მიხეილ სიმონოვი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
მიხეილ სიმონოვი

მიხეილ პეტრეს ძე სიმონოვი
დაბადების თარიღი 19 ოქტომბერი, 1929
დონის როსტოვი
გარდაცვალების თარიღი 4 მარტი, 2011
მოსკოვი
ეროვნება რუსი
მოქალაქეობა საბჭოთა კავშირის დროშა სსრკ
რუსეთის დროშა რუსეთი
განათლება ყაზანის საავიაციო ინსტიტუტი

მიხეილ პეტრეს ძე სიმონოვი (რუს. Симонов, Михаил Петрович დ. 19 ოქტომბერი, 1929, დონის როსტოვი — გ. 4 მარტი, 2011, მოსკოვი[1] [2]) — საბჭოთა და რუსი ავიაკონსტრუქტორი, სუხოის საცდელ-საკონსტრუქტორო ბიუროს გენერალური კონსტრუქტორი 1983 წლიდან; საკონსტრუქტორო ბიუროში მუშაობისას მონაწილეობდა სუ-24 ბომბდამშენის, სუ-25 თავდასხმის თვითმფრინავის შექმნაში, ზედამხედველობდა სუ-ბრენდის სპორტული თვითმფრინავების მშენებლობას, მაგრამ ყველაზე ცნობილია, როგორც სუ-27 გამანადგურებლის და მისი ზოგიერთი მოდიფიკაციის ერთ-ერთი მთავარი კონსტრუქტორი. რუსეთის ფედერაციის გმირი.

ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მიხეილ სიმონოვი დაიბადა 1929 წლის 19 ოქტომბერს დონის როსტოვში. მშობლები, ვერა მიხეილის ასული სიმონოვა (პოგრებნოვა) და პეტრე ვასილის ძე სიმონოვი, 1933 წელს, როსტოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, გადავიდნენ მოსკოვის მახლობლად მდებარე სოფელ ბიკოვოში, რათა პეტრე ვასილის ძეს ესწავლა მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ასპირანტურაში. სიმონოვების ახალი სახლი ბიკოვოს აეროდრომიდან რამდენიმე კილომეტრში მდებარეობდადა და შესაძლებელი იყო თვითმფრინავების აფრენა-დაფრენის ყურება.

ალმა-ათაში, სადაც მიხეილის მამა სწავლის შემდეგ გაანაწილეს, მომავალი გენერალური კონსტრუქტორი თვითმფრინავების მოდელირების წრეში იყო გაწევრიანებული. აქ მან პლანერების პირველი მოდელები ააგო. აქვე გაეცნო პირველად ჟურნალებს: „ტექნოლოგია ახალგაზრდებისთვის", „თვითმფრინავი" და სწორედ აქ გამოიხატა პირველად ავიაციის მიმართ მისი ლტოლვა.

დიდი სამამულო ომის დაწყებისას პეტრე სიმონოვი ლეიტენანტის წოდებით ფრონტზე წავიდა. 1942 წლის 28 ნოემბერს სტალინგრადის ბრძოლის დროს 66-ე არმიის პოლკის აგიტატორი[3], უფროსი ლეიტენანტი სიმონოვი მოკლეს დუბოვსკის ოლქის სოფელ ეკატერინოვკასთან [4] [5] . ის დაკრძალეს ვოლგოგრადის ოლქის დუბოვსკის რაიონის სოფელ ოლენიეში [4] .

ომის შემდეგ დაობლებული ოჯახი გადავიდა როსტოვის ოლქის ქალაქ კამენსკ-შახტინსკში, სადაც დედის მშობლები ცხოვრობდნენ. მიხეილმა გარკვეული პერიოდი აქ იცხოვრა და დაამთავრა №3 სკოლა ვერცხლის მედლით.[6] 2014 წლის 16 ოქტომბერს სკოლის შენობაზე მემორიალური დაფა გაიხსნა.

განათლება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მიხეილმა ვერ მიატოვა ავადმყოფი დედა და ამიტომ, მოსკოვის საავიაციო ინსტიტუტის ნაცვლად, იგი შევიდა ბევრად უფრო ახლოს ნოვოჩერკასკის პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში . სპეციალობა შორს იყო ავიაციისგან — „ავტომობილების დიზაინი და ექსპლუატაცია". მესამე კურსზე გახდა სტალინის სტიპენდიანტი. აქტიურად იყო დაკავებული ველოსპორტით.

