველი სამართლიანობა („Stara Pravda“), რომელსაც მემარცხენე აქტივისტი ჩრტომირ ნაგოდე ხელმძღვანელობდა. 1942 წელს ნაგოდეს ჯგუფი გააძევეს განმათავისუფლებელი ფრონტიდან სლოვენ კომუნისტებთან მუდმივი უთანხმოების გამო. [5]

მიწისქვეშა წინააღმდეგობის მოძრაობიდან გარიცხვის შემდეგ ვოდემ განაგრძო ქველმოქმედება საკუთარი ხელით. მიუხედავად იმისა, რომ ცხოვრება რთული იყო იტალიის მიერ ოკუპირებულ პროვინცია ლუბლიანაში, საქმეები კიდევ უფრო უარესად იყო გერმანიის მიერ ოკუპირებულ სლოვენიის ნაწილში. ლუბლიანას პროვინციაში ბევრი სლოვენი ლტოლვილი იყო, რომლებიც გაიქცნენ გერმანიის მიერ ოკუპირებული ზონიდან, რათა გაქცეოდნენ ნაცისტური გერმანიის სასტიკ ანტისლოვენურ პოლიტიკას. ვოდე ეხმარებოდა ამ ლტოლვილებისთვის. 1942 წელს იტალიის საოკუპაციო ძალებმა დაიწყეს მძევლების სიკვდილით დასჯა ლუბლიანას პროვინციაში . ვოდემ პეტიცია დაწერა ბენიტო მუსოლინის მისამართით და დაიწყო ხელმოწერების შეგროვება მძევლების სიცოცხლის გადარჩენის მცდელობით. სლოვენიის კომუნისტურმა ორგანიზაციამ ხელი შეუშალა მას ხელმოწერების შეგროვებაში და გაანადგურა პეტიცია. [5] როგორც ჩანს, ეს გაკეთდა იმისთვის, რომ კომუნისტურ ორგანიზაციას შეეძლო შეენარჩუნებინა თავისი პოზიცია, როგორც ერთადერთი სიცოცხლისუნარიანი ძალა, რომელიც ებრძოდა საოკუპაციო ძალებს სლოვენიაში - მთავარი ელემენტი ომის შემდეგ კომუნისტების მიერ ძალაუფლების აღების ლეგიტიმაციისთვის. 1943 წლის გაზაფხულზე ვოდე დააპატიმრეს იტალიის ფაშისტურმა ხელისუფლებამ და რამდენიმე კვირა გაატარა ციხეში. 1944 წლის იანვარში იგი დააპატიმრეს გერმანელებმა და გაგზავნეს რავენსბრიუკის საკონცენტრაციო ბანაკში . იგი სახლში რამდენიმე თვის შემდეგ, 1944 წლის გვიან შემოდგომაზე, დაქანცული, მაგრამ ცოცხალი დაბრუნდა.

დევნა კომუნიზმის დროს[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ მან განაგრძო მასწავლებლად მუშაობა. 1947 წელს იგი დააპატიმრეს კომუნისტურმა იუგოსლავიის საიდუმლო პოლიციამ, დააპატიმრეს და აწამებდნენ ორი თვის განმავლობაში. 1947 წლის შემოდგომაზე, იგი გაასამართლეს ნაგოდეს სასამართლო პროცესზე, რომელიც ორგანიზებული იყო რამდენიმე ცნობილი სლოვენი პროდასავლური პოლიტიკოსისა და აქტივისტის წინააღმდეგ. მათ ბრალს სდებდნენ მუშათა კლასის მტრობაში, კაპიტალიზმის აგენტობაში, დასავლელ ჯაშუშობასა და ა.შ. მათ ყველას მიესაჯა სიკვდილით დასჯა ან გრძელვადიანი თავისუფლების აღკვეთა და ყველა უფლების გაუქმება. [4]

ვოდეს ბრალი ედებოდა „სლოვენიის პოლიტიკურ და ეკონომიკურ ვითარებაზე ვრცელი ჯაშუშური მოხსენების დაწერაში, რომელშიც ის მძიმე ცილისწამებას წერდა ხალხის ხელისუფლების მიმართ ომის შესახებ და აპირებდა მის წარდგენას ამერიკის წითელი ჯვრის წარმომადგენელს იუგოსლავიაში“. მას მიესაჯა 20 წლით თავისუფლების აღკვეთა და ყველა უფლების გაუქმება შემდგომი ხუთი წლით. იგი გაათავისუფლეს ექვსი წლის შემდეგ, [4] სავარაუდოდ, ტიტოს იუგოსლავიაზე საერთაშორისო ორგანიზაციების ზეწოლის გამო.

