რენე გილი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
ვიკიფიცირება |
No edit summary |
||
| ხაზი 20: | ხაზი 20: | ||
გილი სისტემატურად თანამშრომლობდა ფრანგულ ჟურნალებთან: “საფრანგეთის მერკური“ («Mercure de France») და “წერილები ლიტერატურაზე“ («Ecrits pour l’art»). |
გილი სისტემატურად თანამშრომლობდა ფრანგულ ჟურნალებთან: “საფრანგეთის მერკური“ («Mercure de France») და “წერილები ლიტერატურაზე“ («Ecrits pour l’art»). |
||
==სქოლიო== |
|||
{{სქოლიო}} |
|||
[[კატეგორია:ფრანგი პოეტები]] |
[[კატეგორია:ფრანგი პოეტები]] |
||
11:03, 5 აპრილი 2017-ის ვერსია
 | ამ სტატიაში არ არის მითითებული სანდო და გადამოწმებადი წყარო. |
რენე გილბერტი (ფრანგ. René Ghilbert; დ. 27 სექტემბერი 1862 - გ. 15 სექტემბერი, 1925) - როგორც ფსევდონიმით არის ცნობილი - რენე გილი[1] (René Ghil), 1862—1925 იყო ფრანგი პოეტი, სამეცნიერო პოეზიის თეორეტიკოსი. თავისი იდეების ფორმულირება მოახდინა სამეცნიერო თხზულებაში “ტრაქტატი სიტყვის შესახებ“[2] («Traité du verbe»), რომელიც პირველად გამოსცა ოცდაოთხი წლის ასაკში, 1886 წელს.
მისი პირველი წიგნი იყო “სულისა და სისხლის ლეგენდა“ (1885 წ.), რომლის ვრცელი წინასიტყვაობაც მიიჩნეოდა სამეცნიერო პოეზიის მანიფესტად. ამით მის მეცნიერულ კვლევასა ჩაეყარა საფუძლველი ლექსმცოდნეობაში. თუმცა კი ამ ადრეული ექსპერიმენტით ის არ დაკმაყოფილებულა; არაერთხელ დაუბრუნდა ამ საკითხს და მხოლოდ 1887 წელს მისცა თავის თეორიას დასრულებული სახე.
რენე გილი იყენებდა ემილ ზოლას მაგალითს, რომელმაც სცადა გაეერთიანებინა ლიტერატურა თანამედროვე მეცნიერების მიღწევებთან და გაემართლებინა თავისი „ექსპერიმენტული რომანი“ კლოდ ბერნარის სამეცნიერო გამოკვლევების საფუძველზე[3].
რენე გილი სარგებლობდა თავისი დროის სამეცნიერო მიღწევებით ვერსიფიკაციული პრობლემების გადასაჭრელად. მას შემდეგ, რაც არსებობდა მხატვარი იმპრესიონისტების თეორიულად ჩამოყალიბებული გამოცდილება წერილობითი სახით და, ამას გარდა, ჰელმჰოლცსაც დაწერილი ჰქონდა შრომები ოპტიკაზე, გილმა გადაწყვიტა გამოეყენებინა მისი იდეები “ბგერით შეგრძნებებზე“ თავის თეორიაში “სიტყვათა ინსტრუმენტაციისთვის“ (Instrumentation Verbale).
მიუხედავად იმისა, რომ გილის ფილოსოფიური მსჯელობა ლოგიკურად არასრულყოფილი იყო, მაინც დადებითი გავლენა მოახდინა ახალ პოეტიკაზე. ამან კიდეფ უფრო მეტად გაამწვავა პრობლემა სიტყვიერი მასალისა და პოეტური გამოხატულების ურთიერთმიმართების შესახებ (ლექსში ფონეტიკის სიმბოლურობის კრიტიკა და ბოლოს ამ ჰიპოთეზის ფიასკო).
ამ ერთიანობის რეალიზებას გილი ცდილობდა სისტემატური თანმიმდევრობით თავისი წიგნების ციკლში, რომელთაგანაც “ტრაქტატი სიტყვის შესახებ“ ითვლებოდა მხოლოდ შესავლად. თუმცა კი უნდა ითქვას ისიც, რომ არც ეპოქის დეკადენტური განწყობა და არც გილის ტალანტი არ აკმაყოფილებდა ამ მოთხოვნებს.
გილი სისტემატურად თანამშრომლობდა ფრანგულ ჟურნალებთან: “საფრანგეთის მერკური“ («Mercure de France») და “წერილები ლიტერატურაზე“ («Ecrits pour l’art»).
სქოლიო
- ↑ COMPAGNON, « GHIL RENÉ GUILBERT dit RENÉ - (1862-1925) », Encyclopædia Universalis http://www.universalis.fr/encyclopedie/ghil-rene-guilbert-dit-rene/
- ↑ https://archive.org/stream/traitduverbe00ghilgoog#page/n1/mode/2up
- ↑ Edward Kearns, The Idealisms of 1886: René Ghil, Mallarmé, and a "Présence de Baudelaire", Source: The Modern Language Review, Vol. 89, No. 2 (Apr., 1994), pp. 318-327 http://www.jstor.org/stable/3735235