სამანი

სამანი, მიჯნა, სამიჯნო ნიშანი (ქვა, ქვის ან ლითონის ჯვარი და ა.შ.) ძველ საქართველოში. ტერმინი გვხვდება საადგილმამულო საბუთებში XV ს. შუა წლებიდან. ქართლის მეფის ვახტანგ VI-ის სამართლის წიგნში სამანს ეხება 2 მუხლი: „241. ქ. სამძღვრის მოგლეჯისათვის“ და „242. 1. სამნის მოგლეჯისათვის“, რომლითაც დამნაშავეს სასჯელად ხელის მოკვეთა ეფარდებოდა. სამანი ეწოდებოდა აგრეთვე თემისაგან მოკვეთის სიმბოლოს — მიწაში ჩასმულ ქვას ნიშნად იმისა, რომ განდევნილს თემში აღარ მიესვლებოდა.

ლიტერატურა

• ფურცელაძე, დ., ქსე, ტ. 8, გვ. 699-700. თბ., 1984