ულრიკა მაინჰოფი
| ულრიკა მაინჰოფი | |
|---|---|
| გერმ. Ulrike Marie Meinhof | |
.jpg) | |
| დაბადების თარიღი | 7 ოქტომბერი, 1934[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] |
| დაბადების ადგილი | ოლდენბურგი, ქვემო საქსონია, გერმანიის იმპერია |
| გარდაცვალების თარიღი | 9 მაისი, 1976[1] [2] [3] [4] [6] [8] [9] (41 წლის) |
| გარდაცვალების ადგილი | შტუტგარტი, ბადენ-ვიურტემბერგი, გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკა |
| მოქალაქეობა |
 გერმანია |
| განათლება | მიუნსტერის უნივერსიტეტი და Cäcilienschule Oldenburg |
| მამა | Werner Meinhof |
| დედა | Ingeborg Meinhof |
| მეუღლე/ები | Klaus Rainer Röhl |
| შვილ(ებ)ი | Bettina Röhl და Regine Röhl |
ულრიკა მარია მაინჰოფი (გერმ. Ulrike Marie Meinhof, დ. 7 ოქტომბერი 1934, ოლდენბურგი, გერმანია — გ. 9 მაისი, 1976, შტუტგარტი, გფრ) — დასავლეთგერმანელი ტერორისტი, ჟურნალისტი, პედაგოგი, სოციოლოგი და დოკუმენტალისტი, საზოგადოებრივი და პოლიტიკური მოღვაწე, წითელი არმიის ფრაქციის ერთ-ერთი ლიდერი და თეორეტიკოსი.
ბიოგრაფია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ულრიკა მაინჰოფი დაიბადა 1934 წლის 7 ოქტომბერს გერმანიის ქალაქ ოლდენბურგში. მისი დიდი პაპა. ფრიდრიხ მაინჰოფი, ლუთერანული ეკელსიის პასტორი იყო სოფელ ბარცვიცში (ამჟამად ბაჟოვიცე), პომერანიაში. პაპაც ასევე იქ მსახურობდა პასტორად, პაპის ძმა კარლ მაინჰოფი (1857-1944 წწ.) აფრიკაში მისიონერად მუშაობდა და გახდა გერმანული აფრიკანიზმის ერთ-ერთი ფუძემდებელი. დაიღუპამ თავისი ერთ-ერთი ხანგრძლივი მოგზაურობოს დროს. ოფიციალური ვერსიის მიხედვით მოკლეს, თუმცა არაოფიციალური ვერსიის თანახმად იგი კანიბალიზმით დაკავებულმა ტომებმა შეჭამეს. ულრიკას შობლები იყვნენ ისტორიკოს-ხელოვნებათმცოდნეები. მამამისი, ვერნერ მაინჰოფი (1901-1940 წწ.) 1930 წლიდან იყო ფაშისტური ორგანიზაციის „გერმანული კულტურისათვის ბრძოლის კავშირის“ წევრი. 1933 წელს იგი გახდა ნაციონალ-სოციალისტური გერმანული მუშათა პარტიის წევრი. ულრიკა 6 წლის იყო მამა რომ გარდაეცვალა. 1948 წელს გარდაიცვალა დედამისიც ინგებორგა და გოგონაზე მეურვეობა იკისრა რენატა რიმეკმა, ცნობილმა ისტორიკოსმა, პედაგოგმა და პაციფისტური პარტიის „მსოფლიო გერმანელთა პარტიის“ დამაარსებელმა.
1955 წელს ჩაირიცხება მარბურგის უნივერსიტეტში, სადაც სწავლობდა ფილოსოფიას, პედაგოგიკასა და გერმანისტიკას, თუმცა უნივერსიტეტში არსებულ ატმოსფეროს ვერ შეეგუა და 1957 წელს გადავიდა მიუნსტერის უნივერსიტეტში, სადაც გაიცნო ესპანელი მემარცხენე ფილოსოფოსი მანუელ საკრისტანი, რომელმაც მოგვიანებით მისი ნაშრომები ესპანურ ენაზე თარგმნა.
მიუნსტერში გახდა ატომური განიარაღების საუნივერსიტეტო მოძრაობის ლიდერი. 1958 წელს ხდება გერმანელი სტუდენტების სოციალისტური კავშირის წევრი, ასევე გერმანიის სოციალ-დემოკრატიული პარტიის წევრი. ეწევა ჟურნაისტიკურ და პუბლიცისტიკურ მოღვაწეობას.