სწავლის პერიოდში მან საბუთები გაგზავნა მოსკოვის საავიაციო ინსტიტუტში (МАИ) და უარი მიიღო, რის შემდეგაც არჩევანი ყაზანის საავიაციო ინსტიტუტზე (КАИ) შეაჩერა, სადაც ის მე-4 კურსზე ჩაირიცხა.

სამუშაო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1953 წელს, თავდაპირველად, КАИ-ში შეიქმნა პლანერების წრე, შემდეგ კი, 1956 წელს, ის გადაკეთდა სტუდენტურ საკონსტრუქტორო ბიუროდ (СКБ). მთავარი ორგანიზატორი და გამომგონებელი იყო КАИ-ს ახალკურსდამთავრებული მიხეილ სიმონოვი.

СКБ-ის ბაზაზე შეიქმნა ქვეყნის პირველი სპორტული ავიაციის დიზაინის ბიურო, სადაც მიხეილი იყო მთავარი კონსტრუქტორი და ამავე დროს საჰაერო სპორტული კლუბის ინსტრუქტორი და ბუქსირების პილოტი.

სპორტული ავიაციის საკონსტრუქტორო ბიუროში სიმონოვის ხელმძღვანელობით (იგი მოქმედებდა როგორც მთავარი კონსტრუქტორი და ამავდროულად საავიაციო სპორტული კლუბის ინსტრუქტორი და მფრინავი-მებუქსირე), პირველი ლითონის რეკორდული პლანერები სსრკ-ში КАИ-11, КАИ-12, КАИ-14, КАИ-17, КАИ-19 შეიქმნა.

1969 წელს სიმონოვი ყაზანიდან გადაიყვანეს მოსკოვში, სადაც დაინიშნა მთავარი კონსტრუქტორის მოადგილედ დოლგოპრუდნის ავტომატიზაციის საკონსტრუქტორო ბიუროში. ცხრა თვის შემდეგ იგი სამუშაოდ გადაიყვანეს მოსკოვის მანქანათმშენებელი ქარხნის უხტომის ფილიალში რობერტ ბარტინის(რუსული)ქართ. ხელმძღვანელობით.

რამდენიმე თვის შემდეგ, სიმონოვი დაინიშნა სუხოის საპროექტო ბიუროში მთავარი კონსტრუქტორის მოადგილის თანამდებობაზე სუ-24-ის წინა ხაზის ბომბდამშენის დახვეწის დასრულებით. ამ თანამდებობაზე ყოფნისას, 1970 წლიდან 1979 წლამდე ის ხელმძღვანელობდა ფრენის ტესტებს და სუ-24 ფრონტის ბომბდამშენის, სუ-25 თავდასხმის თვითმფრინავის სრულყოფას, 1976 წლიდან 1979 წლამდე იყო სუ-27 გამანადგურებლის მთავარი კონსტრუქტორი.

1979-1983 წლებში მუშაობდა საავიაციო მრეწველობის მინისტრის მოადგილედ.

1983 წლიდან მიხეილ სიმონოვი სუხოის საპროექტო ბიუროს გენერალური კონსტრუქტორია. მისი ხელმძღვანელობით შეიქმნა სუ-27- ის სხვადასხვა მოდიფიკაცია. „პერესტროიკის“ შემდეგ, როდესაც სახელმწიფოსგან დაფინანსება შემცირდა, მან წამოიწყო საპროექტო ბიუროს მუშაობის ნაწილობრივი გადაყვანა „კომერციულ რელსებზე“. თავდაპირველად, საბიუჯეტო სახსრები გაჩნდა სპორტული „აკრობატული" თვითმფრინავების საზღვარგარეთ გაყიდვით. შემდეგში — საბჭოთა კავშირის დაშლისა და სახელმწიფო თავდაცვის შეკვეთებისა და დაფინანსების მკვეთრი შემცირების შემდეგ — საზღვარგარეთ (ინდოეთი, ინდონეზია, მალაიზია, ჩინეთი და ა.შ.) დაიწყო საბრძოლო თვითმფრინავების მიწოდება. ის ყველაზე ახლოს იყო ზებგერითი ბიზნეს-თვითმფრინავის შექმნასთან.

