ოსტანკინოს სასახლე
| ოსტანკინოს სასახლე | |
|---|---|
 | |
| 55°49′31″ ჩ. გ. 37°36′52″ ა. გ. / 55.82538306° ჩ. გ. 37.61464500° ა. გ. | |
| დაარსდა | 1558 |
| ქვეყანა |
 რუსეთი |
| მდებარეობა | Ostankinsky District |
| ოფიციალური საიტი | http://www.ostankino-museum.ru/ |
 | |
ოსტანკინოს ქონების მუზეუმი (რუს. Музе́й-уса́дьба «Оста́нкино») - მე -18 საუკუნის რუსული არქიტექტურის ძეგლი, რომელიც მდებარეობს შერემეტევის გრაფის ყოფილ მამულში, თანამედროვე ოსტანკინოს პარკის ტერიტორიაზე. ეს არის კრემლის უახლოესი სამკვიდრებელი და პარკის კომპლექსი[1].
სამკვიდროს ანსამბლი ჩამოყალიბდა გრაფი ნიკოლაი შერემეტევის მეთაურობით მე -18-მე -19 საუკუნეების მიჯნაზე. ოსტანკინოში აგებული სასახლე-თეატრი მე -18 საუკუნის ბოლოს ერთადერთი თეატრალური შენობაა, რომელიც შემორჩა რუსეთს სცენით, აუდიტორიასა და მაკიაჟის ოთახებთან ერთად[2].
რევოლუციის შემდეგ, გრაფის ქონება ნაციონალიზებული გახდა და გადაიქცა მუზეუმად, რომელსაც 1938 წელს დაერქვა სერფის ხელოვნების მუზეუმი[3]. 1992 წლიდან დაწესებულება დაუბრუნდა თავის ისტორიულ სახელს.
ისტორია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
პირველად, სოფელი ოსტაშკინო (მოგვიანებით - ოსტანკინო) ნახსენები იყო მე -16 საუკუნის შუა პერიოდის წერილობით წყაროებში: 1558 წლის მიწის კვლევის წიგნში მითითებულია გლეხების ერთ სულ მოსახლეზე გადასახადის ოდენობა. ეს ტერიტორია ასევე გვხვდება 1572 წელს ივანე მრისხანეს სულიერ წერილში, როგორც მისი მეოთხე ცოლის ანა კოლტოვსკაიას აღთქმა.
თავად სამკვიდროს ისტორია იწყება 1584 წელს, როდესაც ოსტანკინო გადავიდა სახელმწიფო ბეჭდის მეურვის, კლერკის ვასილი შჩელკალოვის მფლობელობაში. მის ქვეშ, მამულში აშენდა ბოიარის სახლი, დარგეს კორომი და დაიდგა ხის ეკლესია, რომელიც წმინდა სამების სახელით აკურთხეს. შჩელკალოვის შენობები განადგურდა უსიამოვნებების დროს, აქამდე შემორჩენილია მხოლოდ მასთან გათხრილი აუზი.[4]
ქონება, ბოიარის სახლი და სამების ეკლესია აღადგინა პრინცმა ივან ჩერკასკიმ, რომელსაც ოსტანკინო გადაეცა 1601 წელს და დარჩა მისი ოჯახის მფლობელობაში 120 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში. პრინც იაკოვ ჩერკასკის ძმისშვილმა, რომელმაც მემკვიდრეობა მიიღო მიწაზე, მოაწყო ნადირობა ოსტანკინოში, ხოლო მისმა ვაჟმა მიხაილმა ბრძანა ქვის ეკლესიის აშენება დანგრეული ხის ეკლესიის ნაცვლად.
კოლექცია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
მუზეუმის კოლექციები მრავალფეროვანია და შედგება როგორც შერემეტევის პერსონალური ნივთების, ასევე რევოლუციის შემდეგ შეგროვებული ნივთებისგან. კერძოდ, რეკონსტრუქციის დახურვის წინ, მე -18-მე -19 საუკუნეების რუსული პორტრეტების კოლექცია, მე -18 საუკუნის მოოქროვილი და დამამკვიდრებელი ავეჯის კოლექცია-მე -19 საუკუნის პირველი ნახევარი, რუსული, ევროპული და აღმოსავლური ფაიფურის კოლექცია და სხვა კოლექციები აქ იყო წარმოდგენილი [20]. მუზეუმის გენერალურ ფონდს აქვს დაახლოებით 20 ათასი სხვადასხვა ნივთი[5].
1980 -იანი წლების დასაწყისში მუზეუმმა დაიწყო თეატრალური და საკონცერტო საქმიანობის აღორძინება. 1996 წლიდან ყოველწლიურად ტარდება შერემეტიევოს სეზონის თეატრისა და მუსიკის ფესტივალი ოსტანკინოში.
