ალექსანდრე (ოქროპირიძე): განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
No edit summary |
No edit summary |
||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
'''ალექსანდრე''' (ერისკაცობაში - ''ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძ''ე) (* [[1824]] ― † [[9 ნოემბერი]], [[1907]]), [[ქართველები|ქართველი]] საეკლესიო და საზოგადო მოღვაწე. |
'''ალექსანდრე''' (ერისკაცობაში - ''ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძ''ე) (* [[1824]] ― † [[9 ნოემბერი]], [[1907]]), [[ქართველები|ქართველი]] საეკლესიო და საზოგადო მოღვაწე. |
||
გორის სასულიერო სასწავლებლისა და თბილისის სასულიერო სემინარიის შემდეგ, [[1850]] წელს, დაამთავრა [[ყაზანის სასულიერო აკადემია]]. იყო მასწავლებელი, შემდეგ - აფხაზეთის [[არქიმანდრიტი]], 1862-1869 - აფხაზეთის ეპისკოპოსი, 1869-1882 - გორის, 1882-1885 - გურიის [[ეპისკოპოსი]], 1886-1898 წლებში - ქართლ-კახეთის [[ქორეპისკოპოსი]], 1898-1903 - გურია-სამეგრელოს [[ეპისკოპოსი]]. იღვწოდა ქართული ენისა და კულტურის დასაცავად. დასვა საკითხი საქართველოს სასულიერო სკოლებში ქართული ენის სავალდებულო საგნად შემოღების შესახებ. [[1903]] გადააყენეს თანამდებობიდან. ალექსანდრემ საკუთარი სახსრებით დააბეჭდვინა რამდენიმე ქართული საერო და საეკლესიო ძეგლი, შეაგროვებინა და გამოაცემინა ხალხში გაბნეული ქართული საგალობლები. 90-იან წლებში შეაკეთა და განაახლა ქართული ხუროთმოძღვრების ძეგლები: [[შიომღვიმე]], [[ზედაზნის მონასტერი|ზედაზენი]], [[ჯვარი (მცხეთა)|ჯვარი]] და [[დავითგარეჯა]]. დიდძალი ფული შესწირა [[ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოება|ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელ საზოგადოებას]] და საეკლესიო მუზეუმს, ღარიბ მოწაფეთა დასახმარებლად დააწესა სტიპენდიები. დასაფლავებულია შიომღვიმის მონასტრის ღვთისმშობლის ეკლესიაში. |
გორის სასულიერო სასწავლებლისა და თბილისის სასულიერო სემინარიის შემდეგ, [[1850]] წელს, დაამთავრა [[ყაზანის სასულიერო აკადემია]]. იყო მასწავლებელი, შემდეგ - აფხაზეთის [[არქიმანდრიტი]], 1862-1869 - აფხაზეთის ეპისკოპოსი, 1869-1882 - გორის, 1882-1885 - გურიის [[ეპისკოპოსი]], 1886-1898 წლებში - ქართლ-კახეთის [[ქორეპისკოპოსი]], 1898-1903 - გურია-სამეგრელოს [[ეპისკოპოსი]]. იღვწოდა ქართული ენისა და კულტურის დასაცავად. დასვა საკითხი საქართველოს სასულიერო სკოლებში ქართული ენის სავალდებულო საგნად შემოღების შესახებ. [[1903]] გადააყენეს თანამდებობიდან. |
||
ალექსანდრემ საკუთარი სახსრებით დააბეჭდვინა რამდენიმე ქართული საერო და საეკლესიო ძეგლი, შეაგროვებინა და გამოაცემინა ხალხში გაბნეული ქართული საგალობლები. 90-იან წლებში შეაკეთა და განაახლა ქართული ხუროთმოძღვრების ძეგლები: [[შიომღვიმე]], [[ზედაზნის მონასტერი|ზედაზენი]], [[ჯვარი (მცხეთა)|ჯვარი]] და [[დავითგარეჯა]]. დიდძალი ფული შესწირა [[ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოება|ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელ საზოგადოებას]] და საეკლესიო მუზეუმს, ღარიბ მოწაფეთა დასახმარებლად დააწესა სტიპენდიები. დასაფლავებულია შიომღვიმის მონასტრის ღვთისმშობლის ეკლესიაში. |
|||
21:13, 24 ივნისი 2009-ის ვერსია
ალექსანდრე (ერისკაცობაში - ალექსი დავითის ძე ოქროპირიძე) (* 1824 ― † 9 ნოემბერი, 1907), ქართველი საეკლესიო და საზოგადო მოღვაწე.
გორის სასულიერო სასწავლებლისა და თბილისის სასულიერო სემინარიის შემდეგ, 1850 წელს, დაამთავრა ყაზანის სასულიერო აკადემია. იყო მასწავლებელი, შემდეგ - აფხაზეთის არქიმანდრიტი, 1862-1869 - აფხაზეთის ეპისკოპოსი, 1869-1882 - გორის, 1882-1885 - გურიის ეპისკოპოსი, 1886-1898 წლებში - ქართლ-კახეთის ქორეპისკოპოსი, 1898-1903 - გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი. იღვწოდა ქართული ენისა და კულტურის დასაცავად. დასვა საკითხი საქართველოს სასულიერო სკოლებში ქართული ენის სავალდებულო საგნად შემოღების შესახებ. 1903 გადააყენეს თანამდებობიდან.
ალექსანდრემ საკუთარი სახსრებით დააბეჭდვინა რამდენიმე ქართული საერო და საეკლესიო ძეგლი, შეაგროვებინა და გამოაცემინა ხალხში გაბნეული ქართული საგალობლები. 90-იან წლებში შეაკეთა და განაახლა ქართული ხუროთმოძღვრების ძეგლები: შიომღვიმე, ზედაზენი, ჯვარი და დავითგარეჯა. დიდძალი ფული შესწირა ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელ საზოგადოებას და საეკლესიო მუზეუმს, ღარიბ მოწაფეთა დასახმარებლად დააწესა სტიპენდიები. დასაფლავებულია შიომღვიმის მონასტრის ღვთისმშობლის ეკლესიაში.