ბელარუსული ეკლესია

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია

ბელარუსის გოთური (ბელარუსულად [belaruskaya hotyka]) — მე-15 და მე-16 საუკუნეებში აშენებული საეკლესიო ნაგებობების არქიტექტურული სტილი. თანამედროვე ბელარუსის, ლიეტუვისა და აღმოსავლეთ პოლონეთის ნაწილებში. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ნაგებობებს გოტიკური არქიტექტურის ტიპური თვისებები აქვთ, როგორიცაა მაღალი კოშკები, მრგვალი თაღები და ჭერი, ისინი ასევე შეიცავს ელემენტებს, რომლებიც არ განიხილებიან როგორც გოთური, ასევე ცენტრალური და დასავლეთ ევროპული სტანდარტების მიხედვით. დიდი პრინცის, ვლადიმირ I დიდის მონათვლით და კიევის რუსეთის გაქრისტიანებით, რეგიონის შენობებზე ძლიერი გავლენა მოახდინა ბიზანტიის არქიტექტურამ. მე-13 და მე-14 საუკუნეებში ლიტვის დიდი სამთავროს მიერ ბელარუსის მაშინდელი მთავრობები დაამხეს, რომლებიც კათოლიკური ტევტონთა ორდენის წინააღმდეგ იყვნენ გამსჭვალულნი. საჰერცოგო და მისი დიდგვაროვნება მე-14 საუკუნეში დომინანტი გახდა და მისი ოფიციალური ენა დასავლეთ რუსული იყო.

მას შემდეგ, რაც 1386 წელს პოლონეთის მეფე გახდა ვლადისლავ II იაგაილო, პოლონეთისა და ლიტვის ქვეყნები გაერთიანდნენ. ამან გაზარდა დასავლეთ და სამხრეთ ევროპასთან კომუნიკაციის დონე. ამ პერიოდში გოთურმა არქიტექტურამ სლავურ რეგიონებს მიაღწია, მაგრამ ცენტრალურ და სამხრეთ ევროპაში რენესანსის არქიტექტურით იცვლებოდა.

სამხრეთ ლიეტუვასა და ბელარუსს ბევრი არქიტექტურული თვისება აქვთ. 1346 წელს ვილნიუსში აშენდა თეოტოკოსის მართლმადიდებლური ტაძარი. ბელორასის გოთური ბიზანტიურ, გოთურსა და რენესანსის არქიტექტურას აერთიანებს. მიუხედავად იმისა, რომ ზოგიერთ შენობას აქვს ჩრდილოეთ გერმანიის აგურის გოთური დიზაინი, სხვები შელესილია. უმეტეს ეკლესიებს აქვს სარდაფები. უმრავლესობა გამაგრებულია, თითოეული კუთხის პატარა კოშკით. დანარჩენს აქვს ჩვეულებრივი, მაღალი, დასავლური სამრეკლო. ლიტვის დიდ საჰერცოგოში, რუტერის მიწები ოფიციალურად ავტონომიური იყო.

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]