ელიზბარ გულისაშვილი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
მ დაემატა კატეგორია:საგარეჯოს მუნიციპალიტეტში დაბადებულები გაჯეტ HotCat-ით |
ტიპო |
||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
[[ფაილი:Elizbar Gulisashvili.jpg|მინი|ე. გულისაშვილი]] |
[[ფაილი:Elizbar Gulisashvili.jpg|მინი|ე. გულისაშვილი]] |
||
'''ელიზბარ ზაქარიას ძე გულისაშვილი''' (დ. [[1893]], [[საგარეჯო]] |
'''ელიზბარ ზაქარიას ძე გულისაშვილი''' (დ. [[1893]], [[საგარეჯო]] — გ. [[20 მაისი]], [[1923]], [[თბილისი]]) — [[ქართველები|ქართველი]] სამხედრო მოღვაწე, [[საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა|საქართველოს რესპუბლიკის]] არმიის პოლკოვნიკი ([[1919]]). |
||
დაამთავრა [[თბილისის სათავადაზნაურო გიმნაზია|თბილისის ქართული სათავადაზნაურო გიმნაზია]] ([[1910]]) და სამხედრო სასწავლებელი ([[1914]]). [[I მსოფლიო ომი]]ს დროს პორუჩიკის, შემდეგ შტაბს-კაპიტნის ჩინით იბრძოდა [[რუსეთის იმპერია|რუსეთის]] არმიის 95-ე ქვეითი კრასნოიარსკის პოლკის რიგებში დასავლეთის ფრონტზე. განსაკუთრებით გამოიჩინა თავის ქალაქ [[გროდნო]]ს მიდამოებში ბრძოლისას 1915 წლის 21 აგვისტოს (დაჯილდოვდა გიორგის იარაღით). 1918 წლიდან საქართველოს არმიის გენერალური შტაბის ოფიცერი იყო. [[1917]] წლიდან გაწევრიანებული იყო [[საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტია]]ში. საქართველოს იძულებითი გასაბჭოების შემდეგ ([[1921]]) ემიგრაციაში არ წასულა, საპასუხსმგებლო თანამდებობები ეჭირა საქართველოს წითელ არმიაში და, ამავდროულად, მოღვაწეობდა ანტისაბჭოთა იატაკქვეშეთში. [[1922]] წლიდან იყო [[საქართველოს დამოუკიდებლობის კომიტეტი|დამოუკიდებლობის კომიტეტის]] სამხედრო ცენტრის, ასევე ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის არალეგალური სამხედრო ცენტრის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი. 1923 წელს დააპატიმრეს და დახვრიტეს სამხედრო ცენტრის სხვა 14 წევრთან ერთად დღევანდელი [[ვაკის პარკი]]ს ტერიტორიაზე. დაჯილდოებული იყო წმ. სტანისლავის II და III, წმ. ანას III და IV, წმ. ვლადიმერის IV ხარისხის ორდენებით, გიორგის ოქროს იარაღით „მამაცობისათვის“.<ref>[https://gwar.mil.ru/heroes/?groups=awd:ptr:frc:cmd:prs&types=awd_nagrady:awd_kart:potery_doneseniya_o_poteryah:potery_gospitali:potery_spiski_zahoroneniy:potery_voennoplen:frc_list:cmd_commander:prs_person&page=2&last_name=%D0%93%D1%83%D0%BB%D0%B8%D1%81%D0%BE%D0%B2&first_name=%D0%AD%D0%BB%D0%B8%D0%B7%D0%B1%D0%B0%D1%80 Гулисов Элизбар Захарьевич]. «Памяти героев Великой войны 1914–1918».</ref> |
დაამთავრა [[თბილისის სათავადაზნაურო გიმნაზია|თბილისის ქართული სათავადაზნაურო გიმნაზია]] ([[1910]]) და სამხედრო სასწავლებელი ([[1914]]). [[I მსოფლიო ომი]]ს დროს პორუჩიკის, შემდეგ შტაბს-კაპიტნის ჩინით იბრძოდა [[რუსეთის იმპერია|რუსეთის]] არმიის 95-ე ქვეითი კრასნოიარსკის პოლკის რიგებში დასავლეთის ფრონტზე. განსაკუთრებით გამოიჩინა თავის ქალაქ [[გროდნო]]ს მიდამოებში ბრძოლისას 1915 წლის 21 აგვისტოს (დაჯილდოვდა გიორგის იარაღით). 