2013 წლის თებერვლიდან, ქონება დაკეტილია რეკონსტრუქციისთვის, ერთ -ერთი მთავარი ამოცანაა სასახლის ხის კედლების შენარჩუნება. რეკონსტრუქციის დასაწყისიდან სასახლეში ჩატარდა საგანგებო სიტუაციების მართვის სამუშაოები: სახურავი დაფარული იყო ლითონის სახურავით, ხოლო დარბაზებში გამაგრებული იყო პლაფონდები. ქონების გახსნის დროდ დადგენილია 2020 წელი[6].
სამების ეკლესია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
სიცოცხლის მომცემი სამების ეკლესია უძველესი შენობაა, რომელიც შემორჩენილია სამკვიდროში. 1678 წლის სექტემბერში, ჩერკასკის თავადი მიხაილის შუამდგომლობის თანახმად, პატრიარქმა იოაკოვმა აკურთხა ქვის ეკლესიის მშენებლობა დანგრეული ხის ეკლესიის შესაცვლელად. ტაძრის მშენებლობა განხორციელდა 1678 წლიდან 1683 წლამდე, ყმის არქიტექტორ პაველ სიდოროვიჩ პოტეხინის პროექტის მიხედვით. შენობა დამზადებულია რუსული ნიმუშის სტილში, მისი კედლები გაფორმებულია წითელი აგურისა და თლილი ქვის ორნამენტებით. ეკლესიის მახასიათებელია ცხრა საფეხურიანი მოჩუქურთმებული კანკელი. ამჟამად ტაძარში არის პატრიარქის ეზო.
სასახლე[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
შერემეტევის სასახლე ოსტანკინოში, ციმბირული ფიჭვიდან აგებული გარედან დაფარულია თაბაშირით და მორთული შიდა დეკორატიული მორთულობით, კლასიციზმის არქიტექტურის მაგალითია. ყველა სახელმწიფო ოთახში, ფოიესა და დარბაზში წარმოდგენილია ხელოვნების ნიმუშები. სასახლის კედლები შიგნიდან ხავერდოვანი და ატლასისებრია და მოოქროვილი ჩუქურთმებით მორთული. სასახლის გარეგნობას ავსებს სვეტები, ლოჯიები და ბარელიეფები. სამკვიდროს მცირე წინა ეზო, მიმდებარე ფრთებთან ერთად, სცენის სივრცეს ჰგავს . სასახლის მთავარი შესასვლელის ღობე დამონტაჟდა 1827 წელს და წარმოადგენს მე -18 საუკუნის პარკის ანსამბლის მნიშვნელოვან ელემენტს[7].
სამკვიდროში პარკის ზონის ორგანიზება დაიწყო მე -18 საუკუნის შუა ხანებში და საბოლოოდ ჩამოყალიბდა მე -18-მე -19 საუკუნეების მიჯნაზე. ოსტანკინოს პარკი შედგებოდა გასართობი და პრიბავოჩნის ბაღებისგან, რომლებიც, შესაბამისად, იყო "ინგლისური" პეიზაჟი და რეგულარული "ფრანგული" ნაწილი.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- Останкино // Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978.
- Вдовин Г. В. Персона — Индивидуальность — Личность: Опыт самопознания в искусстве русского портрета XVIII века. — М., 2005. — 239 с. — ISBN 5-89826-230-X.
- Жукова А. В. Останкино // Прогулки по Москве. Дворцы, усадьбы, парки (Путеводитель для пешеходов). — М.: АСТ, 2017. — С. 41—45. — 130 с. — ISBN 978-5-17-102666-0.
- Муравьёва Т. В. Останкино // Венок московских усадеб. — М.: Вече, 2009. — С. 180—218. — ISBN 978-5-9533-2197-6.
- Низовский А. Ю. Останкино // Самые знаменитые усадьбы России. — М.: Вече, 2000. — С. 115—122. — ISBN 5-7838-0792-3.
- Маневич И., Шахов М. Останкино // Москва. Город чудный, город древний. Чудеса архитектуры. — 2017. — С. 33—35. — 51 с.
- Северо-Восток Москвы. Годы. События. Люди / Аверьянов К. А.. — М., 2012. — С. 325—342. — ISBN 978-5-9904122-1-7.
რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ Прогулки по Москве. Дворцы, усадьбы, парки (Путеводитель для пешеходов) М.: АСТ, 2017. — С. 41—45. — 130 с. — ISBN 978-5-17-102666-0.
- ↑ Музей-усадьба Останкино Музеи России. Дата обращения: 21 сентября 2017.
- ↑ Московский музей-усадьба Останкино Музеи России. Дата обращения: 21 сентября 2017.
- ↑ Усадьба Останкино TOTALARCH. Дата обращения: 22 сентября 2017.
- ↑ Способ воспитания масс. Русские усадьбы в мировом культурном наследии. Радио Свобода (26 сентября 2008). Дата обращения: 22 сентября 2017.
- ↑ Музей-усадьба Останкино Дата обращения: 22 сентября 2017.
- ↑ Ограда парадного двора, 1827 г., усадьба «Останкино» Памятники архитектуры Москвы и области. Дата обращения: 22 сентября 2017.