მეჰმედ II გირეი: განსხვავება გადახედვებს შორის
[შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
მ დაემატა კატეგორია:სიკვდილით დასჯილი მონარქები გაჯეტ HotCat-ით |
No edit summary |
||
ხაზი 3: | ხაზი 3: | ||
|ქვეყანა = [[ყირიმის სახანო|ყირიმის]] |
|ქვეყანა = [[ყირიმის სახანო|ყირიმის]] |
||
|სახელი = მეჰმედ II გირეი |
|სახელი = მეჰმედ II გირეი |
||
|ორიგინალური სახელი = Semiz Mehmet Giray |
|ორიგინალური სახელი = Semiz Mehmet Giray |
||
|რიგი = მე-11 |
|რიგი = მე-11 |
||
|რიგი-მეუღლეების = |
|რიგი-მეუღლეების = |
19:38, 27 ივლისი 2020-ის ვერსია
მეჰმედ II გირეი | |
---|---|
Semiz Mehmet Giray | |
ყირიმის მე-11 ხანი | |
მმართ. დასაწყისი: | 1577 |
მმართ. დასასრული: | 1584 |
წინამორბედი: | დევლეთ I გირეი |
მემკვიდრე: | საადეთ II გირეი |
პირადი ცხოვრება | |
დაბ. თარიღი: | 1532 |
გარდ. თარიღი: | მარტი, 1584 |
გარდ. ადგილი: | ბახჩისარაი, ყირიმის სახანო |
შვილები: | საადეთ II გირეი |
დინასტია: | გირეის დინასტია |
მამა: | დევლეთ I გირეი |
რელიგია: | სუნიტური ისლამი |
მეჰმედ II გირეი (ყირიმ. ۱دولت كراى; II Semiz Mehmet Geray; დ. 1532 — ბახჩისარაი, ყირიმის სახანო, 1584) — ყირიმის ხანი 1577-1584, დევლეთ I გირეის უფროსი ვაჟი.
ბიოგრაფია
ახალგაზრდობაში არაერთხელ გაილაშქრა რუსეთში. 1571 წელს თან ახლდა მამამისს მოსკოვის გადაწვის დროს. 1577 წელს ყირიმის ტახტს დაეუფლა მამის გარდაცვალების შემდეგ. 1578 წელს შემოიღო ახალი ტიტული — ნურედინი. ტიტულის მატარებელი სახანოში მე-3 პირად ითვლებოდა და იყო ხანის მეორე მემკვიდრე. იმავე წელს თავისი ძმა და კალგა, ადილ გირეი ჩაუყენა 30,000 კაზიან რაზმს სათავეში და დაახმარა ოზდემიროღლუ ოსმან-ფაშას საქართველოში ლაშქრობის დროს.
მისი მმართველობის პერიოდში ყირიმი დინასტიურმა ომმა მოიცვა. მას ტახტისათვის ეცილებოდნენ უმცროსი ძმები: ისლამ II გირეი და ყაფლან გირეი. საბოლოოდ, 1584 წელს, ყაფლანთან ერთ-ერთი ბრძოლის დროს ტყვედ ჩავარდა და ძმის ბრძანებით ბახჩისარაიში სიკვდილით დასაჯეს.
მეჰმედ გირეის შემდეგ ყირიმის ხანის ტიტულისთვის გაიმართა დიდი ბრძოლა მის ვაჟ, საადეთ II გირეი-სა და ყაფლან გირეის შორის, რომელშიც გაიმარჯვა სწორედ საადეთმა.
იხილეთ აგრეთვე
რესურსები ინტერნეტში
- Osmanlı Tarihi, III. Cilt, 2. Kısım, 7. baskı, sf: 1-2-3-4, Türk Tarih Kurumu Yayınları-2011, Ord. Prof. İsmail Hakkı Uzunçarşılı
|