პუნქტუაცია (გვიანდ. ლათ. punctuatio < ლათ.punctum — „წერტილი“) — სასვენ ნიშანთა ხმარების წესები. მისი დანიშნულებაა წინადადება ნათელი და ზუსტი გახადოს.
პუნქტუაციის ჩამოყალიბებამდე სიტყვები მიჯრით, ინტერვალის გარეშე იწერებოდა, რაც კითხვას დიდად აძნელებდა. დამწერლობის განვითარებასთან ერთად საჭირო შეიქნა შემუშავებულიყო ნიშნები ტექსტის დასანაწევრებლად.
ძველ ქართულში ძირითადად წერილი გამოიყენებოდა და მისი სხვადასხვა კომბინაციის საშუალებით ხდებოდა აზრის დანაწევრება. V-X საუკუნეების მთელ რიგ ძეგლებში წინადადებაში შემავალი გარკვეული პერიოდები — ,=,>,= — ნიშნებით გამოიყოფოდა. სასვენი ნიშნების სისტემატიზაციას შეეცადა ეფრემ მცირე (X საუკუნის II ნახევარი) და ჩამოაყალიბა მათი ხმარების გარკვეული წესი-შემოიტანა ერთი (.) ორი (:) სამი (:·) ექვსი (:·:·) წერტილი და ტერმინები: „მცირედ სასუჱნად“, „განსაკუჱთელად სიტყჳისა“, „დიდად სასუჱნად“, და „სრულად დასაბოლოებად და ახლად დასაწყებელად სიტყჳისა“.
XI საუკუნიდან ხელნაწერებში ვხვდებით კითხვითი წინადადების გამოყოფას მახვილისა (') და მძიმის (,) საშუალებით. მახვილი დაისმოდა კითხვით სიტყვასთან ან კითხვით ნაწილაკთან, ხოლო მძიმე — კითხვით სიტყვასთან ან კიხვითი წინადადების ბოლოს. XII საუკუნეში ეს უკანასკნელი წერტილმძიმით გამოიყოფა.
ანტონ კათალიკოსმა (XVIII ს.) სასვენი ნიშნების ახალი სისტემა შეიმუშავა. იგი წინადადების ყოფს უსრულად სრულად და დასასრულად. ამ წინადადებებში იხმარებოდა მძიმე, ერთი და ორი წერტილი.
