თეიმურაზ გოცაძე

თეიმურაზ გოცაძე
თეიმურაზ გოცაძე
დაბადების თარიღი	25 მარტი, 1941; თბილისი, საქართველოს სსრ, სსრკ
გარდაცვალების თარიღი	20 აგვისტო, 2023 (82 წლის)
ეროვნება	ქართველი
მოქალაქეობა	სსრკ →; საქართველო
ალმა-მატერი	თბილისის სამხატვრო აკადემია
საქმიანობა	ფერმწერი
მეუღლე(ები)	მარი ჯანაშია
ჯილდოები	საქართველოს სსრ სახალხო მხატვარი; საქართველოს სსრ სახელმწიფო პრემია;

თეიმურაზ (თემო) გიორგის ძე გოცაძე (დ. 25 მარტი, 1941, თბილისი — გ. 20 აგვისტო, 2023) — ქართველი ფერმწერი, საქართველოს სსრ სახალხო მხატვარი (1989), საქართველოს სსრ სახელმწიფო პრემიის ლაურეატი (1989). ღირსების ორდენის კავალერი (1998).

დაამთავრა თბილისის სამხატვრო აკადემია (1964, აპოლონ ქუთათელაძის კლასი). 1971-1983 წლებში მუშაობდა საქართველოს ტელევიზიისა და რადიომაუწყებლობის სახელმწიფო კომიტეტის მთავარ მხატვრად. 1983-1988 წლებში იყო თბილისის „მხატვრის სახლის“ დირექტორი, 1989-1995 წლებში — საქართველოს მხატვართა კავშირის მდივანი, 1988 –2005 წლებში — საქართველოს სამუზეუმო-საგამოფენო გაერთიანების „სურათების ეროვნული გალერეის“ გენერალური დირექტორი. 1994 წლიდან ასწავლიდა თბილისის კულტურის სახელმწიფო ინსტიტუტში (შემდეგ თბილისის ექვთიმე თაყაიშვილის სახელობის კულტურისა და ხელოვნების სახელმწიფო უნივერსიტეტი); პროფესორი (1996).

გოცაძის მთავარი ნამუშევრებია: „ლურჯა ცხენები“, „დაბადება“ (ორივე 1965), „ეფემერები“ (1966), „ჩემი საუკუნე“ (1980), „ჩემი თბილისი“ (1987), სერია „ქართლის ცხოვრება“ (11 სურათი, 1983), „მეტამორფოზა“ (1989), „სულიერი საქართველო“ (1991), „მოტაცებული მშვენიერება“ (1999), „საქართველო — XX საუკუნე“ (2002). შექმნა თანამედროვეთა (ო. ჭილაძე, 1973; მ. ჯანაშია, 1975; თ. ჩხეიძე, 1985) პორტრეტები, მონუმენტური მხატვრობის ნიმუშები: კულტურის სახელმწიფო ინსტიტუტის საკონფერენციო დარბაზის მოხატულობა (1998), „ფიროსმანი“ (ახალგაზრდული ქალაქი, შავნაბადა, 1979), მართვის სისტემების ინსტიტუტის საკონფერენციო დარბაზი (თბილისი, 1980) და სხვ. პერსონალური გამოფენები: თბილისი (1976), მოსკოვი, ნიუიორკი, სან-დიეგო (1989), თბილისი (2003).

გარდაიცვალა 2023 წლის 20 აგვისტოს, 82 წლის ასაკში.^[2]