ალექსანდრე (ოქროპირიძე)

ალექსანდრე
ეპისკოპოსი
წმინდა მღვდელმთავარი ალესანდრე ოქროპირიძე და მისი ძმისშვილი ეპისკოპოსი ლეონიდე ოქროპირიძე, 1890-იანი წლები, ალექსანდრე როინაშვილის ფოტო
ეკლესია	რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესია
თანამდებობიდან წასვლა	1903
პირადი მონაცემები
საერო სახელი	ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძე
დაბადების თარიღი	1824
გარდაცვალების თარიღი	9 ნოემბერი, 1907
დასაფლავების ადგილი	შიომღვიმე
ეროვნება	ქართველი
რელიგია	მართლმადიდებელი
ალმა-მატერი	ყაზანის სასულიერო აკადემია.

ალექსანდრე (ერისკაცობაში ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძე; დ. 1824 — გ. 9 ნოემბერი, 1907) — ქართველი საეკლესიო და საზოგადო მოღვაწე.

ბიოგრაფია

გორის სასულიერო სასწავლებლისა და თბილისის სასულიერო სემინარიის შემდეგ, 1850 წელს, დაამთავრა ყაზანის სასულიერო აკადემია. იყო მასწავლებელი, შემდეგ — აფხაზეთის არქიმანდრიტი, 1862-1869 — აფხაზეთის ეპისკოპოსი, 1869-1882 — გორის, 1882-1885 — გურიის ეპისკოპოსი, 1886-1898 წლებში — ქართლ-კახეთის ქორეპისკოპოსი, 1898-1903 — გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი. იღვწოდა ქართული ენისა და კულტურის დასაცავად. დასვა საკითხი საქართველოს სასულიერო სკოლებში ქართული ენის სავალდებულო საგნად შემოღების შესახებ. 1903 გადააყენეს თანამდებობიდან.

ალექსანდრემ საკუთარი სახსრებით დააბეჭდვინა რამდენიმე ქართული საერო და საეკლესიო ძეგლი, შეაგროვებინა და გამოაცემინა ხალხში გაბნეული ქართული საგალობლები. 90-იან წლებში შეაკეთა და განაახლა ქართული ხუროთმოძღვრების ძეგლები: შიომღვიმე, ზედაზენი, ჯვარი და დავითგარეჯა. დიდძალი ფული შესწირა ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელ საზოგადოებას და საეკლესიო მუზეუმს, ღარიბ მოწაფეთა დასახმარებლად დააწესა სტიპენდიები. დასაფლავებულია შიომღვიმის მონასტრის ღვთისმშობლის ეკლესიაში.

ლიტერატურა

• „საქართველოს ეკლესიის კალენდარი 1982 წლის“, გვ. 163-167
• ზაქარია ჭიჭინაძე, „გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი ყოვლად სამდღვდელო ალექსანდრე“ — ტფილისი, 1903;
• [Епископ Кирион], Краткий очерк истории грузинской церкви и экзархата за ХIХ столетие, Тфл., 1901 (კრიპტონიმი:: Е. К.);

• ლომინაძე ბ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 1, თბ., 1975. — გვ. 291.