ნოდარ ბოხუა

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
სხვა მნიშვნელობებისთვის იხილეთ ბოხუა.
ნოდარ ბოხუა
დაბადების თარიღი 27 დეკემბერი, 1941
სოხუმი, აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკა, საქართველო
გარდაცვალების თარიღი 24 მარტი, 1995 (53 წლის)
თბილისი, საქართველო
გარდაცვალების მიზეზი სროლის შედეგად
დაკრძალულია ვერის სასაფლაო
ეროვნება ქართველი
მოქალაქეობა საბჭოთა კავშირის დროშა სსრკ
საქართველოს დროშა საქართველო
ალმა-მატერი ორენბურგის სამედიცინო ინსტიტუტი
პროფესია ანგიოლოგია

ნოდარ კაზიმირის ძე ბოხუა (დ. 27 დეკემბერი, 1941 — გ. 24 მარტი, 1995) — ქართველი ქირურგ-ანგიოლოგი. მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორი (1985), პროფესორი (1985). საქართველოს მთავარი ანგიოლოგი (1982). საქართველოს სამედიცინო-ბიოლოგიურ მეცნიერებათა აკადემიის წევრი (1994).

ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ნოდარ ბოხუამ დაამთავრა ორენბურგის სამედიცინო ინსტიტუტი 1964 წელს. 1982 წლიდან თბილისში განაგებდა სისხლძარღვთა ქირურგიის რესპუბლიკურ ცენტრს, ერთდროულად 1988–90 წლებში იყო სსრკ-არაბეთის ერთობლივი წარმოების სამეცნიერო-პრაქტიკული და სასწავლო ცენტრის „ანგიოს“ გენერალური დირექტორი.[1]

შექმნა ახალი მიმართულება კლინიკურ ანგიოლოგიაში. სისხლძარღვთა ქირურგიის განვითარებაში შეტანილი წვლილისათვის დაჯილდოებულია იტალიის გულ-სისხლძარღვთა ასოციაციის ოქროს მედლით.[1]

1976 წელს ქირურგიის ინსტიტუტში ნოდარ ბოხუამ დააარსა საბჭოთა კავშირში ერთ-ერთი პირველი სისხლძარღვთა მიკროქირურგიის ლაბორატორია, რომლის ბაზაზეც 1980 წელს რკინიგზის საავადმყოფოში ჩამოყალიბდა სისხლძარღვთა ქირურგიის ცენტრი.[2] 6 გამოგონებისა და მრავალი რაციონალური წინადადების ავტორია. შეისწავლიდა გულის იშემიური დაავადების, ვაზორენალური ჰიპერტონიის, მაობლიტირებელი ენდარტერიიტის, მამაკაცთა სისხლძარღვოვანი იმპოტენციის, რეკონსტრუქციული მიკროქირურგიის საკითხებს. დანერგა სისხლძარღვთა შუნტირების მრავალი ოპერაცია და სხვა.[1]

მიღებული აქვს სახელმწიფო ჯილდოები. ნოდარ ბოხუა ტრაგიკულად დაიღუპა 53 წლის ასაკში, 1995 წლის 24 მარტს.[3] მისი სახელობისაა სისხლძარღვთა და გულის დაავადებათა ცენტრი. თბილისში არის ნოდარ ბოხუას ქუჩა.[4]

თხზულება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • მამაკაცთა არტერიული იმპოტენციის დიაგნოსტიკა და ქირურგიული მკურნალობა, «საბჭოთა მედიცინა», 1989, №4.

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]