კლემენს ვენცელ ლოთარ მეტერნიხი: განსხვავება გადახედვებს შორის

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
[შეუმოწმებელი ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
r2.5.2) (ბოტის შეცვლა: da:Klemens Wenzel von Metternich
გასწორდა პუნქტუაცია
ხაზი 1: ხაზი 1:
[[ფაილი:Prince Metternich by Lawrence.jpeg|thumbnail|მეტერნიხი]]
[[ფაილი:Prince Metternich by Lawrence.jpeg|thumbnail|მეტერნიხი]]
'''კლემენტ ვენცელ ლოთარ მეტერნიხი''' ({{lang-de|Klemens Wenzel Lothar von Metternich}}; დ. [[15 მაისი]], [[1773]] – გ. [[11 ივნისი]], [[1859]]), იყო [[ავსტრია|ავსტრიის]] გამოჩენილი სახელმწიფო მოღვაწე და დიპლომატი თავადი.
'''კლემენტ ვენცელ ლოთარ მეტერნიხი''' ({{lang-de|Klemens Wenzel Lothar von Metternich}}; დ. [[15 მაისი]], [[1773]] – გ. [[11 ივნისი]], [[1859]]), [[ავსტრია|ავსტრიელი]] სახელმწიფო მოღვაწე და დიპლომატი, თავადი.


[[1806]]–[[1809|09]] წლებში ელჩად იმყოფებოდა [[პარიზი|პარიზში]]. [[1809]]–[[1821|21]] წლებში ავსტრიის საგარეო საქმეთა მინისტრი და ფაქტობრივად მთავრობის მეთაური იყო. მეტერნიხი მიისწრაფოდა დაებრუნებინა [[ნაპოლეონ ბონაპარტი|ნაპოლეონის]] მიერ ავსტრიისათვის წართმეული მიწები. ნაპოლეონის დამარცხების შემდეგცდილობდა [[ბრიტანეთის იმპერია|ინგლის]]–[[რუსეთის იმპერია|რუსეთის]] წინააღმდეგობები ავსტრიის სასარგებლოდ გამოეყენებინა და ხელი შეეშალა [[ევროპა]]ში რუსეთის შემდგომი განმტკიცებისათვის. დიდი როლი შეასრულა [[ვენის კონგრესი|ვენის კონგრესზე]]. იყო "საღვთო კავშირის" ერთ-ერთი მთავარი ორგანიზატორი. [[1821]] წელს ავსტრიის კანცლერი გახდა. [[1848 წლის რევოლუციები|1848 წლის წლის რევოლუციამ]] დაამხო მეტერნიხის ხელისუფლება, იგი საზღვარგარეთ გაიქცა. [[1851]] წელს ავსტრიის რევოლუციის შემდეგ ავსტრიაში დაბრუნდა, მაგრამ ქვეყნის პოლიტიკურ ცხოვრებაში აქტიური მონაწილეობა აღარ მიუღია.
[[1806]]–[[1809|09]] წლებში ელჩად იმყოფებოდა [[პარიზი|პარიზში]]. [[1809]]–[[1821|21]] წლებში ავსტრიის საგარეო საქმეთა მინისტრი და ფაქტობრივად მთავრობის მეთაური იყო. მეტერნიხი მიისწრაფოდა დაებრუნებინა [[ნაპოლეონ ბონაპარტი|ნაპოლეონის]] მიერ ავსტრიისათვის წართმეული მიწები. ნაპოლეონის დამარცხების შემდეგ ცდილობდა [[ბრიტანეთის იმპერია|ინგლის]]–[[რუსეთის იმპერია|რუსეთის]] წინააღმდეგობები ავსტრიის სასარგებლოდ გამოეყენებინა და ხელი შეეშალა [[ევროპა]]ში რუსეთის შემდგომი ექსპანსიისათვის. დიდი როლი შეასრულა [[ვენის კონგრესი|ვენის კონგრესზე]]. იყო „საღვთო კავშირის“ ერთ-ერთი მთავარი ორგანიზატორი. [[1821]] წელს ავსტრიის კანცლერი გახდა. [[1848 წლის რევოლუციები|1848 წლის რევოლუციამ]] დაამხო მეტერნიხის ხელისუფლება, რის შემდეგაც იგი საზღვარგარეთ გაიქცა. [[1851]] წელს ავსტრიის რევოლუციის შემდეგ ავსტრიაში დაბრუნდა, მაგრამ ქვეყნის პოლიტიკურ ცხოვრებაში აქტიური მონაწილეობა აღარ მიუღია.


== ლიტერატურა ==
== ლიტერატურა ==
{{commonscat|Prince Klemens Wenzel von Metternich}}
* ''კ. ანთაძე'', ახალი ისტორია, მე-8 კლასის სახელმძღვანელო, თბ., "კონა", 2001.
* ''კ. ანთაძე'', ახალი ისტორია, მე-8 კლასის სახელმძღვანელო, თბ., „კონა“, 2001.


{{commonscat|Prince Klemens Wenzel von Metternich}}
{{DEFAULTSORT:მეტერნიხი, კლემენტ ვენცელ ლოთარ}}
{{DEFAULTSORT:მეტერნიხი, კლემენტ ვენცელ ლოთარ}}

[[კატეგორია:ავსტრიელები]]
[[კატეგორია:ავსტრიელები]]
[[კატეგორია:ავსტრიელი დიპლომატები]]
[[კატეგორია:ავსტრიელი დიპლომატები]]

07:59, 10 აგვისტო 2011-ის ვერსია

მეტერნიხი

კლემენტ ვენცელ ლოთარ მეტერნიხი (გერმ. Klemens Wenzel Lothar von Metternich; დ. 15 მაისი, 1773 – გ. 11 ივნისი, 1859), ავსტრიელი სახელმწიფო მოღვაწე და დიპლომატი, თავადი.

1806–09 წლებში ელჩად იმყოფებოდა პარიზში. 1809–21 წლებში ავსტრიის საგარეო საქმეთა მინისტრი და ფაქტობრივად მთავრობის მეთაური იყო. მეტერნიხი მიისწრაფოდა დაებრუნებინა ნაპოლეონის მიერ ავსტრიისათვის წართმეული მიწები. ნაპოლეონის დამარცხების შემდეგ ცდილობდა ინგლის–რუსეთის წინააღმდეგობები ავსტრიის სასარგებლოდ გამოეყენებინა და ხელი შეეშალა ევროპაში რუსეთის შემდგომი ექსპანსიისათვის. დიდი როლი შეასრულა ვენის კონგრესზე. იყო „საღვთო კავშირის“ ერთ-ერთი მთავარი ორგანიზატორი. 1821 წელს ავსტრიის კანცლერი გახდა. 1848 წლის რევოლუციამ დაამხო მეტერნიხის ხელისუფლება, რის შემდეგაც იგი საზღვარგარეთ გაიქცა. 1851 წელს ავსტრიის რევოლუციის შემდეგ ავსტრიაში დაბრუნდა, მაგრამ ქვეყნის პოლიტიკურ ცხოვრებაში აქტიური მონაწილეობა აღარ მიუღია.

ლიტერატურა

  • კ. ანთაძე, ახალი ისტორია, მე-8 კლასის სახელმძღვანელო, თბ., „კონა“, 2001.