მიხეილ სიმონოვი გარდაიცვალა 2011 წლის 4 მარტს, მძიმე ავადმყოფობის გამო.[7] დაკრძალულია მოსკოვის ნოვოდევიჩის სასაფლაოზე.[8]

ჯილდოები და აღიარება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • რუსეთის ფედერაციის გმირი (1999 წლის 25 სექტემბერი) — თანამედროვე საავიაციო ტექნოლოგიების შექმნასა და გამოცდაში გამოჩენილი სიმამაცისა და გმირობისთვის და დიდი პირადი წვლილისთვის ქვეყნის თავდაცვის გაძლიერებაში[9]
  • შრომის წითელი დროშის ორდენი
  • მედალი — „ყაზანის 1000 წლის იუბილე"
  • ვ. გ. შუხოვის სახელობის ოქროს მედალი — შიდა საავიაციო ინდუსტრიის განვითარებაში განსაკუთრებული წვლილისთვის, სპორტული თვითმფრინავების და საბრძოლო ავიაციის სისტემების განვითარებასა და შექმნაში; სპორტული თვითმფრინავების და საბრძოლო ავიაციის სისტემების განვითარებასა და შექმნაში
  • ლენინის პრემიის ლაურეატი (1976)
  • რუსეთის ფედერაციის 1996 წლის სახელმწიფო პრემია დიზაინის დარგში (1997 წლის 29 მაისი) — სუ-27 თვითმფრინავების ოჯახის დიზაინისა და ერგონომიული განვითარებისთვის
  • რუსეთის ფედერაციის 2002 წლის სახელმწიფო პრემია დიზაინის დარგში (2003 წლის 5 ივნისი) — სპორტული თვითმფრინავების სუ-26, სუ-29, სუ-31 მოდელების და მათი მოდიფიკაციების დიზაინისა და ერგონომიული განვითარებისთვის
  • ტექნიკურ მეცნიერებათა დოქტორი, მოსკოვის საავიაციო ინსტიტუტის პროფესორი, საერთაშორისო და რუსეთის საინჟინრო აკადემიების, რუსეთის ავიაციისა და აერონავტიკის აკადემიის ნამდვილი წევრი.

ხსოვნა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • 2014 წლის 24 აპრილს ყაზანში, სამეცნიერო-საწარმოო გაერთიანება „მ. პ. სიმონოვის სახელობის საცდელ-საკონსტრუქტორო ბიუროს" (2014 წლამდე — სს „საცდელ-საკონსტრუქტორო ბიურო — სოკოლი“) შენობის მთავარ შესასვლელთან გაიხსნა მ. პ. სიმონოვის ძეგლი.[10]
  • 2014 წლის 22 ივლისს მოსკოვში, კონაკოვსკის გადასასვლელზე, სადაც 1988-2011 წლებში ცხოვრობდა მ. პ. სიმონოვი, გაიხსნა მემორიალური დაფა.[11]

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. ↑ Умер генеральный конструктор самолетов марки «Сухой» Михаил Симонов
  2. ↑ „Михаил Петрович Симонов. Биографическая справка“. РИАНовости. 2011-03-04. ციტირების თარიღი: 2011-03-04.
  3. ↑ Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Симонов Петр Васильевич, 28.11.1942, убит,. pamyat-naroda.ru. ციტირების თარიღი: 2016-01-05.
  4. ↑ 4.0 4.1 Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Симонов Петр Васильевич,, ,. pamyat-naroda.ru. ციტირების თარიღი: 2016-01-05.
  5. ↑ Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Симонов Петр Васильевич, 28.11.1942, убит,. pamyat-naroda.ru. ციტირების თარიღი: 2016-01-05.
  6. ↑ Каменск-Шахтинская газета «Труд», № 189—192, 17 сентября 2014
  7. ↑ Умер генеральный конструктор «Сухого»
  8. ↑ Авиаконструктор М. Симонов будет похоронен на Новодевичьем кладбище.. ციტირების თარიღი: 2011-03-06.
  9. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 25 сентября 1999 годы № 1286 «О присвоении звания Героя Российской Федерации Симонову М. П.». დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2013-10-20. ციტირების თარიღი: 2013-10-19.
  10. ↑ ОАО НПО «ОКБ им. М. П. Симонова» — 55 лет
  11. ↑ В Москве открыта мемориальная доска в память о выдающемся российском авиаконструкторе Михаиле Симонове
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=მიხეილ_სიმონოვი&oldid=4611569“-დან