ალ-ზაჰაბი
| ალ-ზაჰაბი | |
|---|---|
| არაბ. مُحمَّد بن أحمد بن عُثمان بن قايماز الذهبي | |
| დაბადების თარიღი | 5 ოქტომბერი, 1274[1] [2] |
| დაბადების ადგილი | Kafr Batna |
| გარდაცვალების თარიღი | 4 თებერვალი, 1348[3] (73 წლის) |
| გარდაცვალების ადგილი | დამასკი[1] |
| საქმიანობა | muhaddith და ისტორიკოსი |
| Magnum opus | Siyar A'lam al-Nubala, tārīẖ al-islām wufīāt al-mšāhīr wālʾaʿlām, Tadhkirat al-ḥuffāẓ, al-Kabāʾir, Mīzān al-iʿtidāl fī naqd al-rijāl, Q19443115?, Kitāb al-ʿarsh, al-Ṭibb al-nabawī, al-ʿIbar fī khabar man ghabara, al-Mushtabah fī l-rijāl, al-Muntaqā min minhāj al-iʿtidāl, Tajrīd asmāʾ al-ṣaḥāba, Maʿrifat al-qurrāʾ al-kibār ʿalā l-Ṭabaqāt wa-l-aʿṣār და Ithbāt al-Shafāʻah |
ალ-ზაჰაბი, შამს ალ-დინ აბუ აბდ ალ-ლაჰ მუჰამად (არაბ. محمد بن احمد بن عثمان بن قيم ، أبو عبد الله شمس الدين الذهبي; დ. 5 ოქტომბერი, 1273 — გ. 4 თებერვალი, 1348) — არაბი მწერალი.
ავტორია რამდენიმე ისტორიული თხზულებისა, რომელთაგან მნიშვნელოვანია „თარიხე ალ-ისლამი“ („ისლამის ისტორია“) 20 ტომად. მასში აღწერილია ისლამის წარმოშობისა და განვითარება-გავრცელების ხანგრძლივი ისტორია, დამოკიდებულება ოქროს ურდოსა და ილხანთა სახელმწიფოებს შორის, ხშირი ომები, რომელთა ასპარეზი საქართველოს ტერიტორია იყო. როგორც ზაჰაბი იუწყება, აბაღა-ხანსა და ბერქას შორის ომი (1264-1265) ბერქას გამარჯვებით დამთავრდა. 1265 წელს ბერქას მემკვიდრე მანქუ-თიმურს ლაშქრობა განუახლებია. აბაღა-ხანი მდ. მტკვართან შეჩერებულა და თავდაცვის მიზნით თბილისის აღმოსავლეთით 7 დღეში ხის კედელი აღუმართავს, თუმცა დამარცხება მაინც არ ასცდენია. მემატიანის გადმოცემით, 1271 წელს ომი კვლავ დაწყებულა და მისი ასპარეზი ისევ აღმოსავლეთ საქართველო ყოფილა.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ბ. სილაგაძე., ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 1, თბ., 1997.
- ↑ 1.0 1.1 Deutsche Nationalbibliothek Record #118889788 // ინტეგრირებული ნორმატიული ფაილი — 2012—2016.
- ↑ SNAC — 2010.