ანგელოზთა აჯანყება
 | ამ სტატიას გრამატიკის, სტილისა და მართლწერის გასწორება სჭირდება. |
ანგელოზთა აჯანყება (ფრანგ. La Révolte des Anges) — ანატოლ ფრანსის 1914 წლის რომანი, გამოიცა საფრანგეთში. წიგნი პარიზში დაიწერა და მისი შინაარსი ეფუძნება მითებს, რელიგიასა და ფილოსოფიურ იდეებს.
სიუჟეტი
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]"ანგელოზთა აჯანყება" მოგვითხრობს კლასიკურ ქრისტიანულ ისტორიას სამოთხის ომის შესახებ. ნაწარმოებში დაპირისპირება იმართება ანგელოზებსა და სხვა არსებებს შორის. ანგელოზთა მხარეს მიქაელ მთავარანგელოზი მეთაურობს, ხოლო მოწინააღმდეგე მხარეს სატანა. ომი მთავრდება ამ უკანასკნელის დამარცხებითა და დედამიწაზე გადაგდებით. [1]სიუჟეტში ხაზგასმულია ისეთი თემები, როგორებიცაა, პროტაგონისტის ბრძოლა მმართველ იერარქიასთან და ამ იერარქიიდან თავის დაღწევის მცდელობა. ასევე ფარულად მოქმედებას, დელუზიას, რევოლუციას და ნათლისღებას... რეალურად, ეს არის აპოკალიფტურ კონტექსტში ეგზისტენციალური არჩევანის ლიტერატურული ახსნა. ნაწარმოებს ფონად გასდევს ღმერთისა და დაცემული ანგელოზების შეუთანხმებლობა, რასაც შედეგად მათი აჯანყება მოჰყვება. [2]
წიგნი მოგვითხრობს მორის დ'ესპარვიეს და მისი მფარველი ანგელოზის, არკადის, ისტორიას. არკადის მობეზრებული აქვს მორის დ'ესპარვიეს ჩადენილი ცოდვები (მრავალი სასიყვარულო ურთიერთობა) და იწყებს წიგნების კითხვას თეოლოგიის შესახებ დ'ესპარვიეს ბიბლიოთეკიდან და ხვდება, რომ არა ღმერთი, არამედ დემიურგი არის სამყაროს შემოქმედი, რომელიც მართავს მას შიშითა და უმეცრებით. ის აცნობებს მორისს, რომ აღარ იქნება მისი მფარველი ანგელოზი; გადადის პარიზში და იწყებს სხვა დაცემული ანგელოზების ძებნას, რომლებიც შეუერთდებიან მას ცრუ ღმერთის წინააღმდეგ გასალაშქრებლად და მის დასამხობად. მას და მის თანამებრძოლებს შეუძლიათ უზარმაზარი ჯარის შეკრება. ერთმანეთის პოვნის შემდეგ მიდიან ლუციფერის საძებნელად, რათა მან შეძლოს ჯარის ხელმძღვანელობა. ამ შეთავაზებაზე ლუციფერს პასუხი არ აქვს, ამიტომ არკადის ეტყვის, რომ მასთან დარჩნენ, დაელოდონ და პასუხს შემდეგ დღეს შეატყობინებს. მეორე დღეს ლუციფერი დაცემულ ანგელოზებს წუხანდელ სიზმარს უყვება: „დაპყრობილი ღმერთი სატანა გახდება, სატანა დამპყრობელი კი ღმერთი. ბედმა შემიწყალოს ეს საშინელი ხვედრი“.
ის ამბობს, რომ ღმერთის სხვით ჩანაცვლება უაზროა, თუ „ჩვენში და მხოლოდ საკუთარ თავში არ ვეტევით და არ გავანადგურებთ იალდაბაოთს“. იალდაბაოთი გნოსტიციზმში ხასიათდება როგორც ბოროტი, ცრუ ღმერთი, რომელსაც სჯერა, რომ მხოლოდ ის არის ღმერთი, რადგან ის არ აღიქვამს მის თავზე არსებულ სამყაროს. ანატოლ ფრანსის თანახმად, მისი სახელი იალდაბაოთი ნიშნავს „მოხეტიალე ბავშვს“.
პოლიტიკური გავლენები
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]საფრანგეთის პოლიტიკურმა მიდრეკილებებმა - ანატოლ ფრანსის სოციალისტობამ - დიდი გავლენა იქონია ნაწარმოების შექმნაზე. გამოიწვია რა მოსაზრება, რომ წარმატებული რევოლუციები ყოველთვის უფრო დიდ ტირანიას ქმნიან, ვიდრე ის, ვინც რევოლუციონერებმა დაამხეს. [3] ჯო ლოვერნბერგმა რომანი აღწერა როგორც "წარმოსახვითი თხრობა...უმწიფესი გამოხატულება ანატოლ ფრანსის ურბანული გენიისა - ირონიული კრიტიკის შედევრი".
ლიტერატურული ცნობები
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ზოგი ექსპერტის აზრით, ერნესტ ჰემინგუეის ადრეული ნამუშევრების უმეტესი ნაწილი მიგვანიშნებს, რომ მან ალბათ იცოდა ნაწარმოების შესახებ, თუნდაც არ ჰქონოდა წაკითხული. [4] "ანგელოზთა აჯანყებას" შევხვდებით ფრენსის სკოტ ფიცჯერალდის ნაწარმოებებშიც, „ცეკვავენ მოჩვენებებით“ და „ოფშორული მეკობრე“. ამ უკანასკნელის პერსონაჟი არდიტა კითხულობს "ანგელოზთა აჯანყებას". ფიცჯერალდი მოთხრობაში ხუთჯერ ამახვილებს ყურადღებას "ანგელოზთა აჯანყებაზე" და აღნიშნავს ანატოლ ფრანსის სიდიადეს. ნაწარმოები შეადარეს ჯორჯ სანტაიანას ნაშრომს მის ვარაუდში, რომ რელიგია უკან დაიხია მისი წარმატებებით. [5] წიგნს ასევე შევხვდებით ჰენრი მილერის რომანში, „კირჩხიბის ტროპიკში“.
ცნობები
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ Gregg, J. Y. (1997). Devils, Women, and Jews: Reflections of the Other in Medieval Sermon Stories. State University of New York, გვ. 28. ISBN 0-7914-3417-6.
- ↑ Collins, J. "Anatole France". The Virginia Quarterly Review, vol. 1, no. 1, 1925, pp. 94–110 (p. 107).
- ↑ Ross, Lloyd. „A Socialist on Democracy.“ The Australian Quarterly, vol. 19, no. 3, 1947, pp. 69–82 (p. 70).
- ↑ Fuchs, Daniel. „Ernest Hemingway, Literary Critic.“ American Literature, vol. 36, no. 4, 1965, pp. 431–451, 444.
- ↑ Ratner, Joseph. „George Santayana's Theory of Religion“. Journal of Religion, vol. 3, no. 5, 1923, pp. 458–475, 472 Loewenberg, J. "De Angelis". The Philosophical Review, vol. 40, no. 2, 1931, pp. 124–15 (p. 129).