შინაარსზე გადასვლა

სამხრეთი არაბეთი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
სამხრეთი არაბეთის ფედერაციის (1962–1967) დროშა.

სამხრეთი არაბეთიისტორიული რეგიონი, რომელიც არაბეთის ნახევარკუნძულის სამხრეთ რეგიონებს მოიცავს. ძირითადად ის მოიცავს დღევანდელი იემენის ტერიტორიას. ისტორიულად მასში ასევე შედიოდა დღევანდელი ომანის რეგიონი დოფარი და საუდის არაბეთის შემდეგი რეგიონები: ნაჯრანი, ჯიზანი, ასირი.

სამხრეთი არაბეთი დასახლებულია განსხვავებული ეთნიკური და ლინგვისტური ჯგუფებით. კულტურული კავშირები და საერთო ტრადიციები არღვევს არსებუკლ პოლიტიკურ საზღვრებს. ეს არის სამხრეთი არაბეთის ისტორიული ხალხის - კაჰტანიტების (არაბ. قَحْطَانِي) რეგიონი.[1][2]

ისტორიულად რეგიონში გავრცელებული იყო საერთო სამხრეთარაბული ენა და მისი დიალექტები. გამოიყენებოდა საერთო სამხრეთარაბული დამწერლობა, რომლისგანაც მოგვიანებით შეიქმნა ეთიოპიური ანბანი.

იემენი ან ალ-იემენ აღნიშნავს მარჯვენა მხარეს. რომაელები რეგიონს უწოდებდნენ ფელიქს არაბიას (თარგმანში ნაყოფიერი არაბეთი).[3]

სამი ათასი წლის წინ რეგიონში რამდენიმე ანტიკური სახელმწიფო არსებობდა, მაგალითად: მინეიელების სამეფო, კატაბანი, ჰადრამავთი, საბეიელების სამეფო.[4] ამ პერიოდში მოღვაწეობდა ლეგენდარული საბის დედოფალი და ასევე შეიქმნა რამდენიმე ღირსშესანიშნაობა, მათ შორის: მარიბის დამბა, საკმევლის გზა.[5] ორი ათასი წლის წინ სამხრეთ არაბეთში წამყვანი ძალა იყო ჰიმიარიტების სამეფო. პირველად აქსუმის სამეფოს ჯარები III-IV საუკუნეში გამოჩნდნენ და ტერიტორიას VI საუკუნის შუარიცხვებამდე იმორჩილებდნენ. 575 წლიდან რეგიონი სასანიანების გავლენის ქვეშ მოექცა, ხოლო 628 წელს ის მუსლიმანური გახდა.[6]

სამხრეთი არაბეთის მმართველი მუსლიმი დინასტიები

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რესურსები ინტერნეტში

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  1. Qahtan, ონლაინ ენციკლოპედია ბრიტანიკა, 2009, webpage: .
  2. De Lacy O'Leary (2001). Arabia Before Muhammad, გვ. 18.  notes "Qahtan are divided into the two sub-groups of Himyar and Kahlan".
  3. Mackintosh-Smith, Yemen (London: John Murray 1997) at 8.
  4. Brian Doe, South Arabia (London: Thames & Hudson 1971) at 60–102.
  5. Jean-Francois Breton, Arabia Felix (University of Notre Dame 1999) at 13–20, 23; 53–73; 3–5, 41–43.
  6. al-Tabari, The History of al-Tabari, volume VIII, The Victory of Islam (S.U.N.Y. 1997) at 114 (became Muslim).