ზაქარია დევდარიანი
ზაქარია (შაქრო) დავითის ძე დევდარიანი (დევდორიანი; დ. 1836 — გ. 1907) — რუსეთის იმპერიის არმიის გენერალ-მაიორი (1901).
თბილისის გუბერნიის აზნაურთა ოჯახიდან. სამხედრო სამსახური დაიწყო რიგითად თბილისის ეგერთა პოლკში 1848 წელს. 1850 წელს უნტერ-ოფიცრად გადაიყვანეს ერევნის მე-13 ლაიბგრენადერთა პოლკში (იმავე პოლკში მსახურობდა მისი ძმაც, შემდგომში მაიორი ნიკოლოზ დევდარიანი). მონაწილეობდა ბრძოლებში ლეკების წინააღმდეგ 1849-1850 წლებში. ყირიმის ომის (1854-1856) დროს იბრძოდა თურქების წინააღმდეგ ალექსანდროპოლის რაზმის რიგებში და თავი გამოიჩინა ყარსთან 1855 წლის სექტემბერში. 1863 წლიდან იყო ერევნის მე-13 ლაიბგრენადერთა პოლკის ხაზინადარი და მანგლისში პოლკის ოფიცერთა კლუბის აშენების ერთ-ერთი ინიციატორი. 1871 წლიდან კავკასიის სამხედრო ოლქის შტაბში საინტენდანტო თანამდებობებზე მუშაობდა (ბოლო თანამდებობა — კავკასიის სამხედრო საოლქო ეგზეკუტორი). 1901 წელს დაითხოვეს სამხედრო სამსახურიდან გენერალ-მაიორის წოდების მინიჭებით. დაჯილდოებულია წმ. სტანისლავის, წმ. ანას და წმ. ვლადიმირის სხვადასხვა ხარისხის ორდენებით.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- დოლიძე ლ., ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 2, თბ., 2012. — გვ. 355.;
- Бобровский Павел Осипович, История 13-го Лейб-Гренадерского Эриванского Его Величества полка за 250 лет. Приложения к пятой части. СПб., 1898. - გვ. 99-100;
- «Кавказ», № 51. - 5 (17) мая 1871. - გვ. 1.