კარლო კალაძე

კარლო კალაძე
დაბადების თარიღი	16 მარტი, 1907(1907-03-16)
დაბადების ადგილი	ეწერი, ქუთაისის გუბერნია, რუსეთის იმპერია
გარდაცვალების თარიღი	10 დეკემბერი, 1988(1988-12-10) (81 წლის)
გარდაცვალების ადგილი	თბილისი
დასაფლავებულია	დიდუბის პანთეონი
ფსევდონიმი	კაკი ეწრელი
საქმიანობა	პოეტი და დრამატურგი
მოქალაქეობა	რუსეთის იმპერია  საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა  სსრკ
ჯილდოები	საპატიო ნიშნის ორდენი, საქართველოს სსრ-ის ხელოვნების დამსახურებული მოღვაწე, ოქტომბრის რევოლუციის ორდენი და შრომის წითელი დროშის ორდენი

კარლო რაჟდენის ძე კალაძე (დ. 16 მარტი, 1907, ეწერი, ახლანდელი სამტრედიის მუნიციპალიტეტი — გ. 10 დეკემბერი, 1988, თბილისი) — ქართველი პოეტი, დრამატურგი, საქართველოს ხელოვნების დამსახურებული მოღვაწე.

ბიოგრაფია

პირველი ლექსები გამოაქვეყნა 1920 წელს არალეგალურ პრესაში კაკი ეწრელის ფსევდონიმით. 1924 წელს რედაქტორობდა ჟურნალ „პროლემაფს“. 1927-1930 წლებში იყო მარჯანიშვილის სახელობის თეატრის დირექტორი. 1931 წელს მისი ინიციატივით ქუთაისში დაარსდა ლიტერატურული გაზეთი „სიტყვა და საქმე“. იგი იყო 1924 წელს ჩამოყალიბებული ახალგაზრდა პროლეტარული მწერლობის ორგანიზაციის ერთ-ერთი დამაარსებელი. მან აქტიური როლი შეასრულა საქართველოს მწერალთა კავშირის შექმნაში, იყო ამ კავშირის პრეზიდიუმის წევრი.

კარლო კალაძის ადრინდელი ლექსებისათვის დამახასიათებელია რევოლუციური და ეროვნული პათოსი. ამ პერიოდს ეკუთვნის პოეტის სხვადასხვა თემაზე შექმნილი ნაწარმოებები: „პოემა უჩარდიონი“, „მთების ეპოსი“, „ხერთვისის განთიადები“ და სხვა. კ. კალაძე განსაკუთრებული შემოქმედებით გამოეხმაურა დიდ სამამულო ომს. ხანგრძლივად იმყოფებოდა ჩრდილოეთ კავკასიის ფრონტზე და შექმნა ლექსებისა და პოემების წიგნი „შეხვედრები ბრძოლის ველზე“.

კარლო კალაზეს დიდი ამაგი მიუძღვის დრამატურგიაზეც. თეატრში, რომელსაც კ. მარჯანიშვილი ხელმძღვანელობდა, დაიდგა კ. კალაძის პიესები „როგორ?“ და „ხატიჯე“, ხოლო სპექტაკლებს „სოფლის საღამოები“, „სახლი მტკვრის პირას“ წარმატება ხვდა რუსთაველის სახელობის თეატრში.

დაჯილდოვებული იყო ოქტომბრის რევოლუციის, სამი შრომის წითელი დროშის და „საპატიო ნიშნის“ ორდენებითა და მედლებით.

დაკრძალულია მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა დიდუბის პანთეონში.

ლიტერატურა

• ზ. ბაბუნაშვილი, თ. ნოზაძე, „მამულიშვილთა სავანე“, გვ. 201, თბ., 1994