ციხიდან გამოსვლის შემდეგ ვოდე იყო უუფლებო ადამიანი. მას არ შეეძლო, ემუშავა და ჰქონოდა პირადი შემოსავალი. მას არც სამედიცინო დაზღვევა ჰქონდა და არც სოციალური დახმარება. მან პასპორტი ვერ მიიღო. მისი სახელი აკრძალული იყო საჯაროდ: მას აეკრძალა ნააზრევის გამოქვეყნება, ხოლო მისი ნამუშევრების ციტირება არ შეიძლებოდა წიგნებში ან სტატიებში. იგი რამდენიმე წლის განმავლობაში მთლიანად ზრუნავდა თავის დაზე, ივანკა შპინდლერზე. მას პასპორტი მხოლოდ 1970-იანი წლების შუა ხანებში დაუბრუნეს. მისი პირველი საჯარო გამოჩენა მოხდა მის გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე, 1980-იანი წლების შუა ხანებში, როდესაც მან ინტერვიუ მისცა ალტერნატიულ ჟურნალს Nova revija- ს.

იგი გარდაიცვალა ლუბლიანაში 1985 წელს.

დამალული მემუარები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1960-იანი წლების ბოლოს ვოდემ ფარულად დაიწყო თავისი ავტობიოგრაფიის წერა. მან დაასრულა ხელნაწერი 1971 წელს და დაარქვა Skriti spomin (დამალული მემუარები) . ტექსტი დამალული იყო მომდევნო 30 წლის განმავლობაში. [5] მან დაავალა თავის ძმისშვილს იანეზ შპინდლერს (რომელიც საზღვარგარეთ ცხოვრობდა) წიგნის გამოცემა შესაბამის დროს მომავალში. 1990-იან წლებში ხელნაწერი გადაეცა ცნობილ ავტორს, ჟურნალისტს და ისტორიკოსს ალენკა პუჰარს, რომელმაც ის დაარედაქტირა. ის 2004 წელს გამოსცა გამომცემლობა Nova Revija-მ .

წიგნი დაყოფილია სამ ნაწილად. პირველ ნაწილში ვოდე აღწერს ომის დროს მისი პირადი გადმოსახედიდან. მეორე ნაწილში იგი ასახავს თავის პატიმრობას დაკითხვისა და წამების ჩათვლით. შემდეგ იგი აღწერს თავის ცხოვრებას ადამიანის ძირითადი უფლებების გარეშე, რომელსაც იგი განსაზღვრავს, როგორც „შემსუბუქებული და განზავებული ვარიანტის ცხოვრებას“. მესამე ნაწილში ვოდე აფასებს იუგოსლავიის კომუნისტურ სისტემას. ის აანალიზებს სლოვენიურ და იუგოსლავიის კომუნისტურ რეჟიმს, როგორც ნახევრად ტოტალიტარულ საზოგადოებას, სადაც მმართველ ელიტას შეცდომაში შეჰყავს ხალხს სიცრუით, ჰპირდება მათ უკეთეს მომავალს, მაგრამ სინამდვილეში მხოლოდ საკუთარ სიხარბეს აკმაყოფილებს. [5]

2008 წელს ტელეკომპანია სლოვენიამ გამოუშვა ფილმი ანგელა ვოდეს დამალული მეხსიერება, რომელიც ეფუძნება ვოდეს ხელნაწერის მეორე ნაწილს.

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • Peter Vodopivec, Usoda slovenskih demokratičnih izobražencev: Angela Vode in Boris Furlan, žrtvi Nagodetovega procesa ('The Fate of the Slovenian Democratic Intelligentsia: Angela Vode and Boris Furlan, Victims of the Nagode Trial'; Ljubljana: Slovenska matica, 2001).

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Czech National Authority Database
  2. ↑ Vodetova, simbol žrtev vseh totalitarizmov: Res desnica povezuje komunizem in nacizem?.
  3. ↑ Počastitev 23. Avgusta – Dneva spomina na žrtve totalitarizma po Evropi : SCNR. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2012-03-20. ციტირების თარიღი: 2011-02-23.
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 4.5 4.6 Enciklopedija Slovenije, vol. 14, entry Vode, Angela. Mladinska knjiga, Ljubljana 2000.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 5.4 5.5 5.6 5.7 5.8 Angela Vode, Skriti spomin
  6. ↑ Televizija Slovenija.
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=ანგელა_ვოდე&oldid=4519107“-დან