ფეი კენინი
| ფეი კენინი | |
|---|---|
 | |
| დაბადების თარიღი |
9 მაისი, 1917 ნიუ-იორკი, აშშ |
| გარდაცვალების თარიღი | 27 მარტი, 2013 |
| საქმიანობა | მომღერალი, კომპოზიტორი |
ფეი კენინი (ინგლ. Fay Kanin, ქორწინებამდე მიტჩელი; დ. 9 მაისი, 1917. ნიუ-იორკი, აშშ - გ. 27 მარტი, 2013) - ამერიკელი სცენარისტი, დრამატურგი და პროდიუსერი. ფეი კენინი იყო კინოხელოვნების აკადემიის პრეზიდენტი 1979 - 1983 წლებში.
ადრეული წლები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ფეი მიტჩელი დაიბადა ნიუ იორკში დევიდ და ბესი მიტჩელის ოჯახში. იგი გაიზარდა ელმირაში, ნიუ იორკში, სადაც თორმეტი წლის ასაკში მოიგო ნიუ – იორკის შტატის მართლწერის ჩემპიონატი და მაშინდელმა გუბერნატორმა ფრანკლინ რუზველტმა გადასცა ვერცხლის თასი. იგი წახალისდა, რომ ფულისთვის დაეწერა, Elmira Star Gazette-თვის მიეწოდებინა მცირე ზომის ნამუშევრები. ის იყო ებრაელი.[1]
საშუალო სკოლაში მან დაწერა და შექმნა საბავშვო რადიო შოუ; შემდეგ მოიპოვა სრული სტიპენდია, იგი დაესწრო კერძო, ქალთა ელმირას კოლეჯს, რა დროსაც მან გაანაწილა დრო მწერლობასა და მსახიობობას შორის. ფეის დედამ ქალიშვილი წაიყვანა ბებიასთან ბრონქსში და სწორედ იქ მიიჩნია იგი თეატრში, როდესაც ნახა Idiot's Delight , რომელშიც მთავარ როლებს ასრულებენ ალფრედ ლუნტი და ლინ ფონტანი.
მისი მამა ჯერ კალიფორნიაში გადავიდა სამუშაოს უზრუნველსაყოფად, შემდეგ მან და დედამ ყველაფერი ჩაალაგეს და მატარებლით გაჰყვნენ. [4] კენინმა უფროსი კურსი გაატარა სამხრეთ კალიფორნიის უნივერსიტეტში, სადაც აქტიური გახდა კოლეჯის რადიოში. ბაკალავრის დიპლომის დამთავრების შემდეგ, მან ჩაწერა ინტერვიუ სემ მარქსთან, რომელიც ფიქრობდა, რომ ის ძალიან ახალგაზრდა იყო დასასაქმებლად; მაგრამ მისი შემდეგი ინტერვიუ იყო RKO– ს სიუჟეტის რედაქტორ ბობ სპარქსთან, რომელმაც იგი გაგზავნა პროდიუსერ ალ ლუისთან, რომელმაც შემდეგ აიყვანა იგი ამბების რედაქტორად 75 დოლარად კვირაში. [3] RKO– მ გამოუშვა ლუისი, მაგრამ სპარქსმა განაგრძო ფეისთან ურთიერთობა, როგორც სცენარის მკითხველთან, მან დაწერა ერთგვერდიანი რეფერატები კვირაში 25 დოლარად. კენინმა განაგრძო საკუთარი თავისთვის სწავლება - ყველაფერი რაც შეეძლო კინოინდუსტრიის შესახებ ესწავლა. ლანჩის საათზე ის ესაუბრებოდა ყველას, ვისაც შემთხვევით იპოვნიდა - იყვნენ ეს სამხატვრო ხელმძღვანელები, რედაქტორები თუ კინემატოგრაფისტები.
კარიერა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
სტუდიაში იყო პატარა თეატრი, სადაც საკონტრაქტო მსახიობები თამაშობდნენ სპექტაკლებს. სანამ ფეი კენინი თამაშობდა ირვინ შოუს ფილმში "Bury the Dead", მან მიიპყრო მაიკლ კანინის ყურადღება, რომელმაც ახლახან დაიქირავა მწერალი B განყოფილებაში. მაიკლი გაწვრთნილი იყო, როგორც მხატვარი და კომერციული ხელოვნებისა და ბურლეშკის სახლების დეკორაციისკენ მიემართებოდა, რათა დახმარებოდა მშობლებს დეპრესიის პერიოდში. ისინი საერთო მეგობარმა გააცნო და მაიკლმა კენინს პრაქტიკულად სთხოვა ცოლად გაყოლა და იქ, მაგრამ მას ცოტა დრო დასჭირდა, სანამ მოიფიქრებდა.
