აბუ ჰანიფა
| აბუ ჰანიფა | |
|---|---|
| არაბ. أَبُو حَنِيفَةَ النُّعْمَانُ | |
  | |
| დაბ. თარიღი | 5 სექტემბერი, 699[1] |
| დაბ. ადგილი | ქუფა, ომაიანთა სახალიფო[2] [3] [4] |
| გარდ. თარიღი | 18 ივნისი, 767 (67 წლის) |
| გარდ. ადგილი | ბაღდადი, აბასიანთა სახალიფო |
| დასაფლავებულია | ბაღდადი |
| საქმიანობა | ფიყჰი და science of hadith |
| განთქმული მოსწავლეები | აბუ იუსუფი, Ahmad bin Abi Taybah al-Darimi, Muhammad al-Shaybani[5] , Ibrahim ibn Tahman, Hasan bin Ziyad, Hammad ibn Abi Hanifah, Hamzah al-Kufi, Dawud al-Ta'i და Abdullah ibn Mubarak |
ალ-ნუმან იბნ თაბიტ აბუ ჰანიფა (არაბ. ابو حنيفة النعمان بن ثابت بن الكوفيّ; დ. 8 სექტემბერი, 699, ქუფა — გ. 18 ივნისი, 767, ბაღდადი) — მუსლიმანური სამართლის მეცნიერი და ღვთისმეტყველი, ჰანიფიტების სკოლის მამამთავარი. თვით აბუ ჰანიფას არ დაუწერია რაიმე შრომა მუსლიმანური სამართლის დარგში,. თავის შეხედულებებს იგი გადასცემდა მოწაფეებს, რომელთა შრომებშიც შემონახულია ცნობები აბუ ჰანიფას მოძღვრების შესახებ. აბუ ჰანიფა მუსულმანური იურიდიული დოგმების თეორეტიკოსი და სისტემატიზატორია. იგი ნაკლებ ანგარიშს უწევდა სასამართლო პრაქტიკას, რადგან არ იყო ყადი. აბუ ჰანიფა ითვლება მუსულმანური დოგმატიკური თეოლოგიის იმ ყველაზე გავრცელებული ტრადიციის მამამთავრად, რომელიც უმთავრესად ემყარება მუსლიმთა ჯამაათისა და მისი ერთიანობის იდეას, სუნისა და ზომიერების მიმდევარ მორწმუნეთა უმრავლესობის თანხმობის პრინციპს და იყენებს უფრო მეტად რელიგიურ-კანონიკურ, ვიდრე რაციონალურ საბუთებს.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 1, თბ., 1975. — გვ. 48.
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ Encyclopaedia of Islam, 2nd edition — ლეიდენი: Brill Publishers.
- ↑ Абу-Ханифа // Энциклопедический лексикон — СПб: 1835. — Т. 1. — С. 56.
- ↑ Али-заде А. Абу Ханифа // Исламский энциклопедический словарь — Москва: Ансар, 2007. — С. 38. — ISBN 978-5-98443-025-8
- ↑ D. B. Ma. Abū Ḥanīfa an-Nu‛mān ibn Thābit // Encyclopædia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information / H. Chisholm — 11 — New York, Cambridge, England: University Press, 1911. — Vol. 1. — P. 78–79.
- ↑ Али-заде А. Шейбани Мухаммад ибн Хасан // Исламский энциклопедический словарь — Москва: Ансар, 2007. — ISBN 978-5-98443-025-8