ანატოლი ლუნაჩარსკი
| ანატოლი ლუნაჩარსკი | |
|---|---|
| რუს. Анатолий Васильевич Луначарский | |
 | |
| დაბ. თარიღი | 11 (23) ნოემბერი, 1875[1] [2] [3] [4] |
| დაბ. ადგილი | პოლტავა[1] [5] |
| გარდ. თარიღი | 26 დეკემბერი, 1933[1] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [3] [4] (58 წლის) |
| გარდ. ადგილი | მენტონი[1] [5] |
| დასაფლავებულია | კრემლის კედლის ნეკროპოლისი |
| მოქალაქეობა |
რუსეთის იმპერია საბჭოთა რუსეთი .svg){kind=small} სსრკ |
| საქმიანობა | დრამატურგი[11] , პოლიტიკოსი[2] [11] , მწერალი[2] , დიპლომატი, ჟურნალისტი[11] , მსახიობი, ფილოსოფოსი[11] , ლიტერატურული კრიტიკოსი[11] და სცენარისტი |
| მუშაობის ადგილი | მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტი |
| ალმა-მატერი | ციურიხის უნივერსიტეტი |
| მეუღლე | ნატალია როზენელი |
ანატოლი ვასილის ძე ლუნაჩარსკი (რუს. Луначарский, Анатолий Васильевич; დ. 23 ნოემბერი [ძვ. სტ. 11 ნოემბერი] 1875, პოლტავა, რუსეთის იმპერია — გ. 26 დეკემბერი 1933, მენტონა, საფრანგეთი) — საბჭოთა სახელმწიფო მოღვაწე, მწერალი, ბუბლიცისტი, კრიტიკოსი, ხელოვნებათმცოდნე. სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი (1930). კომპარტიის წვრი 1895 წლიდან. კიევის გიმნაზიაში სწავლისას შევიდა მოსწავლეთა მარქსისტულ თვითგანათლების არალეგალურ წრეში (1892). 1895-1898 წლებში იყო შვეიცარიაში, საფრანგეთსა და იტალიაში. ისმენდა ფილოსოფიურ და ბუნებისმეტყველების კურსს ციურიხის უნივერსიტეტში. შეისწავლა კარლ მარქსისა და ფრიდრიხ ენგელსის შრომები.
1898 წლიდან რევოლუციურ მოღვაწეობას ეწეოდა მოსკოვში. 1899 წელს დააპატიმრეს, გაასახლეს კალუგაში, შემდეგ ვოლოგდაში.
ორჯერ (1924 და 1926 წწ.) იყო საქართველოში, შეხვდა ა. სუმბათაშვილს, კ. მარჯანიშვილს, ზ. ფალიაშვილსა და ქართული კულტურის სხვა მოღვაწეებს.
1934 წლის 1 იანვარს, ღამით კრემაციის შემდეგ ურნა ა. ლუნაჩარსკის ფერფლით გადასვენებულ იქნა საბჭოების სახლის სვეტებიან დარბაზში. 2 იანვარს, დილიდან განახლდა საზოგადოების დაშვება ლუნაჩარსკის ფერფლთან, შემდეგ მოხდა ფერფლის ურნის სამგლოვიარო გადატანა წითელ მოედანზე, სადაც ლენინის მუზეუმთან სიტყვით გამოსვლის შემდეგ მოხდა ურნის კრემლის კედელში ჩატანა[13].
თხზულება
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- Собрание сочинений. Литературоведение. Критика. Эстетика, т. 1—8, М., 1963—67.
ლიტერატურა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 6, თბ., 1983. — გვ. 312.
რესურსები ინტერნეტში
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Дейч А. И. Луначарский // Краткая литературная энциклопедия — Москва: Советская энциклопедия, 1962. — Т. 4. — С. 448–453.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 Deutsche Nationalbibliothek Record #118818694 // ინტეგრირებული ნორმატიული ფაილი — 2012—2016.
- ↑ 3.0 3.1 Литераторы Санкт-Петербурга. ХХ век / под ред. О. В. Богданова
- ↑ 4.0 4.1 Педагоги и психологи мира — 2012.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 Луначарский Анатолий Васильевич // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] — 3-е изд. — Москва: Советская энциклопедия, 1969.
- ↑ SNAC — 2010.
- ↑ filmportal.de — 2005.
- ↑ ბროკჰაუზის ენციკლოპედია
- ↑ Guerman M. Lunacharsky, Anatoly // Grove Art Online / J. Turner — [Oxford, England], Houndmills, Basingstoke, England, New York: OUP, 2017. — doi:10.1093/GAO/9781884446054.ARTICLE.T052424
- ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 11.4 11.5 The Fine Art Archive
- ↑ Русская литература XX века. Прозаики, поэты, драматурги / под ред. Н. Н. Скатов — 2005. — С. 478–483. — ISBN 5-94848-262-6
- ↑ გაზ. „კომუნისტი“ №3 (3859), 3 იანვარი, 1934