მამედ ორუჯი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
მამედ ორუჯი
დაბადების თარიღი 8 მარტი, 1947(1947-03-08) (76 წლის)
დაბადების ადგილი ვედი
საქმიანობა მწერალი
ენა აზერბაიჯანული ენა
მოქალაქეობა  აზერბაიჯანი
 სსრკ
ალმა-მატერი ბაქოს სახელმწიფო უნივერსიტეტი

მამედ ორუჯი (დ. 8 მარტი, 1947) — აზერბაიჯანელი მწერალი, მთარგმნელი და დრამატურგი.[1] სსრკ-ის მწერალთა კავშირის წევრი (1983).

ცხოვრება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მამედ ორუჯი დაიბადა 1947 წლის 8 მარტს ვეედიბასარის რაიონის სოფელ დიდ ვეშიში (სომხური სსრ). 1951 წელს ამ სოფლის დიდი ნაწილი, მათ შორის მამედ ორუჯის ოჯახი, არსებული ხელისუფლების გადაწყვეტილებით გადაასახლეს ბეილაღანის რაიონის სოფელ შაჰსევანში აზერბაიჯანის სსრ. მამამედ ორუჯმა 1965 წელს დაამთავრა შაჰსევანის სოფლის საშუალო სკოლა და ჩაირიცხა აზერბაიჯანის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტის ჟურნალისტიკის განყოფილებაში, ხოლო 1969 წელს დაამთავრა ეს საგანმანათლებლო დაწესებულება და დაიწყო თავისი კარიერა აზერბაიჯანის ახალგაზრდული გაზეთით და მალე გახდა ლიტერატურისა და ხელოვნების განყოფილების ხელმძღვანელი. მსახურობდა ჯარში 1971-1972 წლებში. სამხედრო სამსახურიდან დაბრუნების შემდეგ მან კარიერა განაგრძო აზერბაიჯანის ტელევიზიისა და რადიოს მაუწყებლობის სახელმწიფო კომიტეტში, სადაც მუშაობდა რედაქტორად, უფროს რედაქტორად და განყოფილების დირექტორად. მამედ ორუჯი, რომელიც 1980 წელს დაქირავებული იყო როგორც ლიტერატორის მოღვაწე აზერბაიჯანის მწერალთა კავშირისთვის, დღემდე არის ამ პუბლიკაციის თანაავტორი და არის პუბლიცისტური განყოფილების ხელმძღვანელი. აზერბაიჯანმა გააგრძელა თანამშრომლობა სახელმწიფო ტელევიზიისა და რადიოს კომპანიასთან ინტერვალებით, თუმცა ინტერვალებით.

იგი 1970 წლიდან არის სსრკ-ის ჟურნალისტთა კავშირის წევრი, ხოლო 1983 წლიდან სსრკ-ის მწერალთა კავშირის წევრი.

შემოქმედება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მამად ორუჯის პირველი ლექსები გამოიცა გაზეთებში „იუქსელიშ“ და „აზერბაიჯანის პიონერი“ 1963-1965 წლებში. ზოგიერთი ესე და ესე, რომელიც მან სტუდენტად დაწერა და გამოაქვეყნა გაზეთ „აზერბაიჯანის ახალგაზრდობაში“, შესულია წიგნში „ოჯახის ბედნიერება“, რომელიც 1973 წელს გამოიცა „განჯლიკის“ გამომცემლობაში. 1972 წელს, აზერბაიჯანის ახალგაზრდულ გაზეთში გამოქვეყნდა მისი პირველი მოთხრობა „უცნაური ხის მეხსიერება“ და გამოაქვეყნა მოთხრობები „ქემალ მასწავლებლის სიმღერა“ და „წითელი ლენტი“ ჟურნალ „ვარსკვლავებში“. სხვადასხვა წლებში გამოქვეყნება სხვადასხვა წიგნებსა და ჟურნალებში, მათ შორის გერმანულ წიგნებში „საყვარელო“ შეაგროვა მოთხრობები, მოთხრობები და რომანები.

დამოუკიდებლობის წლების განმავლობაში გამოქვეყნებულია კიდევ სამი წიგნი: „თამაშის ჰაერი“ (2012 “ახალგაზრდობა“), „ბუხარას ციხის საიდუმლო“ (2016, „სამართლის გამოცემა“), „სამი რომანი“ (2016 „ნარგიზი“ გამომცემლობა). სამი რომანი მოიცავს წიგნს „გადაადგილებას“, რომელიც გამოიცა 1990 წელს ქარავანში, ასევე რომანი „მოკლე ჩაკეტვა“ და „შავი სარკე“, რომელიც დაწერა აკადემიკოსმა ნიზამი ჯაფაროვმა.

არაერთი მოთხრობა ითარგმნა ინგლისურ, ფრანგულ, არაბულ, რუმინულ, ქართულ, უკრაინულ და სომხურ ენებზე. მ. ორუკის პიესა „შვიდი მთიდან“ 1983 წელს, მინგეჩევირის სახელმწიფო დრამატულ თეატრში „ტაბრიზის ვაშლი“ 1985 წელს, ნახჩივანის სახელმწიფო დრამატულ თეატრში „ნარდივანი“, ლანკარანის სახელმწიფო დრამატულ თეატრში. 1988 წელს. იგი დაიდგა აზერბაიჯანის სახელმწიფო ტელევიზიაში.

ოჯახი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

დაქორწინებულია: ჰყავს სამი შვილი, ბიჭი და ორი გოგონა.

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]