1918 წლიდან საქართველოს არმიის გენერალური შტაბის ოფიცერი იყო. [[1917]] წლიდან გაწევრიანებული იყო [[საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტია]]ში. საქართველოს იძულებითი გასაბჭოების შემდეგ ([[1921]]) ემიგრაციაში არ წასულა, საპასუხსმგებლო თანამდებობები ეჭირა საქართველოს წითელ არმიაში და, ამავდროულად, მოღვაწეობდა ანტისაბჭოთა იატაკქვეშეთში. [[1922]] წლიდან იყო [[საქართველოს დამოუკიდებლობის კომიტეტი|დამოუკიდებლობის კომიტეტის]] სამხედრო ცენტრის, ასევე ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის არალეგალური სამხედრო ცენტრის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი. 1923 წელს დააპატიმრეს და დახვრიტეს სამხედრო ცენტრის სხვა 14 წევრთან ერთად დღევანდელი [[ვაკის პარკი]]ს ტერიტორიაზე. დაჯილდოებული იყო წმ. სტანისლავის II და III, წმ. ანას III და IV, წმ. ვლადიმერის IV ხარისხის ორდენებით, გიორგის ოქროს იარაღით „მამაცობისათვის“.<ref>[https://gwar.mil.ru/heroes/?groups=awd:ptr:frc:cmd:prs&types=awd_nagrady:awd_kart:potery_doneseniya_o_poteryah:potery_gospitali:potery_spiski_zahoroneniy:potery_voennoplen:frc_list:cmd_commander:prs_person&page=2&last_name=%D0%93%D1%83%D0%BB%D0%B8%D1%81%D0%BE%D0%B2&first_name=%D0%AD%D0%BB%D0%B8%D0%B7%D0%B1%D0%B0%D1%80 Гулисов Элизбар Захарьевич]. «Памяти героев Великой войны 1914–1918».</ref> |
||
17:09, 23 აგვისტო 2020-ის ვერსია
ელიზბარ ზაქარიას ძე გულისაშვილი (დ. 1893, საგარეჯო — გ. 20 მაისი, 1923, თბილისი) — ქართველი სამხედრო მოღვაწე, საქართველოს რესპუბლიკის არმიის პოლკოვნიკი (1919).
დაამთავრა თბილისის ქართული სათავადაზნაურო გიმნაზია (1910) და სამხედრო სასწავლებელი (1914). I მსოფლიო ომის დროს პორუჩიკის, შემდეგ შტაბს-კაპიტნის ჩინით იბრძოდა რუსეთის არმიის 95-ე ქვეითი კრასნოიარსკის პოლკის რიგებში დასავლეთის ფრონტზე. განსაკუთრებით გამოიჩინა თავის ქალაქ გროდნოს მიდამოებში ბრძოლისას 1915 წლის 21 აგვისტოს (დაჯილდოვდა გიორგის იარაღით). 1918 წლიდან საქართველოს არმიის გენერალური შტაბის ოფიცერი იყო. 1917 წლიდან გაწევრიანებული იყო საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიაში. საქართველოს იძულებითი გასაბჭოების შემდეგ (1921) ემიგრაციაში არ წასულა, საპასუხსმგებლო თანამდებობები ეჭირა საქართველოს წითელ არმიაში და, ამავდროულად, მოღვაწეობდა ანტისაბჭოთა იატაკქვეშეთში. 1922 წლიდან იყო დამოუკიდებლობის კომიტეტის სამხედრო ცენტრის, ასევე ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის არალეგალური სამხედრო ცენტრის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი. 1923 წელს დააპატიმრეს და დახვრიტეს სამხედრო ცენტრის სხვა 14 წევრთან ერთად დღევანდელი ვაკის პარკის ტერიტორიაზე. დაჯილდოებული იყო წმ. სტანისლავის II და III, წმ. ანას III და IV, წმ. ვლადიმერის IV ხარისხის ორდენებით, გიორგის ოქროს იარაღით „მამაცობისათვის“.[1]
ლიტერატურა
- ურუშაძე ლ., ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 2, თბ., 2012. — გვ. 194.
სქოლიო
- ↑ Гулисов Элизбар Захарьевич. «Памяти героев Великой войны 1914–1918».