საული (ებრ.שָׁאוּל, შაული; ბერძ.Σαούλ; ისლამშიტალუთიარაბ.طالوت) — გაერთიანებული ისრაელის სამეფოს პირველი მეფე, ზეობდა დაახლ. ძვ. წ. 1050—1030 წლებში.[1] საულის გამეფების დროს ებრაელები ფილისტიმელების გავლენის ქვეშ იყვნენ. მათ დაკავებული ჰქონდათ ებრაელთა რიგი ქალაქი, მათ შორის საულის მშობლიური ქალაქი — გიბეა.[2] საული წარმოშობით იყო ბენიამინის ტომიდან და გამეფებისთანავე დიდი პოპულარობა მოიპოვა. ქალაქ იაშბეს ალყის დროს მან დაამარცხა ამონელები და ებრაელებმა ის მეფედ გამოაცხადეს. მეფე საულმა გამეფებისთანავე 3000-იანი მუდმივი ჯარი შექმნა, რომელსაც ომის დროს სახალხო ლაშქარიც უერთდებოდა. მან და მისმა უფროსმა ვაჟმა — იონათანმა ქვეყანა ფილისტიმელთაგან გაწმინდეს.[3] ჩრდილოელ ტომთა დასამარცხებლად ებრძოდა ამორეელ ტომებს, სამხრეთის ტომთა შემოსაერთებლად კი დაამარცხა ამალექიტების ტომები.[4] საული და მის ვაჟებთან ერთად გილბეას მთასთან ბრძოლაში დაიღუპა. ტახტზე მისი სიძე, დავითი (1030-990), ავიდა.
