ალექსანდრე ომიაძე

ალექსანდრე ომიაძე
ალექსანდრე ომიაძე
	; კადრი ფილმიდან „მაგდანას ლურჯა“ ; ნანი ჩიქვინიძე („კატო“) და ალექსანდრე ომიაძე („გიგო პაპა“)
დაბადების სახელი	ალექსანდრე ომიაძე
დაბადების თარიღი	21 აგვისტო, 1902; ჭიბრევი, ონის მუნიციპალიტეტი
გარდაცვალების თარიღი	27 ივლისი, 1972 (69 წლის); თბილისი, საქართველოს სსრ
საქმიანობა	მსახიობი

ალექსანდრე (ალე) ასლანის ძე ომიაძე (დ. 21 აგვისტო, 1902, ჭიბრევი, ონის მუნიციპალიტეტი — გ. 27 ივლისი 1972, თბილისი, საქართველოს სსრ, სსრკ) — ქართველი მსახიობი. საქართველოს სსრ დამსახურებული არტისტი (1943), საქართველოს სსრ-ის სახალხო არტისტი (1958)^[1], სახელმწიფო პრემიის ლაურეატი ^{[წყარო არ არის მითითებული 1127 დღე]}.

ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1916 –1923 წლებში სწავლობდა ხაშურის გიმნაზიაში. აქვე შედგა პირველად ფეხი დრამწრის სცენაზე, ხოლო მოგვიანებით ხაშურის მუშათა თეატრში გამოდიოდა. 1923 წელს სწავლა განაგრძო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფიზიკა-მათემატიკის ფაკულტეტზე. ერთწლიანი სწავლების შემდეგ გაიწვიეს სავალდებულო სამხედრო სამსახურში, საიდანაც 1926 წელს დაბრუნდა.

სამსახიობო მოღვაწეობა ხაშურის თეატრში დაიწყო 1926 წელს, სადაც ექვსი სეზონი დაჰყო. 1932 –1935 წლებში იგი ქუთაისის ლადო მესხიშვილის სახელობის პროფესიული სახელმწიფო დრამატული თეატრის მსახიობია. 1935 წლიდან სიცოცხლის უკანასკნელ წუთამდე იგი მოწინავე მარჯანიშვილელთა რიგებში იდგა.

ალე ომიაძის სამსახიობო ხელოვნება კოტე მარჯანიშვილის სახელობის სახელმწიფო აკადემიური დრამატული თეატრში ჩამოყალიბდა. მაძიებელი, ნიჭიერი მსახიობის რეპერტუარი მუდამ აღსავსე იყო დიდი შინაგანი კეთილშობილებით, სითბოთი, მომხიბლავი სცენური სისადავითა დ გულწრფელობით განსახიერებული სახეებით. ქართულ თეატრს შემორჩა მსახიობის მიერ გაცოცხლებული გაბრო, ლორენცო, თორნიკე, პიკერინგი, ბალბოა, ილია ჭავჭავაძე, ანანია, მაქსიმ მაქსიმოვიჩი, გიორგი, ტირესი და სხვა.

ასეთივე გულწრფელი და სანდომიანი იყო მსახიობი კინოეკრანზეც. სადაც ფეხი პირველად 1939 წელს შედგა და სიცოცხლის ბოლომდე განაგრძობდა კინომოღვაწეობას თეატრის პარალელურად.

კინოში ალე ომიაძემ ოცზე მეტი როლი შეასრულა, რომელთაგან აღსანიშნავია: ზურაბ ერისთავი („გიორგი სააკაძე“, 1942), მეფე ვახტანგ VI („დავით გურამიშვილი“, 1946), გიორგი („ჭრიჭინა“, 1954), პაპა გიგო („მაგდანას ლურჯა“, 1955), პეპია („გლახის ნაამბობი“, 1961), ტარიელი („ტარიელ გოლუა“, 1967).

ალე ომიაძე სცენაზე და კინო ეკრანზეც განსაკუთრებით შთამბეჭდავი იყო ეროვნული ხასიათის გამოკვეთისას, უბადლო იყო ქართველი გლეხ-კაცის სახის განსახიერებისას.

დაჯილდოებულია „შრომის წითელი დროშისა“ და „საპატიო ნიშნის“ ორდენებით.

დაკრძალულია მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა დიდუბის პანთეონში. მასთან პანთეონში დაკრძალულია მისი მეუღლე დარიკო გაბრიელის ასული ნაზარაშვილი (დ. 22 მაისი, 1905, ხაშური — გ. 2 ოქტომბერი, 1982, თბილისი) — საქართველოს სსრ-ის დამსახურებული მასწავლებელი. დაჯილდოვებული იყო შრომის წითელი დროშის, „საპატიო ნიშნის“ ორდენებით და მედლებით.

ფილმოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1939: „დაგვიანებული სასიძო“ (სანდრო) რეჟ. კოტე მიქაბერიძე
1943: „ის კიდევ დაბრუნდება“ (მამა) რეჟისორები ნიკოლოზ შენგელაია, დიომიდე ანთაძე
1943: „გიორგი სააკაძე“ (ზურაბ ერისთავი) რეჟ. მიხეილ ჭიაურელი
1946: „დავით გურამიშვილი“ (ვახტანგ მეექვსე–ქართლის მეფე) რეჟისორები ნიკოლოზ სანიშვილი, იოსებ თუმანიშვილი
1950: „გაზაფხული საკენში“ (იაკობი) რეჟ. ნიკოლოზ სანიშვილი
1954: „ისინი ჩამოვიდნენ მთიდან“ (სკოლის დირექტორი) რეჟ. ნიკოლოზ სანიშვილი
1954 : „ჭრიჭინა“ (გიორგი) რეჟისორები სიკო დოლიძე, ლევან ხოტივარი
1955: „მაგდანას ლურჯა“ (გიგო პაპა) რეჟისორები თენგიზ აბულაძე, რევაზ (რეზო) ჩხეიძე
1956: „აბეზარა“ (არქიტექტორი) რეჟ. ნიკოლოზ სანიშვილი
1957: „ოთარაანთ ქვრივი“ (სოფლის თავკაცი) რეჟ. მიხეილ ჭიაურელი
1957: „მე ვიტყვი სიმართლეს“ (პროკურორი) რეჟ. ლევან ხოტივარი
1957 : „ქალის ტვირთი“ (ანდრო) რეჟ. ნიკოლოზ სანიშვილი
1959: „დღე უკანასკნელი, დღე პირველი“ რეჟ. სიკო დოლიძე
1959 : „ყვავილი თოვლზე“ რეჟ. შოთა მანაგაძე
1960: „შეწყვეტილი სიმღერა“ (მამუკა გელოვანი) რეჟ. ნიკოლოზ სანიშვილი
1961: „გლახის ნაამბობი“ (პეპია) რეჟ. ლეო ესაკია
1961: „ერთი ცის ქვეშ“ რეჟ. ლანა ღოღობერიძე
1963: „მზე ჭიქაში“ (გიორგი, მთავარი მეღვინე) რეჟ. მერაბ ჯალიაშვილი
1964: „ხევისბერი გოჩა“ (მოხუცი ხევსური) რეჟ. ნიკოლოზ სანიშვილი
1965: „მე ვხედავ მზეს“ (ბესარიონი) რეჟ. ლანა ღოღობერიძე
1966: „გიორგობისთვე“ (მთავარი მეღვინე) რეჟ. ოთარ იოსელიანი
1966 : „აბესალომ და ეთერი“ (აბიო) რეჟ. ლეო ესაკია
1968: „დედისერთა ლენინთან“ რეჟ. რამაზ ჭიაურელი
1968: „ტარიელ გოლუა“ (ტარიელი) რეჟ. ლევან ხოტივარი

ნათამაშები როლები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მარჯანიშვილის თეატრი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

შალვა დადიანის „ჩატეხილი ხიდი“ (ილია ჭავჭავაძის ნაწარმოებების მიხედვით) (გაბრო, პეტრე)
შალვა დადიანის „ნინოშვილის გურია“ (ეგ. ნინოშვილი)
მიხეილ მრევლიშვილის „ხარატაანთ კერა“ (თორნიკე)
მიხეილ მრევლიშვილის „ზვავი“ (ონისე)
მიხეილ მრევლიშვილის „წამება დედოფლისა“ (იაკობ ხუცესის ისტორიული ქრონიკის მიხედვით) (იაკობ ხუცესი)
გიორგი ნახუცრიშვილის „წიწამური“ (ილია ჭავჭავაძე)
ძმები ლეონიდ და პეტრე ტურებისა და ლევ შეინინის „ვის ემორჩილება დრო“ (კარტაშოვი)
აკაკი გეწაძის „ყარამან ყანთელაძე“ (ამბროლა)
უილიამ შექსპირის „რომელო და ჯულიეტა“ (ლორენცო)
ალექსანდრე კორნეიჩუკის „ხსოვნა გულისა“ (მაქსიმ მაქსიმოვიჩი)
რევაზ თაბუკაშვილის „გაზაფხულის ნიაღვარი“ (რაიკომის მდივანი) (გიორგი)
უშანგი ჩხეიძის „გიორგი სააკაძე“ (ილია დიასამიძე)
პოლიკარპე კაკაბაძის „ყვარყვარე თუთაბერი“ (სევასტი)
ალექსანდრე ჩხაიძის „მომავალ შეხვედრამდე“ (ელიზბარ თორაძე)