1959 წლიდან თანამშრომლობს ჰამბურგში გამომავალ ჟურნალ Konkret-თან. 1960 წელს ხდება ამ ჟურნალის მთავარი რედაქტორი. 1961 წელს ცოლად გაყვება ჟUრნალის გამომცემელს კლაუს რაიონერს,მათ შეეძინებათ ტყუპი გოგო.
1960-იანი წლების დასაწყისში დასავლეთგერმანელ ჟურნალისტთა შორის ყველაზე ცნობილი ჟურნალისტია. ამავე პერიოდში ხდება ანტიფაშისტური და ანტიატომური მოძრაობის ლიდერი, ასევე ეწინააღმდეგება ვიეტნამის ომსა და გფრ-ში ანტიდემოკრატიული „საგანგებო კანონების“ მიღებას. 1969 წელს წყვეტს თანამშრომლობას ჟურნალ Konkret-თან.
1970 წელს მაინჰოფი ორგანიზებას უწევს მემარცხენე ტერორისტული ორგანიზაციის ლიდერის, ანდრეას ბაადერას შეიარაღებული გათავისუფლების პროცესს. გათავისუფლების მომენტში გახსნილი ცეცხლის დროს მძიმედ დაჭრეს 3 ადამიანი, მათ შორის ორი პოლიციელი. ამ ამბების შემდეგ ულრიკას სამხედრო ნათლობა ხდება იატაკქვეშეთში. იგი ხდება წითელი არმიის ფრაქციის დამაარსებელი, ხელმძღვანელი და თეორეტიკოსი.
ხანგრძლივი ძებნის შემდეგ 1972 წლის 15 ივნისს მაინჰოფი დააპატიმრეს. 1974 წლის ნოემბერში მიუსაჯეს 8 წლიანი პატიმრობა ა. ბაადერას გათავისუფლებისას მომხდარი ამბების გამო. 1976 წლის 9 მაისს იგი მკვდარი იპოვეს საკუთარ კამერაში, შტუტგარტში მდებარე შტამჰაიმის განსაკუთრებული რეჟიმის ციხეში. მისი მომხრეები ულრიკას სიკვდილში გფრ-ის გენერალურ პროკურატურას ადანაშაულებდნენ.
ოფიციალური ვერსიით მაინჰოფმა სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა. ქრისტიანული ეკელსიაც ეწინააღმდეგება მაინჰობის თვითმკვლელად გამოცხადებას და მას კრძალავენ ეკლესიის ეზოში მდებარე სასაფლაოზე მარიენდორფში. ულრიკა მაინჰოფის დაკრძალვის ცერემონია მასობრივი პროტესტის დემონსტრაციად გადაიქცა. ანალოგიური დემონსტრაციები გაიმართა მსოფლიოს ბევრ ქალაქში.
რესურსები ინტერნეტში
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- Ульрика Майнхоф. «От протеста — к сопротивлению»
- Ульрика Майнхоф. «Человеческое достоинство»
- Ульрика Майнхоф. «„Кули или коллеги?“: Иностранные рабочие в Германии»
- Ульрика Майнхоф. «Напалм и пудинг»
- Ульрика Майнхоф. «Ложное сознание»
- Ульрика Майнхоф. «Социал-демократия и ГКП»
- Ульрика Майнхоф. «Поджог универмага» или здесь
- Ульрика Майнхоф. Глупый — потому что бедный
- Водометы, и против женщин тоже
- Ульрика Майнхоф в библиотеке журнала «Скепсис»
- Ульрика Майнхоф в wiki-разделах Интернет-портала РКСМ(б)[მკვდარი ბმული]
- Александр Тарасов. «Вьетнам близко, или Партизанская война на берегах Рейна»
- Александр Тарасов. «Партизан-антифашистов опять называют бандитами» დაარქივებული 2011-11-01 საიტზე Wayback Machine.
- Александр Тарасов «Капитализм ведет к фашизму — долой капитализм!»
სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ 1.0 1.1 Deutsche Nationalbibliothek Record #118580175 // ინტეგრირებული ნორმატიული ფაილი — 2012—2016.
- ↑ 3.0 3.1 Discogs — 2000.
- ↑ 4.0 4.1 filmportal.de — 2005.
- ↑ FemBio database
- ↑ 6.0 6.1 ბროკჰაუზის ენციკლოპედია
- ↑ Brozović D., Ladan T. Hrvatska enciklopedija — LZMK, 1999. — 9272 გვრ.
- ↑ 8.0 8.1 The Fine Art Archive — 2003.
- ↑ 9.0 9.1 Munzinger Personen