მაიკლმა დაიმსახურა სამუშაო რინგ ლარდნერ უმცროსთან ერთად, რათა იმუშაოს ტრეისის / ჰეპბერნის პროექტზე ”წლის ქალი” (1942), რომელიც დაფუძნებულია მისი ძმის გარსონ კენინის ორიგინალურ მოთხრობაზე. ფეიმ და მაიკლ კენინმა დაწერეს პიესა „ Goodbye My Fancy“[2] ეს ფილმი იყო კონგრესის წარმომადგენელ ქალზე, რომელიც ანახლებს წარსულ სიყვარულებს. არსებული გენდერული როლების საპირისპიროდ, სპექტაკლმა გაბედული განცხადება გააკეთა ქალებისა და მათი სახლის გარეთ მდებარეობის შესახებ. სპექტაკლი იყო ბროდვეის თეატრში და თამაშბდნენ მადლენ კეროლი, კონრად ნაგელი და შირლი ბუტი, და საბოლოოდ გადაიღეს ვინსენტ შერმანმა 1951 წელს ჯოან კროუფორდთან და რობერტ იანგთან ერთად.
მეორე მსოფლიო ომის დროს კენინს გაუჩნდა იდეა ხელი შეუწყოს ქალთა მონაწილეობას საომარ მოქმედებებში და წარადგინა ქალბატონის კუთხის რადიო შოუს იდეა NBC რადიოს ხელმძღვანელებისთვის, რომლისთვისაც ფეი კენინი დაწერდა სცენარებს და აკეთებდა ქსელის კომენტარს. ამ ხაზის გასწვრივ, მან მონაწილეობა მიიღო სიუჟეტში Blondie For Victory, ერთ – ერთ დაბალბიუჯეტიან სერიალში, რომელიც დაფუძნებულია პოპულარულ კომიქსზე, სადაც Blondie ორგანიზებას უწევს ამერიკის დიასახლისებს საშინაო საომარი მოქმედებების შესასრულებლად, რაც დაგგვუდს შეაწუხებს. კენინი როგორც მსახიობი გამოჩნდა ფილმში "ორმაგი ცხოვრება" (1947), რომლის თანაავტორობით გამოვიდნენ მისი ქმრის ძმა გარსონ კანინი და მისი მეუღლე, მსახიობი რუთ გორდონი.
ფეი კენინი გარდაიცვალა 2013 წლის 27 მარტს.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- Acker, Ally (1991). Reel women: pioneers of the cinema 1896 to the present. London: Batsford. ISBN 0-7134-6960-9.
- Beauchamp, Cari (September 2001). „Woman of the Years: An interview with Fay Kanin“. Written by (the magazine of the Writers Guild West). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2007-06-22. ციტირების თარიღი: 2008-03-05. მითითებულია ერთზე მეტი
|archiveurl=და|archive-url=(დახმარება); მითითებულია ერთზე მეტი|archivedate=და|archive-date=(დახმარება); მითითებულია ერთზე მეტი|accessdate=და|access-date=(დახმარება) - Gregory, Mollie (2002). Women who run the show: how a brilliant and creative new generation of women stormed Hollywood. New York: St. Martin's Press. ISBN 0-312-30182-0.
- Jones, John Philip (2004). Our Musicals, Ourselves: A Social History of the American Musical Theater. Hanover, NH: University Press of New England. ISBN 0-87451-904-7.
- Lefcourt, Peter ed. (2000). The First Time I Got Paid For It : Writers' Tales From The Hollywood Trenches. New York: PublicAffairs. ISBN 1-58648-013-8.
- Levy, Emanuel (2003). All about Oscar: the history and politics of the Academy Awards. London: Continuum. ISBN 0-8264-1452-4.
- (1989) Notable women in the American theatre: a biographical dictionary. Westport, Conn: Greenwood Press. ISBN 0-313-27217-4.
- Slide, Anthony (1991). The Television industry: a historical dictionary. Westport, Conn: Greenwood Press. ISBN 0-313-25634-9.
რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ FAYKANIN at https://jwa.org/encyclopedia
- ↑ Barlow, Judith E. (2001). Plays by American Woman: 1930-1960. New York: Applause Theatre Book Publishers. p. xxi. ISBN 1-55783-164-5.